Θελξίπικρος ἔρως καὶ καφὲς (τῆς παρηγοριᾶς;)

Ὁ Παντελῆς Μπουκάλας, ὅταν δὲν τὸν πιάνει τὸ «προοδευτικό» του σύνδρομο καὶ δὲν ἀναλίσκεται στὸ κυνήγι τῶν... ἐπαράτων ἐθνικιστῶν καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, εἶναι ὡραῖος. Τὴν Κυριακὴ αὐτὴν (12 Φεβ. 2006), ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς προσεχοῦς ἑορτῆς γλυκαναλάτου τινὸς δυτικοῦ ἁγίου, ἀσχολεῖται μὲ ἀναφορὲς τινὲς τῆς ἀρχαιοελληνικῆς λογοτεχνίας στὸν πτερόεντα τοξευτὴν θεόν [1]. Χρησιμοποιεῖ δὲ ἕνα καταπληκτικὸ ἐπίθετο: «ὁ θελξίπικρος Ἔρως» (θελκτικὸς καὶ πικρὸς μαζί· ὅποιος ἀγαπᾶ παιδεύει, ποὺ λέγει ὁ θυμόσοφος λαὸς, ἤ, «δὲν ὑπάρχει ἀγάπη δίχως πόνο», ὅπως τραγουδᾶ ἡ Ἐλευθερία Ἀρβανιτάκη («Μόνο λίγο», ἀπὸ τὸ «Τανιράμα» (1989))).

Κοιτώντας στο TLG #D (δὲν ἤλεγξα τὸ #E ἀκόμη) βλέπω ὅτι ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἅπαξ λεχθὲν σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀρχαία καὶ μεσαιωνικὴ γραμματεία μας· ἀναφέρεται μία μόνον φορά, στὴν Ἑλληνικὴ («Παλατινὴ» συχνὰ ἀποκαλούμενη [κακῶς· λόγῳ παλατίου τινὸς τῆς Ἑσπερίας, ὅπου δυτικὸς τις ἄρπαξ ἐφύλασσε τὰ χειρόγραφα]) Ἀνθολογία, καὶ σὲ ἄσχετη περίπτωση (ὄχι γιὰ τὸν ἔρωτα, ἀλλὰ γιὰ τὴν... φαγούρα «θελξιπίκρους κνησμονὰς»). Τὸ Google δίνει δύο ἀναφορές: μία, ὁ «θελξίπικρος νόστος τῆς [πατρώας] γῆς», καὶ ἄλλη μία, ὁ «θελξίπικρος καφές» - μὲ κυριολεκτικὴ σημασία στὴν τελευταία περίπτωση, σὲ ἕνα καταπληκτικόν... ζουραρίζον κείμενον, συνδυάζον εὐτραπελίαν καὶ δηκτικὴν κριτικὴν ἐλαττωμάτων -ἤ προτερημάτων· τὸ συναμφότερον!- τοῦ λαοῦ μας, κείμενον τὸ ὁποῖον παραθέτω ἀκολούθως [2]. (Τώρα, βεβαίως, ἀπὸ τὸν ἔρωτα ξεκινήσαμε, στὸν καφέ («τῆς παρηγοριᾶς», γιὰ ἐρωτοχτυπημένους;!) καταλήξαμε· ἐν πάσῃ περιπτώσει!)


Σημειώσεις
[1] Τὸ γλυπτὸν: Σύμπλεγμα Ἀφροδίτης, Πανὸς καὶ Ἔρωτος· περίπου 100 π.Χ., Δῆλος· Ἐθνικὸν Ἀρχαιολογικὸν Μουσεῖον.

Τὶς καλύτερες φωτογραφίες, πολὺ ὑψηλῆς ἀναλύσεως, ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ Μουσεῖα, μπορεῖτε νὰ βρεῖτε στὸν δικτυακὸ τόπο τοῦ Λαζάρου Φιλιππίδη.

[2] Τὸ κείμενον: Ἡ ἀρχικὴ δημοσίευσις τοῦ κειμένου ἀνήκει στὸ δικτυακὸν περιοδικὸν Λάσπη.


Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ

Η γαμψωνυχοπαντοφιλάρπαστη γοητεία του ηδυμιγούς εθνικού μας χεύματος

Του αυθέκαστου βωλοκόπου
Αδελφού Πανεκφάντορος

Το εξ εσπερίας προερχόμενο περί ου ο λόγος πόμα, πάνυ αφίσταται του να θεωρείται ένα απλό μέσον διαφυγής εκ της αδηφάγου τύρβης. Έτι περαιτέρω, δέον όπως του αναγνωρισθεί το εκπάγλου πληρότητος απείκασμα της εν γένει ελληνορωμέικης συνάξεως κοσμοθεωρίας. Γηθοσύνως οι Έλληνες συρρέουν στις κατά τόπους καφετέριες για να γευτούν τον υπέρφατο και διαπρύσιο ιχώρα δοθείσης ευκαιρίας, μετά των επί στήθους αυτών φίλων. Ηδύς, πικρός, θελξίπικρος, σκέτος, αϊδίως αποτελεί την έμπεδον σύγχρονον πολιτισμική αξία των Ελληνορωμέων, όπερ έδει δείξαι.

ΦΡΑΠΕ Ο ΠΕΡΙΠΥΣΤΟΣ

Ολβιόδωρος ο κυρίως ειπείν ελληνορωμέικος καφές, κατέχει υπερφαώς το ακροθίνιον των προτιμήσεων των Νεοελλήνων εις την εθελότρεπτον αυτών μισγάγκεια μετά της ραστώνης. Η χαρμονή που αφειδώλευτα αυτή επιδαψιλεύει, δύναται όπως συντελεσθεί όχι μόνον εις τα καθ'ύλην αρμόδια καταστήματα, αλλά και εις τας οικίας των υπεράντλων οδιτών του βίου.

Οι όμαυλοι Ελληνορωμαίοι ορθοτομούν γευόμενοι το λυσιμελές χεύμα, επιρρωνύοντας την ήδη διαδεδομένη οικουμενικώς υπόνοια περί την όλως ακηδία αυτών εις παν τι το χρηστόν και εις τα εν είδει θεμέθλων καθεστώτων. Συνελόντι ειπείν, οι συνεχιστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας, αλλοτριομορφοδίαιτοι και ευθυτενείς ραδίως μυκτηρίζουν τους αχμάκηδες ευρωλιγούρηδες, της οικείας τους γνώμης αυτοκράτορες όντες. Εν πάση περιπτώσει, ο φραπέ προσιδιάζει στην ενοειδή μονοείδια της απροσαύδητης ελληνορωμέικης αμετροέπειας, διό και οι εξ'εσπερίας κίναιδοι στέκουν κεχηνότες έμπροσθεν αυτής.

ΦΡΑΠΕ Ο ΥΠΕΡΑΧΡΟΝΟΣ

Πόρρω απέχει της αλήθειας το αξίωμα ότι ο χρόνος βιώνεται παντού ο ίδιος. Τεχνηέντως οι οιηματίες ευρωλιγούρηδες ιεροπρόπως απένειμαν τα πρεσβεία τιμής εις τον Αλφρένδον Αινστάιν, ο οποίος απλώς κατάφερε να ερμηνεύσει τα κτιστά κατηγορήματα, ενώ οι θεοδιφείς Eλληνορωμηοί έχουν φύσει, ασυγχύτως διακριτή την θεωρία των ρητών και αρρήτων αποκεκαλυμμένων αληθειών του σύμπαντος κόσμου στην πιο απόλυτη εννοημάτωση. Ούτω πως,ανέκαθεν οι εκφραστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας υπήρξαν οι άπεφθοι κτίτορες της ζειδώρου αδρανείας και ανεμελιάς. Ό,τι λοιπόν για τους νεήλυες ευρωλιγούρηδες σημαίνει ραστώνη και ακηδία για τους ορθοεπείς Ελληνορωμηούς αποτελεί αδιαμφισβητήτως την ατραπό προς τη νήψη. Περίφροντις ο κάτοικος της καθ' ημάς Ανατολής υπεραίρεται για την χαρμολύπη του και σουνετίζει τη φενάκη του καθωσπρεπισμού, πυκτεύοντάς την με την ενάργεια της βουλησιαρχίας και της καταλλαγής. Πρωτόλιο εξείκασμα αυτής της κοσμοθεωρίας είναι ο κλεινός φραπέ, ο οποίος αλληλοπεριχωρείται μετά των ακολούθων ιδιωμάτων κατά τρόπο συναμφότερον:

* Ο καταναλίσκων φραπέ αναβιβάζεται σε ουρανομήκεις μαρμαρυγές.
* Η διαδικασία της πόσης φραπέ συνδυάζεται απροσχηματίστως με την εκφαντορία υψιπετών αληθειών.
* Ελευθερόβουλος και οιωνεί ιεροπρόπος, ο Έλληνας συνεχιστής της αργόσυρτης διάρκειάς μας, κρυφιομύστης κυλινδείται στην χαοδίνη της συστολής του χρόνου, διασκεδάζοντας τις πολύπλαγκτες σκέψεις με το υπέρχρονο παίγνιον των πεσσών μετά των κύβων.
* Ως συμπαρομαρτούντα της ως άνω νήψεως συναριθμούνται και τα κάτωθι: κάπνισμα σιγαρέττων, εθελότρεπτη ροπή προς τον κέλευθο του ιλασμού μέσω της εφάμαρτης πρακτικής του κοινωνικού σχολιασμού και συμμετρικώς ασύμμετρην ένδυσην.

ΦΡΑΠΕ Ο ΑΠΕΡΙΛΗΠΤΟΣ

Εν κατακλείδι, οι χάσκακες της εσπερίας δεν δύνανται να προσεταιρισθούν τις εριβόλακες μηχανές των Νεοελλήνων, στην άφατη προαίρεση αυτών συναρμογής μετά της υπερβάσεως και της περιδινίσεως. Αλάστορες, αλγεσίδωροι, έμμεστοι χαμερπών αιτιάσεων, απλώς εκδηλώνουν την χθονία τους χωματερή, έτσι που διέρχονται αέναα από καυδιανά δίκρανα και διολισθαίνουν σε μία εναγή, θλιβερή κατιούσα... Από την Εσπερία ερρύη τα φαύλα, ου μην αλλά και η λύμη του φληναφήματος του μονοφυσιτισμού. Στωμύλοι και υπομείονες οι ευρωλιγούρηδες μένει να κοιτούν κεχηνότες τους χλιδανόσφυρους συνεχιστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας. Περιδεείς τεπελετίζουν την ελευθερόδουλη υπακοή τους στην αγχίκρημνη υπακοή τους στις αρχές της τελολογίας, μόλις αγχίθυροι στην καθ' ημάς Ανατολή διαπιστώνουν την αμφίτρητη μισγάγκειά τους με το έρεβος του αυνανισμού.

ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Ας ηχεί στο διηνεκές η ζείδωρος μολπή του νεοελληνικού ωχαδελφισμού, αφήνοντας τους εξ εσπερίας βεβλαμμένους να χειμάζονται από την τύρβη του αμιγούς αδελφισμού. Η αλκή του Έλληνα, αυτεξούσιος και εθελόρμητη θα επικρατήσει για πάντα... Οι καιροί ου μενετοί...

(Λάσπη)

Ἄγγελος Ἐλεφάντης καὶ Σπύρος Μοσχονᾶς

Ἡ τραγελαφικότης τῆς κατὰ τῶν «ἐθνικιστῶν» κινδυνολογίας τοῦ κ. Μοσχονᾶ, φθάνει μέχρι τοῦ σημείου, καὶ ὁ Ἄγγελος Ἐλεφάντης ἀκόμη, ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ «Πολίτης», τακτικὸς ἀρθρογράφος τῆς ἐφημερίδος «Αὐγὴ» καὶ πολιτευτὴς τοῦ Συνασπισμοῦ τῆς Ἀριστερᾶς, νὰ χαρακτηρίζεται περίπου... ἐθνικιστής! (Καὶ αὐτὸς ἐπίσης, ἀγωνίζεται γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα! Ὅλοι... «ἐθνικιστές», τελικῶς (καθόλου παράδοξο· Ἕλληνες εἴμαστε, τὴν γλωσσική μας κληρονομιά φροντίζουμε καὶ ἀναδεικνύουμε), καὶ ὁ κ. Μοσχονᾶς μόνος του, νὰ πολεμᾶ τὰ φαντάσματα...)

Ἐδῶ, λοιπόν, δὲν μπορῶ παρὰ νὰ γίνω ἐγὼ... πολυπολιτισμικός, καὶ νὰ ἀνακράξω καγχάζοντας: I rest my case!

Μία ἐνδιαφέρουσα ἀνάπτυξη τῶν θέσεών του γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα κάνει ὁ κ. Ἐλεφάντης στὸ περιοδικὸ «Ὑφος», τ. 9-10, χειμὼνας 2000-2001 (ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «Κυριακάτικη Αὐγή», 14 Ἰαν. 2001).

Τὰ ὑπόλοιπα τὰ διηγεῖται ὁ Γιῶργος Καραμπελιᾶς, στὸ ἐξαιρετικὸ βιβλίο του «1922 - χιλιαεννιακοσιαεικοσιδυο: Δοκίμιο γιὰ τὴ νεοελληνικὴ ἰδεολογία» (ἐκδ. «Ἐναλλακτικὲς ἐκδόσεις», 2002):

Εις σε προστρέχω τέχνη της ποιήσεως

[...]

Σήμερα μπορεί να θεωρηθεί παράδοξο -δεδομένης της υστερικής ευρωλαγνείας του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής αριστερής διανόησης- ωστόσο είναι αλήθεια ότι η θετική επανεκτίμηση της λαϊκής και εθνικής μας παράδοσης αποκτάει μαζικό χαρακτήρα, στη δεκαετία του ‘60, με φορέα την Αριστερά και την προοδευτική διανόηση της εποχής, η οποία επιστρέφει στις ρίζες της βυζαντινής παράδοσης, της αγιογραφίας κ.λπ. Η αντίδραση στη σταλινίζουσα σοβιετολαγνεία θα εκφραστεί με την επιστροφή στο εγχώριο και το «λαϊκό».

[...]

[Ὡστόσο, σήμερα...] Οι εκσυγχρονιστές της Αριστεράς θα μεταβληθούν σε πρωτοπορία του εγχειρήματος της επιβολής μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας χωρίς ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά, ενός φανταστικού έως ανύπαρκτου, «ευρωπαϊκού έθνους» - ή, ίσως, υπαρκτού μόνον για τους κατά σύστημα αρδευόμενους από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. [79]

Ματαίως θα προσπαθούν όσοι παραμένουν πιστοί στο αρχικό «ευρωκομμουνιστικό» πείραμα να αντισταθούν στη «λαίλαπα» του εκσυγχρονισμού. Παραδειγματική η περίπτωση του περιοδικού Πολίτης και του εκδότη του, Άγγελου Ελεφάντη, που θα επιχειρεί να συντηρήσει την ελληνοκεντρική παράδοση του ΚΚΕ-Εσωτερικού, τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των κατά καιρούς συνεργατών του περιοδικού θα σαλπίζει την έλευση των «νέων καιρών». Θα επιμένει στο πολυτονικό και την υπεράσπιση της ελληνικής γλώσσας και θα χαρακτηρίζεται συντηρητικός από παλιούς συντρόφους και «μαθητές» του:

[Γράφει ὁ Ἄ. Ἐλεφάντης] Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα σημειώσει ότι «αυτού του είδους η πρόβλεψη -για το ζοφερό μέλλον των εθνικών γλωσσών- συνάδει με τις ανάλογες προβλέψεις για την έκπτωση του έθνους-κράτους -η αναφορά μάλιστα στην κεντρικότητα του κράτους-έθνους θεωρείται αναχρονισμός, κρατισμός, εθνικισμός [ ] Κι έτσι τα περί αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας αποκτούν την πολιτική τους και την ιδεολογική τους σημασία, που δεν είναι άλλη από την προσαρμογή στα προτάγματα και τις πολιτισμικές ισοπεδώσεις που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση κι ένας χαώδης κοσμοπολιτισμός.

Αυτοί ωστόσο οι «αμετανόητοι εκκεντρικοί» του μέλλοντος [ ] και διάφοροι άλλοι μη εκσυγχρονιζόμενοι πρέπει, [ ] να στιγματιστούν ως αναχρονιστικοί, αρχαιόπληκτοι, ιδεοληπτικοί. [ ] Ιδού ένα έξοχο δείγμα αμαλγάματος, καμωμένο από το φίλο Σπύρο Μοσχονά, καθηγητή γλωσσολογίας στο τμήμα ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γράφει: «όλοι έχουν άποψη [για τη γλώσσα] -όχι μόνο η κα Διαμαντοπούλου. Άποψη έχει ο γραφικός κ. Σαρτζετάκης, ο ημιμαθής κ. Πολύδωρας [Σημ. Καλλιμάχου: πάντοτε ὑβριστὴς ὁ ἀνάγωγος Μοσχονᾶς], η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι νεοορθόδοξοι ταγοί της, οι διάφοροι όμιλοι συνταξιούχων [Σημ. Καλλιμάχου: καὶ ἡλικιακὸς ῥατσισμὸς;!] για την προάσπιση ή τη διεθνοποίηση της ελληνικής, οι ακαδημαϊκοί [Σημ. Καλλιμάχου: Κατὰ τὸν κ. Μοσχονᾶ, καὶ αὐτὴ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν εἶναι ἀναρμοδία εἱς ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα! Ὦ, θεοί! Ὅμως, κατὰ αὐτὸν τὸν Ἱδρυτικὸ Νόμο 4398/1929 (Συντακτικὴ Ἀπόφασις περὶ Ὁργανισμοῦ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν), «[...]η ίδρυσις της Ακαδημίας εν Ελλάδι είναι Εθνική ανάγκη εκ των μεγίστων, όπως φωτίζη και χειραγωγή τας δημοσίας υπηρεσίας, μελετά και κανονίζη τα της Εθνικής ημών γλώσσης, παρασκευάζη και συντάσση και δημοσιεύη την Γραμματικήν, το Συντακτικόν και τα Λεξικά αυτής, ερευνά και εκδίδη ακριβώς τους μεγάλους Έλληνας συγγραφείς, μελετά και τελειοποιή την δημοσίαν εκπαίδευσιν, σπουδάζη και αποκαλύπτη την φύσιν της Χώρας[...]» Ἔλεος, κ. Μοσχονᾶ! Δὲν εἶναι τσιφλίκι δικό σας ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα!], οι «επίλεκτοι των ΜΜΕ», καλλιτέχνες, συγγραφείς και γραφιάδες, όλοι όσοι δηλώνουν ότι γλώσσα τους δόθηκε η ελληνική. Άποψη έχουν οι προγονόπληκτοι, οι αρχαιολάτρες, οι νεκρόφιλοι, οι κρυπτοκαθαρευουσιάνοι, οι νεοσυντηρητικοί της Αριστεράς» (Καθημερινή, 16 Δεκ. 2001). Υπογράμμισα εγώ ο ίδιος το «νεοσυντηρητικοί της Αριστεράς». Δεν ξέρω αν ο Σ. Μοσχονάς με κατατάσσει σ' αυτούς. Εγώ πάντως κατατάσσω οικειοθελώς, και εν γνώσει των συνεπειών, τον εαυτό μου στους «νεοσυντηρητικούς της Αριστεράς», διότι θέλω να συντηρηθεί η δυνατότητα των Νεοελλήνων να γράφουν και να μιλούν τη γλώσσα τους, να την καλλιεργούν και σ' αυτή τη γλώσσα να διατυπώνουν τα όποια δημιουργήματά τους, σ’ αυτήν να επικοινωνούν και να εκφράζονται. [80]

Πρόκειται για έναν διάλογο εξόχως διαφωτιστικό! Ο Ελεφάντης, μέσα από την ανάπτυξη της αντιπαράθεσης οδηγείται -κυριολεκτικώς- στην κατεδάφιση του ιδεολογικού οικοδομήματος της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς, η οποία επικεντρώνεται στην επίθεση στο έθνος-κράτος («η αναφορά στην κεντρικότητα του έθνους-κράτους θεωρείται αναχρονισμός, κρατισμός, εθνικισμός»), στην αποκάλυψη των στόχων της κας Διαμαντοπούλου, και των περί αυτήν, ως προς την ελληνική γλώσσα («η προσαρμογή στα προτάγματα και τις πολιτισμικές ισοπεδώσεις που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση»).

Ο καθηγητής γλωσσολογίας Σ. Μοσχονάς ακολουθεί τη συνήθη τακτική των «εκσυγχρονιστών»: όποιος αντιδρά στο ζήτημα της γλώσσας είναι «νεκρόφιλος», «αρχαιολάτρης» ή, στην καλύτερη περίπτωση, «νεοσυντηρητικός της Αριστεράς». Η ίδια τακτική ακολουθείται από τους ομοϊδεάτες του σε όλα τα ζητήματα που τέθηκαν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια: Τον Οτσαλάν υποστήριζαν αυτοί που «υβρίζουν την Ελλάδα», τη Γιουγκοσλαβία από τις Νατοϊκές επιδρομές υπεράσπιζαν οι «οπαδοί του Μιλόσεβιτς», της ΕΟΚΑ υπεραμύνονται οι «Γριβικοί» κ.ο.κ.

Ο Ελεφάντης είναι εύστοχος στις διαπιστώσεις του. Ωστόσο η μεταφυσική της «Αριστεράς» την οποία καλλιεργεί εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια ο χώρος του ΚΚΕ Εσωτερικού, και κατ’ εξοχήν το περιοδικό Πολίτης, σύμφωνα με την οποία αρκεί να δηλώνεις «αριστερός» για να αφέονται όλες σου οι αμαρτίες, παρήγαγε διαστρεβλώσεις και είχε αρνητικές συνέπειες για ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο [81]. Σε μία περίοδο κατά την οποία η κοινωνική σύνθεση της «ανανεωτικής πτέρυγας» της Αριστεράς έγινε, τουλάχιστον, μεσοστρωματική [82], η επιμονή στην εξύμνηση της «Αριστεράς» χωρίς τις αντίστοιχες κοινωνικές πρακτικές, λειτουργούσε μάλλον ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για οποιαδήποτε μικρή -ή ενίοτε και μεγάλη- διαπλοκή. Συστηματικές δημοσιεύσεις άρθρων σε έντυπα της ανανεωτικής Αριστεράς συγκροτούσαν τον καλύτερο «φάκελο» για τους μελλοντικούς Πανεπιστημιακούς και εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες εγκαινίασαν την καριέρα τους μέσα από δημοσιεύσεις σε έντυπα του «χώρου».

[...]

Σημαία τους, η πάλη κατά του «σκοταδισμού», ο «εκσυγχρονισμός», - κατά περίπτωση «προοδευτικός ή αριστερός» αλλά πάντα εκσυγχρονισμός, πρόοδος, ποτέ «συντήρηση». Εξαφάνιση κάθε ταυτότητας εκτός από τη... δική τους, του «Αριστερού», του προοδευτικού, του εκσυγχρονιστή. Όλα τα άλλα, οποιαδήποτε αναφορά σε παράδοση, είναι συντηρητισμός. Η «συντήρηση» της γλώσσας, του περιβάλλοντος, της ιστορικής μνήμης, είναι «αναχρονισμοί» μπροστά στον «χρόνο» της νεωτερικότητας και των Χρηματιστηρίων που τρέχει και καταβροχθίζει τα πάντα. Ιδού ένα μέρος της απάντησης του Σ. Μοσχονά στον Ά. Ελεφάντη:
Δεν γνωρίζω αν ο Ά. Ελεφάντης υιοθετεί τη γλωσσική συντήρηση ως τη μόνη γλωσσική πολιτική. Συμβάλλει όμως με το άρθρο του στη διάδοση της παρωχημένης πεποίθησης ότι η εξάπλωση μιας ξένης γλώσσας, της αγγλικής εν προκειμένω, αποτελεί κίνδυνο για τις εθνικές γλώσσες και λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την καλλιέργεια της μητρικής. Η εικόνα της αποκάλυψης που περιγράφει (μια κοινωνία που μιλάει «τεχνοαγγλικά») εντάσσεται απολύτως στη λογική της γλωσσικής συντήρησης. Είμαι βέβαιος πως δεν ήταν στις προθέσεις του φίλου Ά. Ελεφάντη να τροφοδοτήσει το σύνδρομο «αμύνεσθαι περί πάτρης», σύνδρομο που οι αντιδράσεις στην πρόταση Διαμαντοπούλου έφεραν με έμφαση στο προσκήνιο. [83]

Η υπογράμμιση είναι σαφής: κάθε υπεράσπιση της γλώσσας κινδυνεύει να καταλήξει σε «υπεράσπιση της πατρίδας», πράγμα που αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως για κάθε συνεπή «Αριστερό», δηλαδή... εκσυγχρονιστή. [Σημ. Καλλιμάχου: !!!] Και για να μην έχουμε καμία αμφιβολία για τους στόχους των Αριστερών γλωσσολόγων, ας δούμε πώς ορίζει τη γλωσσική συντήρηση ο κος Μοσχονάς στο άρθρο του στην Καθημερινή: «ο όρος συντήρηση κυριολεκτεί: η γλωσσική συντήρηση συμπυκνώνεται στην προσπάθεια ακριβώς να συντηρηθεί η ελληνική γλώσσα» [84]. Προφανώς θα έπρεπε να αφεθούν ελεύθεροι οι «νόμοι της αγοράς» για να την εξοντώσουν. Κάθε πρόσκομμα, κάθε ανάχωμα σε αυτούς, είναι συντηρητισμός.

[...]

Γι’ αυτό και οι πιο γνήσιες ψυχές αυτής της χώρας προστρέχουν τόσο συχνά «στην τέχνη της ποιήσεως».

Όμως, διανοούμενοι, εφημεριδογράφοι, πολιτικοί, ατάλαντοι λογογράφοι, σπανίως δε, και σημαντικοί αλλά ιδεοληπτικοί διανοούμενοι, δεν αρκούνται στην εξουσία την οποία κατέχουν. Αισθάνονται πως απειλούνται. Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ θα αναφερθεί στον «εθνοκεντρικό» Βελουχιώτη ως πιθανό σύμβολο της «ογκούμενης ελληνικής ακροδεξιάς» (sic!) [96], ο Γιάννης Γεράσης στον ελληνοκεντρικό μυστικισμό του Σεφέρη και την υποκατάσταση της «Μεγάλης Ιδέας» από τη «Λαϊκή ψυχή» και την αναφορά στον Μακρυγιάννη ή τον Θεόφιλο, τέλος ο Τάκης Καγιαλής θα μιλήσει για τον «έρποντα» φασισμό των Ελλήνων υπερρεαλιστών!
Και πράγματι, «είναι μία στάσις, νιώθεται», αφού, καθημερινά, αδιάκοπα, βομβαρδίζονται από τη νεοελληνική ιστορία και τέχνη, ανοίγοντας το ραδιόφωνο τους, συνωστιζόμενοι στα μουσεία για τους «θησαυρούς του Αγίου Όρους», ξεφυλλίζοντας μια ποιητική συλλογή του Σεφέρη ή του Καβάφη, θαυμάζοντας τους πίνακες του Τσαρούχη ή του Εγγονόπουλου· καθημερινά νιώθουν ως απειλή την παρουσία του Μακρυγιάννη και του Βελουχιώτη [97] καθώς και την καταφυγή των νέων σε σύμβολα όπως το '21 και η Αντίσταση. Όλα τούτα έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις ιδέες που εκφέρουν στα Πανεπιστήμια, με τα κοινωνιολογικά και φιλοσοφικά πονήματα που αναμεταδίδουν στους φοιτητές τους, σε αντίθεση με τη θεματική των εντύπων των περιοδικών και των εφημερίδων τους· έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα εκπονούμενα Ευρωπαϊκά Προγράμματα και με τα ξένα Πανεπιστήμια στα οποία προστρέχουν για να προσλάβουν ένα ελάχιστο κύρος. Επί τέλους, σε πλήρη αντίθεση με τον καθημερινό «εκσυγχρονισμό» τον οποίο ψελλίζουν.
Η τέχνη, η Αντίσταση, η «ελληνική ψυχή», τους διαφεύγουν ακόμα, και η «ελληνοκεντρική» ιδεολογία απειλεί διαρκώς να εισβάλει και στα δικά τους χωράφια! Γι' αυτό και νιώθουν να πολιορκούνται από τον «ελληνοκεντρισμό», έστω και αν κυβερνούν!

------------
[79] Ο «ευρωκομμουνισμός», που θέλησε να είναι πλησιέστερος σε μια ελληνική-ευρωπαϊκή εκδοχή του κομμουνιστικού κινήματος, σε αντίθεση με το «ρωσοκεντρικό» φρόνημα του ΚΚΕ, θα εκφυλιστεί σε απλό ευρωπαϊσμό και δυτικολαγνεία ενώ, αντίστροφα, η ρωσοτραφής ιδεολογία του παραδοσιακού ΚΚΕ θα το οδηγήσει, έστω in extremis, πιο κοντά στην «ανατολική» παράδοση και την ορθόδοξη ψυχή του ελληνισμού, όταν πλέον θα έχει χάσει κάθε νόημα η προσκόλληση σε κάποιο κρατικό ρωσικό μόρφωμα με ιδιαίτερα συμφέροντα. Δεν είναι τυχαίο εξ άλλου πως, σε ολόκληρη τη νεώτερη ιστορική διαδρομή μας. το «ρωσικό» κόμμα, από τον Λάμπρο Κατσώνη έως τον... Άρη Βελουχιώτη, θα βρίσκεται πιο κοντά στην ελληνική ιδιοπροσωπία.

[80] Α. Ελεφάντη «Νεοσυντηρητικός της Αριστεράς». Η Κυριακάτικη Αυγή, 23.12.2001.

[81] Πέρα από το ότι οδήγησε και σε πολιτικά σφάλματα: αδυναμία κατανόησης του «πολυσυλλεκτικού» ΠΑΣΟΚ και υπέρμετρη αλαζονεία των «αριστερών φωτισμένων».

[82] Εντυπωσιακό, για παράδειγμα ήταν το γεγονός ότι ένα κόμμα όπως ο Συνασπισμός, με 3,2% των ψηφοφόρων στις εκλογές του 2000 περιλάμβανε σχεδόν το 20% των παικτών του Χρηματιστηρίου και ότι πλέον τα υψηλότερα εκλογικά ποσοστά του τα συγκεντρώνει στα βόρεια προάστια των Αθηνών.

[83] Επιστολή του Σπύρου Μοσχονά στην Αυγή, 13/01/2002.

[84] Σπύρος Μοσχονάς «Ηθικός πανικός και γλωσσική συντήρηση», Η Καθημερινή, 16.12.2001.

[96] Βλέπε Άρδην, τ. 11.

[97] Το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, Άρης ο αρχηγός των άτακτων, θα γίνει μπεστ-σέλερ στην ελληνική αγορά του βιβλίου.

Μοσχονᾶς μονότονος πνευματοκτόνος...

Ὅσοι δὲν γνωρίζουν καὶ ἀπὸ ἄλλα ἄρθρα τὸν συγκεκριμένο πανεπιστημιακὸ (φεῦ!), Σπ. Μοσχονά, θὰ ἐξεπλάγησαν ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τῶν ὕβρεων καὶ τοῦ φανατισμοῦ ποὺ ἐξέμεσε ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς «Καθημερινῆς», κατὰ τοῦ πολυτονικοῦ καὶ ὁλοκλήρου τῆς γλωσσικῆς μας κληρονομιᾶς. Ὅσοι τὸν γνωρίζουν, ὅμως, δὲν ἐξεπλάγησαν. Πρόκειται γιὰ ἕναν ἀπὸ τοὺς πλέον χαρακτηριστικοὺς τύπους τῆς γνωστῆς «προοδευτικῆς» ὀμοταξίας ποὺ λυμαίνεται τὰ Ἑλληνικὰ πανεπιστήμια (κυρίως τὸ γλωσσολογικὸ τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ ἱστορικὸ τῶν Ἀθηνῶν κ.ἄ. [Ἄλλος ἕνας, ἐπὶ παραδείγματι, μανιωδῶς «δημοσιογραφῶν» ἐσχάτως, ὁ κ. Λιάκος, ὅταν δὲν ὑβρίζει ὡς «ἐθνικιστή» (ὕβριν θεωρεῖ τὸν χαρακτηρισμὸ ὁ κ. Λιάκος, ἐννοεῖται) τὸν (μαρξιστὴ) Σβορῶνο (ἐπειδὴ εἶχε τολμήσει ὁ τελευταῖος νὰ μιλήσει γιὰ τὴν συνέχεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους), ἀναλίσκεται στὸ νὰ γράφει, ὠμὰ καὶ ἀπροκάλυπτα ὅτι... ἡ «παγκοσμιοποίηση» (διεθνὴς ἐξουσία) ἀπαιτεῖ καὶ νέα, παγκοσμιοποιημένη Ἱστορία (πρέπει κατὰ τὸν ἴδιον νὰ χαλκευθεῖ νὲα ἱστορία, δηλαδή!), ὅτι πρέπει νά... ἀλλάξουμε τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἔθνους (δηλαδὴ νὰ καταργήσουμε τὰ ἔθνη, ἔτσι ὤστε νὰ ἐξουσιάζει ἀνεξέλεγκτη ἡ διεθνὴς ἐξουσία!), κ.ἄ. φαιδρότητες, στὴν ὑπηρεσία βεβαίως-βεβαίως τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ καὶ τοῦ παγκόσμιου καπιταλισμοῦ (τὸν ὁποῖον λέγουν (ἀκόμη) ὄτι... ἀντιμάχονται.] Ὅταν πρὶν δύο-τρία χρόνια ὁ κοσμήτωρ τῆς Φιλοσοφικῆς, καθηγητὴς κ. Μικρογιαννάκης, εἶχε μιλήσει γιὰ ἀνθελληνικὴ «πέμπτη φάλαγγα» στὸν πανεπιστημιακὸ χῶρο, δὲν ἦταν ὑπερβολικός. Ὁ κ. Μοσχονᾶς, λοιπόν, ἐκ συστήματος, χρόνια τώρα, ἐργολάβος τοῦ «προοδευτισμοῦ», κατὰ τὴν συνήθη τακτική τῶν ὁμοίων του ἀναλίσκεται σέ ὕβρεις καὶ εἰρωνίες γιὰ ὅποιους τολμοῦν νὰ θίξουν τὰ θέσφατα τοῦ... πατέρα τῶν γραμμάτων μας (καὶ θιασώτη τῆς φωνητικῆς γραφῆς καὶ τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου) παλαιομαρξιστοῦ Γληνοῦ (οἱ παλαιοὶ κομμουνιστὲς ἔχουν καὶ τὴν δικαιολογία τῆς ἐπαναστατικῆς ἀφέλειας καὶ ὑπερβολῆς, βεβαίως· οἱ σημερινοὶ «προοδευτικοὶ» τῆς aristeras δὲν ἔχουν παρὰ μόνον τὴν συμπόρευση μὲ τὸν ἀμερικανικὸ καπιταλισμό), ἤ τὸν... ἀναμορφωτὴ Ράλλη (καταργήσαντα τὴν ἁπλὴ καθαρεύουσα καὶ τὰ ἀρχαῖα ἀπὸ τὸ γυμνάσιο) ἤ τὶς γλωσσικὲς ἀκρότητες τοῦ Ψυχάρη ἤ... ἤ... λὲς καὶ τὰ καταγγελλόμενα εἶναι... ψέμματα! (Οὔτε τοὺς προτεστάντες μισσιονάριους ἔχει ἀκουστά, καὶ πετάει ἕνα θαυμαστικό.) Ἐὰν αὐτὴ εἶναι... ἐπιστημονικὴ ἐπιχειρηματολογία, χαίρετε... Ἀλλὰ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι ὁ φανατικὸς αὐτὸς ταλιμπὰν τοῦ «δημοτικισμοῦ» καὶ τοῦ προοδευτισμοῦ, ὄχι μόνον πληρώνεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ πολιτεία γιὰ νὰ διδάσκει τοὺς νέους μας Ἑλληνικὰ σὲ δημόσιο πανεπιστήμιο, ἀλλὰ καὶ προβάλλεται ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς συντηρητικῆς καὶ δεξιᾶς (κάποτε τουλάχιστον) «Καθημερινῆς»...

Τὸ παραληρηματικὸ ὑβρεολόγιο τοῦ «καθηγητοῦ» Σπ. Μοσχονᾶ, ἀρχίζει λοιπὸν καὶ τελειωμό δὲν ἔχει:

παραλήρημα
κινδυνολογίες
«ἔρευνας» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
«ἔρευνα» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, ξανά]
«ἀνησυχούντων» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
«ἔρευνας» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
εἶδος καὶ ὕφος [εἰρωνικῶς· καὶ ὀμιλεῖ γιὰ ὕφος ὁ θρασὺς ὕβριστὴς Μοσχονᾶς!]
ἀνιστόρητη
παραλήρημα
ὄχι ἐπιστήμονα ἀλλὰ φανατικό [καὶ ὑβρίζει ἔτσι... «ἐπιστημονικῶς», ὁ «ἐπιστήμων» Μοσχονᾶς! ὁποία... ἐπιστημοσύνη!]
ἰδεοληψίες
ξενοφοβία [τὸ γνωστὸ, κουραστικὸ πιά, κλισέ]
ἡλικιακὸς ῥατσισμός [ῥατσιστικὸ τό... «πρεσβύτης»! ἀπὸ τὸν φανατικὸ ποὺ ὑβρίζει ὡς ξενόφοβους ὅλους τοὺς Ἕλληνες, μόλις τολμήσουν νὰ ἐκφράσουν τὴν παραμικρὴ φιλοπατρία]
Ὁ Τσέγκος [ἀγνοεῖ καὶ τοὺς στοιχειώδεις καλοὺς τρόπους ὁ... «ἐπιστήμων» (λὲς καὶ ὁ ψυχίατρος κ. Τσέγκος εἶναι... μπακάλης) «πανεπιστημιακὸς», γιὰ νὰ βάλει τὸ «κ.» (κύριος) μπροστὰ ἀπὸ τὸ ἐπώνυμο! καὶ ὁ ἀγενὴς καὶ φανατικὸς αὐτὸς ὑβριστὴς, πληρώνεται ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ κράτος γιὰ νὰ διδάσκει... Ἑλληνικὰ τοὺς νέους μας!]
ὁ, γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε, νουνεχὴς Μεταξᾶς [εἰρωνικῶς]
νεο-ὀρθόδοξης [εἰρωνικῶς]
«ἀμερόληπτη ἔρευνα» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
ἰδεοληψίες
«ἔρευνα» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
«ἔρευνας» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
Ὁ Τσέγκος
«ἐρευνητὲς» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
Ὁ Τσέγκος
«ἐρευνητὲς» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]
«ἔρευνας» [ἐντὸς εἰσαγωγικῶν]

Δὲν ξέρω ἐὰν μοῦ διέφυγαν καὶ μερικά!

Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία: τὸ ἄσβεστο μίσος τῶν φανατικῶν αὐτῶν κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλὰ ἄς δοῦμε καὶ τὴν (ὐπ᾿ αὐτῶν ἐντέχνως καὶ πονηρῶς ὑπερ-προβαλλόμενη) ἀφορμή.

Ἔγραφα γιὰ τὸ «ζήτημα τῆς δυσλεξίας» (τὸ φάντασμα ποὺ ἐφηῦραν οἱ «προοδευτικοί», προκειμένου νὰ τὸ πολεμοῦν, μὴ δυνάμενοι νὰ ἀντιπαρατεθοῦν μὲ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα σὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο ὑπαρκτὸ ζήτημα, ὅσον ἀφορᾶ τὸν ὑπ᾿ αὐτῶν μονότονο καὶ ἀπνευμάτιστο ἀκρωτηριασμὸ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης):

«Όμως, ειδικά η υποτιθέμενη σχέση μονοτονικού-δυσλεξίας, μάλλον ως αφορμή των "προοδευτικών" "χρησιμεύει", για να μετατοπίζουν σκοπίμως το ζήτημα και να κατηγορούν τους αντιπάλους τους για αντιεπιστημονικότητα... Το πολυτονικό είναι απαραίτητο για λόγους σεβασμού της γλωσσικής μας παραδόσεως και διατηρήσεως της επαφής με αυτήν, λόγους αισθητικούς, λόγους φιλοσοφικούς (αποφυγή της χυδαιότητας του "εύκολου" και του "φτηνού"), λόγους εκπαιδευτικούς, ασχέτως δυσλεξίας ή... UFO και εξωγήινων, που λένε κάποιοι άλλοι.»

Ἡ ἐσχάτως ἀνακύψασα, λοιπόν, στὰ περὶ τοῦ γλωσσικοῦ δυσλεξία, πιθανῶς εἶναι ἐντελῶς ἄσχετη, πράγματι (πιθανῶς καὶ ὄχι· δὲν γνωρίζω), ἀλλὰ, καὶ ἄσχετη νὰ εἶναι, δὲν εἶναι ἐκεῖ τὸ ζήτημα. (Ἐγὼ πάντως οὐδέποτε φαντάστηκα ὅτι τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ εἶναι τό... νερὸ τοῦ Καματεροῦ, καὶ θεραπεύουν τὴν φαλάκρα καὶ τὴν ἀνικανότητα· νὰ μὴν περιφρονοῦμε τὴν κληρονομιὰ τῶν προγόνων μας, συνιστῶ.)

Ἀλλὰ τὶ γράφει, καὶ ἐδῶ ἀκόμη, ὁ κ. Μοσχονᾶς, πιστεύοντας ὅτι βρῆκε τὴν ἀφορμὴ νὰ τσουβαλιάσει, ὡς ἀσχέτους κινδυνολόγους, συσχετίζοντάς τους μὲ κάποιους ὑποτίθεται γραφικούς, ὅσους ἀγωνιοῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐθνική μας κληρονομιά;

«τα πορίσματα της οποίας θα μπορούσαν ενδεχομένως να κριθούν ανεξάρτητα από τις ιδεοληψίες του εμπνευστή της»

Θὰ μπορούσαν, ἐὰν ὁ κ. Μοσχονᾶς ἦτο ἐπιστήμων καὶ ἠσχολεῖτο μὲ αὐτὸ, καὶ ὄχι φανατικὸς ὑβριστὴς καὶ προπαγανδιστὴς τοῦ «ἀντιεθνικισμοῦ» του.

Πράγματι, τὸ μόνο σωστὸ (ἐὰν ἡ ἔρευνα ἔγινε ὄντως ἔτσι), εἶναι αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζει ὁ κ. Μοσχονᾶς ὠς «λογικὸ λάθος». (Βεβαίως, ὅτι καὶ ἔτσι ὑπάρχει ὄφελος ἀπὸ τὴν διδασκαλία εἶναι ἐνδιαφέρον· ἄσε ποὺ αὐτὸ τό, ἀναμενόμενο, ὅπως λέει, ἀποτέλεσμα, ὁ ἴδιος ἐν συνεχεία, ὅπως θὰ δούμε, τὸ ἀρνεῖται!) Ὅμως δὲν ἀρκεῖται σὲ αὐτὸ. Οἱ προθέσεις του εἶναι ἄλλες, καὶ ἡ γύμνια τῶν ἐπιχειρημάτων, ἡ πνευματικὴ σύγχιση καὶ οἱ ἰδεολογικὲς προκαταλήψεις ἀποκαλύπτονται:

«Επιπλέον, εικάζεται -αλλά εικάζεται μόνο- ότι το πολυτονικό συμβάλλει στη σχολική επίδοση και στην πρόληψη ή και στη θεραπεία μαθησιακών δυσκολιών, όπως της δυσλεξίας.»

Τότε, ἀφοῦ «μόνον εἰκάζεται», γιατὶ μᾶς ἔπρηξαν ὅτι δῆθεν οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ πολυτονικοῦ θεωροῦν ὅτι θεραπεύει τὴν φαλάκρα καὶ τὴν ἀνικανότητα;! Μόνοι τους τὰ λένε, μόνοι τους τὰ «διαψεύδουν» τελικῶς...

Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλα λοιπὸν τὰ πολύ... «ἐπιστημονικά» ἐπιχειρήματα (βλέπε καὶ προηγηθεῖσες ὕβρεις) ὁ... «σοβαρὸς» πανεπιστημιακός, «ἀποδεικνύει ἐπιστημονικῶς» τοὺς ἰσχυρισμοὺς του, ὄχι μὲ καμμία ἄλλη ἀπόδειξη, παρὰ μὲ τὸ ὅτι εἰναι... «προφανεῖς γιὰ τὸν κοινὸ νοῦ»!

«Οπως έγραψε ο Εμμ. Κριαράς, «ο κοινός νους μάς λέει ότι δε χρειάζεται καμιά «ψυχιατρική» έρευνα για να αποδειχτεί το προφανέστατο: ότι απλοποίηση και ευκολία για τον μαθητή είναι να περιορίζονται τα τονικά και παρεμφερή στοιχεία (οξεία, περισπωμένη, ψιλή, δασεία) σε ένα» («Μακεδονία», 23/10/2005).

Τὶ μεγάλη σοφία! «Ἁπλοποίηση καὶ εὐκολία γιὰ τὸν μαθητὴ» εἶναι ἡ.... ἁπλοποίηση! Μπορούσατε νὰ τὸ φανταστεῖτε ἐσεῖς;! Μὰ τὴν Ἀθηνᾶ!

«Είναι παράδοξος πράγματι ο ισχυρισμός ότι μαθησιακές δυσκολίες όπως η δυσλεξία θεραπεύονται «ομοιοπαθητικά», δυσκολεύοντας μάλλον παρά απλουστεύοντας την ορθογραφία.»

Δὲν θὰ τὸ ἔλεγα. Παράδοξος εἶναι μᾶλλον ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι βελτίωση στὴν ὀρθογραφικὴ ἰκανότητα δὲν ἐπιφέρει ἡ ἐξάσκηση στὴν ὀρθογραφία, ἀλλὰ ἡ... κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας! (Ἐὰν καταργηθεῖ καὶ ἡ ἱστορικὴ ὀρθογραφία, καί, γιατὶ ὄχι, αὐτὴ τούτη ἡ γραπτὴ γλῶσσα (ἄλλωστε, κατὰ τοὺς «προοδευτικοὺς» ἐκ τῶν γλωσσολόγων, ἡ γραφὴ δὲν εἶναι μέρος τῆς γλῶσσης· μόνο ὁ προφορικὸς λόγος!), πάντως, τὸ πρόβλημα τῆς ὀρθογραφίας θὰ ἐξαληφθεῖ πλήρως. Ναί, ἴσως μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἔχει δίκιο ὁ κ. Μοσχονᾶς!)

Ἡ κατακλείδα λοιπὸν ἑνὸς ἄρθρου, τὸ ὁποῖον ἐλέγχει τὴν ἐπιστημονικὴ συνέπεια μίας ἐρεύνης (πιθανῶς ἀτελοῦς· δὲν γνωρίζω, οὔτε εἶναι τὸ θέμα μου): «εἶναι προφανέστατο». Μάλιστα.

Ἀλλὰ περισσότερα γιὰ τὸν κ. Μοσχονά, γιὰ νὰ κλείσουμε μὲ τὴν θλιβερὴ αὐτὴ περίπτωση πανεπιστημιακοῦ, στό ἐπόμενο.