Ὁ Παντελῆς Μπουκάλας, ὅταν δὲν τὸν πιάνει τὸ «προοδευτικό» του σύνδρομο καὶ δὲν ἀναλίσκεται στὸ κυνήγι τῶν... ἐπαράτων ἐθνικιστῶν καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, εἶναι ὡραῖος. Τὴν Κυριακὴ αὐτὴν (12 Φεβ. 2006), ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς προσεχοῦς ἑορτῆς γλυκαναλάτου τινὸς δυτικοῦ ἁγίου, ἀσχολεῖται μὲ ἀναφορὲς τινὲς τῆς ἀρχαιοελληνικῆς λογοτεχνίας στὸν πτερόεντα τοξευτὴν θεόν [1]. Χρησιμοποιεῖ δὲ ἕνα καταπληκτικὸ ἐπίθετο: «ὁ θελξίπικρος Ἔρως» (θελκτικὸς καὶ πικρὸς μαζί· ὅποιος ἀγαπᾶ παιδεύει, ποὺ λέγει ὁ θυμόσοφος λαὸς, ἤ, «δὲν ὑπάρχει ἀγάπη δίχως πόνο», ὅπως τραγουδᾶ ἡ Ἐλευθερία Ἀρβανιτάκη («Μόνο λίγο», ἀπὸ τὸ «Τανιράμα» (1989))).
Κοιτώντας στο TLG #D (δὲν ἤλεγξα τὸ #E ἀκόμη) βλέπω ὅτι ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἅπαξ λεχθὲν σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀρχαία καὶ μεσαιωνικὴ γραμματεία μας· ἀναφέρεται μία μόνον φορά, στὴν Ἑλληνικὴ («Παλατινὴ» συχνὰ ἀποκαλούμενη [κακῶς· λόγῳ παλατίου τινὸς τῆς Ἑσπερίας, ὅπου δυτικὸς τις ἄρπαξ ἐφύλασσε τὰ χειρόγραφα]) Ἀνθολογία, καὶ σὲ ἄσχετη περίπτωση (ὄχι γιὰ τὸν ἔρωτα, ἀλλὰ γιὰ τὴν... φαγούρα «θελξιπίκρους κνησμονὰς»). Τὸ Google δίνει δύο ἀναφορές: μία, ὁ «θελξίπικρος νόστος τῆς [πατρώας] γῆς», καὶ ἄλλη μία, ὁ «θελξίπικρος καφές» - μὲ κυριολεκτικὴ σημασία στὴν τελευταία περίπτωση, σὲ ἕνα καταπληκτικόν... ζουραρίζον κείμενον, συνδυάζον εὐτραπελίαν καὶ δηκτικὴν κριτικὴν ἐλαττωμάτων -ἤ προτερημάτων· τὸ συναμφότερον!- τοῦ λαοῦ μας, κείμενον τὸ ὁποῖον παραθέτω ἀκολούθως [2]. (Τώρα, βεβαίως, ἀπὸ τὸν ἔρωτα ξεκινήσαμε, στὸν καφέ («τῆς παρηγοριᾶς», γιὰ ἐρωτοχτυπημένους;!) καταλήξαμε· ἐν πάσῃ περιπτώσει!)
Σημειώσεις
[1] Τὸ γλυπτὸν: Σύμπλεγμα Ἀφροδίτης, Πανὸς καὶ Ἔρωτος· περίπου 100 π.Χ., Δῆλος· Ἐθνικὸν Ἀρχαιολογικὸν Μουσεῖον.
Τὶς καλύτερες φωτογραφίες, πολὺ ὑψηλῆς ἀναλύσεως, ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ Μουσεῖα, μπορεῖτε νὰ βρεῖτε στὸν δικτυακὸ τόπο τοῦ Λαζάρου Φιλιππίδη.
[2] Τὸ κείμενον: Ἡ ἀρχικὴ δημοσίευσις τοῦ κειμένου ἀνήκει στὸ δικτυακὸν περιοδικὸν Λάσπη.
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ
Η γαμψωνυχοπαντοφιλάρπαστη γοητεία του ηδυμιγούς εθνικού μας χεύματος
Του αυθέκαστου βωλοκόπου
Αδελφού Πανεκφάντορος
Το εξ εσπερίας προερχόμενο περί ου ο λόγος πόμα, πάνυ αφίσταται του να θεωρείται ένα απλό μέσον διαφυγής εκ της αδηφάγου τύρβης. Έτι περαιτέρω, δέον όπως του αναγνωρισθεί το εκπάγλου πληρότητος απείκασμα της εν γένει ελληνορωμέικης συνάξεως κοσμοθεωρίας. Γηθοσύνως οι Έλληνες συρρέουν στις κατά τόπους καφετέριες για να γευτούν τον υπέρφατο και διαπρύσιο ιχώρα δοθείσης ευκαιρίας, μετά των επί στήθους αυτών φίλων. Ηδύς, πικρός, θελξίπικρος, σκέτος, αϊδίως αποτελεί την έμπεδον σύγχρονον πολιτισμική αξία των Ελληνορωμέων, όπερ έδει δείξαι.
ΦΡΑΠΕ Ο ΠΕΡΙΠΥΣΤΟΣ
Ολβιόδωρος ο κυρίως ειπείν ελληνορωμέικος καφές, κατέχει υπερφαώς το ακροθίνιον των προτιμήσεων των Νεοελλήνων εις την εθελότρεπτον αυτών μισγάγκεια μετά της ραστώνης. Η χαρμονή που αφειδώλευτα αυτή επιδαψιλεύει, δύναται όπως συντελεσθεί όχι μόνον εις τα καθ'ύλην αρμόδια καταστήματα, αλλά και εις τας οικίας των υπεράντλων οδιτών του βίου.
Οι όμαυλοι Ελληνορωμαίοι ορθοτομούν γευόμενοι το λυσιμελές χεύμα, επιρρωνύοντας την ήδη διαδεδομένη οικουμενικώς υπόνοια περί την όλως ακηδία αυτών εις παν τι το χρηστόν και εις τα εν είδει θεμέθλων καθεστώτων. Συνελόντι ειπείν, οι συνεχιστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας, αλλοτριομορφοδίαιτοι και ευθυτενείς ραδίως μυκτηρίζουν τους αχμάκηδες ευρωλιγούρηδες, της οικείας τους γνώμης αυτοκράτορες όντες. Εν πάση περιπτώσει, ο φραπέ προσιδιάζει στην ενοειδή μονοείδια της απροσαύδητης ελληνορωμέικης αμετροέπειας, διό και οι εξ'εσπερίας κίναιδοι στέκουν κεχηνότες έμπροσθεν αυτής.
ΦΡΑΠΕ Ο ΥΠΕΡΑΧΡΟΝΟΣ
Πόρρω απέχει της αλήθειας το αξίωμα ότι ο χρόνος βιώνεται παντού ο ίδιος. Τεχνηέντως οι οιηματίες ευρωλιγούρηδες ιεροπρόπως απένειμαν τα πρεσβεία τιμής εις τον Αλφρένδον Αινστάιν, ο οποίος απλώς κατάφερε να ερμηνεύσει τα κτιστά κατηγορήματα, ενώ οι θεοδιφείς Eλληνορωμηοί έχουν φύσει, ασυγχύτως διακριτή την θεωρία των ρητών και αρρήτων αποκεκαλυμμένων αληθειών του σύμπαντος κόσμου στην πιο απόλυτη εννοημάτωση. Ούτω πως,ανέκαθεν οι εκφραστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας υπήρξαν οι άπεφθοι κτίτορες της ζειδώρου αδρανείας και ανεμελιάς. Ό,τι λοιπόν για τους νεήλυες ευρωλιγούρηδες σημαίνει ραστώνη και ακηδία για τους ορθοεπείς Ελληνορωμηούς αποτελεί αδιαμφισβητήτως την ατραπό προς τη νήψη. Περίφροντις ο κάτοικος της καθ' ημάς Ανατολής υπεραίρεται για την χαρμολύπη του και σουνετίζει τη φενάκη του καθωσπρεπισμού, πυκτεύοντάς την με την ενάργεια της βουλησιαρχίας και της καταλλαγής. Πρωτόλιο εξείκασμα αυτής της κοσμοθεωρίας είναι ο κλεινός φραπέ, ο οποίος αλληλοπεριχωρείται μετά των ακολούθων ιδιωμάτων κατά τρόπο συναμφότερον:
* Ο καταναλίσκων φραπέ αναβιβάζεται σε ουρανομήκεις μαρμαρυγές.
* Η διαδικασία της πόσης φραπέ συνδυάζεται απροσχηματίστως με την εκφαντορία υψιπετών αληθειών.
* Ελευθερόβουλος και οιωνεί ιεροπρόπος, ο Έλληνας συνεχιστής της αργόσυρτης διάρκειάς μας, κρυφιομύστης κυλινδείται στην χαοδίνη της συστολής του χρόνου, διασκεδάζοντας τις πολύπλαγκτες σκέψεις με το υπέρχρονο παίγνιον των πεσσών μετά των κύβων.
* Ως συμπαρομαρτούντα της ως άνω νήψεως συναριθμούνται και τα κάτωθι: κάπνισμα σιγαρέττων, εθελότρεπτη ροπή προς τον κέλευθο του ιλασμού μέσω της εφάμαρτης πρακτικής του κοινωνικού σχολιασμού και συμμετρικώς ασύμμετρην ένδυσην.
ΦΡΑΠΕ Ο ΑΠΕΡΙΛΗΠΤΟΣ
Εν κατακλείδι, οι χάσκακες της εσπερίας δεν δύνανται να προσεταιρισθούν τις εριβόλακες μηχανές των Νεοελλήνων, στην άφατη προαίρεση αυτών συναρμογής μετά της υπερβάσεως και της περιδινίσεως. Αλάστορες, αλγεσίδωροι, έμμεστοι χαμερπών αιτιάσεων, απλώς εκδηλώνουν την χθονία τους χωματερή, έτσι που διέρχονται αέναα από καυδιανά δίκρανα και διολισθαίνουν σε μία εναγή, θλιβερή κατιούσα... Από την Εσπερία ερρύη τα φαύλα, ου μην αλλά και η λύμη του φληναφήματος του μονοφυσιτισμού. Στωμύλοι και υπομείονες οι ευρωλιγούρηδες μένει να κοιτούν κεχηνότες τους χλιδανόσφυρους συνεχιστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας. Περιδεείς τεπελετίζουν την ελευθερόδουλη υπακοή τους στην αγχίκρημνη υπακοή τους στις αρχές της τελολογίας, μόλις αγχίθυροι στην καθ' ημάς Ανατολή διαπιστώνουν την αμφίτρητη μισγάγκειά τους με το έρεβος του αυνανισμού.
ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Ας ηχεί στο διηνεκές η ζείδωρος μολπή του νεοελληνικού ωχαδελφισμού, αφήνοντας τους εξ εσπερίας βεβλαμμένους να χειμάζονται από την τύρβη του αμιγούς αδελφισμού. Η αλκή του Έλληνα, αυτεξούσιος και εθελόρμητη θα επικρατήσει για πάντα... Οι καιροί ου μενετοί...
(Λάσπη)
Κοιτώντας στο TLG #D (δὲν ἤλεγξα τὸ #E ἀκόμη) βλέπω ὅτι ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἅπαξ λεχθὲν σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀρχαία καὶ μεσαιωνικὴ γραμματεία μας· ἀναφέρεται μία μόνον φορά, στὴν Ἑλληνικὴ («Παλατινὴ» συχνὰ ἀποκαλούμενη [κακῶς· λόγῳ παλατίου τινὸς τῆς Ἑσπερίας, ὅπου δυτικὸς τις ἄρπαξ ἐφύλασσε τὰ χειρόγραφα]) Ἀνθολογία, καὶ σὲ ἄσχετη περίπτωση (ὄχι γιὰ τὸν ἔρωτα, ἀλλὰ γιὰ τὴν... φαγούρα «θελξιπίκρους κνησμονὰς»). Τὸ Google δίνει δύο ἀναφορές: μία, ὁ «θελξίπικρος νόστος τῆς [πατρώας] γῆς», καὶ ἄλλη μία, ὁ «θελξίπικρος καφές» - μὲ κυριολεκτικὴ σημασία στὴν τελευταία περίπτωση, σὲ ἕνα καταπληκτικόν... ζουραρίζον κείμενον, συνδυάζον εὐτραπελίαν καὶ δηκτικὴν κριτικὴν ἐλαττωμάτων -ἤ προτερημάτων· τὸ συναμφότερον!- τοῦ λαοῦ μας, κείμενον τὸ ὁποῖον παραθέτω ἀκολούθως [2]. (Τώρα, βεβαίως, ἀπὸ τὸν ἔρωτα ξεκινήσαμε, στὸν καφέ («τῆς παρηγοριᾶς», γιὰ ἐρωτοχτυπημένους;!) καταλήξαμε· ἐν πάσῃ περιπτώσει!)
Σημειώσεις
[1] Τὸ γλυπτὸν: Σύμπλεγμα Ἀφροδίτης, Πανὸς καὶ Ἔρωτος· περίπου 100 π.Χ., Δῆλος· Ἐθνικὸν Ἀρχαιολογικὸν Μουσεῖον.
Τὶς καλύτερες φωτογραφίες, πολὺ ὑψηλῆς ἀναλύσεως, ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ Μουσεῖα, μπορεῖτε νὰ βρεῖτε στὸν δικτυακὸ τόπο τοῦ Λαζάρου Φιλιππίδη.
[2] Τὸ κείμενον: Ἡ ἀρχικὴ δημοσίευσις τοῦ κειμένου ἀνήκει στὸ δικτυακὸν περιοδικὸν Λάσπη.
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ
Η γαμψωνυχοπαντοφιλάρπαστη γοητεία του ηδυμιγούς εθνικού μας χεύματος
Του αυθέκαστου βωλοκόπου
Αδελφού Πανεκφάντορος
Το εξ εσπερίας προερχόμενο περί ου ο λόγος πόμα, πάνυ αφίσταται του να θεωρείται ένα απλό μέσον διαφυγής εκ της αδηφάγου τύρβης. Έτι περαιτέρω, δέον όπως του αναγνωρισθεί το εκπάγλου πληρότητος απείκασμα της εν γένει ελληνορωμέικης συνάξεως κοσμοθεωρίας. Γηθοσύνως οι Έλληνες συρρέουν στις κατά τόπους καφετέριες για να γευτούν τον υπέρφατο και διαπρύσιο ιχώρα δοθείσης ευκαιρίας, μετά των επί στήθους αυτών φίλων. Ηδύς, πικρός, θελξίπικρος, σκέτος, αϊδίως αποτελεί την έμπεδον σύγχρονον πολιτισμική αξία των Ελληνορωμέων, όπερ έδει δείξαι.
ΦΡΑΠΕ Ο ΠΕΡΙΠΥΣΤΟΣ
Ολβιόδωρος ο κυρίως ειπείν ελληνορωμέικος καφές, κατέχει υπερφαώς το ακροθίνιον των προτιμήσεων των Νεοελλήνων εις την εθελότρεπτον αυτών μισγάγκεια μετά της ραστώνης. Η χαρμονή που αφειδώλευτα αυτή επιδαψιλεύει, δύναται όπως συντελεσθεί όχι μόνον εις τα καθ'ύλην αρμόδια καταστήματα, αλλά και εις τας οικίας των υπεράντλων οδιτών του βίου.
Οι όμαυλοι Ελληνορωμαίοι ορθοτομούν γευόμενοι το λυσιμελές χεύμα, επιρρωνύοντας την ήδη διαδεδομένη οικουμενικώς υπόνοια περί την όλως ακηδία αυτών εις παν τι το χρηστόν και εις τα εν είδει θεμέθλων καθεστώτων. Συνελόντι ειπείν, οι συνεχιστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας, αλλοτριομορφοδίαιτοι και ευθυτενείς ραδίως μυκτηρίζουν τους αχμάκηδες ευρωλιγούρηδες, της οικείας τους γνώμης αυτοκράτορες όντες. Εν πάση περιπτώσει, ο φραπέ προσιδιάζει στην ενοειδή μονοείδια της απροσαύδητης ελληνορωμέικης αμετροέπειας, διό και οι εξ'εσπερίας κίναιδοι στέκουν κεχηνότες έμπροσθεν αυτής.
ΦΡΑΠΕ Ο ΥΠΕΡΑΧΡΟΝΟΣ
Πόρρω απέχει της αλήθειας το αξίωμα ότι ο χρόνος βιώνεται παντού ο ίδιος. Τεχνηέντως οι οιηματίες ευρωλιγούρηδες ιεροπρόπως απένειμαν τα πρεσβεία τιμής εις τον Αλφρένδον Αινστάιν, ο οποίος απλώς κατάφερε να ερμηνεύσει τα κτιστά κατηγορήματα, ενώ οι θεοδιφείς Eλληνορωμηοί έχουν φύσει, ασυγχύτως διακριτή την θεωρία των ρητών και αρρήτων αποκεκαλυμμένων αληθειών του σύμπαντος κόσμου στην πιο απόλυτη εννοημάτωση. Ούτω πως,ανέκαθεν οι εκφραστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας υπήρξαν οι άπεφθοι κτίτορες της ζειδώρου αδρανείας και ανεμελιάς. Ό,τι λοιπόν για τους νεήλυες ευρωλιγούρηδες σημαίνει ραστώνη και ακηδία για τους ορθοεπείς Ελληνορωμηούς αποτελεί αδιαμφισβητήτως την ατραπό προς τη νήψη. Περίφροντις ο κάτοικος της καθ' ημάς Ανατολής υπεραίρεται για την χαρμολύπη του και σουνετίζει τη φενάκη του καθωσπρεπισμού, πυκτεύοντάς την με την ενάργεια της βουλησιαρχίας και της καταλλαγής. Πρωτόλιο εξείκασμα αυτής της κοσμοθεωρίας είναι ο κλεινός φραπέ, ο οποίος αλληλοπεριχωρείται μετά των ακολούθων ιδιωμάτων κατά τρόπο συναμφότερον:
* Ο καταναλίσκων φραπέ αναβιβάζεται σε ουρανομήκεις μαρμαρυγές.
* Η διαδικασία της πόσης φραπέ συνδυάζεται απροσχηματίστως με την εκφαντορία υψιπετών αληθειών.
* Ελευθερόβουλος και οιωνεί ιεροπρόπος, ο Έλληνας συνεχιστής της αργόσυρτης διάρκειάς μας, κρυφιομύστης κυλινδείται στην χαοδίνη της συστολής του χρόνου, διασκεδάζοντας τις πολύπλαγκτες σκέψεις με το υπέρχρονο παίγνιον των πεσσών μετά των κύβων.
* Ως συμπαρομαρτούντα της ως άνω νήψεως συναριθμούνται και τα κάτωθι: κάπνισμα σιγαρέττων, εθελότρεπτη ροπή προς τον κέλευθο του ιλασμού μέσω της εφάμαρτης πρακτικής του κοινωνικού σχολιασμού και συμμετρικώς ασύμμετρην ένδυσην.
ΦΡΑΠΕ Ο ΑΠΕΡΙΛΗΠΤΟΣ
Εν κατακλείδι, οι χάσκακες της εσπερίας δεν δύνανται να προσεταιρισθούν τις εριβόλακες μηχανές των Νεοελλήνων, στην άφατη προαίρεση αυτών συναρμογής μετά της υπερβάσεως και της περιδινίσεως. Αλάστορες, αλγεσίδωροι, έμμεστοι χαμερπών αιτιάσεων, απλώς εκδηλώνουν την χθονία τους χωματερή, έτσι που διέρχονται αέναα από καυδιανά δίκρανα και διολισθαίνουν σε μία εναγή, θλιβερή κατιούσα... Από την Εσπερία ερρύη τα φαύλα, ου μην αλλά και η λύμη του φληναφήματος του μονοφυσιτισμού. Στωμύλοι και υπομείονες οι ευρωλιγούρηδες μένει να κοιτούν κεχηνότες τους χλιδανόσφυρους συνεχιστές της αργόσυρτης διάρκειάς μας. Περιδεείς τεπελετίζουν την ελευθερόδουλη υπακοή τους στην αγχίκρημνη υπακοή τους στις αρχές της τελολογίας, μόλις αγχίθυροι στην καθ' ημάς Ανατολή διαπιστώνουν την αμφίτρητη μισγάγκειά τους με το έρεβος του αυνανισμού.
ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Ας ηχεί στο διηνεκές η ζείδωρος μολπή του νεοελληνικού ωχαδελφισμού, αφήνοντας τους εξ εσπερίας βεβλαμμένους να χειμάζονται από την τύρβη του αμιγούς αδελφισμού. Η αλκή του Έλληνα, αυτεξούσιος και εθελόρμητη θα επικρατήσει για πάντα... Οι καιροί ου μενετοί...
(Λάσπη)
7 σχόλια:
Ωραιότατο (αντάρτικο κι εύθυμο) το σημερινό - να είστε καλά!
Καλλίμαχε, την έχει χρησιμοποιήσει και ο Ζουράρις!
Ζης ακόμη, λαλείς λαλιά ελληνίδα και
ελληνόφρονη απελπισία, γλυκόπικρη και θελξίπικρη Εσύ Ελλάδα-Ρωμιοσύνη
Για ακατανόητο λόγο φαίνεται μόνο στην cached σελίδα.
Σωστά! (Ἔψαξα τὸ θελξίπικρος/-ο(ν)/-ου, ἀλλὰ παρέλειψα τὸ θηλυκό!) Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἐπισήμανση. (Ἡ συγκεκριμένη φράση τοῦ Κ. Ζουράρι εἶναι ἀπὸ ἄρθρο του στοὺς «4 Τροχούς», νὰ σημειώσουμε.)
Πιθανολογῶ, ἐπομένως, ὅτι τὴν λέξη ἀνέσυρε ἀπὸ το σκονισμένο μπαοῦλο τῆς γιαγιᾶς ὁ Κ. Ζουράρις (ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες λέξεις, βεβαίως), καὶ πλέον ἄρχισε νὰ διαδίδεται, ἀρχικῶς ἀπὸ ὅσους διάβασαν τοὺς «4 Τροχούς». Ἵσως σὲ λίγα χρόνια εἶναι λέξη κοινῆς χρήσεως! (Τὸ βλέπουμε ἤδη καὶ σὲ μουσικὴ κριτική!) Τό βρίσκω καταπληκτικό, σὰν νὰ ἦρθε ἕνα πολύτιμο μαργαριτάρι στὸ φῶς!
Το καλύτερο "επίκαιρο" που διάβασα ως αυτήν την ώρα! :-))
Ἑνιαυτὸν Καλλιμάχῳ χαίρειν.
Ἐπειδήπερ πολλοὶ ἐπεχείρησαν ἀνατάξασθαι διήγησιν περὶ τῆς
γαμψωνυχοπαντοφιλαρπάστου γοητείας τοῦ ἡδυμιγοῦς ἐθνικοῦ μας χεύματος, ἔδοξε κἀμοί, παρηκολουθηκότι ἔκπαλαι πᾶσιν ἀκριβῶς, καθεξῆς σοι γράψαι, κρατυλέστατε Καλλίμαχε, ἵνα ἐπιγνῷς περὶ ὧν κατηχήθης λόγων τήν ἀσφάλειαν.
Τό περὶ οὗ ὁ λόγος πόμα, ἐξ Ἐσπερίας μέν ἕλκον τὸ στιγμιαίον τῆς παρασκευῆς του, ἐν Ἑλλάδι ἀνεδείχθη εἰς το ἐκπάγλου ἡδονῆς χεῦμα, πού οἱ Βάρβαροι ἀποκαλοῦσι Ἑλληνικὸν καφὲν. Ἥτοι, ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς διεθνοῦς ἐκθἐσεως, τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ, κυλικειάρχης τις, ἀναμειγνύων κόκκους στιγμιαίου καφέ ἐν ὕδασι, παρεσκεύασε τὸν ἐπονομαζόμενον γαλλιστί φραπέ. Ἔκτοτε, τοῦτος ἐξελίχθη καί ἐμετεσχηματίσθη εἰς τὸν θελξίπικρον συνοδοιπόρον τῆς ἡμετέρας φιλοκαλλοῦς ἐν εὐτελεία φιλοσοφίας.
Δικαίως δε, ο ἀριστοκράτης αὑτὸς φραπὲς ἀντεκατέστησεν τὸ σύμβολον ἐκεῖνον τοῦ ραγιαδισμοῦ, πού ὑπὸ τὸν ψευδεπίγραφον τῖτλον τοῦ ἑλληνικοῦ καφὲ, ἀνεμόχλευεν τάς ὁδυνηρὰς ἀναμνήσεις τοῦ ὁθωμανικοῦ ζυγοῦ.
Ταῦτα οὖν καί τά τούτοις συγγενῆ μελέτα πρὸς σεαυτῷ ἡμέρας καί νυκτὸς πρὸς τε τὸν ὅμοιον σεαυτῷ, καί οὐδέποτε οὔθ’ ὕπαρ οὔτ’ ὄναρ διαταραχθήσῃ, ζήσῃ δὲ ὡς θεὸς ἐν ἀνθρώποις. Οὐθὲν γὰρ ἔοικε θνητῷ ζῲῳ ζῶν ἄνθρωπος ἐν ἀθανάτοις ἀγαθοῖς.
Δὲν εἶμαι βέβαιος, ὦ Καλλίστη, ἐὰν τόσον στ᾿ ἀλήθεια χαρίεν εὐρήκατε τὸ πολυτοτονικὸν μου ἤ ἁπλῶς ἐκφράζετε παιγνιώδην τινὰ εὐτραπελίαν! Εὐχαριστῶ, ὅμως, ἐν πάσῃ περιπτώσει, διὰ τὸ σχόλιον, ἔτι δὲ πλέον διὰ τὸν σύνδεσμον στὸ ἱστολόγιόν σας!
...
Κατ᾿ ἄλλους, ὦ Ἐνιαυτέ, ὁ «ἑλληνικὸς» (ἤ «τούρκικος») καφές εἶναι, εἱς ἀντίθεσιν μὲ τὸν φραγκικὸν φραπὲ τῶν εὐρωλιγούρηδων, ὁ καφὲς ὁ ὁποῖος ἐμπεριέχει τὰ νάματα τῆς καθ᾿ ἡμᾶς ἀνατολῆς. Δὲν εἶμαι εἱς θέσιν νὰ ἀποφανθῶ ἐπὶ τοῦ θέματος. Ἀλλά, εἴτε ὁ μὲν ἐξ ἀνατολῶν εἴτε ὁ δὲ ἐκ δυσμῶν, δεχόμενοι ἐδῶ τὸ μυρωδικὸ ἀπόσταγμα τοῦ ἡμετέρου πολιτισμοῦ, μετουσιώθηκαν, ὡς φαίνεται, (ὦ ἡ μισγάγκεια ἡ ἀπερινόητος!) καὶ ἀναδίδουν πλέον τὸ θεῖον ἄρωμα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἰχῶρος!
Ὧ! Πολυτονικὸν καλόν, ὑμεῖς Καλλίστη! :-)
Δημοσίευση σχολίου