Πνευματώδη...
Tὸ θαυμάσιο καὶ ἐνημερωτικότατο Ἀντίβαρο, πραγματικὸ ἀντίδοτο στὴν ἰδιωτεία, κυκλοφορεῖ στὸ πολυτονικό.
Ὁ Ἔλλογος γράφει στὸ πολυτονικό («Ἡ δημιουργία τῆς σελίδας αὐτῆς δὲν ἔχει ὡς ἐφαλτήριο τὴν προγονοπληξία ἤ τὴν λατρεία κάποιων ὑποτιθέμενων ἰαματικῶν ἰδιοτήτων τοῦ πολυτονικοῦ. Σκοπὸς της εἶναι τὸ παιχνὶδι μὲ τὴν πολυτονικὴ γραφὴ καὶ τὴν εἰκαστικότητά της.») Διαβάζοντας ἐγώ, τώρα, ὅτι «Ὁ Καλλίμαχος ὑπήρξε, τρόπῳ τινά, ὁ μέντοράς μου. Ἀπό τὴν δική του σελίδα εμπνεύστηκα.», πρὸς στιγμήν τρόμαξα· ἀμάν, πῆρα κόσμο στὸν λαιμό μου! Ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν πῶ ὅτι δὲν κολακεύθηκα κιόλας.
Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. Ἕνα ὡραῖο (πολυτονικό - καὶ τὸ ὅτι εἶναι πολυτονικὸ δὲν εἶναι τὸ σημαντικότερο) ἱστολόγιο.
Οἱ ἱστοσελίδες τοῦ κ. Νεκταρίου Μαμαλούγκου (Ἑλληνικὴ Ἱστορία, Ὀρθοδοξία, Ἐπιστῆμες, Τέχνες κ.ἄ.), ὁ δικτυακὸς τόπος τοῦ πρώην Προέδρου τῆς Δημοκρατίας κ. Χρήστου Σαρτζετάκη, ἡ «Μυριόβιβλος» (Ψηφιακὴ Βιβλιοθήκη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) καὶ ὁ δικτυακὸς τόπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι μερικὰ ἀκόμη παραδείγματα πολυτονικῆς καλαισθησίας καὶ σεβασμοῦ στὴν γλωσσική μας κληρονομιά.
...και θελξίπικρα
Ἔγραφα τὶς προάλλες γιὰ τὸν θελξίπικρον φραπέ. Κατὰ τ᾿ ἄλλα, δὲν εἶμαι καὶ τόσον φανατικὸς ὀπαδὸς τοῦ καφέ, ἀλλὰ βεβαίως τὸν ἀπολαμβάνω· ἄλλωστε συνηγορεῖ καὶ αὐτὸς ὁ Ἴων Δραγούμης:
«Τὸ νερὸ μὲ τὸ γλυκὸ τοῦ κουταλιοῦ, ἡ ἀνατολίτικη συνήθεια, καὶ ὁ καφὲς εἶναι ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες μικρὲς χαρὲς τῆς καθημερινῆς ζωῆς, καὶ ἡ πρώτη ἀπόλαψη ποὺ ἀποζητοῦμε μόλις σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν ὕπνο. [...] Καὶ μιὰ γλάστρα μὲ βασιλικὸ μπορεῖ νὰ συμβολίζει τὴν ψυχὴ τοῦ ἔθνους καλλίτερα ἀπὸ ἕνα δράμα τοῦ Αἰσχύλου.» («Ἑλληνικὸς Πολιτισμός», 1914.)
Μάλιστα.
Εἰς τὸ ἄρθρον μου ὀμιλῶ γιὰ δύο-τρεῖς ἐμφανίσεις τῆς λέξεως «θελξίπικρος»· ἀπὸ τότε, βεβαίως, πολλαπλασιάστηκαν, ὅπως ἁπλὸν γούγλισμα μπορεῖ νὰ δείξει. Ἡ σπορὰ λοιπὸν τοῦ Κ. Ζουράρι καὶ τοῦ Π. Μπουκάλα ἔπιασε! Γιὰ δὲ τὸ ἰδικόν μου δημοσίευμα ἐπαινέθηκα ἀρκούντως, σήμερα, ὅμως, κολακεύθηκα περισσότερο, ἀνακαλύπτοντας ὅτι, ἀνήμερα τῆς ἡμέρας τῶν ἐρωτευμένων, ἄγνωστη τις Δήμητρα ἐθεώρησε καλὸν νὰ χρησιμοποιήσει αὐτούσια μία φράση μου σέ σχόλιό της σὲ ἄλλο ἱστολόγιον ἐδῶ. Σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι, πρῶτον, δὲν ὑπέγραψα ἐγὼ ὡς Δήμητρα, δεύτερον, δὲν ζητῶ «πνευματικὰ δικαιώματα»! Ποιὸς ξέρει μάλιστα, ἴσως ἡ ἄγνωστη Δήμητρα ἐσυγκίνησεν καὶ ἄγνωστον ἱππότην μὲ τὴν φράσιν αὐτήν· ἔχω λοιπὸν τὴν φαντασίωσιν ὅτι μπορεῖ καὶ νὰ ἐλειτούργησα, κάπου κάποτε, ὥς Σιρανὸ ντὲ Μπερζεράκ. (Σᾶς διαβεβαιῶ, πάντως, ὅτι δὲν ὁμοιάζω τοῦ Ζερὰρ Ντεπαρντιέ.) Ἐνδιαφέρον ποὺ ἔχουν οἱ δικτυακὲς διαδρομὲς τῶν λέξεων!
Tὸ θαυμάσιο καὶ ἐνημερωτικότατο Ἀντίβαρο, πραγματικὸ ἀντίδοτο στὴν ἰδιωτεία, κυκλοφορεῖ στὸ πολυτονικό.
Ὁ Ἔλλογος γράφει στὸ πολυτονικό («Ἡ δημιουργία τῆς σελίδας αὐτῆς δὲν ἔχει ὡς ἐφαλτήριο τὴν προγονοπληξία ἤ τὴν λατρεία κάποιων ὑποτιθέμενων ἰαματικῶν ἰδιοτήτων τοῦ πολυτονικοῦ. Σκοπὸς της εἶναι τὸ παιχνὶδι μὲ τὴν πολυτονικὴ γραφὴ καὶ τὴν εἰκαστικότητά της.») Διαβάζοντας ἐγώ, τώρα, ὅτι «Ὁ Καλλίμαχος ὑπήρξε, τρόπῳ τινά, ὁ μέντοράς μου. Ἀπό τὴν δική του σελίδα εμπνεύστηκα.», πρὸς στιγμήν τρόμαξα· ἀμάν, πῆρα κόσμο στὸν λαιμό μου! Ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν πῶ ὅτι δὲν κολακεύθηκα κιόλας.
Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. Ἕνα ὡραῖο (πολυτονικό - καὶ τὸ ὅτι εἶναι πολυτονικὸ δὲν εἶναι τὸ σημαντικότερο) ἱστολόγιο.
Οἱ ἱστοσελίδες τοῦ κ. Νεκταρίου Μαμαλούγκου (Ἑλληνικὴ Ἱστορία, Ὀρθοδοξία, Ἐπιστῆμες, Τέχνες κ.ἄ.), ὁ δικτυακὸς τόπος τοῦ πρώην Προέδρου τῆς Δημοκρατίας κ. Χρήστου Σαρτζετάκη, ἡ «Μυριόβιβλος» (Ψηφιακὴ Βιβλιοθήκη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) καὶ ὁ δικτυακὸς τόπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι μερικὰ ἀκόμη παραδείγματα πολυτονικῆς καλαισθησίας καὶ σεβασμοῦ στὴν γλωσσική μας κληρονομιά.
...και θελξίπικρα
Ἔγραφα τὶς προάλλες γιὰ τὸν θελξίπικρον φραπέ. Κατὰ τ᾿ ἄλλα, δὲν εἶμαι καὶ τόσον φανατικὸς ὀπαδὸς τοῦ καφέ, ἀλλὰ βεβαίως τὸν ἀπολαμβάνω· ἄλλωστε συνηγορεῖ καὶ αὐτὸς ὁ Ἴων Δραγούμης:
«Τὸ νερὸ μὲ τὸ γλυκὸ τοῦ κουταλιοῦ, ἡ ἀνατολίτικη συνήθεια, καὶ ὁ καφὲς εἶναι ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες μικρὲς χαρὲς τῆς καθημερινῆς ζωῆς, καὶ ἡ πρώτη ἀπόλαψη ποὺ ἀποζητοῦμε μόλις σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν ὕπνο. [...] Καὶ μιὰ γλάστρα μὲ βασιλικὸ μπορεῖ νὰ συμβολίζει τὴν ψυχὴ τοῦ ἔθνους καλλίτερα ἀπὸ ἕνα δράμα τοῦ Αἰσχύλου.» («Ἑλληνικὸς Πολιτισμός», 1914.)
Μάλιστα.
Εἰς τὸ ἄρθρον μου ὀμιλῶ γιὰ δύο-τρεῖς ἐμφανίσεις τῆς λέξεως «θελξίπικρος»· ἀπὸ τότε, βεβαίως, πολλαπλασιάστηκαν, ὅπως ἁπλὸν γούγλισμα μπορεῖ νὰ δείξει. Ἡ σπορὰ λοιπὸν τοῦ Κ. Ζουράρι καὶ τοῦ Π. Μπουκάλα ἔπιασε! Γιὰ δὲ τὸ ἰδικόν μου δημοσίευμα ἐπαινέθηκα ἀρκούντως, σήμερα, ὅμως, κολακεύθηκα περισσότερο, ἀνακαλύπτοντας ὅτι, ἀνήμερα τῆς ἡμέρας τῶν ἐρωτευμένων, ἄγνωστη τις Δήμητρα ἐθεώρησε καλὸν νὰ χρησιμοποιήσει αὐτούσια μία φράση μου σέ σχόλιό της σὲ ἄλλο ἱστολόγιον ἐδῶ. Σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι, πρῶτον, δὲν ὑπέγραψα ἐγὼ ὡς Δήμητρα, δεύτερον, δὲν ζητῶ «πνευματικὰ δικαιώματα»! Ποιὸς ξέρει μάλιστα, ἴσως ἡ ἄγνωστη Δήμητρα ἐσυγκίνησεν καὶ ἄγνωστον ἱππότην μὲ τὴν φράσιν αὐτήν· ἔχω λοιπὸν τὴν φαντασίωσιν ὅτι μπορεῖ καὶ νὰ ἐλειτούργησα, κάπου κάποτε, ὥς Σιρανὸ ντὲ Μπερζεράκ. (Σᾶς διαβεβαιῶ, πάντως, ὅτι δὲν ὁμοιάζω τοῦ Ζερὰρ Ντεπαρντιέ.) Ἐνδιαφέρον ποὺ ἔχουν οἱ δικτυακὲς διαδρομὲς τῶν λέξεων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου