(Κωστῆς Παλαμᾶς, «Στὴ νεολαία μας», 1 Νοεμ. 1940»)
Μέσα στὴν «ἐκσυγχρονιστικὴ» βλακεία καὶ ἀθλιότητα τῶν ἡμερῶν (τῆς ὁποίας μερικὰ διασκεδαστικὰ ἀποσπάσματα προτίθεμαι νὰ παραθέσω σὲ ἐπόμενο μήνυμα, χάριν εὐτραπελίας), καταφύγιο τὰ ἄδυτα τοῦ σκληροῦ μου δίσκου. Ἕνα παλαιὸ ἄρθρο τοῦ Ἠλία Μπαζίνα, διδακτικὸ καὶ αἰσιόδοξο. (Δὲν ξέρω ἐὰν δέκα χρόνια μετὰ ἔχει τὴν ἴδια αἰσιοδοξία, ἀλλὰ αὐτὰ στὰ ὁποῖα ἀναφέρεται εἶναι πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὶς ὅποιες πρόσκαιρες ἀθλιότητες ζοῦμε.)
Μεθύστε μὲ τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα, λοιπόν.
Εντολή γραμμένη στο κύτταρο
Ηλίας Μπαζίνας
(«Χωρίς Παρωπίδες», εφημερίς «Φίλαθλος», 23 Μαρτίου 1997)
Όταν ακούω διάφορους αφελείς να μιλάνε για το πώς ΚΑΠΟΙΟΙ «ελέγχουν τη μοίρα των λαών», σκέφτομαι την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αν υπήρξε στην Ιστορία κίνημα, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό, χωρίς την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ πιθανότητα ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ήταν ΑΥΤΟ!
Το ότι ΠΕΤΥΧΕ επιβεβαιώνει, για μένα, την άποψη, που κερδίζει επιτέλους έδαφος στην ιστορική σκέψη, ότι η ανθρωπότητα κινείται με τρόπους γενικά ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, ότι τίποτα δεν είναι «ΒΕΒΑΙΟ» ή «ΑΔΥΝΑΤΟ» και ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέρει ΠΩΣ θα είναι ο κόσμος σε 10, 20, 30 χρόνια από σήμερα. Φυσικά, οι υπολογιστές επεξεργάζονται άριστα τα στοιχεία που τους δίνονται. Εκείνοι που τα δίνουν, όμως, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και οι άνθρωποι είναι οι ΙΔΙΟΙ ακριβώς, που ήταν πριν από 3.000 χρόνια. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ άλλαξε, όχι το ανθρώπινο όν. Κοιτώντας τις μορφές του Περικλή, του Σύλλα, του Αλέξανδρου, του Ιουλίου Καίσαρα, του Καρολομάγνου στην εγκυκλοπαίδεια που ξεφυλλίζω τη στιγμή αυτή, σκέφτομαι ότι αν η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ έχη έστω και την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία, ο άνθρωπος, ΑΝ μεταβλήθηκε βιολογικά, πράγμα αναπόδεικτο και αστήρικτο, μεταβλήθηκε μάλλον προς το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Πάντως, οι κυβερνήτες του κόσμου είναι ΚΟΙΝΟΤΑΤΟΙ άνθρωποι, κατασκευάσματα της ΤΥΧΗΣ και της ΙΛΙΓΓΙΩΔΟΥΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ των ανθρώπινων πραγμάτων. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος εκπηγάζει πρωταρχικά από τις εγγενείς ΑΤΕΛΕΙΕΣ των ανθρώπων που ασκούν εκάστοτε αυτό, που λέμε «ΕΞΟΥΣΙΑ».
Όταν η «εκτρωματική» (εκ πρώτης όψεως) προσπάθεια ελληνικής εθνεγερσίας φάνηκε να πνίγεται στο αίμα με το συμβολικό πετσόκομμα των ευγενικών και κακότυχων Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι, ο Μέττερνιχ χαμογέλασε σαν το γάτο που κατάπιε το καναρίνι. Οι πιθανότητες να ανησυχήση ο Σουλτάνος από εκείνο το νεφελώδες και μάλλον αξιοδάκρυτο «πράμα» που ονομαζόταν «Ελληνες», έμοιαζαν αρκετά φαιδρές. (Περισσότερες έχω εγώ να μπω στο ρινγκ με τον Ταϊσον και να τον οριζοντιώσω με αριστερό σκαμπίλι!).
Πολλοί «ιστορικοί» εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μη ΘΕΛΟΥΝ να πιστέψουν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ από τα «ΑΤΑΚΤΑ» μπουλούκια των Ελλήνων, που τόσο βαθειά περιφρονούσε ο Κλαούζεβιτς. ΟΠΩΣ και να διάβασης την Ιστορία όμως, η απλή αλήθεια παραμένει ότι οι Τούρκοι άρχισαν να κερδίζουν κάποιες παρτίδες ΜΟΝΟ όταν φώναξαν τον Ιμπραήμ. Και ο Ιμπραήμ αποτελούσε γι' αυτούς «ΛΥΣΗ» πικρής ΑΝΑΓΚΗΣ. Λίγα χρόνια αργότερα, σηκώνοντας δικό του μπαϊράκι, τους ΤΣΑΚΙΣΕ κυριολεκτικά, υποχρεώνοντας τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β' στη μία ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ μετά την άλλη. (Μέχρι που η καρδιά του Οθωμανού μονάρχη δεν άντεξε και ΕΣΠΑΣΕ!). «Η λύση» Ιμπραήμ, που ισοδυναμούσε με ΑΠΟΤΥΧΙΑ των πασάδων του Σουλτάνου, ΔΕΝ κατάφερε, όπως θέλουν να υποστηρίζουν από άγνοια ή από ΔΟΛΟ, μερικοί-μερικοί, να ΣΒΗΣΗ τη σπίθα της Επανάστασης. Η Μάνη, μετά από εισβολή από ΤΡΙΑ σημεία, ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ. Η παρέμβαση των «Συμμάχων» στο Ναυαρίνο, ΔΕΝ «ΕΣΩΣΕ» τους Έλληνες. Τους γλύτωσε, αυτό ναι, από την αβέβαιη παράταση μιας αιματηρής δοκιμασίας. Έγινε, όμως, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή (και ΟΤΑΝ) οι Δυνάμεις διάβασαν σωστά ότι η ελευθερία, που κέρδισαν τα ελληνικά όπλα με τεράστιες ΘΥΣΙΕΣ, δεν παιρνόταν πια πίσω. Στα βορβορώδη «κέντρα αποφάσεων» της Ιερής Συμμαχίας απόμενε μόνη λύση το να ετοιμάσουν την κατάσταση, που θα ΔΙΑΔΕΧΟΤΑΝ το Σουλτάνο στην καμπούρα των Ελλήνων. Και αυτό έπραξαν.
Σχεδόν ΠΑΝΤΑ έτσι συμβαίνει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εκάστοτε εποχής ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ότι δημιουργούν τα γεγονότα ενώ στην πραγματικότητα ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τη δυναμική των γεγονότων και την ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ όσο καλύτερα μπορούν.
Η Ελλάδα απελευθερώθηκε επειδή ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ. Κατά πάσα πιθανότητα, η εντολή να συμβούν ΚΑΙ αυτά τα γεγονότα - όπως και τόσα άλλα - ήταν ΓΡΑΜΜΕΝΗ στο κύτταρο των ανθρώπων δεκάδες χιλιάδες χρόνια ΠΡΙΝ. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι καταλαβαίνω το νόημα της εντολής αυτής. Σαν Έλληνας, έχω νοιώσει παλμούς και κραδασμούς ακατανόητους για άλλους ανθρώπους. Αυτό που τελικά μου μένει είναι μια ΠΙΣΤΗ: Ότι κάπου μέσα στο Μεγάλο Σχέδιο των πραγμάτων, υπάρχει μια ειδική θέση γι' αυτό, που λέμε «Ελληνισμό», θέση και μαζί και αποστολή, που έχει να κάνη με ακραίες έννοιες. Ζωή, θάνατο, φως, σκοτάδι, καλό, κακό, ωραίο, άσχημο.
Δεν νομίζω ότι εμείς μπορούμε ή δικαιούμεθα να ξέρουμε περισσότερα. Κάνουμε εκείνο που προστάζει η Φύση, ακολουθούμε το πεπρωμένο μας. Αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε πράγματα σπουδαία. Γίναμε θεματοφύλακες Παρθενώνων. Βαφτίσαμε αξίες και ιδέες, τους δώσαμε ΟΝΟΜΑΤΑ στη μοναδικής ομορφιάς και δύναμης γλώσσα μας. Υπάρχουμε ακόμα. Νομίζω ότι άφοβα μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την πανάρχαιη εντολή μέσα στο κύτταρό μας. Ως τώρα δεν μας πρόδωσε...
Ηλίας Μπαζίνας
(«Χωρίς Παρωπίδες», εφημερίς «Φίλαθλος», 23 Μαρτίου 1997)
Όταν ακούω διάφορους αφελείς να μιλάνε για το πώς ΚΑΠΟΙΟΙ «ελέγχουν τη μοίρα των λαών», σκέφτομαι την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αν υπήρξε στην Ιστορία κίνημα, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό, χωρίς την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ πιθανότητα ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ήταν ΑΥΤΟ!
Το ότι ΠΕΤΥΧΕ επιβεβαιώνει, για μένα, την άποψη, που κερδίζει επιτέλους έδαφος στην ιστορική σκέψη, ότι η ανθρωπότητα κινείται με τρόπους γενικά ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, ότι τίποτα δεν είναι «ΒΕΒΑΙΟ» ή «ΑΔΥΝΑΤΟ» και ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέρει ΠΩΣ θα είναι ο κόσμος σε 10, 20, 30 χρόνια από σήμερα. Φυσικά, οι υπολογιστές επεξεργάζονται άριστα τα στοιχεία που τους δίνονται. Εκείνοι που τα δίνουν, όμως, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και οι άνθρωποι είναι οι ΙΔΙΟΙ ακριβώς, που ήταν πριν από 3.000 χρόνια. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ άλλαξε, όχι το ανθρώπινο όν. Κοιτώντας τις μορφές του Περικλή, του Σύλλα, του Αλέξανδρου, του Ιουλίου Καίσαρα, του Καρολομάγνου στην εγκυκλοπαίδεια που ξεφυλλίζω τη στιγμή αυτή, σκέφτομαι ότι αν η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ έχη έστω και την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία, ο άνθρωπος, ΑΝ μεταβλήθηκε βιολογικά, πράγμα αναπόδεικτο και αστήρικτο, μεταβλήθηκε μάλλον προς το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Πάντως, οι κυβερνήτες του κόσμου είναι ΚΟΙΝΟΤΑΤΟΙ άνθρωποι, κατασκευάσματα της ΤΥΧΗΣ και της ΙΛΙΓΓΙΩΔΟΥΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ των ανθρώπινων πραγμάτων. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος εκπηγάζει πρωταρχικά από τις εγγενείς ΑΤΕΛΕΙΕΣ των ανθρώπων που ασκούν εκάστοτε αυτό, που λέμε «ΕΞΟΥΣΙΑ».
Όταν η «εκτρωματική» (εκ πρώτης όψεως) προσπάθεια ελληνικής εθνεγερσίας φάνηκε να πνίγεται στο αίμα με το συμβολικό πετσόκομμα των ευγενικών και κακότυχων Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι, ο Μέττερνιχ χαμογέλασε σαν το γάτο που κατάπιε το καναρίνι. Οι πιθανότητες να ανησυχήση ο Σουλτάνος από εκείνο το νεφελώδες και μάλλον αξιοδάκρυτο «πράμα» που ονομαζόταν «Ελληνες», έμοιαζαν αρκετά φαιδρές. (Περισσότερες έχω εγώ να μπω στο ρινγκ με τον Ταϊσον και να τον οριζοντιώσω με αριστερό σκαμπίλι!).
Πολλοί «ιστορικοί» εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μη ΘΕΛΟΥΝ να πιστέψουν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ από τα «ΑΤΑΚΤΑ» μπουλούκια των Ελλήνων, που τόσο βαθειά περιφρονούσε ο Κλαούζεβιτς. ΟΠΩΣ και να διάβασης την Ιστορία όμως, η απλή αλήθεια παραμένει ότι οι Τούρκοι άρχισαν να κερδίζουν κάποιες παρτίδες ΜΟΝΟ όταν φώναξαν τον Ιμπραήμ. Και ο Ιμπραήμ αποτελούσε γι' αυτούς «ΛΥΣΗ» πικρής ΑΝΑΓΚΗΣ. Λίγα χρόνια αργότερα, σηκώνοντας δικό του μπαϊράκι, τους ΤΣΑΚΙΣΕ κυριολεκτικά, υποχρεώνοντας τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β' στη μία ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ μετά την άλλη. (Μέχρι που η καρδιά του Οθωμανού μονάρχη δεν άντεξε και ΕΣΠΑΣΕ!). «Η λύση» Ιμπραήμ, που ισοδυναμούσε με ΑΠΟΤΥΧΙΑ των πασάδων του Σουλτάνου, ΔΕΝ κατάφερε, όπως θέλουν να υποστηρίζουν από άγνοια ή από ΔΟΛΟ, μερικοί-μερικοί, να ΣΒΗΣΗ τη σπίθα της Επανάστασης. Η Μάνη, μετά από εισβολή από ΤΡΙΑ σημεία, ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ. Η παρέμβαση των «Συμμάχων» στο Ναυαρίνο, ΔΕΝ «ΕΣΩΣΕ» τους Έλληνες. Τους γλύτωσε, αυτό ναι, από την αβέβαιη παράταση μιας αιματηρής δοκιμασίας. Έγινε, όμως, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή (και ΟΤΑΝ) οι Δυνάμεις διάβασαν σωστά ότι η ελευθερία, που κέρδισαν τα ελληνικά όπλα με τεράστιες ΘΥΣΙΕΣ, δεν παιρνόταν πια πίσω. Στα βορβορώδη «κέντρα αποφάσεων» της Ιερής Συμμαχίας απόμενε μόνη λύση το να ετοιμάσουν την κατάσταση, που θα ΔΙΑΔΕΧΟΤΑΝ το Σουλτάνο στην καμπούρα των Ελλήνων. Και αυτό έπραξαν.
Σχεδόν ΠΑΝΤΑ έτσι συμβαίνει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εκάστοτε εποχής ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ότι δημιουργούν τα γεγονότα ενώ στην πραγματικότητα ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τη δυναμική των γεγονότων και την ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ όσο καλύτερα μπορούν.
Η Ελλάδα απελευθερώθηκε επειδή ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ. Κατά πάσα πιθανότητα, η εντολή να συμβούν ΚΑΙ αυτά τα γεγονότα - όπως και τόσα άλλα - ήταν ΓΡΑΜΜΕΝΗ στο κύτταρο των ανθρώπων δεκάδες χιλιάδες χρόνια ΠΡΙΝ. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι καταλαβαίνω το νόημα της εντολής αυτής. Σαν Έλληνας, έχω νοιώσει παλμούς και κραδασμούς ακατανόητους για άλλους ανθρώπους. Αυτό που τελικά μου μένει είναι μια ΠΙΣΤΗ: Ότι κάπου μέσα στο Μεγάλο Σχέδιο των πραγμάτων, υπάρχει μια ειδική θέση γι' αυτό, που λέμε «Ελληνισμό», θέση και μαζί και αποστολή, που έχει να κάνη με ακραίες έννοιες. Ζωή, θάνατο, φως, σκοτάδι, καλό, κακό, ωραίο, άσχημο.
Δεν νομίζω ότι εμείς μπορούμε ή δικαιούμεθα να ξέρουμε περισσότερα. Κάνουμε εκείνο που προστάζει η Φύση, ακολουθούμε το πεπρωμένο μας. Αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε πράγματα σπουδαία. Γίναμε θεματοφύλακες Παρθενώνων. Βαφτίσαμε αξίες και ιδέες, τους δώσαμε ΟΝΟΜΑΤΑ στη μοναδικής ομορφιάς και δύναμης γλώσσα μας. Υπάρχουμε ακόμα. Νομίζω ότι άφοβα μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την πανάρχαιη εντολή μέσα στο κύτταρό μας. Ως τώρα δεν μας πρόδωσε...
6 σχόλια:
Έτσι είναι αγαπητέ μου. Αφού κάποιοι έχουν μετατρέψει τον πολιτικό βίο σε αρένα, οι καλύτεροι πανηγυρικοί δεν μπορούν παρά να δημοσιεύονται στο "Φίλαθλο".
Απάντησις. (Διαφωνώ μόνον με την κρίσι για τον ΛΑ.Ο.Σ.)
Χουλιγκάνου Εγκώμιον
(Περιοδικό «Άρδην», τ. 38-39, Νοέμβριος 2002)
Όταν ένας λαός βρίσκεται σε κρίση, όταν οι ελίτ της χώρας, όχι απλώς έχουν αποποιηθεί τον ρόλο τους ως πνευματική «ηγεσία» του έθνους, αλλά αντιθέτως πρωτοστατούν στη μεταμοντέρνα «διάλυσή» του, και την εκχώρησή του στο τουρκοδυτικό condominium, τότε τα ψήγματα αντίστασης που εξακολουθούν να υπάρχουν περιορίζονται σε αντιδράσεις «περιθωριακές» και καμιά φορά «στομαχικές», ενστικτώδεις, πρωτόγονες ή «ερασιτεχνικές».
Η ανάγκη της εθνικής αυτοσυνειδησίας θα εκφραστεί μέσα από τις διόδους που μπορεί να διαμορφώσει ή και να εκβιάσει, υπερακοντίζοντας αυτήν την «προδοσία των διανοουμένων». Η ελληνική ιστορία θα γίνει λαϊκό ανάγνωσμα –χαρακτηριστική η επιτυχία ανάλογων ενθέτων των εφημερίδων–, οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς θα εκδοθούν σε λαϊκή εύχρηστη μορφή, χωρίς υπομνηματισμούς και σημειώσεις, ενώ θα κυκλοφορήσουν εκατοντάδες βιβλία με αντικείμενο την ιστορία, τη γλώσσα, την παράδοση, γραμμένα όχι από ακαδημαϊκούς των αντίστοιχων ειδικοτήτων αλλά από μη ακαδημαϊκούς, ειδικούς ή συχνά ακόμα και από «αυτοδίδακτους» συγγραφείς. Χαρακτηριστική η περίπτωση της βιογραφίας του Άρη Βελουχιώτη –Άρης ο αρχηγός των ατάκτων–, ενός βιβλίου με τεράστια εκδοτική επιτυχία, που γράφτηκε από έναν λογοτέχνη, τον Διονύση Χαριτόπουλο. Φιλόσοφοι του διαμετρήματος ενός Παναγιώτη Κονδύλη θα παραμείνουν εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας, ενώ ο Θεόδωρος Ζιάκας δεν θα έχει καν σπουδάσει φιλοσοφία και ο Κωστής Παπαγιώργης θα μένει έξω από κάθε ταξινόμηση. Γιατροί, όπως ο Νίκος Βαρδιάμπασης, θα εκδίδουν βιβλία μεγάλης κυκλοφορίας για την ελληνική γλώσσα, ενώ ο Σαράντος Καργάκος, τουλάχιστον, είναι φιλόλογος. Βεβαίως υπάρχουν και οι Πανεπιστημιακοί –όπως ο Χρήστος Γιανναράς, ο Νεοκλής Σαρρής, ο Κώστας Ζουράρις και άλλοι– αλλά πρόκειται μάλλον για εξαιρέσεις.
Ωστόσο, το τεράστιο κενό που αφήνουν οι ακαδημαϊκές ελίτ δεν μπορούν να το καλύψουν μόνοι τους οι μερικές εκατοντάδες «περιθωριακοί» άνθρωποι που σέβονται την επιστημονική δεοντολογία. Κάθε χρόνο εκδίδονται εκατοντάδες βιβλία, και κυκλοφορούν δεκάδες περιοδικά που ασχολούνται με τη γλώσσα ή την ιστορία –ιδιαίτερα δε, τα τελευταία χρόνια, με την αρχαία Ελλάδα. Οι Έλληνες σκύβουν και πάλι αγωνιωδώς, στην ιστορία, τη γλώσσα, τη θρησκεία, στρέφονται προς τα πίσω, μια και το παρόν φαντάζει αποτρόπαιο και ουτιδανό. Δεδομένου δε ότι οι ελίτ και οι κατεστημένοι διανοούμενοι έχουν εγκαταλείψει τον λαό, αυτός καταφεύγει σε αστρολόγους, οιωνοσκόπους, «ανθρωπολόγους» της συμφοράς, αυτοδίδακτους «γλωσσολόγους» και ιστορικούς που αναλαμβάνουν να μας πείσουν ότι οι Έλληνες αποτελούν τον αυθεντικό περιούσιο λαό επί της γης. Μια από τις πιο διαδεδομένες λαϊκές δοξασίες είναι και η ακόλουθη: «Εδώ, στην Ελλάδα, άρχισε η εξέλιξη που θα οδηγήσει στη δημιουργία του ανθρώπου πριν από εφτά εκατομμύρια χρόνια! Εδώ θα αρχίσει η περιπέτεια του homo sapiens πριν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Εδώ θα συγκροτηθεί η ανθρώπινη γλώσσα, εδώ θα διαμορφωθεί το αλφάβητο, εδώ θα ανακαλυφθεί, στην αρχαιότητα, ο ηλεκτρονικός υπολογιστής. Από εδώ θα εκκινήσουν οι «ινδοευρωπαίοι» για τη μεγάλη περιπέτεια του πνεύματος. Και πώς τα χάσαμε όλα αυτά; Διότι οι Εβραίοι, ο βασικός διιστορικός μας αντίπαλος, επινόησαν τον Χριστιανισμό, ο οποίος κατόρθωσε να αλλοιώσει το ελληνικό φρόνημα και να μας επιβάλει έναν ξένο Θεό. Έτσι, σταδιακώς, οι Έλληνες οδηγήθηκαν σε παρακμή και μόνη διέξοδος η «επιστροφή» στο αρχαιοελληνικό κλέος, και γιατί όχι και στην αρχαία θρησκεία.»
Ιστορική παράνοια; Ίσως. Ταυτόχρονα όμως και το μεγαλείο μέσα στο αδιέξοδο ενός λαού, παρατημένου από τους κατ’ επάγγελμα διανοουμένους, που δρασκελίζει τις χιλιετίες και τους αιώνες, που παθαίνεται για ιστορικές και ιδεολογικές διαμάχες που έλαβαν χώρα πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, όταν, στην Πνύκα, ο Απόστολος Παύλος διασταύρωνε το ξίφος της διαλεκτικής του δεινότητας με τους υψιπετείς Αθηναίους. Σαν να ήταν μόλις εχθές. Και ο Κεφαλλονίτης ναυτικός-οδηγός ταξί που μια ολόκληρη νύχτα προσπαθούσε να με πείσει πως η «ορθοδοξία», η ορθή δόξα, δεν συνάδει με το ελληνικό πνεύμα. Και οι συνομιλητές των τωκ σώου της τηλεόρασης που αντιπαρατίθενται με τα επιχειρήματα του Πορφύριου και του Ιουλιανού, απέναντι στον Ωριγένη και τον Χρυσόστομο. Παρακμή; Όχι μόνο. Ταυτόχρονα ενδείξεις μιας αναζήτησης, μιας αγωνίας. Επιθανάτιας ή ελπιδοφόρας, άδηλον. Ωστόσο, σήμερα, για πρώτη φορά ίσως στην ιστορική μας διαδρομή, ο λαός μας αναμοχλεύει ολόκληρη την ιστορία του και όχι κάποια ιστορική εποχή και μόνο. Ίσως αντιφατικά, ίσως ανταγωνιστικά – ο Κοσμάς ο Αιτωλός απέναντι στον Κοραή, ο Μάρκος Ευγενικός με τον Πλήθωνα, ο Πλωτίνος με τον Άγιο Αθανάσιο. Και όπως πάντα, όταν οι ελίτ περί άλλων τυρβάζουν, αυτή η συζήτηση διεξάγεται με όρους «λαϊκούς» ή λαϊκιστικούς. Ράσο εναντίον χλαμύδας. Άγιοι εναντίον ημιθέων, δώδεκα απόστολοι εναντίον δωδεκαθέου. Ναι, η ιστορία μας αναβιώνει πάλι, σαν ένα τεράστιο θέατρο σκιών.
Οι εκσυγχρονιστές καγχάζουν γι’ αυτή τη λαϊκή αναταραχή, αυτή τη νέα παράκρουση των Ελλήνων, όπως λοιδορούσαν τον «σοσιαλισμό» του Ανδρέα Παπανδρέου μετά τη μεταπολίτευση, πριν γίνει κυβέρνηση, ή τη νεο-ορθοδοξία πριν μεταβληθεί σε πλειοψηφικό ρεύμα μέσα από τις ταυτότητες. Και μένουν μόνο στις λαϊκές, λαϊκιστικές, ή ενίοτε γελοίες, εκφάνσεις του φαινομένου.
Στο πολιτικό πεδίο συστηματικά, σταδιακά, καθημερινά, μας προετοιμάζουν για την αποδοχή της αδιατάρακτης Αμερικανοκρατίας, για τη μεταβολή της Κύπρου σε «ένα οικόπεδο που το καταπατούνε» Τούρκοι, Άγγλοι και Αμερικανοί, ώστε να την «ξεφορτωθούμε» επιτέλους. Και παράλληλα επιταχύνουν τη μεταβολή της Ελλάδας σε ένα «τουρκοδυτικό χωριό», που εγκύπτει εμβριθώς στα της... τουρκικής καθημερινότητας, από την πορεία των... τουρκικών εκλογών έως τα νέα τσιφτετέλια που πλασάρονται στις «πίστες» της γείτονος. Γι’ αυτό και προσπαθούν λυσσαλέα να γελοιοποιήσουν και να περιθωριοποιήσουν φωνές όπως του Γλέζου, του Στοφορόπουλου, του Σαρρή, του Παπαθεμελή, του Ζουράρι και τόσων άλλων, που υπενθυμίζουν το δίκαιο, την αλήθεια και την αξιοπρέπεια.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες πριμοδοτούν τους Καρατζαφέρηδες, έτσι ώστε ο πατριωτισμός να γίνει αντικείμενο γελοιοποίησης και μέσα από την υπερπροβολή των ακροδεξιών φαντασμάτων να ταυτίσουν τον πατριωτισμό και την κοινωνική διαμαρτυρία με την ακροδεξιά. Και εσχάτως να τα ταυτίσουν με τους «χούλιγκανς» που καταστρέφουν την «ελληνοτουρκική φιλία». Γιατί βέβαια όταν η πολιτική ηγεσία μιας χώρας εξευτελίζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο νάνος πρωθυπουργός της να στρώνει το κόκκινο χαλί για έναν Τούρκο πολιτικό χωρίς καμιά θεσμική υπόσταση, όπως ο Ερντογάν, τρεις ημέρες μετά την «επίσκεψή» του στα κατεχόμενα, και ενώ τα τουρκικά αεροσκάφη πολλαπλασιάζουν τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου, τότε δεν θα μείνουν παρά οι ψηφοφόροι του Καρατζαφέρη και οι «χούλιγκανς» του Παναθηναϊκού για να σηκώνουν την ελληνική και την κυπριακή σημαία.
Κάποτε ο «πατριωτικός λαϊκισμός» εκφραζόταν από τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο «κοινωνικός λαϊκισμός» από την Άκρα Αριστερά και το ΚΚΕ. Σήμερα, μέσα από τη διαρκή συρρίκνωση του κοινωνικού και πολιτικού πεδίου, κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί πολιτικά και να εκφράζεται μόνον από περιθωριακές φιγούρες, τύπου Καρατζαφέρη, ή εξωπολιτικές μορφές. Για τον καλπάζοντα ενδοτισμό των ελίτ απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και τη μεταβολή μας σε τουρκικό προτεκτοράτο θα διαμαρτύρεται μόνον (ή σχεδόν) η Εκκλησία και θα διαδηλώνουν οι... χούλιγκαν του Παναθηναϊκού. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί.
10 Νοεμβρίου 2002
Οι επιμέρους μικροδιαφωνίες ( :-D ) δεν έχουν καμμία σημασία! Η ουσία είναι το θέμα. Και την ουσία αυτή στην οποία συμφωνούμε οι περισσότεροι, και πληθυνόμεθα, έχουμε αρχίσει επιτέλους να την διατυπώνουμε. Και είναι σπουδαίο αυτό, μια και για πολλά χρόνια την είχαμε αφήσει να την κακομεταχειρίζονται οι αθλιότεροι της κοινωνίας μας, απ' ότι δείχνουν τα πράγματα σήμερα.
Κοιτάξτε τον Μίκη Θεοδωράκη!
Συμφωνώ με Αθήναιο και Greg
Επειδή παρακολουθούσα για χρόνια την αρθρογραφία τού Ηλία Μπαζίνα (τον οποίο ακόμα διαβάζω, αν και λιγότερο τακτικά), να πω ότι τα κείμενά του που -επιλεκτικά- παρατίθενται εδώ μόνο ολοκληρωμένη εικόνα δεν δίνουν για τις απόψεις που εκφράζει. Για παράδειγμα, τους "ελληνοπερδείς" (όπως αποκαλεί τους εκπροσώπους του υπερελληνοκεντρικού χώρου) τους έχει επικρίνει και σαρκάσει επανειλημμένως. Ενδεικτικές, άλλωστε, της δυσφορίας που προκαλούν σε αυτούς τους κύκλους κάποιες απόψεις του, είναι κριτικές όπως αυτή που τού ασκήθηκε από τις "Ελληνικές γραμμές", μετά από τηλεοπτική του κόντρα με τον πρόεδρο Μάκη Βορίδη.
Κατ' αρχήν τίποτε δεν μέ εμποδίζει να διαφωνώ με μία γνώμη του Μπαζίνα ή του οποιουδήποτε και να συμφωνώ με μία άλλη. Και ούτε υπενόησα ότι ο Μπαζίνας είναι οπαδός του Ελληνικού Μετώπου. Λέγεις, όμως:
"Επειδή παρακολουθούσα για χρόνια την αρθρογραφία τού Ηλία Μπαζίνα"
Παρομοίως.
"(τον οποίο ακόμα διαβάζω, αν και λιγότερο τακτικά),"
Επίσης παρομοίως (λιγότερο τακτικά τα τελευταία χρόνια).
"να πω ότι τα κείμενά του που -επιλεκτικά- παρατίθενται εδώ"
Φυσικά, ένα άρθρο μόνο επιλεκτικό μπορεί να είναι!
"μόνο ολοκληρωμένη εικόνα δεν δίνουν για τις απόψεις που εκφράζει."
Για όσους συγχέουν τον εθνικισμό με τον φασισμό ή τον... χουλιγκανισμό (όπως ο Αλαβάνος του ΣΥΝ, ο οποίος, ενώ οι αριστεροτραμπούκοι του καίνε τόσους μήνες καθημερινώς την Ελλάδα (τις προάλλες, μετά τον Άγνωστο Στρατιώτη έκαψαν και ιερό ναό (Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου)!), θυμήθηκε να κατηγορήσει για την βία στα γήπεδα την... "ακροδεξιά"), φυσικά, το συγκεκριμένο άρθρο του Μπαζίνα, μπορεί να θεωρηθεί ότι... δυσφημεί τον τελευταίο. (Και ναι, ο εν λόγωι αναγνώστης, εάν δεν γνωρίζει τον Μπαζίνα, διαβάζοντας το άρθρο που δημοσίευσα ασφαλώς θα κατάλαβε ότι ο Μπαζίνας είναι... φασίστας! Τό σκέφθηκα εκ των προτέρων, ομολογώ, αλλά μού ήταν αδιάφορο εάν θα παραπλανούσα τον εν λόγωι υποθετικό "προοδευτικό". Άλλωστε, το ίδιο συμπέρασμα θα έβγαζε ο τελευταίος και διαβάζοντας π.χ.... Θεοδωράκη ή Καραμπελιά.) Για εμένα, όμως, είναι άριστο το άρθρο, και αντιπροσωπευτικό του μάλιστα, εκείνης της περιόδου τουλάχιστον. Θέλω να πω, μην μέ επιπλήττετε επειδή τάχα δυσφημώ τον Μπαζίνα· εγώ για καλό του τό δημοσίευσα το άρθρο!
"Για παράδειγμα, τους "ελληνοπερδείς" (όπως αποκαλεί τους εκπροσώπους του υπερελληνοκεντρικού χώρου) τους έχει επικρίνει και σαρκάσει επανειλημμένως."
Και εγώ το ίδιο. Μακάρι, επί παραδείγματι, να εκπροσωπείτο στο δημόσιο πολιτικό γίγνεσθαι και στα ΜΜΕ ο εθνικιστικός-ελληνοκεντρικός χώρος από σοβαρούς, αξιόπιστους και υπεύθυνους ανθρώπους και φορείς (όπως ακριβώς ήταν το Ελληνικό Μέτωπο, του οποίου η προσφορά ήταν πραγματικά αξιόλογη, διότι, έστω και εάν δεν εκέρδισε εκλογική απήχηση, κατάφερε να εκπολιτίσει λίγο έστω τα Ελληνικά πολιτικά πράγματα και να φέρει τον πατριωτικό λόγο στο προσκήνιο της πολιτισμένης, δημοκρατικής αντιπαραθέσεως ιδεών, μετά από χρόνια κατά τα οποία ήταν αυτός ο λόγος δαιμονοποιημένος και συκοφαντημένος) και όχι από τηλε-ελλαδεμπόρους, ουφολόγους, τυχοδιώκτες ή χουλιγκάνους, οι οποίοι προβάλλονται μάλλον για να γελοιοποιήσουν τις πατριωτικές ιδέες.
"Ενδεικτικές, άλλωστε, της δυσφορίας που προκαλούν σε αυτούς τους κύκλους κάποιες απόψεις του, είναι κριτικές όπως αυτή που τού ασκήθηκε από τις "Ελληνικές γραμμές", μετά από τηλεοπτική του κόντρα με τον πρόεδρο Μάκη Βορίδη."
Δεν θυμούμαι το γεγονός, και δεν γνωρίζω καν εάν ο κ. Δούμας γνωρίζει τί γράφει ο κ. Μπαζίνας, αλλά ούτε και εάν ο κ. Μπαζίνας γνωρίζει τί λέγει και γράφει και υποστηρίζει πραγματικά ο κ. Βορίδης. Φοβούμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Βεβαίως, και εάν δεν συμφωνούν σε κάποια ζητήματα, δεν βλέπω το περίεργον.
Επί του προκειμένου, πάντως, προσωπικώς δεν βλέπω καν διαφορά. Πράγματι, ο κ. Μπαζίνας έχει δίκιο. Οι Αρβανίτες είναι Έλληνες.
Αλλά και ο κ. Δούμας έχει δίκιο. Ναι, οι Αρβανίτες είναι Έλληνες, αλλά οι (σημερινοί) Αλβανοί όχι. (Ακόμη και αν έχουμε κοινή ή συγγενική φυλετική καταγωγή, διότι διεμόρφωσαν νέα, διαφορετική, και συγκρουσιακή εν πολλοίς με την Ελληνική, εθνική συνείδησι.)
Εν πάσηι περιπτώσει, για να μην... δυσφημώ τον Μπαζίνα, προτείνω και το βιβλίο του, "Χωρίς παρωπίδες", με επιλογή άρθρων (παλαιό όμως, έκδοση του 2000).
Δημοσίευση σχολίου