Λέγω ἀντικειμενικοὶ λόγοι· διότι οἱ ὑποκειμενικοὶ λόγοι τῶν ἐπιλογῶν καὶ τοῦ τρόπου ζωῆς ἑνὸς ἑκάστου, αὐτοὶ ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν προσωπική μας κοσμοθεωρία καὶ βιοαντίληψι, αὐτοὶ ποὺ τελικῶς καθορίζονται ἀπὸ τὴν ἐσωτερική μας μοῖρα [1] δὲν προσφέρονται πρὸς ἐπιχειρηματολογία. Μποροῦν νὰ ἐπιδειχθοῦν ἐμπράκτως βεβαίως καὶ νὰ λειτουργήσουν ὡς ἐρέθισμα στοὺς ἄλλους νὰ ἀκολουθήσουν τὸν δικό τους δρόμο. Ἀλλὰ θὰ ἀρκεστῶ ἐδῶ στοὺς ἀντικειμενικοὺς λόγους.
1. Ἡ δημοκρατία μας εἶναι στρεβλή
Ἡ δημοκρατία μας εἶναι στρεβλὴ καὶ ἀν-ισόρροπη ἀπὸ τὴν μεταπολίτευσι, ἐὰν ὄχι ἀπὸ τὸν ἐμφύλιο, καὶ δῶθε. Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά. Ἢ θὰ ἔχουμε δημοκρατία καὶ πολυφωνία μὲ ὅλους ἢ δὲν θὰ ἔχουμε καθόλου. Ὄχι πολυφωνία Ἀλαβάνου - «εἶμαι ὑπὲρ τῶν μικρῶν κομμάτων, ἀλλὰ νὰ μὴν μπεῖ ὁ ΛΑ.Ο.Σ.» Ὄχι κύριε. Ἢ ἔχουμε δημοκρατία γιὰ ὅλους ἢ γιὰ κανέναν.
Ἐν Ἑλλάδι κυβερνᾶ ὁ Συνασπισμὸς τῆς Ἀριστερᾶς ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια - γιὰ νὰ μὴν πῶ ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Παπάγου καὶ δῶθε. Στὴν Βουλὴ καὶ στὸν δημόσιο λόγο ὑπάρχει μόνον ἀριστερὴ «προοδευτική- ἐκσυγχρονιστικὴ» ἀντιπολίτευσι, ἡ ὁποία ἔχει ἐν πολλοῖς ὑποτάξει καὶ τὴν κυβέρνησι. Τὸ βαθὺ κράτος τῆς ἀριστερῆς προπαγάνδας ἐπιβάλλεται ἀκόμη καὶ στὴν πάλαι ποτὲ δεξιὰ παράταξι (τὸ προσκύνημα τῆς ὁποίας καταδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἔχει ἐγκαταλείψει καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομά της χάριν τοῦ «μεσαίου χώρου» (ἄχρωμου, ἄοσμου καὶ ἄγευστου «ἐκσυγχρονιστικοῦ» χυλοῦ)), μὲ ἀποκορύφωμα τὴν παράδοσι ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν «δεξιὰ» κυβέρνησι τῆς ψυχῆς τῶν ἑλληνοπαίδων στοὺς ΛιακοΡεπούσηδες ἀφελληνιστικοὺς γενιτσάρους (ἐνεργὰ κομματικὰ στελέχη τοῦ ἀρνησιπάτριδος «προοδευτικοῦ» χώρου).
Ἡ Βουλὴ εἶναι ἀν-ισόρροπη καὶ ἀνισοβαρής. Ὑπάρχει μόνον ἀριστερὴ ἀντιπολίτευσις, ἡ ὁποία, ὡς κυβερνὼν βαθὺ κράτος, ἀντιπολιτεύεται τὴν κατὰ τὴν κρίσι της ὄχι ἐπαρκῶς προσκυνημένη Ν.Δ.
Δημοκρατία καὶ πολυφωνία, ὅμως, σημαίνει νὰ ἐκφράζονται ὅλες οἱ ἀπόψεις. Νὰ ὑπάρχει καὶ ἀριστερὴ καὶ δεξιὰ ἀντιπολίτευσι (καὶ κυβέρνησι). Καὶ διεθνιστικὴ καὶ ἐθνικιστική. Μόνον ἡ πραγματικὴ πολυφωνία μπορεῖ νὰ δώσει ὑγιὴ δημοκρατία· ὄχι ὁ πρασινοκοκκινομπλὲ χυλὸς τοῦ κυβερνητικοῦ τρικομματισμοῦ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ.
Ἡ ὑγιὴς δημοκρατία ἀπαιτεῖ τὴν ἐνεργὸ παρουσία τῶν Ἑλλήνων ἐθνικιστῶν στὸ πολιτικὸ προσκήνιο. Ἀπαιτεῖ τὴν διενέργεια πολιτικοῦ διαλόγου καὶ παραγωγὴ πολιτικῆς σκέψεως καὶ δράσεως γιὰ τὰ μεγάλα ζητήματα τῆς πολιτικῆς. Τὴν ἐθνική μας αὐτοσυνειδησία, ἱστορία καὶ παράδοσι· τὴν γλῶσσα καὶ τὸν πολιτισμό· τὴν κοινωνικὴ ἠθική· τὴν ἐξωτερικὴ πολιτική· Κύπρος, Β. Ἤπειρος, Σκόπια, τουρκία· τὸν οἰκουμενικὸ Ἑλληνισμό· τὴν λαθρομετανάστευσι καὶ τὴν ἀπειλὴ βιολογικῆς καὶ πολιτιστικῆς ἐξαφανίσεως τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων.
Τὰ κεφαλαιώδη αὐτὰ ζητήματα πρέπει νὰ ἔλθουν ἐπιτέλους στὸ προσκήνιο τοῦ δημοκρατικοῦ διαλόγου, τῆς παραγωγῆς πολιτικῆς σκέψεως καὶ δράσεως. Ὅταν στὶς πλέον σύγχρονες καὶ δημοκρατικὲς χῶρες τῆς Ε.Ε., Γαλλία (σκεφτεῖτε τὶς συζητήσεις γιὰ τὴν πολιτικὴ Σαρκοζύ, ἀλλὰ καὶ τὸ εὐρωσύνταγμα), Γερμανία, Ἀγγλία, Ὀλλανδία, Ἰσπανία, παντοῦ, αὐτὰ τὰ ζητήματα, ἡ μετανάστευσι, ἡ εἴσοδος τῆς τουρκίας στὴν Ε.Ε., ἡ γλῶσσα καὶ ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα, εἶναι στὸ προσκήνιο τοῦ δημοκρατικοῦ προβληματισμοῦ. Καὶ στὴν Ἑλλάδα, δὲν συζητεῖται τίποτε. Νέκρα. Σιωπὴ τοῦ εἴδους τοῦ πάλαι ποτὲ κομμουνιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Καὶ μόνο ἡ ἀπόπειρα διαλόγου ἐξεγείρει τὴν φασιστικὴ «προοδευτικὴ» τρομοκρατία: «ἐθνικιστή! φασίστα!» Πρέπει ἐπιτέλους ἡ Ἑλλάδα νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν πολιτικὸ μεσαίωνα· πρέπει νὰ ξαναρχίσει ὁ πολιτικὸς διάλογος· πρέπει νὰ ὑπάρξει δημοκρατία· πρέπει οἱ Ἕλληνες ἐθνικιστὲς νὰ προσφέρουν τὸν πολιτικὸ προβληματισμό τους ἀπὸ τὸ δημόσιο βῆμα. Εἶναι ἀνάγκη γιὰ τὴν ὑγεία τῆς δημοκρατίας μας στὶς 17 Σεπτεμβρίου ὁ ΛΑ.Ο.Σ. νὰ βρίσκεται στὴν Βουλή. Εἶναι ἀνάγκη νὰ σπάσει τὸ παρηκμασμένο πρασινοκοκκινομπλὲ τρικομματικὸ κυβερνητικὸ κατεστημένο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ.
[Συνεχίζεται, αὔριο.]
Σημειώσεις:
[1] Γράφει ὁ μεγάλος φιλόλογος, ἑλληνολάτρης καὶ ὁραματιστὴς τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ Ἰωάννης Συκουτρῆς («Φιλοσοφία τῆς ζωῆς - Ἡ ἡρωικὴ ἀντίληψις τῆς ζωῆς»):
«Πουθενὰ δὲν φαίνεται περισσότερον ἡ ὑ π ε ρ η φ ά ν ε ι α τοῦ ἡρωικοῦ ἀνθρώπου, παρὰ εἰς τὸν τρόπον ποὺ διεξάγει τοὺς λεγομένους ἀγώνας ἰδεῶν. Δὲν ἀποβλέπει ποτὲ εἰς τὸ νὰ νικήσῃ. Τί θὰ εἰπῇ νὰ νικήση; Νὰ δεχθοῦν τὰς ἀπόψεις του; Συμφορά! Ὁ ἴδιος ξέρει τὶ τοῦ ἐστοίχισεν ὡς ποὺ νὰ καταλήξη εἰς αὐτάς, τὶ τ ό λ μ η ἐχρειάσθη - sapere aude, λέγει ὁ ἀρχαῖος ποιητής - τὶ ἐσωτερικήν ὠ ρ ί μ α ν σ ι ν προϋποθέτει. Ἔτσι, ἀνησυχεῖ μᾶλλον παρὰ ποθεῖ ἐκεῖνον, ποὺ θὰ τὰς δεχθῇ κατ᾿ ἐπιταγὴν ἢ ὡς προϊὸν μιᾶς συντόμου συζητήσεως.
Διὰ ν᾿ ἀποκτήση μήπως ὀ π α δ ο ύ ς; Εἶν᾿ ἀληθές, ὅτι πολλοὶ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην νὰ κάνουν προπαγάνδαν διὰ τὰς ἰδέας των, σὰν νὰ φοβοῦνται, ὅτι δὲν θὰ εἶναι ὀρθαί, ἂν δὲν τὰς ἀνεγνώριζαν καὶ ἄλλοι, κατὰ τὸ δυνατὸν πολυαριθμότεροι. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνος γνωρίζει, ὅτι σημασίαν δὲν ἔχει τὸ περιεχόμενον τῶν ἰδεῶν ἑνὸς ἀνθρώπου, ἀλλ᾿ ἡ ψυχικὴ δύναμις μὲ τὴν ὁποίαν τὰς κατέκτησε καὶ τὰς κατέχει. Ὄχι τὸ τ ί πιστεύεις, ἀλλὰ τὸ π ῶ ς πιστεύεις ὅ,τι πιστεύεις. Ὅτι τὰς θεμελιώδεις, τὰς ζωτικάς πεποιθήσεις σοῦ ρυθμίζει κατὰ βάθος ἡ μοῖρα σου, ὄχι τανάπαλιν. Καὶ ἡ μοῖρα σου εἶναι κάτι ἀπολύτως προσωπικόν· δὲν ἠμπορεῖς μήτε νὰ τὸ δανεισθῆς, μήτε νὰ τὸ δανείσης. Ἔπειτα τί σημαίνει διὰ τὸν ἡρωικόν ἄνθρωπον ὁ ἀριθμός; Ἐκεῖνος θέλει, καὶ ὡς πνευματικὸς ἄνθρωπος ἀκόμη, νὰ ἐργάζεται, ὄχι νὰ συνεργάζεται· εἶναι ἀνδρικώτερον...
Ἔτσι, καὶ ὅταν ὑπερασπίζῃ τὰς ἀπόψεις του, δὲν τὸ κάνει διὰ νὰ τὰς ἐπιβάλῃ· ἀλλὰ διὰ νὰ μείνῃ ὁποῖος εἶναι.»
Ὁ ἴδιος («Οἱ πνευματικὲς κατευθύνσεις τῶν νέων»):
«Ἀξία ἔχει ὄχι τὸ τὶ πιστεύεις, ἀλλὰ τὸ πῶς πιστεύεις ὁτιδήποτε πιστεύεις. Ἀπὸ ποιές ἀμφιβολίες ξεκίνησες, πῶς κατέληξες σ᾿ αὐτὴν εἰδικὰ τὴν πίστη, τὶ ἐσωτερικοὺς ἢ καὶ ἐξωτερικοὺς ἀγῶνες σοῦ στοίχισε, πῶς διαμορφώνει τώρα τὴ ζωὴ καὶ τὶς πράξεις σου, - ὁ ἔρωτας καὶ ἡ μέθοδος, μὲ τὴν ἔννοια ποὺ δίνει στὶς λέξεις ὁ Πλάτων, ὄχι τὸ πόρισμα, ἔχουν τὴν ἀξία γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι τὸ πρόβλημα τῶν ἰδανικῶν γίνεται πρόβλημα βαθύτατα καὶ οὐσιαστικότατα ἠθικό. Ἀναφέρεται στὰ κίνητρα, τὴν ἐσωτερικὴ ἐργασία καὶ τὸ αἴσθημα τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης ἀπέναντι στὴ μοῖρα μας καὶ τὴν κοινωνία, γίνεται αἴρεσις βίου, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἀριστοτελικὴ ἔκφραση.»
1. Ἡ δημοκρατία μας εἶναι στρεβλή
Ἡ δημοκρατία μας εἶναι στρεβλὴ καὶ ἀν-ισόρροπη ἀπὸ τὴν μεταπολίτευσι, ἐὰν ὄχι ἀπὸ τὸν ἐμφύλιο, καὶ δῶθε. Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά. Ἢ θὰ ἔχουμε δημοκρατία καὶ πολυφωνία μὲ ὅλους ἢ δὲν θὰ ἔχουμε καθόλου. Ὄχι πολυφωνία Ἀλαβάνου - «εἶμαι ὑπὲρ τῶν μικρῶν κομμάτων, ἀλλὰ νὰ μὴν μπεῖ ὁ ΛΑ.Ο.Σ.» Ὄχι κύριε. Ἢ ἔχουμε δημοκρατία γιὰ ὅλους ἢ γιὰ κανέναν.Ἐν Ἑλλάδι κυβερνᾶ ὁ Συνασπισμὸς τῆς Ἀριστερᾶς ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια - γιὰ νὰ μὴν πῶ ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Παπάγου καὶ δῶθε. Στὴν Βουλὴ καὶ στὸν δημόσιο λόγο ὑπάρχει μόνον ἀριστερὴ «προοδευτική- ἐκσυγχρονιστικὴ» ἀντιπολίτευσι, ἡ ὁποία ἔχει ἐν πολλοῖς ὑποτάξει καὶ τὴν κυβέρνησι. Τὸ βαθὺ κράτος τῆς ἀριστερῆς προπαγάνδας ἐπιβάλλεται ἀκόμη καὶ στὴν πάλαι ποτὲ δεξιὰ παράταξι (τὸ προσκύνημα τῆς ὁποίας καταδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἔχει ἐγκαταλείψει καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομά της χάριν τοῦ «μεσαίου χώρου» (ἄχρωμου, ἄοσμου καὶ ἄγευστου «ἐκσυγχρονιστικοῦ» χυλοῦ)), μὲ ἀποκορύφωμα τὴν παράδοσι ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν «δεξιὰ» κυβέρνησι τῆς ψυχῆς τῶν ἑλληνοπαίδων στοὺς ΛιακοΡεπούσηδες ἀφελληνιστικοὺς γενιτσάρους (ἐνεργὰ κομματικὰ στελέχη τοῦ ἀρνησιπάτριδος «προοδευτικοῦ» χώρου).
Ἡ Βουλὴ εἶναι ἀν-ισόρροπη καὶ ἀνισοβαρής. Ὑπάρχει μόνον ἀριστερὴ ἀντιπολίτευσις, ἡ ὁποία, ὡς κυβερνὼν βαθὺ κράτος, ἀντιπολιτεύεται τὴν κατὰ τὴν κρίσι της ὄχι ἐπαρκῶς προσκυνημένη Ν.Δ.
Δημοκρατία καὶ πολυφωνία, ὅμως, σημαίνει νὰ ἐκφράζονται ὅλες οἱ ἀπόψεις. Νὰ ὑπάρχει καὶ ἀριστερὴ καὶ δεξιὰ ἀντιπολίτευσι (καὶ κυβέρνησι). Καὶ διεθνιστικὴ καὶ ἐθνικιστική. Μόνον ἡ πραγματικὴ πολυφωνία μπορεῖ νὰ δώσει ὑγιὴ δημοκρατία· ὄχι ὁ πρασινοκοκκινομπλὲ χυλὸς τοῦ κυβερνητικοῦ τρικομματισμοῦ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ.
Ἡ ὑγιὴς δημοκρατία ἀπαιτεῖ τὴν ἐνεργὸ παρουσία τῶν Ἑλλήνων ἐθνικιστῶν στὸ πολιτικὸ προσκήνιο. Ἀπαιτεῖ τὴν διενέργεια πολιτικοῦ διαλόγου καὶ παραγωγὴ πολιτικῆς σκέψεως καὶ δράσεως γιὰ τὰ μεγάλα ζητήματα τῆς πολιτικῆς. Τὴν ἐθνική μας αὐτοσυνειδησία, ἱστορία καὶ παράδοσι· τὴν γλῶσσα καὶ τὸν πολιτισμό· τὴν κοινωνικὴ ἠθική· τὴν ἐξωτερικὴ πολιτική· Κύπρος, Β. Ἤπειρος, Σκόπια, τουρκία· τὸν οἰκουμενικὸ Ἑλληνισμό· τὴν λαθρομετανάστευσι καὶ τὴν ἀπειλὴ βιολογικῆς καὶ πολιτιστικῆς ἐξαφανίσεως τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων.Τὰ κεφαλαιώδη αὐτὰ ζητήματα πρέπει νὰ ἔλθουν ἐπιτέλους στὸ προσκήνιο τοῦ δημοκρατικοῦ διαλόγου, τῆς παραγωγῆς πολιτικῆς σκέψεως καὶ δράσεως. Ὅταν στὶς πλέον σύγχρονες καὶ δημοκρατικὲς χῶρες τῆς Ε.Ε., Γαλλία (σκεφτεῖτε τὶς συζητήσεις γιὰ τὴν πολιτικὴ Σαρκοζύ, ἀλλὰ καὶ τὸ εὐρωσύνταγμα), Γερμανία, Ἀγγλία, Ὀλλανδία, Ἰσπανία, παντοῦ, αὐτὰ τὰ ζητήματα, ἡ μετανάστευσι, ἡ εἴσοδος τῆς τουρκίας στὴν Ε.Ε., ἡ γλῶσσα καὶ ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα, εἶναι στὸ προσκήνιο τοῦ δημοκρατικοῦ προβληματισμοῦ. Καὶ στὴν Ἑλλάδα, δὲν συζητεῖται τίποτε. Νέκρα. Σιωπὴ τοῦ εἴδους τοῦ πάλαι ποτὲ κομμουνιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Καὶ μόνο ἡ ἀπόπειρα διαλόγου ἐξεγείρει τὴν φασιστικὴ «προοδευτικὴ» τρομοκρατία: «ἐθνικιστή! φασίστα!» Πρέπει ἐπιτέλους ἡ Ἑλλάδα νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν πολιτικὸ μεσαίωνα· πρέπει νὰ ξαναρχίσει ὁ πολιτικὸς διάλογος· πρέπει νὰ ὑπάρξει δημοκρατία· πρέπει οἱ Ἕλληνες ἐθνικιστὲς νὰ προσφέρουν τὸν πολιτικὸ προβληματισμό τους ἀπὸ τὸ δημόσιο βῆμα. Εἶναι ἀνάγκη γιὰ τὴν ὑγεία τῆς δημοκρατίας μας στὶς 17 Σεπτεμβρίου ὁ ΛΑ.Ο.Σ. νὰ βρίσκεται στὴν Βουλή. Εἶναι ἀνάγκη νὰ σπάσει τὸ παρηκμασμένο πρασινοκοκκινομπλὲ τρικομματικὸ κυβερνητικὸ κατεστημένο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ.
[Συνεχίζεται, αὔριο.]
Σημειώσεις:
[1] Γράφει ὁ μεγάλος φιλόλογος, ἑλληνολάτρης καὶ ὁραματιστὴς τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ Ἰωάννης Συκουτρῆς («Φιλοσοφία τῆς ζωῆς - Ἡ ἡρωικὴ ἀντίληψις τῆς ζωῆς»):
«Πουθενὰ δὲν φαίνεται περισσότερον ἡ ὑ π ε ρ η φ ά ν ε ι α τοῦ ἡρωικοῦ ἀνθρώπου, παρὰ εἰς τὸν τρόπον ποὺ διεξάγει τοὺς λεγομένους ἀγώνας ἰδεῶν. Δὲν ἀποβλέπει ποτὲ εἰς τὸ νὰ νικήσῃ. Τί θὰ εἰπῇ νὰ νικήση; Νὰ δεχθοῦν τὰς ἀπόψεις του; Συμφορά! Ὁ ἴδιος ξέρει τὶ τοῦ ἐστοίχισεν ὡς ποὺ νὰ καταλήξη εἰς αὐτάς, τὶ τ ό λ μ η ἐχρειάσθη - sapere aude, λέγει ὁ ἀρχαῖος ποιητής - τὶ ἐσωτερικήν ὠ ρ ί μ α ν σ ι ν προϋποθέτει. Ἔτσι, ἀνησυχεῖ μᾶλλον παρὰ ποθεῖ ἐκεῖνον, ποὺ θὰ τὰς δεχθῇ κατ᾿ ἐπιταγὴν ἢ ὡς προϊὸν μιᾶς συντόμου συζητήσεως.Διὰ ν᾿ ἀποκτήση μήπως ὀ π α δ ο ύ ς; Εἶν᾿ ἀληθές, ὅτι πολλοὶ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην νὰ κάνουν προπαγάνδαν διὰ τὰς ἰδέας των, σὰν νὰ φοβοῦνται, ὅτι δὲν θὰ εἶναι ὀρθαί, ἂν δὲν τὰς ἀνεγνώριζαν καὶ ἄλλοι, κατὰ τὸ δυνατὸν πολυαριθμότεροι. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνος γνωρίζει, ὅτι σημασίαν δὲν ἔχει τὸ περιεχόμενον τῶν ἰδεῶν ἑνὸς ἀνθρώπου, ἀλλ᾿ ἡ ψυχικὴ δύναμις μὲ τὴν ὁποίαν τὰς κατέκτησε καὶ τὰς κατέχει. Ὄχι τὸ τ ί πιστεύεις, ἀλλὰ τὸ π ῶ ς πιστεύεις ὅ,τι πιστεύεις. Ὅτι τὰς θεμελιώδεις, τὰς ζωτικάς πεποιθήσεις σοῦ ρυθμίζει κατὰ βάθος ἡ μοῖρα σου, ὄχι τανάπαλιν. Καὶ ἡ μοῖρα σου εἶναι κάτι ἀπολύτως προσωπικόν· δὲν ἠμπορεῖς μήτε νὰ τὸ δανεισθῆς, μήτε νὰ τὸ δανείσης. Ἔπειτα τί σημαίνει διὰ τὸν ἡρωικόν ἄνθρωπον ὁ ἀριθμός; Ἐκεῖνος θέλει, καὶ ὡς πνευματικὸς ἄνθρωπος ἀκόμη, νὰ ἐργάζεται, ὄχι νὰ συνεργάζεται· εἶναι ἀνδρικώτερον...
Ἔτσι, καὶ ὅταν ὑπερασπίζῃ τὰς ἀπόψεις του, δὲν τὸ κάνει διὰ νὰ τὰς ἐπιβάλῃ· ἀλλὰ διὰ νὰ μείνῃ ὁποῖος εἶναι.»
Ὁ ἴδιος («Οἱ πνευματικὲς κατευθύνσεις τῶν νέων»):
«Ἀξία ἔχει ὄχι τὸ τὶ πιστεύεις, ἀλλὰ τὸ πῶς πιστεύεις ὁτιδήποτε πιστεύεις. Ἀπὸ ποιές ἀμφιβολίες ξεκίνησες, πῶς κατέληξες σ᾿ αὐτὴν εἰδικὰ τὴν πίστη, τὶ ἐσωτερικοὺς ἢ καὶ ἐξωτερικοὺς ἀγῶνες σοῦ στοίχισε, πῶς διαμορφώνει τώρα τὴ ζωὴ καὶ τὶς πράξεις σου, - ὁ ἔρωτας καὶ ἡ μέθοδος, μὲ τὴν ἔννοια ποὺ δίνει στὶς λέξεις ὁ Πλάτων, ὄχι τὸ πόρισμα, ἔχουν τὴν ἀξία γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι τὸ πρόβλημα τῶν ἰδανικῶν γίνεται πρόβλημα βαθύτατα καὶ οὐσιαστικότατα ἠθικό. Ἀναφέρεται στὰ κίνητρα, τὴν ἐσωτερικὴ ἐργασία καὶ τὸ αἴσθημα τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης ἀπέναντι στὴ μοῖρα μας καὶ τὴν κοινωνία, γίνεται αἴρεσις βίου, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἀριστοτελικὴ ἔκφραση.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου