Ἡ τραγῳδία τῆς ζωῆς μου - Χωρισμὸς κράτους καὶ ἐκκλησίας τώρα!

Ἀπὸ τότε ποὺ οἱ φωνακλάδες τοῦ Ἀλαβάνου καὶ οἱ ἀναγνῶστες τῆς γκαίυ ἔε... Ἄθενς Βόις ἄρχισαν νὰ μᾶς ζαλίζουν, ὁ προοδευτικὸς νεοέλληνας ἄρχισε νὰ θεωρῇ ὑποχρέωσί του νὰ νιώθῃ ὅτι... «καταπιέζεται» θρησκευτικῶς! Νιώθει ἕνα βάρος ἐδῶ νά, βρέ παιδί μου!

Μέχρι τότε, κανεὶς δὲν εἶχε πάρει χαμπάρι ὅτι εἴμαστε Ἰρὰν καὶ Ἀφγανιστὰν, ἢ ἔστω Ἰρλανδία, Τέξας ἢ Γιούτα. (Ὁ πάντοτε φιλελεύθερος Ἕλληνας ἤξερε νὰ γλεντᾷ καὶ μὲ τὴν θρησκεία του. (Διαβάστε Περικλῆ Γιαννόπουλο.)) Γιὰ κοίτα βρέ παιδί μου, νὰ μὴν τὸ ἔχουμε πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια ὅτι εἴμεθα Ἰράν! Ἦρθε ὁ Ἀλαβάνος καὶ ἡ Ἄθενς Βόις, ὅμως, καὶ μᾶς ἄνοιξαν τὰ μάτια.

Ἐγώ, ἐπὶ παραδείγματι, μεγάλωσα σὲ μᾶλλον θρησκευτικῶς ἀδιάφορο περιβάλλον (ὅπως οἱ περισσότεροι Ἕλληνες, δηλαδή). Ὄχι μόνον δὲν μέ... καταπίεσε κανείς, ἀλλὰ οὔτε μᾶς ἔκανε κανεὶς ποτὲ κἂν νὰ ἀσχοληθοῦμε ἰδιαιτέρως. Δὲν ἀσχολούμεθα βρέ παιδί μου, πῶς τὸ λένε. (Χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι δὲν μᾶς ἄρεσε ἡ ἀναστάσιμη λειτουργία καὶ τὸ ἀρνὶ τοῦ Πάσχα· καὶ χωρὶς πάλι νὰ νιώθουμε ἐνοχὲς ὅτι εἴμαστε σκοταδισταὶ ταλιμπὰν γι᾿ αὐτό.) (Στὸ σχολεῖο ἔμαθα φυσικὰ στὰ θρησκευτικὰ τὶς στοιχειώδεις ἐγκυκλοπαιδικὲς γνώσεις ποὺ εἶναι αὐτονόητο ὅτι πρέπει νὰ ἔχει κάθε ἄνθρωπος μὲ ΙQ ἄνω του 100 ποὺ ζεῖ σὲ αὐτὴν τὴν χώρα. Περισσότερο, ὅμως, ἐνδιαφέρθηκα καὶ διάβασα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα καὶ παράδοσι μετὰ ἀπὸ συζητήσεις στὸ Διαδίκτυο. Τότε ἄρχισα νὰ διαβάζω καὶ Γιανναρά, Ἄρδην καὶ Καραμπελιά (μαζὶ μὲ τὸν Δαυλό, τὴν Ἑλληνικὴ Ἀγωγή, τὸ Τρίτο Μάτι καὶ τὰ ἅπαντα τοῦ Γεωργαλᾶ).)

Ζοῦσα δηλαδὴ στὸ μαῦρο σκοτάδι. Ἔξαφνα, ὅμως, ὁ Ἀλαβάνος, ὁ Νίκος Δήμου καὶ ἡ Ἄθενς Βόις μὲ ξύπνησαν ἀπὸ τὸν λήθαργο. Μὲ ἔμαθαν ὅτι ὀφείλω, ὡς δημοκρατικὸς καὶ προοδευτικὸς πολίτης, νὰ νιώθω θρησκευτικῶς καταπιεσμένος (καὶ ἐθνικῶς καταπιεσμένος φυσικά, διότι στὸ σχολεῖο μοῦ εἶχαν πεῖ καὶ γιὰ τὸν Κολοκοτρώνη). Ἀπὸ τότε ἡ ζωή μου εἶναι μιὰ τραγῳδία. Τουλάχιστον, ὅμως, εἶμαι συνειδητὸς καὶ μορφωμένος πολίτης, δὲν μὲ ξεγελᾷ πιὰ ὁ Καρατζαφέρης, καὶ γνωρίζω σὲ τὶ ὀφείλονται οἱ ἀϋπνίες μου, τὸ ψυχολογικὸ στρὲς καὶ τὸ σεξουαλικό μου πρόβλημα. Ἐκμυστηρεύθηκα, λοιπόν, στὸν γιατρὸ (τώρα τὸ λέω καὶ σ᾿ ἐσᾶς) ὅτι ἔχω ἕνα ψυχολογικὸ πρόβλημα μὲ τὶς γυναῖκες. Δὲν ξέρω τί παθαίνω. Μόλις προχωρῶ μὲ μιὰ γυναῖκα, μοῦ ἔρχεται στὸ μυαλὸ ὁ Χριστόδουλος καὶ τὰ χάνω. (Σὲ μιὰ πιὸ προχωρημένη κατάσταση μάλιστα -εἶχε καὶ χειροπέδες καὶ μαστίγια ἐκείνη τὴν φορὰ τὸ πρᾶγμα- μοῦ ἦρθε στὸ μυαλὸ ὁ Αὐγουστίνος Καντιώτης· ἐκεῖ τὰ ἔχασα ἐντελῶς καὶ ἀποφάσισα τελικὰ νὰ πάω στὸν γιατρό.)

Ὁ γιατρὸς μοῦ εἶπε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύσις, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ χωρισθῇ ἡ ἐκκλησία ἀπὸ τὸ κράτος. Σκέπτομαι στὶς ἄλλες ἐκλογὲς νὰ ψηφίσω Συνασπισμό.

Τί νὰ κάνω;