Εἶναι τόσο ὄμορφη ἡ παρέλασι! Ὅσοι ἔχουν παρελάσει, ὡς μαθητὲς καὶ στρατιῶτες, τὸ γνωρίζουν. Ὁ δυναμισμὸς καὶ ἡ ζωντάνια τῆς νεολαίας. Ὁ συγχρονισμὸς μὲ τοὺς φίλους, συμμαθητὲς καὶ συστρατιῶτες καὶ ἡ μεθυστικὴ ἔξαρσις τοῦ αἰσθήματος τῆς ὁμάδος, τῆς περηφάνειας γιὰ σένα καὶ γιὰ τὸ σύνολο. Ἐθνικὴ ἐορτή· κατὰ ἕναν μαγικὸ τρόπο ὁ συμπαρατάσσεσαι καὶ παρελαύνεις ὄχι μόνον μὲ τοὺς συντρόφους τοῦ παρόντος· ἀλλὰ μὲ τοὺς συντρόφους τῶν αἰώνων· παλμοὶ καὶ κραδασμοὶ ἀκατανόητοι σὲ συνδέουν μὲ τοὺς αἰῶνες. Ἡ Πατρίδα σὲ κρίνει ἄξιο τῆς μεγίστης τιμῆς καὶ τοῦ μεγίστου χρέους νὰ Τὴν ὑπηρετήσῃς· νὰ γίνῃς κι εσύ ἕνας κρίκος στὴν ἀδιάσπαστη ἀλυσίδα τοῦ Γένους.
Φυσικὰ αὐτὰ εἶναι αἰσθήματα καὶ ἰδέες ἀνώτερες, οἱ ὁποῖες ἀπαιτοῦν ἕνα ἐπίπεδο πνεύματος καὶ ἤθους γιὰ νὰ μπορέσῃ κανεὶς νὰ τὶς νιώσει. Οἱ μειονεκτικοί, στερημένοι καὶ ἀφελληνισμένοι προοδευτικάριοι ἀποκλείονται αὐτομάτως, ὡς φυσικῶς ἀνίκανοι, ἀλλὰ τὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι ἡ πρακατάληψις καὶ ἡ μνησικακία ποὺ ἐκ τοῦ συμπλέγματος μειονεξίας τους διαδίδουν ἐμποδίζουν τόσους νέους νὰ νιώσουν τὰ ὑπέροχα αὐτὰ αἰσθήματα· νὰ γίνουν δηλαδὴ ἀνώτεροι ἄνθρωποι. Ναί, νέε μου, σκέψου ὅτι ὅταν κληθῇς κι ἐσὺ νὰ ὑπηρετήσῃς τὴν Πατρίδα, θὰ ἔχεις τὴν χαρά, γιὰ λίγες στιγμὲς τῆς ζωῆς σου, νὰ σταθῇς προσοχή καὶ νὰ χαιρετίσῃς τὴν Γαλανόλευκη!
Ὅποιος δὲν τὸ νιώθει, δὲν ξέρει τὶ χάνει· ἀλλά, πλὴν ἐλαχίστων περιπτώσεων, ὁ κάθε Ἕλληνας μπορεῖ νὰ τὸ νιώσῃ, ἀρκεῖ νὰ ἀνοίξει τὴν καρδιὰ καὶ τὸ πνεῦμα του ἐλεύθερα. Ἁπλῶς, κάντε το!
Παναθήναια. Ἡ κορυφαία θρησκευτικὴ καὶ ἐθνικὴ ἑορτὴ τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων. Ἡ ἱερὰ πομπή, μὲ τὴν συμμετοχὴ ὁλοκλήρου τοῦ δήμου, ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῆς πόλεως στὸν Κεραμεικὸ καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν προσφορὰ τοῦ ἱεροῦ πέπλου στὸ διιπετὲς ξόανον τῆς πολιούχου θεᾶς Ἀθηνᾶς στὸ Ἐρεχθεῖον. Στὸ πλαίσιο τῆς μεγάλης πομπῆς διεξάγονται καὶ ἐπὶ μέρους παρελάσεις: ἱπποδρομίες, ἁρματοδρομίες, λαμπαδηδοδρομίες, εὐανδρίες (παρέλασις εφήβων) κ.ἄ.
Ἡ θεία ἔμπνευσις τοῦ Φειδίου ἀπαθανάτισε καλλιτεχνικῶς τὴν πομπὴ στὴν
ζωφόρο τοῦ Παρθενῶνος. Δῆμος, πολίτες καὶ ὁπλίτες καὶ ἱερεῖς, ἡρωες καὶ γενάρχες τῆς πόλεως καὶ θεοί, παρὸν καὶ ἱστορία, παρελαύνουν μαζί, γίνονται ἕνα· ἡ πόλις ἐμβαπτίζεται στὴν ἱερὰ ἱστορία της καὶ στὴν διαχρονική της θεία ὑπόστασι, τὸ παρὸν ἑνώνεται μὲ τὴν αἰωνιότητα, καὶ ἀναγεννᾶται.
Μακεδονικὴ φάλαγξ.Ἡ
ὁπλιτικὴ φάλαγξ. Ἡ μεγάλη καινοτομία τῶν Ἑλλήνων στὸν πόλεμο καὶ στὸν πολιτισμό. Ὁπλίτης καὶ πολίτης· ἓν καὶ τὸ αὐτὸν γιὰ τὸν πρὸ «ἐκσυγχρονισμοῦ» Ἕλληνα· ἤ, μᾶλλον, διὰ τὸν Ἕλληνα, σκέτο. Ὅχι ἀδίκως, ἡ ὁπλιτικὴ φάλαγγα ἔχει θεωρηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς μελετητὲς σύμφυτη τῆς δημοκρατίας. (Ἐπὶ παραδείγματι, βλ. σχετικὴ ἀναφορὰ Κορνηλίου Καστοριάδη,
«Ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ Δημοκρατία καὶ ἡ σημασία της γιὰ ἑμᾶς σήμερα»· John Keegan,
«Ἱστορία τοῦ πολέμου»· κ.ἄ. πολλά.) Πράγματι, στὴν φάλαγγα, ὅλοι εἶναι ἰσότιμοι. Εἶναι πολίτες μὲ προσωπικότητα, ὄχι δοῦλοι ποὺ πολεμοῦν ὑπὸ τὸ μαστίγιο τοῦ ἀφέντη. Ἐν τούτοις, ὑποτάσσουν τὴν προσωπικότητα στὸ σύνολο. Καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία τοῦ συνόλου ἐξαρτᾶται καὶ ἡ προσωπική τους προκοπή. Τὸ εἶπε ὁ Περικλῆς στὸν Ἐπιτάφιο: Ὅταν εὐτυχεῖ ἡ πόλις εὐτυχεῖ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς.
Ὁ ἔφηβος Ἀθηναῖος, ὅταν γινόταν ὁπλίτης καὶ πολίτης (ἒν καὶ τὸ αὐτόν, καὶ μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς γράμματα ἡ λέξις, εἴπαμε)
ἔδινε τὸν περίφημο ὅρκο - ὅρκο μνημεῖον εἰς τοὺς αἰῶνες:
«Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερά,οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην, ὅτῳ ἂν στοιχήσω,ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὑπὲρ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν·τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάσσω παραδώσω,πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι·»Προσέξατε;
«Οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην». Μὲ τὴν ἀσπίδα του ὁ ὁπλίτης προστατεύει τὸν σύντροφό του! Ὅλοι ἰσότιμοι, φάλαγξ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀνδρῶν ὑπευθύνων ποὺ πολεμοῦν γιὰ τὸν συμπολίτη τους, καὶ ἀπὸ τὴν εὐτυχία τῆς ὁμάδος, τῆς πόλεως, ἐξαρτᾶται ἡ δική τους. Ἑλληνικὴ ὁπλιτικὴ φάλαγξ, ἑλληνικὴ δημοκρατία, παρέλασις ἐλευθέρων Ἑλλήνων, ναί, καὶ αὐτό, αὐτὸ συμβολίζει ἡ παρέλασις, γιατὶ φοβᾶστε ἄθλιοι «φιλειρηνιστές», θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία!
«ἀσπὶς ἄρ᾽ ἀσπίδ᾽ ἔρειδε, κόρυς κόρυν, ἀνέρα δ᾽ ἀνήρ»ψάλλει ὁ θεῖος Ὅμηρος (Ἰλιάς, Ν 131)
[Προσθήκη 27-10-2007] Ἀπὸ τὸ
Greek Alert: Ἐφημερίδα «Ἐμπρός», 25 Μαρτίου 1921:
«Ἀπὸ τῆς 3ης ἀπογευματινῆς ὥρας ἤρχισαν παρελάσεις τῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν διαφόρων σχολείων». Δὲν ξεκίνησαν ἐπὶ Μεταξᾶ, λοιπόν, οἱ μαθητικὲς παρελάσεις. (Ὄχι ὅτι ἐμένα θὰ μὲ ἐνοχλοῦσε, ἀλλὰ μερικοὶ προοδευτικούληδες τὸ προβάλλουν ὡς ἐπιχείρημα! (Βλέπε παρακάτω.))
Νεαρὲς φαλαγγίτισσες τῆς Ε.Ο.Ν. παρελαύνουν τοῦ
Ἰωάννου Μεταξᾶ. Τὸ ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι, ὅπως λένε οἱ μελετητὲς τῆς ἐποχῆς ἀλλὰ καὶ οἱ ζωντανοὶ ἀκόμη μάρτυρες, οἱ νέοι τῆς ἐποχῆς συμμετεῖχαν μὲ χαρὰ στὶς πολλὲς καὶ ποικίλες (καταπιεστικές, λέει ἡ σημερινὴ προπαγάνδα) ἐκδηλώσεις τῆς νεολαίας. Μερικοὶ τὸ ἐξηγοῦν αὐτὸ λέγοντας ὅτι ἔτσι ξέφευγαν οἱ νέοι ἀπὸ τὸ καταπιεστικό, συντηρητικὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον ἐκείνων τῶν χρόνων. Σωστό. Γεγονὸς εἶναι, καὶ δὲν πρέπει νὰ διστάζουμε νὰ παραδεχθοῦμε τὴν ἀλήθεια, ὅτι δὲν ἔλειπαν οἱ πάσης φύσεως ὡφέλιμες καὶ συναρπαστικὲς δραστηριότητες (μέχρι καὶ ὁ Μίκης Θεοδωράκης προσφάτως, μὲ τὶς πυρκαγιές, ἔκανε λόγο γιὰ τὶς οἰκολογικὲς δραστηριότητες τῆς Ε.Ο.Ν.!) Αὐτὰ ἀντικειμενικῶς, ἀσχέτως τῶν πολιτικῶν ἀπόψεων τοῦ καθενός.
Ἐπὶ Ἰωάννου Μεταξᾶ καθιερώθηκαν συστηματικῶς οἱ μαθητικὲς παρελάσεις, καίτοι γίνονταν κατὰ περίστασιν ἀπὸ πολλὲς δεκαετίες. Πολλοὶ ψευτοδημοκράτες προβάλλουν αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὡς ἐπιχείρημα γιὰ τὸ ὅτι οἱ παρελάσεις εἶναι... κακές. Βεβαίως, ἐὰν κάτι καθιερώθηκε ἐπὶ Μεταξᾶ δὲν συνάγεται ἀναγκαστικῶς ὅτι αὐτὸ εἶναι καὶ κακό (παρὰ μόνον στὰ ἀνεπαρκῶς λειτουργοῦντα μυαλὰ τῶν ΣΥΡΙΖΑίων). (Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο εἶναι πιθανότερον.) Εἰδάλλως τὸ ἴδιο θὰ ἴσχυε καὶ γιὰ τὸ ΙΚΑ, τὸ ὀκτάωρο, τὸν σιδηρόδρομο Πειραιῶς-Κηφισιᾶς, τὶς παραστάσεις ἀρχαίων τραγωδιῶν στὰ ἀρχαῖα θέατρα, φυσικὰ καὶ τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940. Πραγματικῶς, κάθε τόσο πετάγεται κάποιος «προοδευτικὸς» καὶ μᾶς ἀνακοινώνει ὅτι τὸ αὐτὸ εἶναι μεταξικό, ἐκεῖνος ὁ νόμος μεταξικός, ἡ ἄλλη πρακτικὴ μεταξική, ὅλα μεταξικά! Μὲ τόσα πράγματα ἀκόμη, ἐν ἔτει 2007, μεταξικά, καλὰ ἢ κακά, ἐκεῖνο ποὺ συμπεραίνει κανεὶς εἶναι ὅτι... πάντως τὸ καθεστὼς Μεταξᾶ παρήγαγε τεράστιο ἔργο, ἔργο τοῦ ὁποίου τὰ ἀγαθὰ ἀπολαμβάνουμε ἀκόμη καὶ σήμερα! Κοινῶς, ἔφτιαξε κράτος, νόμους, ἔργα, ὑποδομές. Καὶ νὰ φαντασθῇ κανείς, ὅτι αὐτὰ τὰ ἔργα πνοῆς, τὰ ὁποῖα ἀπολαμβάνουμε μετὰ ἀπὸ ἐβδομῆντα χρόνια, ἔγινε ἀπὸ μιὰ πολιτεία ποὺ προετοιμαζόταν γιὰ πόλεμο! Καὶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ εἶχαν παραμεληθῇ τὰ πάντα ἐξ αἰτίας αὐτοῦ. Καὶ ὅμως.
Τὶ γίνεται σήμερα. Εἴχαμε τοὺς χαφιέδες τοῦ «Ἰοῦ» νὰ ὠρύονται κάθε χρόνο, ἀλλὰ ἐφέτος, μὲ τὸ πρακτοριλίκι τῶν «Ἰῶν» συστρατεύθηκε καὶ ἡ βλακεία! Ἕνας βλάξ μάλιστα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὀνόματι Κουράκης, ὁ ὁποῖος εἶναι καί... βουλευτής (!) ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἐκτοξεύσει ἀπὸ τὸ βῆμα τοῦ κοινοβουλίου τὶς
ἐξῆς ἀσυναρτησίες:
«επισήμανε ότι η μαθητική, όπως και κάθε παρέλαση, είναι επί της ουσίας μια στρατιωτική εκδήλωση, όπου «οι διακρίσεις μεταξύ των μαθητών και μαθητριών ξεπερνούν κάθε προηγούμενο εκπαιδευτικής δραστηριότητας, με τα αγόρια μπροστά και τα κορίτσια πίσω, τους ψηλούς μπροστά και τους κοντούς στην ουρά και τα παιδιά με αναπηρίες στην αφάνεια εκτός της παρέλασης, με στόχο την παρουσίαση ενός δημόσια εκτεθειμένου ψέματος, αυτού μιας γενιάς ετοιμοπόλεμης απέναντι σε ένα φαντασιακό (μελλοντικό) εχθρό»»!!! Ἐδῶ πιὰ σηκώνει κανεὶς τὰ χέρια ψηλά, διότι ἡ βλακεία εἶναι ἀήττητη! Τί νὰ πεῖ κανείς! Βεβαίως, ἀπὸ τὴν
προτροπὴ Ἀλβανάνου πρὸς τοὺς μαθητὲς νά... ἀντιγράφουν, εἴχαμε ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ ἰσοπέδωσις εἶναι τὸ ἰδανικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀλλὰ ὅτι οἱ βουλευτές του θὰ εἶχαν ἤδη ἐπιτύχει τὸ ἀπόλυτον τοῦ νοητικοῦ μηδενός, δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ φαντασθοῦμε! Κατὰ τὴν λογικὴ τοῦ γελοίου Κουράκη, δὲν θὰ πρέπει οἱ μαθητὲς νὰ παίζουν οὔτε... μπάσκετ διότι εὐνοοῦνται οἱ ψηλοὶ καὶ τεχνίτες, οὔτε ποδόσφαιρο διότι ἀδικοῦνται οἱ χασογκόληδες ὅπως ὁ ἴδιος, πολὺ δὲ περισσότερο δὲν πρέπει νὰ μελετοῦν οὔτε τὰ μαθήματά τους, διότι εὐνοοῦνται οἱ εὐφυεῖς! Φασισμός! (Ἂν καὶ ἡ κατάληψις τῶν βουλευτικῶν ἐδράνων ἀπὸ τοὺς βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀποδεικνύει ὅτι μᾶλλον οἱ βλᾶκες κυριαρχοῦν τελικῶς ἐν Ἑλλάδι! Γιὰ τὴν ἐξήγησι δὲ τοῦ φαινομένου παραπέμπω εἰς τὴν κλασσικὴν κοινωνιολογικὴν καὶ ψυχολογικὴν μελέτην τοῦ Εὐαγγέλου Λεμπέση,
«Ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν ἐν τῷ συγχρόνω βίῳ», Ἀθῆναι 1941.) Πόσο μᾶλλον πού, ὅσον ἀφορᾷ στὴν παρέλασι, δὲν ἰσχύει κἂν τέτοιος ἀνταγωνισμός. Διότι παρέλασις σημαίνει κατ᾿ ἀρχήν ἀρμονία τοῦ συνόλου, σημαίνει συνεργασία, σημαίνει τὴν περηφάνεια τοῦ πολίτου, τῆς αὐτόνομης προσωπικότητος, ὅτι συμμετέχει μὲ ρόλο διακριτὸ μέν, ἀλλὰ ἐν συνεργασίᾳ μὲ τοὺς συμπολίτες του, καὶ σὲ ἀρμονία μὲ τὸ σύνολο. Καὶ ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρμονία τοῦ συνόλου ὠφελοῦνται ὅλοι. (Ἐνδεικτικῶς, ὅσοι ἔχουν εκπαιδευθεῖ στὸν στρατό -διότι στὶς μαθητικὲς παρελάσεις ἀτύπως κατήργησαν τὸν συγχρονισμό- γνωρίζουν ὅτι ἕνας νὰ κάνει λάθος ἀποσυντονίζεται ὅλη ἡ ὁμάς! Ὁ κάθε ἕνας εἶναι ξεχωριστὸς καὶ ἀπαραίτητος.) Ἐξήγησα ἄλλωστε ἤδη γιατὶ ἡ παρέλασις εἶναι σύμφυτος τῆς συντροφικότητος καὶ τῆς δημοκρατίας.
Τὸ χειρότερο εἶναι ἄλλο. Ὅταν οἱ συμπλεγματικοὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δὲν μπουρδολογοῦν στὸ κοινοβούλιο, ὁργανώνουν... ἀνταρσίες (!) στὰ σχολεῖα. Νομίζω ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀσχοληθοῦν οἱ ἀρχὲς μὲ τὶς παράνομες δραστηριότητες τῶν συμμοριτῶν αὐτῶν στὰ σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας. Ἐπιτέλους, ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μας εἶναι ζήτημα τῶν γονέων καὶ τῶν δασκάλων, ὄχι ἐξωοικογενειακῶν καὶ ἐξωσχολικῶν συμμοριτικῶν κομματικῶν ὀργανώσεων. Διαβάζω ἐπίσης διάφορες ἠλιθιότητες σχετικῶς μὲ τὸ ὑποχρεωτικὸ ἢ μὴ τῆς συμμετοχῆς, ἐὰν συζητεῖται μὲ τοὺς μαθητὲς ἢ ὄχι. Σὲ λίγο θὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ ἐὰν εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ ὄχι ἡ μελέτη τῶν μαθημάτων. (Γιὰ τὸν Ἀλβανάνο, εἴπαμε, ὄχι.)
Ἡ Βασιλεία Παπαρήγα ἔχει γράψει ἕνα ὡραιότατο ἄρθρο,
«Περί παρελάσεων και άλλων τινών» («Ριζοσπάστης», 6 Νοεμ. 2005) ὅπου τεκμηριώνει τὴν λαϊκὴ καὶ πατριωτικὴ προέλευσι τῶν παρελάσεων.
(Ἀναδημοσιεύσεις:
Τουρκοφάγος,
spark_in_the_dark)
Καὶ ἕνα ἀκόμη τῆς ἰδίας:
«Η μονοφωνία της πολυφωνίας» («Ριζοσπάστης», 24 Ὀκτ. 2007)
(Ἀναδημοσίευσις:
Κόκκινη Πιπεριά.)
Ὁρίστε καὶ ἕνα νεότερο
ἄρθρο περὶ παρελάσεων, τοῦ Γ. Ρακκᾶ, ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «Ρήξη» τῆς ἐναλλακτικῆς ἀριστερᾶς. Ἐὰν ἐξαιρέσουμε τὸ μᾶλλον ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου ὑστερόγραφο (διότι οἱ διαπλεκόμενοι ποὺ εὐνοοῦν τὴν λαθρομετανάστευσι εἶναι οἱ ἀφελληνισμένοι ἀρσιτεροδέξιοι «προοδευτικοί», οἱ ἴδιοι ποὺ θεωροῦν τὴν σημαία ἕνα πανὶ ποὺ μπορεῖ νὰ σηκώνει ὁ ὁποιοσδήποτε ὅπως τὰ κασκὸλ στὸ γήπεδο, ὄχι οἱ ἐθνικιστές), κατὰ τ᾿ ἄλλα ἐπισημαίνει ὀρθότατα ὅτι:
«Οι παρελάσεις κατά τις εθνικές επετείους δεν έχουν τις ρίζες τους στον ναζισμό. Έλκουν την καταγωγή τους από τη περίοδο των εθνικών επαναστάσεων (1789-1848) που συντάραξαν την Ευρώπη. Συμβολίζουν την επαναστατική, καθολική κινητοποίηση των μαζών κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Ο καθολικός χαρακτήρας της συμμετοχής στις επετείους εκφράζει ακριβώς ότι συμμέτοχος και εγγυητής στην ανεξαρτησία και την ελευθερία του έθνους είναι όλος ο λαός και όχι μόνο το κράτος ή μόνο ο στρατός. Ενυπάρχει δηλαδή στο εσωτερικό της μια αποφασιστική διάσταση εκδημοκρατισμού του έθνους. Γι’ αυτόν τον λόγο, εξάλλου, παρελάσεις πραγματοποιούν κατά τις εθνικές επετείους του Μεξικού οι Ζαπατίστας, παρότι είναι κίνημα εθνοτικό. Ως συμβολική, δε, πράξη καθολικής κοινωνικής κινητοποίησης παρελάσεις πραγματοποιούσαν όλα τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα, από την Γαλλική Επανάσταση, την Ελεύθερη Ισπανία του ’36 κ.λπ., κ.λπ. Στη διάρκεια της Κατοχής, οι μεγάλες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις έγιναν με την ευκαιρία των εθνικών εορτών.»Δηλαδή, στὴν νεότερη Εὐρώπη, οἱ παρελάσεις ἀνάγονται στὸν φιλελεύθερο ἐθνικισμό (καὶ ἂς φοβίζει ἡ λέξις τοὺς ἀριστεροὺς ὅπως ὁ Ρακκᾶς), τὸν ἐθνικισμὸ ποὺ κατοχύρωσε τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσι, τὸν διαφωτισμὸ καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, τὸ δημοκρατικὸ ἔθνος-κράτος (ἀλληλένδετα ὅλα αὐτά). Χαρακτηριστικότερο βεβαίως παράδειγμα (περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ζαπατίστας) δημοκρατικοῦ εὐρωπαϊκοῦ λαοῦ, ὅσον ἀφορᾷ στὶς παρελάσεις, οἱ Γάλλοι ποὺ παρελαύνουν τραγουδώντας τὴν Μασσαλιώτιδα. Δημοκρατία, ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἐλευθερία, παρέλασις, πᾶνε μαζί, λοιπόν.
Παρ᾿ ἡμῖν, ὡστόσο, ὑπάρχει ἀκόμη ἀρχαιοτέρα παράδοσις, ὅπως ἐξήγησα, διότι μποροῦμε νὰ ἀναγάγουμε τὴν ἱδέα τῆς πάνδημης, δημοκρατικῆς παρελάσεως στὴν ἀρχαία ὁπλιτικὴ φάλαγγα (χαρακτηριστικὸ τῆς δημοκρατικῆς Ἑλληνικῆς πόλεως, ὅπου ἡ ἄμυνα τῆς πόλεως εἶναι ὑπόθεσις τῶν πολιτῶν), τὶς ἀρχαῖες λαμπαδηδρομίες καὶ τὶς ἱερὲς πομπές, μὲ κορυφαία τὴν ἱερὴ πομπὴ τῶν Παναθηναίων!
Ὑ.Γ. Ποιός δικαιοῦται νὰ σηκώσει τὴν Σημαία; Τὴν ἀπάντησι μᾶς τὴν δίδει ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Τί σημαίνει νὰ λαμβάνω καὶ νὰ ὑψώνω τὴν Σημαία; Τὸ νὰ ἀνεμίζω χρωματιστὰ πανιά, ὅπως τὰ κασκόλ στὸ γήπεδο; Εἶναι προφανές, νομίζω, ἀπὸ ὅσα ἔγραψα, ὅτι σηκώνω τὴν Σημαία, σημαίνει ὅτι, ὡς ἐκπρόσωπος ὅλης τῆς ὁμάδας, δέχομαι τὴν ὑπέρτατη τιμὴ καὶ ἀναλαμβάνω τὸ ὑπέρτατο χρέος νὰ πολεμήσω γι᾿ αὐτὴν! Ἐν εἰρήνῃ ἢ ἐν πολέμῳ! Πραγματικὰ ἄξιοι νὰ σηκώνουν τὴν Σημαία εἶναι μόνον οἱ ἥρωες ποὺ δὲν βρίσκονται σωματικῶς κοντά μας. Ἐμεῖς, τὴν σηκώνουμε κατὰ χάριν, ἀντ᾿ αὐτῶν.
Νεώτερα ἄρθρα:Γιὰ τὸ νόημα τῶν παρελάσεων. Ποιὸς ἀξίζει νὰ σηκώνει τὴν Σημαία;
+ Ἀπὸ τὸν
Φιλελεύθερο.
+ Ἀπὸ τοὺς
Ἐαρίγονους.
+ Ἀπὸ τὴν
Κόκκινη Πατρίδα.
Διαβάστε ἐπίσης:
+ Φίλιππος Κρομμύδας,
«Στόχος τους τώρα καὶ οἱ μαθητικὲς παρελάσεις!», ἐφημερὶς «Πρωινὸς Λόγος» τῶν Ἰωαννίνων, 30 Ὀκτ. 2007.
+ Χρήστος Α. Κορκόβελος,
«Ο διωγμός των μαθητικών παρελάσεων μοχλός απαξίωσης των εθνικών επετείων», Αντίβαρο, Απρίλιος 2008.
Λέξεις-κλειδιά: παρέλαση μαθητική στρατιωτική εθνική επέτειος εορτή 25η Μαρτίου 1821 28η Οκτωβρίου 1940 ΟΧΙ Ιωάννης Μεταξάς
