Εἶναι τόσο ὄμορφη ἡ παρέλασι! Ὅσοι ἔχουν παρελάσει, ὡς μαθητὲς καὶ στρατιῶτες, τὸ γνωρίζουν. Ὁ δυναμισμὸς καὶ ἡ ζωντάνια τῆς νεολαίας. Ὁ συγχρονισμὸς μὲ τοὺς φίλους, συμμαθητὲς καὶ συστρατιῶτες καὶ ἡ μεθυστικὴ ἔξαρσις τοῦ αἰσθήματος τῆς ὁμάδος, τῆς περηφάνειας γιὰ σένα καὶ γιὰ τὸ σύνολο. Ἐθνικὴ ἐορτή· κατὰ ἕναν μαγικὸ τρόπο ὁ συμπαρατάσσεσαι καὶ παρελαύνεις ὄχι μόνον μὲ τοὺς συντρόφους τοῦ παρόντος· ἀλλὰ μὲ τοὺς συντρόφους τῶν αἰώνων· παλμοὶ καὶ κραδασμοὶ ἀκατανόητοι σὲ συνδέουν μὲ τοὺς αἰῶνες. Ἡ Πατρίδα σὲ κρίνει ἄξιο τῆς μεγίστης τιμῆς καὶ τοῦ μεγίστου χρέους νὰ Τὴν ὑπηρετήσῃς· νὰ γίνῃς κι εσύ ἕνας κρίκος στὴν ἀδιάσπαστη ἀλυσίδα τοῦ Γένους.
Φυσικὰ αὐτὰ εἶναι αἰσθήματα καὶ ἰδέες ἀνώτερες, οἱ ὁποῖες ἀπαιτοῦν ἕνα ἐπίπεδο πνεύματος καὶ ἤθους γιὰ νὰ μπορέσῃ κανεὶς νὰ τὶς νιώσει. Οἱ μειονεκτικοί, στερημένοι καὶ ἀφελληνισμένοι προοδευτικάριοι ἀποκλείονται αὐτομάτως, ὡς φυσικῶς ἀνίκανοι, ἀλλὰ τὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι ἡ πρακατάληψις καὶ ἡ μνησικακία ποὺ ἐκ τοῦ συμπλέγματος μειονεξίας τους διαδίδουν ἐμποδίζουν τόσους νέους νὰ νιώσουν τὰ ὑπέροχα αὐτὰ αἰσθήματα· νὰ γίνουν δηλαδὴ ἀνώτεροι ἄνθρωποι. Ναί, νέε μου, σκέψου ὅτι ὅταν κληθῇς κι ἐσὺ νὰ ὑπηρετήσῃς τὴν Πατρίδα, θὰ ἔχεις τὴν χαρά, γιὰ λίγες στιγμὲς τῆς ζωῆς σου, νὰ σταθῇς προσοχή καὶ νὰ χαιρετίσῃς τὴν Γαλανόλευκη!
Ὅποιος δὲν τὸ νιώθει, δὲν ξέρει τὶ χάνει· ἀλλά, πλὴν ἐλαχίστων περιπτώσεων, ὁ κάθε Ἕλληνας μπορεῖ νὰ τὸ νιώσῃ, ἀρκεῖ νὰ ἀνοίξει τὴν καρδιὰ καὶ τὸ πνεῦμα του ἐλεύθερα. Ἁπλῶς, κάντε το!
Παναθήναια. Ἡ κορυφαία θρησκευτικὴ καὶ ἐθνικὴ ἑορτὴ τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων. Ἡ ἱερὰ πομπή, μὲ τὴν συμμετοχὴ ὁλοκλήρου τοῦ δήμου, ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῆς πόλεως στὸν Κεραμεικὸ καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν προσφορὰ τοῦ ἱεροῦ πέπλου στὸ διιπετὲς ξόανον τῆς πολιούχου θεᾶς Ἀθηνᾶς στὸ Ἐρεχθεῖον. Στὸ πλαίσιο τῆς μεγάλης πομπῆς διεξάγονται καὶ ἐπὶ μέρους παρελάσεις: ἱπποδρομίες, ἁρματοδρομίες, λαμπαδηδοδρομίες, εὐανδρίες (παρέλασις εφήβων) κ.ἄ.
Ἡ θεία ἔμπνευσις τοῦ Φειδίου ἀπαθανάτισε καλλιτεχνικῶς τὴν πομπὴ στὴν ζωφόρο τοῦ Παρθενῶνος. Δῆμος, πολίτες καὶ ὁπλίτες καὶ ἱερεῖς, ἡρωες καὶ γενάρχες τῆς πόλεως καὶ θεοί, παρὸν καὶ ἱστορία, παρελαύνουν μαζί, γίνονται ἕνα· ἡ πόλις ἐμβαπτίζεται στὴν ἱερὰ ἱστορία της καὶ στὴν διαχρονική της θεία ὑπόστασι, τὸ παρὸν ἑνώνεται μὲ τὴν αἰωνιότητα, καὶ ἀναγεννᾶται.
Μακεδονικὴ φάλαγξ.
Ἡ ὁπλιτικὴ φάλαγξ. Ἡ μεγάλη καινοτομία τῶν Ἑλλήνων στὸν πόλεμο καὶ στὸν πολιτισμό. Ὁπλίτης καὶ πολίτης· ἓν καὶ τὸ αὐτὸν γιὰ τὸν πρὸ «ἐκσυγχρονισμοῦ» Ἕλληνα· ἤ, μᾶλλον, διὰ τὸν Ἕλληνα, σκέτο. Ὅχι ἀδίκως, ἡ ὁπλιτικὴ φάλαγγα ἔχει θεωρηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς μελετητὲς σύμφυτη τῆς δημοκρατίας. (Ἐπὶ παραδείγματι, βλ. σχετικὴ ἀναφορὰ Κορνηλίου Καστοριάδη, «Ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ Δημοκρατία καὶ ἡ σημασία της γιὰ ἑμᾶς σήμερα»· John Keegan, «Ἱστορία τοῦ πολέμου»· κ.ἄ. πολλά.) Πράγματι, στὴν φάλαγγα, ὅλοι εἶναι ἰσότιμοι. Εἶναι πολίτες μὲ προσωπικότητα, ὄχι δοῦλοι ποὺ πολεμοῦν ὑπὸ τὸ μαστίγιο τοῦ ἀφέντη. Ἐν τούτοις, ὑποτάσσουν τὴν προσωπικότητα στὸ σύνολο. Καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία τοῦ συνόλου ἐξαρτᾶται καὶ ἡ προσωπική τους προκοπή. Τὸ εἶπε ὁ Περικλῆς στὸν Ἐπιτάφιο: Ὅταν εὐτυχεῖ ἡ πόλις εὐτυχεῖ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς.
Ὁ ἔφηβος Ἀθηναῖος, ὅταν γινόταν ὁπλίτης καὶ πολίτης (ἒν καὶ τὸ αὐτόν, καὶ μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς γράμματα ἡ λέξις, εἴπαμε) ἔδινε τὸν περίφημο ὅρκο - ὅρκο μνημεῖον εἰς τοὺς αἰῶνες:
«Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερά,
οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην, ὅτῳ ἂν στοιχήσω,
ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὑπὲρ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν·
τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάσσω παραδώσω,
πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι·»
Προσέξατε; «Οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην». Μὲ τὴν ἀσπίδα του ὁ ὁπλίτης προστατεύει τὸν σύντροφό του! Ὅλοι ἰσότιμοι, φάλαγξ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀνδρῶν ὑπευθύνων ποὺ πολεμοῦν γιὰ τὸν συμπολίτη τους, καὶ ἀπὸ τὴν εὐτυχία τῆς ὁμάδος, τῆς πόλεως, ἐξαρτᾶται ἡ δική τους. Ἑλληνικὴ ὁπλιτικὴ φάλαγξ, ἑλληνικὴ δημοκρατία, παρέλασις ἐλευθέρων Ἑλλήνων, ναί, καὶ αὐτό, αὐτὸ συμβολίζει ἡ παρέλασις, γιατὶ φοβᾶστε ἄθλιοι «φιλειρηνιστές», θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία!
«ἀσπὶς ἄρ᾽ ἀσπίδ᾽ ἔρειδε, κόρυς κόρυν, ἀνέρα δ᾽ ἀνήρ»
ψάλλει ὁ θεῖος Ὅμηρος (Ἰλιάς, Ν 131)
[Προσθήκη 27-10-2007] Ἀπὸ τὸ Greek Alert: Ἐφημερίδα «Ἐμπρός», 25 Μαρτίου 1921: «Ἀπὸ τῆς 3ης ἀπογευματινῆς ὥρας ἤρχισαν παρελάσεις τῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν διαφόρων σχολείων». Δὲν ξεκίνησαν ἐπὶ Μεταξᾶ, λοιπόν, οἱ μαθητικὲς παρελάσεις. (Ὄχι ὅτι ἐμένα θὰ μὲ ἐνοχλοῦσε, ἀλλὰ μερικοὶ προοδευτικούληδες τὸ προβάλλουν ὡς ἐπιχείρημα! (Βλέπε παρακάτω.))
Νεαρὲς φαλαγγίτισσες τῆς Ε.Ο.Ν. παρελαύνουν
Ἐθνικὴ Ὀργάνωσις Νεολαίας τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ. Τὸ ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι, ὅπως λένε οἱ μελετητὲς τῆς ἐποχῆς ἀλλὰ καὶ οἱ ζωντανοὶ ἀκόμη μάρτυρες, οἱ νέοι τῆς ἐποχῆς συμμετεῖχαν μὲ χαρὰ στὶς πολλὲς καὶ ποικίλες (καταπιεστικές, λέει ἡ σημερινὴ προπαγάνδα) ἐκδηλώσεις τῆς νεολαίας. Μερικοὶ τὸ ἐξηγοῦν αὐτὸ λέγοντας ὅτι ἔτσι ξέφευγαν οἱ νέοι ἀπὸ τὸ καταπιεστικό, συντηρητικὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον ἐκείνων τῶν χρόνων. Σωστό. Γεγονὸς εἶναι, καὶ δὲν πρέπει νὰ διστάζουμε νὰ παραδεχθοῦμε τὴν ἀλήθεια, ὅτι δὲν ἔλειπαν οἱ πάσης φύσεως ὡφέλιμες καὶ συναρπαστικὲς δραστηριότητες (μέχρι καὶ ὁ Μίκης Θεοδωράκης προσφάτως, μὲ τὶς πυρκαγιές, ἔκανε λόγο γιὰ τὶς οἰκολογικὲς δραστηριότητες τῆς Ε.Ο.Ν.!) Αὐτὰ ἀντικειμενικῶς, ἀσχέτως τῶν πολιτικῶν ἀπόψεων τοῦ καθενός.
Ἐπὶ Ἰωάννου Μεταξᾶ καθιερώθηκαν συστηματικῶς οἱ μαθητικὲς παρελάσεις, καίτοι γίνονταν κατὰ περίστασιν ἀπὸ πολλὲς δεκαετίες. Πολλοὶ ψευτοδημοκράτες προβάλλουν αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὡς ἐπιχείρημα γιὰ τὸ ὅτι οἱ παρελάσεις εἶναι... κακές. Βεβαίως, ἐὰν κάτι καθιερώθηκε ἐπὶ Μεταξᾶ δὲν συνάγεται ἀναγκαστικῶς ὅτι αὐτὸ εἶναι καὶ κακό (παρὰ μόνον στὰ ἀνεπαρκῶς λειτουργοῦντα μυαλὰ τῶν ΣΥΡΙΖΑίων). (Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο εἶναι πιθανότερον.) Εἰδάλλως τὸ ἴδιο θὰ ἴσχυε καὶ γιὰ τὸ ΙΚΑ, τὸ ὀκτάωρο, τὸν σιδηρόδρομο Πειραιῶς-Κηφισιᾶς, τὶς παραστάσεις ἀρχαίων τραγωδιῶν στὰ ἀρχαῖα θέατρα, φυσικὰ καὶ τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940. Πραγματικῶς, κάθε τόσο πετάγεται κάποιος «προοδευτικὸς» καὶ μᾶς ἀνακοινώνει ὅτι τὸ αὐτὸ εἶναι μεταξικό, ἐκεῖνος ὁ νόμος μεταξικός, ἡ ἄλλη πρακτικὴ μεταξική, ὅλα μεταξικά! Μὲ τόσα πράγματα ἀκόμη, ἐν ἔτει 2007, μεταξικά, καλὰ ἢ κακά, ἐκεῖνο ποὺ συμπεραίνει κανεὶς εἶναι ὅτι... πάντως τὸ καθεστὼς Μεταξᾶ παρήγαγε τεράστιο ἔργο, ἔργο τοῦ ὁποίου τὰ ἀγαθὰ ἀπολαμβάνουμε ἀκόμη καὶ σήμερα! Κοινῶς, ἔφτιαξε κράτος, νόμους, ἔργα, ὑποδομές. Καὶ νὰ φαντασθῇ κανείς, ὅτι αὐτὰ τὰ ἔργα πνοῆς, τὰ ὁποῖα ἀπολαμβάνουμε μετὰ ἀπὸ ἐβδομῆντα χρόνια, ἔγινε ἀπὸ μιὰ πολιτεία ποὺ προετοιμαζόταν γιὰ πόλεμο! Καὶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ εἶχαν παραμεληθῇ τὰ πάντα ἐξ αἰτίας αὐτοῦ. Καὶ ὅμως.
Τὶ γίνεται σήμερα. Εἴχαμε τοὺς χαφιέδες τοῦ «Ἰοῦ» νὰ ὠρύονται κάθε χρόνο, ἀλλὰ ἐφέτος, μὲ τὸ πρακτοριλίκι τῶν «Ἰῶν» συστρατεύθηκε καὶ ἡ βλακεία! Ἕνας βλάξ μάλιστα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὀνόματι Κουράκης, ὁ ὁποῖος εἶναι καί... βουλευτής (!) ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἐκτοξεύσει ἀπὸ τὸ βῆμα τοῦ κοινοβουλίου τὶς ἐξῆς ἀσυναρτησίες:
«επισήμανε ότι η μαθητική, όπως και κάθε παρέλαση, είναι επί της ουσίας μια στρατιωτική εκδήλωση, όπου «οι διακρίσεις μεταξύ των μαθητών και μαθητριών ξεπερνούν κάθε προηγούμενο εκπαιδευτικής δραστηριότητας, με τα αγόρια μπροστά και τα κορίτσια πίσω, τους ψηλούς μπροστά και τους κοντούς στην ουρά και τα παιδιά με αναπηρίες στην αφάνεια εκτός της παρέλασης, με στόχο την παρουσίαση ενός δημόσια εκτεθειμένου ψέματος, αυτού μιας γενιάς ετοιμοπόλεμης απέναντι σε ένα φαντασιακό (μελλοντικό) εχθρό»»
!!! Ἐδῶ πιὰ σηκώνει κανεὶς τὰ χέρια ψηλά, διότι ἡ βλακεία εἶναι ἀήττητη! Τί νὰ πεῖ κανείς! Βεβαίως, ἀπὸ τὴν προτροπὴ Ἀλβανάνου πρὸς τοὺς μαθητὲς νά... ἀντιγράφουν, εἴχαμε ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ ἰσοπέδωσις εἶναι τὸ ἰδανικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀλλὰ ὅτι οἱ βουλευτές του θὰ εἶχαν ἤδη ἐπιτύχει τὸ ἀπόλυτον τοῦ νοητικοῦ μηδενός, δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ φαντασθοῦμε! Κατὰ τὴν λογικὴ τοῦ γελοίου Κουράκη, δὲν θὰ πρέπει οἱ μαθητὲς νὰ παίζουν οὔτε... μπάσκετ διότι εὐνοοῦνται οἱ ψηλοὶ καὶ τεχνίτες, οὔτε ποδόσφαιρο διότι ἀδικοῦνται οἱ χασογκόληδες ὅπως ὁ ἴδιος, πολὺ δὲ περισσότερο δὲν πρέπει νὰ μελετοῦν οὔτε τὰ μαθήματά τους, διότι εὐνοοῦνται οἱ εὐφυεῖς! Φασισμός! (Ἂν καὶ ἡ κατάληψις τῶν βουλευτικῶν ἐδράνων ἀπὸ τοὺς βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀποδεικνύει ὅτι μᾶλλον οἱ βλᾶκες κυριαρχοῦν τελικῶς ἐν Ἑλλάδι! Γιὰ τὴν ἐξήγησι δὲ τοῦ φαινομένου παραπέμπω εἰς τὴν κλασσικὴν κοινωνιολογικὴν καὶ ψυχολογικὴν μελέτην τοῦ Εὐαγγέλου Λεμπέση, «Ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν ἐν τῷ συγχρόνω βίῳ», Ἀθῆναι 1941.) Πόσο μᾶλλον πού, ὅσον ἀφορᾷ στὴν παρέλασι, δὲν ἰσχύει κἂν τέτοιος ἀνταγωνισμός. Διότι παρέλασις σημαίνει κατ᾿ ἀρχήν ἀρμονία τοῦ συνόλου, σημαίνει συνεργασία, σημαίνει τὴν περηφάνεια τοῦ πολίτου, τῆς αὐτόνομης προσωπικότητος, ὅτι συμμετέχει μὲ ρόλο διακριτὸ μέν, ἀλλὰ ἐν συνεργασίᾳ μὲ τοὺς συμπολίτες του, καὶ σὲ ἀρμονία μὲ τὸ σύνολο. Καὶ ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρμονία τοῦ συνόλου ὠφελοῦνται ὅλοι. (Ἐνδεικτικῶς, ὅσοι ἔχουν εκπαιδευθεῖ στὸν στρατό -διότι στὶς μαθητικὲς παρελάσεις ἀτύπως κατήργησαν τὸν συγχρονισμό- γνωρίζουν ὅτι ἕνας νὰ κάνει λάθος ἀποσυντονίζεται ὅλη ἡ ὁμάς! Ὁ κάθε ἕνας εἶναι ξεχωριστὸς καὶ ἀπαραίτητος.) Ἐξήγησα ἄλλωστε ἤδη γιατὶ ἡ παρέλασις εἶναι σύμφυτος τῆς συντροφικότητος καὶ τῆς δημοκρατίας.
Τὸ χειρότερο εἶναι ἄλλο. Ὅταν οἱ συμπλεγματικοὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δὲν μπουρδολογοῦν στὸ κοινοβούλιο, ὁργανώνουν... ἀνταρσίες (!) στὰ σχολεῖα. Νομίζω ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀσχοληθοῦν οἱ ἀρχὲς μὲ τὶς παράνομες δραστηριότητες τῶν συμμοριτῶν αὐτῶν στὰ σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας. Ἐπιτέλους, ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μας εἶναι ζήτημα τῶν γονέων καὶ τῶν δασκάλων, ὄχι ἐξωοικογενειακῶν καὶ ἐξωσχολικῶν συμμοριτικῶν κομματικῶν ὀργανώσεων. Διαβάζω ἐπίσης διάφορες ἠλιθιότητες σχετικῶς μὲ τὸ ὑποχρεωτικὸ ἢ μὴ τῆς συμμετοχῆς, ἐὰν συζητεῖται μὲ τοὺς μαθητὲς ἢ ὄχι. Σὲ λίγο θὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ ἐὰν εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ ὄχι ἡ μελέτη τῶν μαθημάτων. (Γιὰ τὸν Ἀλβανάνο, εἴπαμε, ὄχι.)
Παρέλασις ἀνταρτῶν τοῦ ΕΛΑΣ, τοπικῶν ἀρχῶν καὶ πολιτῶν, γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι τοῦ Βόλου, 1944 (ΔΗ.Κ.Ι. Βόλου).
Ἡ Βασιλεία Παπαρήγα ἔχει γράψει ἕνα ὡραιότατο ἄρθρο, «Περί παρελάσεων και άλλων τινών» («Ριζοσπάστης», 6 Νοεμ. 2005) ὅπου τεκμηριώνει τὴν λαϊκὴ καὶ πατριωτικὴ προέλευσι τῶν παρελάσεων.
(Ἀναδημοσιεύσεις: Τουρκοφάγος, spark_in_the_dark)
Καὶ ἕνα ἀκόμη τῆς ἰδίας: «Η μονοφωνία της πολυφωνίας» («Ριζοσπάστης», 24 Ὀκτ. 2007)
(Ἀναδημοσίευσις: Κόκκινη Πιπεριά.)
Ὁρίστε καὶ ἕνα νεότερο ἄρθρο περὶ παρελάσεων, τοῦ Γ. Ρακκᾶ, ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «Ρήξη» τῆς ἐναλλακτικῆς ἀριστερᾶς. Ἐὰν ἐξαιρέσουμε τὸ μᾶλλον ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου ὑστερόγραφο (διότι οἱ διαπλεκόμενοι ποὺ εὐνοοῦν τὴν λαθρομετανάστευσι εἶναι οἱ ἀφελληνισμένοι ἀρσιτεροδέξιοι «προοδευτικοί», οἱ ἴδιοι ποὺ θεωροῦν τὴν σημαία ἕνα πανὶ ποὺ μπορεῖ νὰ σηκώνει ὁ ὁποιοσδήποτε ὅπως τὰ κασκὸλ στὸ γήπεδο, ὄχι οἱ ἐθνικιστές), κατὰ τ᾿ ἄλλα ἐπισημαίνει ὀρθότατα ὅτι:
«Οι παρελάσεις κατά τις εθνικές επετείους δεν έχουν τις ρίζες τους στον ναζισμό. Έλκουν την καταγωγή τους από τη περίοδο των εθνικών επαναστάσεων (1789-1848) που συντάραξαν την Ευρώπη. Συμβολίζουν την επαναστατική, καθολική κινητοποίηση των μαζών κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Ο καθολικός χαρακτήρας της συμμετοχής στις επετείους εκφράζει ακριβώς ότι συμμέτοχος και εγγυητής στην ανεξαρτησία και την ελευθερία του έθνους είναι όλος ο λαός και όχι μόνο το κράτος ή μόνο ο στρατός. Ενυπάρχει δηλαδή στο εσωτερικό της μια αποφασιστική διάσταση εκδημοκρατισμού του έθνους. Γι’ αυτόν τον λόγο, εξάλλου, παρελάσεις πραγματοποιούν κατά τις εθνικές επετείους του Μεξικού οι Ζαπατίστας, παρότι είναι κίνημα εθνοτικό. Ως συμβολική, δε, πράξη καθολικής κοινωνικής κινητοποίησης παρελάσεις πραγματοποιούσαν όλα τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα, από την Γαλλική Επανάσταση, την Ελεύθερη Ισπανία του ’36 κ.λπ., κ.λπ. Στη διάρκεια της Κατοχής, οι μεγάλες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις έγιναν με την ευκαιρία των εθνικών εορτών.»
Δηλαδή, στὴν νεότερη Εὐρώπη, οἱ παρελάσεις ἀνάγονται στὸν φιλελεύθερο ἐθνικισμό (καὶ ἂς φοβίζει ἡ λέξις τοὺς ἀριστεροὺς ὅπως ὁ Ρακκᾶς), τὸν ἐθνικισμὸ ποὺ κατοχύρωσε τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσι, τὸν διαφωτισμὸ καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, τὸ δημοκρατικὸ ἔθνος-κράτος (ἀλληλένδετα ὅλα αὐτά). Χαρακτηριστικότερο βεβαίως παράδειγμα (περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ζαπατίστας) δημοκρατικοῦ εὐρωπαϊκοῦ λαοῦ, ὅσον ἀφορᾷ στὶς παρελάσεις, οἱ Γάλλοι ποὺ παρελαύνουν τραγουδώντας τὴν Μασσαλιώτιδα. Δημοκρατία, ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἐλευθερία, παρέλασις, πᾶνε μαζί, λοιπόν.
Παρ᾿ ἡμῖν, ὡστόσο, ὑπάρχει ἀκόμη ἀρχαιοτέρα παράδοσις, ὅπως ἐξήγησα, διότι μποροῦμε νὰ ἀναγάγουμε τὴν ἱδέα τῆς πάνδημης, δημοκρατικῆς παρελάσεως στὴν ἀρχαία ὁπλιτικὴ φάλαγγα (χαρακτηριστικὸ τῆς δημοκρατικῆς Ἑλληνικῆς πόλεως, ὅπου ἡ ἄμυνα τῆς πόλεως εἶναι ὑπόθεσις τῶν πολιτῶν), τὶς ἀρχαῖες λαμπαδηδρομίες καὶ τὶς ἱερὲς πομπές, μὲ κορυφαία τὴν ἱερὴ πομπὴ τῶν Παναθηναίων!
Ὑ.Γ. Ποιός δικαιοῦται νὰ σηκώσει τὴν Σημαία; Τὴν ἀπάντησι μᾶς τὴν δίδει ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Τί σημαίνει νὰ λαμβάνω καὶ νὰ ὑψώνω τὴν Σημαία; Τὸ νὰ ἀνεμίζω χρωματιστὰ πανιά, ὅπως τὰ κασκόλ στὸ γήπεδο; Εἶναι προφανές, νομίζω, ἀπὸ ὅσα ἔγραψα, ὅτι σηκώνω τὴν Σημαία, σημαίνει ὅτι, ὡς ἐκπρόσωπος ὅλης τῆς ὁμάδας, δέχομαι τὴν ὑπέρτατη τιμὴ καὶ ἀναλαμβάνω τὸ ὑπέρτατο χρέος νὰ πολεμήσω γι᾿ αὐτὴν! Ἐν εἰρήνῃ ἢ ἐν πολέμῳ! Πραγματικὰ ἄξιοι νὰ σηκώνουν τὴν Σημαία εἶναι μόνον οἱ ἥρωες ποὺ δὲν βρίσκονται σωματικῶς κοντά μας. Ἐμεῖς, τὴν σηκώνουμε κατὰ χάριν, ἀντ᾿ αὐτῶν.
Νεώτερα ἄρθρα:
Γιὰ τὸ νόημα τῶν παρελάσεων. Ποιὸς ἀξίζει νὰ σηκώνει τὴν Σημαία;
+ Ἀπὸ τὸν Φιλελεύθερο.
+ Ἀπὸ τοὺς Ἐαρίγονους.
+ Ἀπὸ τὴν Κόκκινη Πατρίδα.
Διαβάστε ἐπίσης:
+ Φίλιππος Κρομμύδας, «Στόχος τους τώρα καὶ οἱ μαθητικὲς παρελάσεις!», ἐφημερὶς «Πρωινὸς Λόγος» τῶν Ἰωαννίνων, 30 Ὀκτ. 2007.
+ Χρήστος Α. Κορκόβελος, «Ο διωγμός των μαθητικών παρελάσεων μοχλός απαξίωσης των εθνικών επετείων», Αντίβαρο, Απρίλιος 2008.
Λέξεις-κλειδιά: παρέλαση μαθητική στρατιωτική εθνική επέτειος εορτή 25η Μαρτίου 1821 28η Οκτωβρίου 1940 ΟΧΙ Ιωάννης Μεταξάς
Φυσικὰ αὐτὰ εἶναι αἰσθήματα καὶ ἰδέες ἀνώτερες, οἱ ὁποῖες ἀπαιτοῦν ἕνα ἐπίπεδο πνεύματος καὶ ἤθους γιὰ νὰ μπορέσῃ κανεὶς νὰ τὶς νιώσει. Οἱ μειονεκτικοί, στερημένοι καὶ ἀφελληνισμένοι προοδευτικάριοι ἀποκλείονται αὐτομάτως, ὡς φυσικῶς ἀνίκανοι, ἀλλὰ τὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι ἡ πρακατάληψις καὶ ἡ μνησικακία ποὺ ἐκ τοῦ συμπλέγματος μειονεξίας τους διαδίδουν ἐμποδίζουν τόσους νέους νὰ νιώσουν τὰ ὑπέροχα αὐτὰ αἰσθήματα· νὰ γίνουν δηλαδὴ ἀνώτεροι ἄνθρωποι. Ναί, νέε μου, σκέψου ὅτι ὅταν κληθῇς κι ἐσὺ νὰ ὑπηρετήσῃς τὴν Πατρίδα, θὰ ἔχεις τὴν χαρά, γιὰ λίγες στιγμὲς τῆς ζωῆς σου, νὰ σταθῇς προσοχή καὶ νὰ χαιρετίσῃς τὴν Γαλανόλευκη!Ὅποιος δὲν τὸ νιώθει, δὲν ξέρει τὶ χάνει· ἀλλά, πλὴν ἐλαχίστων περιπτώσεων, ὁ κάθε Ἕλληνας μπορεῖ νὰ τὸ νιώσῃ, ἀρκεῖ νὰ ἀνοίξει τὴν καρδιὰ καὶ τὸ πνεῦμα του ἐλεύθερα. Ἁπλῶς, κάντε το!
Παναθήναια. Ἡ κορυφαία θρησκευτικὴ καὶ ἐθνικὴ ἑορτὴ τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων. Ἡ ἱερὰ πομπή, μὲ τὴν συμμετοχὴ ὁλοκλήρου τοῦ δήμου, ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῆς πόλεως στὸν Κεραμεικὸ καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν προσφορὰ τοῦ ἱεροῦ πέπλου στὸ διιπετὲς ξόανον τῆς πολιούχου θεᾶς Ἀθηνᾶς στὸ Ἐρεχθεῖον. Στὸ πλαίσιο τῆς μεγάλης πομπῆς διεξάγονται καὶ ἐπὶ μέρους παρελάσεις: ἱπποδρομίες, ἁρματοδρομίες, λαμπαδηδοδρομίες, εὐανδρίες (παρέλασις εφήβων) κ.ἄ.
Ἡ θεία ἔμπνευσις τοῦ Φειδίου ἀπαθανάτισε καλλιτεχνικῶς τὴν πομπὴ στὴν ζωφόρο τοῦ Παρθενῶνος. Δῆμος, πολίτες καὶ ὁπλίτες καὶ ἱερεῖς, ἡρωες καὶ γενάρχες τῆς πόλεως καὶ θεοί, παρὸν καὶ ἱστορία, παρελαύνουν μαζί, γίνονται ἕνα· ἡ πόλις ἐμβαπτίζεται στὴν ἱερὰ ἱστορία της καὶ στὴν διαχρονική της θεία ὑπόστασι, τὸ παρὸν ἑνώνεται μὲ τὴν αἰωνιότητα, καὶ ἀναγεννᾶται.
Μακεδονικὴ φάλαγξ.Ἡ ὁπλιτικὴ φάλαγξ. Ἡ μεγάλη καινοτομία τῶν Ἑλλήνων στὸν πόλεμο καὶ στὸν πολιτισμό. Ὁπλίτης καὶ πολίτης· ἓν καὶ τὸ αὐτὸν γιὰ τὸν πρὸ «ἐκσυγχρονισμοῦ» Ἕλληνα· ἤ, μᾶλλον, διὰ τὸν Ἕλληνα, σκέτο. Ὅχι ἀδίκως, ἡ ὁπλιτικὴ φάλαγγα ἔχει θεωρηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς μελετητὲς σύμφυτη τῆς δημοκρατίας. (Ἐπὶ παραδείγματι, βλ. σχετικὴ ἀναφορὰ Κορνηλίου Καστοριάδη, «Ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ Δημοκρατία καὶ ἡ σημασία της γιὰ ἑμᾶς σήμερα»· John Keegan, «Ἱστορία τοῦ πολέμου»· κ.ἄ. πολλά.) Πράγματι, στὴν φάλαγγα, ὅλοι εἶναι ἰσότιμοι. Εἶναι πολίτες μὲ προσωπικότητα, ὄχι δοῦλοι ποὺ πολεμοῦν ὑπὸ τὸ μαστίγιο τοῦ ἀφέντη. Ἐν τούτοις, ὑποτάσσουν τὴν προσωπικότητα στὸ σύνολο. Καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία τοῦ συνόλου ἐξαρτᾶται καὶ ἡ προσωπική τους προκοπή. Τὸ εἶπε ὁ Περικλῆς στὸν Ἐπιτάφιο: Ὅταν εὐτυχεῖ ἡ πόλις εὐτυχεῖ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς.
Ὁ ἔφηβος Ἀθηναῖος, ὅταν γινόταν ὁπλίτης καὶ πολίτης (ἒν καὶ τὸ αὐτόν, καὶ μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς γράμματα ἡ λέξις, εἴπαμε) ἔδινε τὸν περίφημο ὅρκο - ὅρκο μνημεῖον εἰς τοὺς αἰῶνες:
«Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερά,
οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην, ὅτῳ ἂν στοιχήσω,
ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὑπὲρ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν·
τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάσσω παραδώσω,
πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι·»
Προσέξατε; «Οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην». Μὲ τὴν ἀσπίδα του ὁ ὁπλίτης προστατεύει τὸν σύντροφό του! Ὅλοι ἰσότιμοι, φάλαγξ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀνδρῶν ὑπευθύνων ποὺ πολεμοῦν γιὰ τὸν συμπολίτη τους, καὶ ἀπὸ τὴν εὐτυχία τῆς ὁμάδος, τῆς πόλεως, ἐξαρτᾶται ἡ δική τους. Ἑλληνικὴ ὁπλιτικὴ φάλαγξ, ἑλληνικὴ δημοκρατία, παρέλασις ἐλευθέρων Ἑλλήνων, ναί, καὶ αὐτό, αὐτὸ συμβολίζει ἡ παρέλασις, γιατὶ φοβᾶστε ἄθλιοι «φιλειρηνιστές», θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία!
«ἀσπὶς ἄρ᾽ ἀσπίδ᾽ ἔρειδε, κόρυς κόρυν, ἀνέρα δ᾽ ἀνήρ»
ψάλλει ὁ θεῖος Ὅμηρος (Ἰλιάς, Ν 131)
[Προσθήκη 27-10-2007] Ἀπὸ τὸ Greek Alert: Ἐφημερίδα «Ἐμπρός», 25 Μαρτίου 1921: «Ἀπὸ τῆς 3ης ἀπογευματινῆς ὥρας ἤρχισαν παρελάσεις τῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν διαφόρων σχολείων». Δὲν ξεκίνησαν ἐπὶ Μεταξᾶ, λοιπόν, οἱ μαθητικὲς παρελάσεις. (Ὄχι ὅτι ἐμένα θὰ μὲ ἐνοχλοῦσε, ἀλλὰ μερικοὶ προοδευτικούληδες τὸ προβάλλουν ὡς ἐπιχείρημα! (Βλέπε παρακάτω.))
Νεαρὲς φαλαγγίτισσες τῆς Ε.Ο.Ν. παρελαύνουνἘθνικὴ Ὀργάνωσις Νεολαίας τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ. Τὸ ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι, ὅπως λένε οἱ μελετητὲς τῆς ἐποχῆς ἀλλὰ καὶ οἱ ζωντανοὶ ἀκόμη μάρτυρες, οἱ νέοι τῆς ἐποχῆς συμμετεῖχαν μὲ χαρὰ στὶς πολλὲς καὶ ποικίλες (καταπιεστικές, λέει ἡ σημερινὴ προπαγάνδα) ἐκδηλώσεις τῆς νεολαίας. Μερικοὶ τὸ ἐξηγοῦν αὐτὸ λέγοντας ὅτι ἔτσι ξέφευγαν οἱ νέοι ἀπὸ τὸ καταπιεστικό, συντηρητικὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον ἐκείνων τῶν χρόνων. Σωστό. Γεγονὸς εἶναι, καὶ δὲν πρέπει νὰ διστάζουμε νὰ παραδεχθοῦμε τὴν ἀλήθεια, ὅτι δὲν ἔλειπαν οἱ πάσης φύσεως ὡφέλιμες καὶ συναρπαστικὲς δραστηριότητες (μέχρι καὶ ὁ Μίκης Θεοδωράκης προσφάτως, μὲ τὶς πυρκαγιές, ἔκανε λόγο γιὰ τὶς οἰκολογικὲς δραστηριότητες τῆς Ε.Ο.Ν.!) Αὐτὰ ἀντικειμενικῶς, ἀσχέτως τῶν πολιτικῶν ἀπόψεων τοῦ καθενός.
Ἐπὶ Ἰωάννου Μεταξᾶ καθιερώθηκαν συστηματικῶς οἱ μαθητικὲς παρελάσεις, καίτοι γίνονταν κατὰ περίστασιν ἀπὸ πολλὲς δεκαετίες. Πολλοὶ ψευτοδημοκράτες προβάλλουν αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὡς ἐπιχείρημα γιὰ τὸ ὅτι οἱ παρελάσεις εἶναι... κακές. Βεβαίως, ἐὰν κάτι καθιερώθηκε ἐπὶ Μεταξᾶ δὲν συνάγεται ἀναγκαστικῶς ὅτι αὐτὸ εἶναι καὶ κακό (παρὰ μόνον στὰ ἀνεπαρκῶς λειτουργοῦντα μυαλὰ τῶν ΣΥΡΙΖΑίων). (Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο εἶναι πιθανότερον.) Εἰδάλλως τὸ ἴδιο θὰ ἴσχυε καὶ γιὰ τὸ ΙΚΑ, τὸ ὀκτάωρο, τὸν σιδηρόδρομο Πειραιῶς-Κηφισιᾶς, τὶς παραστάσεις ἀρχαίων τραγωδιῶν στὰ ἀρχαῖα θέατρα, φυσικὰ καὶ τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940. Πραγματικῶς, κάθε τόσο πετάγεται κάποιος «προοδευτικὸς» καὶ μᾶς ἀνακοινώνει ὅτι τὸ αὐτὸ εἶναι μεταξικό, ἐκεῖνος ὁ νόμος μεταξικός, ἡ ἄλλη πρακτικὴ μεταξική, ὅλα μεταξικά! Μὲ τόσα πράγματα ἀκόμη, ἐν ἔτει 2007, μεταξικά, καλὰ ἢ κακά, ἐκεῖνο ποὺ συμπεραίνει κανεὶς εἶναι ὅτι... πάντως τὸ καθεστὼς Μεταξᾶ παρήγαγε τεράστιο ἔργο, ἔργο τοῦ ὁποίου τὰ ἀγαθὰ ἀπολαμβάνουμε ἀκόμη καὶ σήμερα! Κοινῶς, ἔφτιαξε κράτος, νόμους, ἔργα, ὑποδομές. Καὶ νὰ φαντασθῇ κανείς, ὅτι αὐτὰ τὰ ἔργα πνοῆς, τὰ ὁποῖα ἀπολαμβάνουμε μετὰ ἀπὸ ἐβδομῆντα χρόνια, ἔγινε ἀπὸ μιὰ πολιτεία ποὺ προετοιμαζόταν γιὰ πόλεμο! Καὶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ εἶχαν παραμεληθῇ τὰ πάντα ἐξ αἰτίας αὐτοῦ. Καὶ ὅμως.
Τὶ γίνεται σήμερα. Εἴχαμε τοὺς χαφιέδες τοῦ «Ἰοῦ» νὰ ὠρύονται κάθε χρόνο, ἀλλὰ ἐφέτος, μὲ τὸ πρακτοριλίκι τῶν «Ἰῶν» συστρατεύθηκε καὶ ἡ βλακεία! Ἕνας βλάξ μάλιστα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὀνόματι Κουράκης, ὁ ὁποῖος εἶναι καί... βουλευτής (!) ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἐκτοξεύσει ἀπὸ τὸ βῆμα τοῦ κοινοβουλίου τὶς ἐξῆς ἀσυναρτησίες:
«επισήμανε ότι η μαθητική, όπως και κάθε παρέλαση, είναι επί της ουσίας μια στρατιωτική εκδήλωση, όπου «οι διακρίσεις μεταξύ των μαθητών και μαθητριών ξεπερνούν κάθε προηγούμενο εκπαιδευτικής δραστηριότητας, με τα αγόρια μπροστά και τα κορίτσια πίσω, τους ψηλούς μπροστά και τους κοντούς στην ουρά και τα παιδιά με αναπηρίες στην αφάνεια εκτός της παρέλασης, με στόχο την παρουσίαση ενός δημόσια εκτεθειμένου ψέματος, αυτού μιας γενιάς ετοιμοπόλεμης απέναντι σε ένα φαντασιακό (μελλοντικό) εχθρό»»
!!! Ἐδῶ πιὰ σηκώνει κανεὶς τὰ χέρια ψηλά, διότι ἡ βλακεία εἶναι ἀήττητη! Τί νὰ πεῖ κανείς! Βεβαίως, ἀπὸ τὴν προτροπὴ Ἀλβανάνου πρὸς τοὺς μαθητὲς νά... ἀντιγράφουν, εἴχαμε ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ ἰσοπέδωσις εἶναι τὸ ἰδανικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀλλὰ ὅτι οἱ βουλευτές του θὰ εἶχαν ἤδη ἐπιτύχει τὸ ἀπόλυτον τοῦ νοητικοῦ μηδενός, δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ φαντασθοῦμε! Κατὰ τὴν λογικὴ τοῦ γελοίου Κουράκη, δὲν θὰ πρέπει οἱ μαθητὲς νὰ παίζουν οὔτε... μπάσκετ διότι εὐνοοῦνται οἱ ψηλοὶ καὶ τεχνίτες, οὔτε ποδόσφαιρο διότι ἀδικοῦνται οἱ χασογκόληδες ὅπως ὁ ἴδιος, πολὺ δὲ περισσότερο δὲν πρέπει νὰ μελετοῦν οὔτε τὰ μαθήματά τους, διότι εὐνοοῦνται οἱ εὐφυεῖς! Φασισμός! (Ἂν καὶ ἡ κατάληψις τῶν βουλευτικῶν ἐδράνων ἀπὸ τοὺς βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀποδεικνύει ὅτι μᾶλλον οἱ βλᾶκες κυριαρχοῦν τελικῶς ἐν Ἑλλάδι! Γιὰ τὴν ἐξήγησι δὲ τοῦ φαινομένου παραπέμπω εἰς τὴν κλασσικὴν κοινωνιολογικὴν καὶ ψυχολογικὴν μελέτην τοῦ Εὐαγγέλου Λεμπέση, «Ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν ἐν τῷ συγχρόνω βίῳ», Ἀθῆναι 1941.) Πόσο μᾶλλον πού, ὅσον ἀφορᾷ στὴν παρέλασι, δὲν ἰσχύει κἂν τέτοιος ἀνταγωνισμός. Διότι παρέλασις σημαίνει κατ᾿ ἀρχήν ἀρμονία τοῦ συνόλου, σημαίνει συνεργασία, σημαίνει τὴν περηφάνεια τοῦ πολίτου, τῆς αὐτόνομης προσωπικότητος, ὅτι συμμετέχει μὲ ρόλο διακριτὸ μέν, ἀλλὰ ἐν συνεργασίᾳ μὲ τοὺς συμπολίτες του, καὶ σὲ ἀρμονία μὲ τὸ σύνολο. Καὶ ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρμονία τοῦ συνόλου ὠφελοῦνται ὅλοι. (Ἐνδεικτικῶς, ὅσοι ἔχουν εκπαιδευθεῖ στὸν στρατό -διότι στὶς μαθητικὲς παρελάσεις ἀτύπως κατήργησαν τὸν συγχρονισμό- γνωρίζουν ὅτι ἕνας νὰ κάνει λάθος ἀποσυντονίζεται ὅλη ἡ ὁμάς! Ὁ κάθε ἕνας εἶναι ξεχωριστὸς καὶ ἀπαραίτητος.) Ἐξήγησα ἄλλωστε ἤδη γιατὶ ἡ παρέλασις εἶναι σύμφυτος τῆς συντροφικότητος καὶ τῆς δημοκρατίας.
Τὸ χειρότερο εἶναι ἄλλο. Ὅταν οἱ συμπλεγματικοὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δὲν μπουρδολογοῦν στὸ κοινοβούλιο, ὁργανώνουν... ἀνταρσίες (!) στὰ σχολεῖα. Νομίζω ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀσχοληθοῦν οἱ ἀρχὲς μὲ τὶς παράνομες δραστηριότητες τῶν συμμοριτῶν αὐτῶν στὰ σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας. Ἐπιτέλους, ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μας εἶναι ζήτημα τῶν γονέων καὶ τῶν δασκάλων, ὄχι ἐξωοικογενειακῶν καὶ ἐξωσχολικῶν συμμοριτικῶν κομματικῶν ὀργανώσεων. Διαβάζω ἐπίσης διάφορες ἠλιθιότητες σχετικῶς μὲ τὸ ὑποχρεωτικὸ ἢ μὴ τῆς συμμετοχῆς, ἐὰν συζητεῖται μὲ τοὺς μαθητὲς ἢ ὄχι. Σὲ λίγο θὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ ἐὰν εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ ὄχι ἡ μελέτη τῶν μαθημάτων. (Γιὰ τὸν Ἀλβανάνο, εἴπαμε, ὄχι.)
Παρέλασις ἀνταρτῶν τοῦ ΕΛΑΣ, τοπικῶν ἀρχῶν καὶ πολιτῶν, γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι τοῦ Βόλου, 1944 (ΔΗ.Κ.Ι. Βόλου).Ἡ Βασιλεία Παπαρήγα ἔχει γράψει ἕνα ὡραιότατο ἄρθρο, «Περί παρελάσεων και άλλων τινών» («Ριζοσπάστης», 6 Νοεμ. 2005) ὅπου τεκμηριώνει τὴν λαϊκὴ καὶ πατριωτικὴ προέλευσι τῶν παρελάσεων.
(Ἀναδημοσιεύσεις: Τουρκοφάγος, spark_in_the_dark)
Καὶ ἕνα ἀκόμη τῆς ἰδίας: «Η μονοφωνία της πολυφωνίας» («Ριζοσπάστης», 24 Ὀκτ. 2007)
(Ἀναδημοσίευσις: Κόκκινη Πιπεριά.)
Ὁρίστε καὶ ἕνα νεότερο ἄρθρο περὶ παρελάσεων, τοῦ Γ. Ρακκᾶ, ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «Ρήξη» τῆς ἐναλλακτικῆς ἀριστερᾶς. Ἐὰν ἐξαιρέσουμε τὸ μᾶλλον ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου ὑστερόγραφο (διότι οἱ διαπλεκόμενοι ποὺ εὐνοοῦν τὴν λαθρομετανάστευσι εἶναι οἱ ἀφελληνισμένοι ἀρσιτεροδέξιοι «προοδευτικοί», οἱ ἴδιοι ποὺ θεωροῦν τὴν σημαία ἕνα πανὶ ποὺ μπορεῖ νὰ σηκώνει ὁ ὁποιοσδήποτε ὅπως τὰ κασκὸλ στὸ γήπεδο, ὄχι οἱ ἐθνικιστές), κατὰ τ᾿ ἄλλα ἐπισημαίνει ὀρθότατα ὅτι:
«Οι παρελάσεις κατά τις εθνικές επετείους δεν έχουν τις ρίζες τους στον ναζισμό. Έλκουν την καταγωγή τους από τη περίοδο των εθνικών επαναστάσεων (1789-1848) που συντάραξαν την Ευρώπη. Συμβολίζουν την επαναστατική, καθολική κινητοποίηση των μαζών κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Ο καθολικός χαρακτήρας της συμμετοχής στις επετείους εκφράζει ακριβώς ότι συμμέτοχος και εγγυητής στην ανεξαρτησία και την ελευθερία του έθνους είναι όλος ο λαός και όχι μόνο το κράτος ή μόνο ο στρατός. Ενυπάρχει δηλαδή στο εσωτερικό της μια αποφασιστική διάσταση εκδημοκρατισμού του έθνους. Γι’ αυτόν τον λόγο, εξάλλου, παρελάσεις πραγματοποιούν κατά τις εθνικές επετείους του Μεξικού οι Ζαπατίστας, παρότι είναι κίνημα εθνοτικό. Ως συμβολική, δε, πράξη καθολικής κοινωνικής κινητοποίησης παρελάσεις πραγματοποιούσαν όλα τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα, από την Γαλλική Επανάσταση, την Ελεύθερη Ισπανία του ’36 κ.λπ., κ.λπ. Στη διάρκεια της Κατοχής, οι μεγάλες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις έγιναν με την ευκαιρία των εθνικών εορτών.»
Δηλαδή, στὴν νεότερη Εὐρώπη, οἱ παρελάσεις ἀνάγονται στὸν φιλελεύθερο ἐθνικισμό (καὶ ἂς φοβίζει ἡ λέξις τοὺς ἀριστεροὺς ὅπως ὁ Ρακκᾶς), τὸν ἐθνικισμὸ ποὺ κατοχύρωσε τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσι, τὸν διαφωτισμὸ καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, τὸ δημοκρατικὸ ἔθνος-κράτος (ἀλληλένδετα ὅλα αὐτά). Χαρακτηριστικότερο βεβαίως παράδειγμα (περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ζαπατίστας) δημοκρατικοῦ εὐρωπαϊκοῦ λαοῦ, ὅσον ἀφορᾷ στὶς παρελάσεις, οἱ Γάλλοι ποὺ παρελαύνουν τραγουδώντας τὴν Μασσαλιώτιδα. Δημοκρατία, ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἐλευθερία, παρέλασις, πᾶνε μαζί, λοιπόν.
Παρ᾿ ἡμῖν, ὡστόσο, ὑπάρχει ἀκόμη ἀρχαιοτέρα παράδοσις, ὅπως ἐξήγησα, διότι μποροῦμε νὰ ἀναγάγουμε τὴν ἱδέα τῆς πάνδημης, δημοκρατικῆς παρελάσεως στὴν ἀρχαία ὁπλιτικὴ φάλαγγα (χαρακτηριστικὸ τῆς δημοκρατικῆς Ἑλληνικῆς πόλεως, ὅπου ἡ ἄμυνα τῆς πόλεως εἶναι ὑπόθεσις τῶν πολιτῶν), τὶς ἀρχαῖες λαμπαδηδρομίες καὶ τὶς ἱερὲς πομπές, μὲ κορυφαία τὴν ἱερὴ πομπὴ τῶν Παναθηναίων!
Ὑ.Γ. Ποιός δικαιοῦται νὰ σηκώσει τὴν Σημαία; Τὴν ἀπάντησι μᾶς τὴν δίδει ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Τί σημαίνει νὰ λαμβάνω καὶ νὰ ὑψώνω τὴν Σημαία; Τὸ νὰ ἀνεμίζω χρωματιστὰ πανιά, ὅπως τὰ κασκόλ στὸ γήπεδο; Εἶναι προφανές, νομίζω, ἀπὸ ὅσα ἔγραψα, ὅτι σηκώνω τὴν Σημαία, σημαίνει ὅτι, ὡς ἐκπρόσωπος ὅλης τῆς ὁμάδας, δέχομαι τὴν ὑπέρτατη τιμὴ καὶ ἀναλαμβάνω τὸ ὑπέρτατο χρέος νὰ πολεμήσω γι᾿ αὐτὴν! Ἐν εἰρήνῃ ἢ ἐν πολέμῳ! Πραγματικὰ ἄξιοι νὰ σηκώνουν τὴν Σημαία εἶναι μόνον οἱ ἥρωες ποὺ δὲν βρίσκονται σωματικῶς κοντά μας. Ἐμεῖς, τὴν σηκώνουμε κατὰ χάριν, ἀντ᾿ αὐτῶν.
Νεώτερα ἄρθρα:
Γιὰ τὸ νόημα τῶν παρελάσεων. Ποιὸς ἀξίζει νὰ σηκώνει τὴν Σημαία;
+ Ἀπὸ τὸν Φιλελεύθερο.
+ Ἀπὸ τοὺς Ἐαρίγονους.
+ Ἀπὸ τὴν Κόκκινη Πατρίδα.
Διαβάστε ἐπίσης:
+ Φίλιππος Κρομμύδας, «Στόχος τους τώρα καὶ οἱ μαθητικὲς παρελάσεις!», ἐφημερὶς «Πρωινὸς Λόγος» τῶν Ἰωαννίνων, 30 Ὀκτ. 2007.
+ Χρήστος Α. Κορκόβελος, «Ο διωγμός των μαθητικών παρελάσεων μοχλός απαξίωσης των εθνικών επετείων», Αντίβαρο, Απρίλιος 2008.
Λέξεις-κλειδιά: παρέλαση μαθητική στρατιωτική εθνική επέτειος εορτή 25η Μαρτίου 1821 28η Οκτωβρίου 1940 ΟΧΙ Ιωάννης Μεταξάς
22 σχόλια:
Αφού η Παπαρήγα είναι κομμουνίστρια, τι πήγε και βάπτισε την κόρη της Βασιλεία? Γενική Γραμματεία θα ήταν το ορθότερον...
Πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο
"Ὑ.Γ. Ποιός δικαιοῦται νὰ σηκώσει τὴν Σημαία; Τὴν ἀπάντησι μᾶς τὴν δίδει ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Τί σημαίνει νὰ λαμβάνω καὶ νὰ ὑψώνω τὴν Σημαία; Τὸ νὰ ἀνεμίζω χρωματιστὰ πανιά, ὅπως τὰ κασκόλ στὸ γήπεδο; Εἶναι προφανές, νομίζω, ἀπὸ ὅσα ἔγραψα, ὅτι σηκώνω τὴν Σημαία, σημαίνει ὅτι, ὡς ἐκπρόσωπος ὅλης τῆς ὁμάδας, δέχομαι τὴν ὑπέρτατη τιμὴ καὶ ἀναλαμβάνω τὸ ὑπέρτατο χρέος νὰ πολεμήσω γι᾿ αὐτὴν! Ἐν εἰρήνῃ ἢ ἐν πολέμῳ! Πραγματικὰ ἄξιοι νὰ σηκώνουν τὴν Σημαία εἶναι μόνον οἱ ἥρωες ποὺ δὲν βρίσκονται σωματικῶς κοντά μας. Ἐμεῖς, τὴν σηκώνουμε κατὰ χάριν, ἀντ᾿ αὐτῶν."
Τὸ αἶμα
Tὸ αἷμα,τὸ ἱερὸ αἷμα ποὺ πότισε
τὸ χῶμα αὐτὸ μὲ τὶς γαλάζιες πέτρες
τὰ ξανθὰ λαγγάδια καὶ τὰ βουνὰ
τὰ ἀθάνατα δὲν ἔμεινε πια ἐκεὶ.
Στὶς φλέβες μου καίει τώρα,
ςτὰ σπλάχνα μου τὸ νιώθω
νὰ ἔχει ζωὴ μαζὶ μου.
Ποιὰ δύναμη τὸ ὁδήγησε ἀπὸ τὴν γῆ
καὶ βρὴκε τὴν καρδιὰ του
ςτὴν καρδιὰ μου κι ἡ θέλησὴ του εἶναι θέληση δικὴ μου
νὰ χυθεῖ ξανὰ,νὰ βάψει
χῶμα καὶ πέτρες καὶ βουνὰ
λαγγάδια αὐτὰ τὰ ἴδια
γιατὶ εἶναι αἷμα ἑλληνικὸ,
ςτὶς φλεβες δὲν χωρά
μόνο ςτὴν γῆ ἐτούτη ἀνήκει.
Μυλάων
Ἡ γνώμη μου εἶναι ὅτι εἴμαστε αὐτοὶ,οἱ ἵδιοι, γιὰ χάριν τῶν ὀποίων σηκώνουμε τὴν Πατρίδα-τὴν Σημαία ςτὶς παρελάσεις.Ἴσως λιγότεροι ἀριθμητικῶς ςτὴν ψυχὴ,ἀλλὰ οἱ ἴδιοι.
Ἕρρωσσο ἐν Ἑλληνισμῷ
Ὑπέροχο, φίλε Mantarkastag. Εὐχαριστῶ.
«Οἱ ἥρωες δὲν θνήσκουν, πίπτουν· ἡ δὲ γῆ πίνουσα τὸ αἷμα των τοὺς ἀναγεννᾷ.» (Ἰ. Μεταξᾶς)
Καλλίμαχε, ξέρεις ποιο είναι το άσχημο; Ότι κατήργησαν τις γυμναστικές επιδείξεις! Εμείς δεν τίς προλάβαμε, δυστυχώς, τίς ξέρουμε μόνο από τους γονείς μας. Ψάξε να δεις φωτογραφίες και ενθύμια στο Δίκτυο· πραγματικά εκπλήσσεται κανείς βλέποντας τί θαύματα έκαναν εκείνοι οι δάσκαλοι, σε εποχές δύσκολες, με ένα κομμάτι ψωμί. Και έφτιαχναν ανθρώπους! Νους υγιής εν σώματι υγιεί. Πραγματική παιδεία.
Δεν έχουν αφήσει τίποτε ωραίο που να μην το καταστρέψουν, τα σκουλήκια.
Ἔγραφα ἀλλοῦ γιὰ τοὺς ἄπλυτους τοῦ τΣΥΡΙΖΑ:
Προσωπικῶς δὲν ἔχω ἀποφασίσει ἐὰν πρέπει νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸ ἢ ὄχι. (Βεβαίως, θὰ ρωτήσει κανείς, καὶ τὰ μαθήματα, ἄμα τὸ πᾶμε ἔτσι, γιατί νὰ εἶναι ὑποχρεωτικά;!) Ναί, προβληματίζομαι. Ὄχι μόνον ἡ παρέλασις, ἀλλὰ καὶ ἡ στρατιωτικὴ θητεία ἀκόμη. Εἶναι ὑπέρτατο χρέος καὶ τιμή, ἀλλὰ πρέπει κανεὶς νὰ εἶναι ἄξιος γι᾿ αὐτό. Ἴσως αὐτὰ τὰ πράγματα νὰ εἶναι μόνον γιὰ ἀνωτέρους ἀνθρώπους. Τοὺς τσυριζαίους τί νὰ τοὺς κάνουμε; Νὰ βρωμίζουν τὴν ἑορτή; Νὰ μαγαρίζουν καὶ τὴν Σημαία, ἂν τύχει καὶ πέσει στὰ βρωμόχερά τους; Μακρυά! Δὲν θέλεις; Μὴ σώσεις! Μακρυά, νὰ μὴν μᾶς πιάνει ἡ μπόχα!
Ὁπότε, ναί, προαιρετικό.
Κάπως πρέπει νὰ ξεχωρίζουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὰ σκουπίδια.
Οὔτε καταλαβαίνω τὶ ἐννοοῦν λέγοντας γιὰ «μιλιταριστικὸ χαρακτήρα τῶν παρελάσεων».
Πόλεμος πατὴρ πάντων.
Θέλει ἀρετὴ καὶ τόλμη ἡ ἐλευθερία.
Διαρκὴς ἐπανάστασις, λέγουν ἄλλοι.
Ἡ ζωὴ εἶναι ἀγών.
Ἀρχὲς καὶ ἰδανικά.
Πρῶτα ἐν εἰρήνῃ (τὰ ὅπλα εἶναι τὸ λιγότερο).
Τὰ ἀντίθετα: Συβαριτισμός, φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθάνωμεν, χυδαῖος ὑλισμός, καταναλωτισμός, ἐξαχρείωσις καὶ παρακμή. Γιατὶ νὰ παρελάσουμε, πᾶμε νὰ τὴν ἀράξουμε στὸ μπὰρ καὶ στὸ σκυλάδικο!
Ἀπὸ τὸν ἐξαχρειωμένο ὑλιστὴ τσυριζαίο, ὁ Ἕλλην ἔχει διαφορὰ ἤθους καὶ πνεύματος, διαφορὰ ὄχι ἁπλῶς ποσοτική, ἀλλὰ ποιοτική, θεμελιώδη, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ διαφορὰ εἴδους.
Μὰ μήπως ἔχουν ἀφήσει καὶ τίποτε, Τουρκοφάγε, γιὰ νὰ γλυτώσουν οἱ γυμναστικὲς ἐπιδείξεις; Κοπάνα, κατάληψι, χασίσι καὶ ξεχαρβάλωμα ἔχουν κάνει οἱ ἄπλυτοι «προοδευτικοὶ» τὸ Ἑλληνικὸ δημόσιο σχολεῖο (τὰ δικά τους τὰ παιδιά, βεβαίως, οἱ ρὸζ συνασπισμένοι τοῦ Κολωνακίου τὰ στέλνουν στὰ ἰδιωτικά· σιγὰ μὴν τὰ στείλουν στὰ μπὰς-κλὰς τοῦ δημοσίου μὲ τοὺς λαθρομετανάστες καὶ τοὺς καταληψίες). Ἐπόμενον μετά, ὁ προικισμένος ἀπὸ τὴν φύσι λαὸς τῶν Ἑλλήνων νὰ ἀναδεικνύεται ὁ πιὸ βλάξ, πάτος τῶν πάτων, στὶς μετρήσεις μαθητικῶν ἐπιδόσεων μεταξὺ τῶν χωρῶν τῆς Εὐρώπης. Μιλοῦμε γιὰ συμπτώματα πνευματικοῦ, καὶ τελικῶς βιολογικοῦ, ἐκφυλισμοῦ.
Σκέπτομαι συχνὰ ὅτι δὲν μοῦ ἐδόθη ἡ εὐκαιρία νὰ παρελάσω μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία. Ἂν καὶ ἥμουν ὁ πρῶτος μαθητὴς σὲ ὅλες τὶς τάξεις τοῦ Γυμνασίου καὶ τοῦ Λυκείου. Στὸν Δῆμο Ἀθηναίων, ὅμως, λόγῳ τοῦ ὅτι εἶναι πολλὰ τὰ σχολεῖα παρήλαυναν μία χρονιὰ τὰ μονὰ καὶ μία τα ζυγά. Στὴν Β' Γυμνασίου παρήλασα ὡς παραστάτης (ὡς πρῶτος τῆς προηγουμένης Α' τάξεως)· στὴν Α' Λυκείου παρήλασα ὡς παραστάτης (ὡς πρῶτος τῆς προηγουμένης Α' Γυμνασίου)· καὶ φθάνουμε στὴν Γ' Λυκείου. Ἐπὶ ἕξι χρόνια ἤξερα, καὶ τὸ περίμενα, ὅτι ἂν εἶμαι πρῶτος στὴν Β' Λυκείου θὰ παρελάσω ὡς σημαιοφόρος. Θὰ ἦταν μιὰ ἰδανικὴ ὁλοκλήρωσι τῆς σχολικῆς ζωῆς, κάτι ποὺ θὰ θυμόμουν γιὰ πάντα. Ἤμουν πρῶτος, λοιπόν, μὲ διαφορά. Καὶ φθάνουμε Σεπτέμβριο, Ὀκτώβριο· καὶ δὲν βλέπω νὰ κάνουμε πρόβες. (Τότε κάναμε καὶ πρόβες, βεβαίως· παρέλασις ἐσήμαινε παρέλασις, βῆμα καὶ συγχρονισμός, ὄχι σούρσιμο ψοφιμιῶν στὸν δρόμο κουτρουβαληδὸν καὶ ἀνάκατα, ὅπως σήμερα.) Μπά! Ὑποψιαζόμενος τὰ μαῦρα μαντάτα, ρωτῶ τὴν γυμνάστρια: Δὲν θὰ παρελάσουμε ἐφέτος; ... Ὄχι! Ἄλλαξε τὸ σύστημα! !!! Ἀντὶ γιὰ μονὰ καὶ ζυγά, ἀπὸ ἐφέτος τὰ σχολεῖα στὸν Δῆμο Ἀθηναίων παρελαύνουν κατὰ διαμέρισμα! Μιὰ φορὰ στὰ ἑπτὰ χρόνια! !!! (Νὰ μὴν κουράζονται καὶ οἱ ἐπίσημοι, ἄλλωστε ἄχρηστες εἶναι οἱ παρελάσεις, ποὺ λέει καὶ ὁ Ἀλβανάνος...)
Ἠρκέσθην νὰ κρατήσω τὴν Σημαία στὴν σχολικὴ ἑορτή, καὶ νὰ τὴν φέρω καὶ στὴν κατάθεσι στεφάνου, σὲ ἕνα μνημεῖο κοντὰ στὸ σχολεῖο. Ἀλλὰ τὸ ὄνειρο τῆς παρελάσεως ἐμπρὸς ἀπὸ τὸν Ἄγνωστο Στρατιώτη, παρέμεινε ὄνειρο. Ἕνα ἰδανικό, μακρινό, ὅπως καὶ ἡ Σημαία ἡ ἴδια.
Ὅπως πρέπει ἴσως. Ὁ Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, ἄλλωστε, τὸ ἔχει πεῖ:
Καὶ στῆς καρδιᾶς μας
μιὰ γωνούλα μυστική,
ἔχουμε βάλει μιὰ σημαία Ἑλληνικὴ
ποὺ δὲν μποροῦνε νὰ τὴν βγάλουν ἀπὸ ἐκεῖ
Φίλε μου, σε συγχαίρω για τα εμπεριστατωμένα σου άρθρα. Κομμάτι δύσκολο να διαβάσει κανείς πολυτονικό που δεν τυπώνεται σωστά, αλλά χαλάλι!!
Λυπάμαι που βλέπω πώς καταντούν τα σημερινά παιδιά. Άνευρα, αδιάφορα, άσχετα με την Ιστορία, φιλοτομαριστές. Τι περιμένεις από ένα κράτος, μέσα στο οποίο δουλεύει ο και δεν κάνει τίποτα; Ή μήπως οι "ταγοί" μας είναι ευνοϊκώς κείμενοι σε τέτοια παρακμιακά φαινόμενα, επειδή αυτές τις εντολές έχουν; Μάλλον αυτό είναι, δυστυχώς!!
"Προσωπικῶς δὲν ἔχω ἀποφασίσει ἐὰν πρέπει νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸ ἢ ὄχι. (Βεβαίως, θὰ ρωτήσει κανείς, καὶ τὰ μαθήματα, ἄμα τὸ πᾶμε ἔτσι, γιατί νὰ εἶναι ὑποχρεωτικά;!) Ναί, προβληματίζομαι. Ὄχι μόνον ἡ παρέλασις, ἀλλὰ καὶ ἡ στρατιωτικὴ θητεία ἀκόμη. Εἶναι ὑπέρτατο χρέος καὶ τιμή, ἀλλὰ πρέπει κανεὶς νὰ εἶναι ἄξιος γι᾿ αὐτό. Ἴσως αὐτὰ τὰ πράγματα νὰ εἶναι μόνον γιὰ ἀνωτέρους ἀνθρώπους. Τοὺς τσυριζαίους τί νὰ τοὺς κάνουμε; Νὰ βρωμίζουν τὴν ἑορτή; Νὰ μαγαρίζουν καὶ τὴν Σημαία, ἂν τύχει καὶ πέσει στὰ βρωμόχερά τους; Μακρυά! Δὲν θέλεις; Μὴ σώσεις! Μακρυά, νὰ μὴν μᾶς πιάνει ἡ μπόχα!"
Πολλὲς φορὲς εἶναι ἀπίστευτο πὸσο μπορεῖ νὰ συμπίπτουν οἱ ἀπόψεις δὺο διαφορετικῶν ἀτόμων!Αὐτἠ εἶναι καὶ ἡ πεμπτουσία τῆς ἔννοιας "φυλῆ".Μπορεῖ νὰ εἶναι μία,κατὰ πολλοὺς, ἐλιτίστικη ἄποψη,ἀλλὰ, α)τὸ ἑλληνικὸ πνεύμα καὶ τὰ σύμβολὰ του δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γὶνονται ἀντικείμενο ἀσέλγειας και βεβήλωσης ἀπὸ ἀσήμαντους καὶ ἀσεβεὶς προοδευτικάριους, β)πάντοτε ἤμασταν ἡ μειοψηφία καὶ γ)πιστεύω ὅτι ὅλα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν προπαγάνδα καὶ τοῦς μηχανισμοῦς της.Οἱ νεαροὶ καὶ οἱ νεαρὲς εἶναι θύματα,δὲν φταῖνε.Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς καθηγητὲς των εἶναι θύματα ἐπίσης.Καλύτερα νὰ εἶναι προαιρετικὴ ἡ παρέλαση ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι δίκοπο μαχαίρι.Ἀπ΄τὴν μία πλευρὰ δὲν θὰ βρωμίζουν τὰ σύμβολα μας μὲ τὶς ἀνίερες σκέψεις τους ἀλλὰ,ἀπ΄τὴν ἄλλη ἡ βρώμικη προπαγάνδα τους θὰ δυναμώσει.Τὸ θέμα εἶναι ἐμεῖς πῶς θὰ χειριστοῦμε τὴν κατάσταση.Τρομερὰ δύσκολο.
Ἔρροσω ἔν Ἑλληνισμῷ
Συγχαρτήρια φίλε μου Καλλίμαχε. Σφαιρική κάλυψη του όλου θέματος που έγινε θέμα εκ του μη όντος λοπως και ο Αλέκος.
Επέτρεψέ μυ να το ανεβάσω στο μπλόγκ μου.
Εὐχαριστῶ, φίλοι μου, γιὰ τὰ καλά σας λόγια. Ἡ ἐκτίμησις εἶναι ἀμοιβαία, ἀλλὰ καὶ ἡ χαρὰ νὰ βλέπω ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα νέους, μὲ γνώσι, ἦθος καὶ ὑψηλὸ φρόνημα.
(Φυσικὰ μπορεῖτε νὰ δημοσιεύσετε ὅ,τι θέλετε ἀπὸ τὸ ἱστολόγιό μου.)
Στο Greel Alert έχει ένα ακόμα ντοκουμέντο για τις μαθητικές παρελάσεις από το 1921... http://www.greekalert.com/2007/10/blog-post_25.html
Aγαπητέ Καλλίμαχε,
"Προσωπικῶς δὲν ἔχω ἀποφασίσει ἐὰν πρέπει νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸ ἢ ὄχι. ... πρέπει κανεὶς νὰ εἶναι ἄξιος γι᾿ αὐτό".
Εγώ θα το θέσω διαφορετικά. Το "στοίχημα" είναι να κάνουμε τα παιδιά, τα Ελληνόπουλα, να γίνουν άξια γι αυτό. Εν άλλοις λόγοις, είναι θέμα παιδείας. Αν έχουν δασκάλα την Ρεπούση, ασφαλώς δεν θα γίνουν άξια ποτέ.
Υποχρεωτική, λοιπόν, και η παρέλαση και η στρατιωτική θητεία, αλλά υπό τον όρον ότι θα δίνουμε την αρμόζουσα παιδεία στα Ελληνόπουλα, ώστε να το κάνουν με την θέλησή των. Άλλως δεν έχει νόημα.
Κατά τ' άλλα, οι παρελάσεις είναι "κατάλοιπο άλλων εποχών". Μονάχα που είναι θλιβερό να ακούει κανείς "πανεπιστημιακούς" κυριολεκτικώς ... της "έδρας" (με το συμπάθιο!), όπως κάτι Γιαννουλόπουλους και Λιάκους να τα λένε αυτά. Όχι ότι θα με "χαλούσε" αν ο Μεταξάς είχε καθιερώσει τις μαθητικές παρελάσεις, αλλά απλώς ... δεν τις καθιέρωσε αυτός! Όμως "ιστορικοί" που διδάσκουν όχι παιδιά, αλλά φοιτητές, το αγνοούν.
Το ζήτημα έχει μία προέκταση, η οποία υπακούει στον μαθηματικό νόμο "τα τρίτοις ίσα και αλλήλοις ίσα":
ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ = Κακό
4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ = Κακό
ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ = 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.
Πολὺ σωστὰ τὸ θέτεις τὸ ζήτημα, φίλε Homo Cretensis.
Τὸ δὲ Greek Alert, ἔδρασε καὶ πάλι καίρια! Θὰ προσθέσω παραπομπὴ καὶ στὸ κυρίως ἄρθρο μου.
Από τον «Ελεύθερο Κόσμο»:
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
(Του Παναγιώτη Δούμα)
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
@Homo Cretensis
"Εγώ θα το θέσω διαφορετικά. Το "στοίχημα" είναι να κάνουμε τα παιδιά, τα Ελληνόπουλα, να γίνουν άξια γι αυτό. Εν άλλοις λόγοις, είναι θέμα παιδείας. Αν έχουν δασκάλα την Ρεπούση, ασφαλώς δεν θα γίνουν άξια ποτέ.
Υποχρεωτική, λοιπόν, και η παρέλαση και η στρατιωτική θητεία, αλλά υπό τον όρον ότι θα δίνουμε την αρμόζουσα παιδεία στα Ελληνόπουλα, ώστε να το κάνουν με την θέλησή των. Άλλως δεν έχει νόημα."
"Πολὺ σωστὰ τὸ θέτεις τὸ ζήτημα, φίλε Homo Cretensis."
Κι ἐγὼ συμφωνὼ ἀπόλυτα.Ὅμως αὐτοὶ οἱ ὀποὶοι πρέπει νὰ κάνουν αὐτὲς τὶ κινήσεις γιὰ νὰ "γίνουν τὰ Ἑλληνόπουλα ἄξια" εἴτε καθεὺδουν τὸν νήδυμον εἴτε εἶναι ταγοὶ.Ἀποτέλεσμα;Πῶς "θα δίνουμε την αρμόζουσα παιδεία στα Ελληνόπουλα, ώστε να το κάνουν με την θέλησή των";Δὲν πρὲπει κάτι τέτοιο νὰ ξεκινήσει ἀπ΄τὰ σχολεῖα;Μόνο ἡ οἰκογένεια μπορεῖ νὰ προσφέρει ὅ,τι χρειάζεται ἕνας νὲος;
@ Μελαγγέα:
"Δὲν πρὲπει κάτι τέτοιο νὰ ξεκινήσει ἀπ΄τὰ σχολεῖα;Μόνο ἡ οἰκογένεια μπορεῖ νὰ προσφέρει ὅ,τι χρειάζεται ἕνας νὲος;"
Καλό ερώτημα, φίλε μου. Και βέβαια από τα σχολεία πρέπει να ξεκινήσει, διότι αυτή είναι και η αποστολή του σχολείου. Να παιδεύσει, να διαμορφώσει χαρακτήρες, να βγάλει σωστούς ανθρώπους, καλούς πατριώτες και όχι να μεταδώσει μόνο ξερές γνώσεις (αυτό θα γίνει στο Πανεπιστήμιο, όταν ηλικιακά πια ο νέος έχει υποτίθεται πάρει ό,τι ήταν να πάρει από το σχολείο).
Καλό θα είναι να συμπράξει η οικογένεια, αν αυτό της είναι δυνατόν, όμως, πολλές φορές δεν έχει ούτε τις γνώσεις για να το κάνει, ούτε ξέρει πώς να το κάνει. Αυτό είναι δουλειά του παιδαγωγού. Εκείνος ξέρει πώς να περάσει το μήνυμα. Το κακό, δυστυχώς, είναι ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχουν στον νου τους πώς να βάλουν τα παιδιά να κάνουν καταλήψεις, ώστε τα μεν σχολεία να είναι κλειστά, αυτοί δε να πληρώνονται. Τι τα θέλεις, τι γυρεύεις, η παιδεία έχει παραδοθεί στην αριστερά μετά την μεταπολίτευση κι αυτό φοβούμαι ότι θα το πληρώσουμε ακριβά!! Το πληρώνουμε ήδη, για να είμαι ακριβέστερος.
Απολαυστικότατο το κείμενό σου φίλε και πολύ καλή δουλειά στο ξεμπρόστιασμα της γκεμπελίστικης προπαγάνδας της ροζουλί Αριστεράς περί "μεταξικού καταλοίπου" όσον αφορά την παρέλαση...ο δε "χασογκόλης Κουράκης" με έκανε να κρατάω την κοιλιά μου από τα γέλια...
Αξιόλογο το ιστολόγιό σου το οποίο θα το προσθέσω,με την άδειά σου,στους συνδέσμους του δικού μου...
Χάριν πληρότητος, ας δούμε και την άποψι του Στέλιου Παπαθεμελή για την Σημαία. (Δεν γνωρίζω βεβαίως αν εξακολουθεί να έχει την ίδια άποψι και σήμερα, ειδικά μετά τις προηγηθείσες «ζυμώσεις» με το κυβερνών κόμμα και την κάθοδό του στις πρόσφατες εκλογές ως αντίβαρο στο ΛΑΟΣ. Αλλά εν πάσηι περιπτώσει.)
Η σημαία ανήκει σ' εκείνους που μπορούν και έχουν χρέος να πεθάνουν γι' αυτήν
Του Στέλιου Παπαθεμελή
Αυτή η ψύχωση από την οποία έχουν καταληφθεί τα ελλαδικά ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες εξ αφορμής της σημαίας και του ποιός δικαιούται να τή σηκώνει, είναι χαρακτηριστικό της επιπολαιότητος με την οποία συχνά μεγάλη μερίδα των λεγομένων ηγετών γνώμης στην Ελλάδα προσεγγίζει τα πράγματα.
Άς δούμε τα θέματα με τή σειρά.
Πρώτον: «Η των ονομάτων επίσκεψις». Περί τίνος πρόκειται: Η σημαία είναι εθνικό σύμβολο. Το ύψιστο για κάθε χώρα εθνικό σύμβολο. Παριστά την ιδέα της υποστάσεως και της ενότητος της πατρίδος και συμπυκνώνει όλες της αξίες ζωής που δημιούργησε ο πολιτισμός της. Η υπεράσπισή της ταυτίζεται με την υπεράσπιση της ακεραιότητος και της αξιοπρέπειας της πατρίδος. Ο πολίτης κάθε χώρας έχει χρέος να την προστατεύσει «παντί σθένει» και μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός του. Σε περίπτωση πολέμου, περιέλευση της σημαίας στον εχθρό σημαίνει κατάληψη εθνικού εδάφους από τον εχθρό.
Υπό τα δεδομένα αυτά είναι προφανής η νομοθετική πρόνοια στις ευρωπαϊκές χώρες (εξαιρέσει της Σλοβακίας) όπου προϋπόθεση να γίνεις σημαιοφόρος είναι να είσαι πολίτης, δηλαδή υπήκοος της χώρας. Τό εν ισχύι προεδρικό διάταγμα στην Ελλάδα που νόμισε ο υπουργός Παιδείας ότι τροποποίησε με υπουργική απόφαση προβλέπει το αυτό και κατ' εξαίρεση επιτρέπει να δίδεται η σημαία σε ομογενή, δηλαδή ξένο υπήκοο, αλλά Έλληνα το γένος. Η σημαία δεν είναι έπαθλο, δεν είναι βραβείο επιμελείας. Είναι άλλο πράγμα. Είναι σύμβολο. (Παρένθεση μεταξύ σοβαρού και αστείου: Ο γράφων, λένε, ήταν στο σχολείο του πρώτος μαθητής, αλλά επειδή ως γνωστόν δεν ήταν πρώτο μπόι, δεν του έδωσαν ποτέ τή σημαία).
Για να γίνει κατανοητή η διαφορά δοκιμάστε να θέσετε έναν ξένο μαθητή στο δίλημμα να σηκώσει την σημαία της πατρίδος του ή την ελληνική. Είναι φυσικό να επιλέξει τή σημαία της πατρίδος του. Αυτή του «μιλάει». Και σε μιάν υπόθεση εργασίας, αν ό μή γένοιτο η πατρίδα του με την Ελλάδα βρεθούν σε σύγκρουση, την πατρίδα του και τή σημαία της θα υπερασπισθεί εναντίον της Ελλάδος. Αν ενεργήσει αντίθετα, αυτό θα πεί ότι έχει συντελεσθεί μέσα του εθνολογική μετάλλαξη και είναι άλλη ιστορία. Αυτός που πρόδωσε την πρώτη πατρίδα είναι εύκολο πολύ να προδώσει και τή δεύτερη. Υπό «φυσιολογικές» λοιπόν συνθήκες ο σημερινός αλβανός σημαιοφόρος θα πολεμήσει εναντίον της ελληνικής σημαίας. Στην περίπτωση που ο ξένος αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα, αναλαμβάνει νομικά πλέον όλες τις υποχρεώσεις του Έλληνα. Στρατεύεται, πολεμάει, υποχρεούται να δώσει τή ζωή του.
Δεύτερον: Τα παιδιά των εν Ελλάδι οικονομικών προσφύγων που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία παρουσιάζουν μια αξιοσημείωτη και σε ορισμένες περιπτώσεις εντυπωσιακή επίδοση. Ένα ξένο παιδί που παρά τις πλείστες εγγενείς δυσκολίες και ιδίως τις γλωσσικές καταφέρνει να αριστεύσει και να πρωτεύσει είναι άξιο πολλών εγκωμίων και επαίνων. Το υπουργείο Παιδείας, οι Σύλλογοι Καθηγητών και Γονέων, η τοπική κοινωνία οφείλουν να το βραβεύσουν, να του δώσουν μιάν υποτροφία, να το προβάλλουν σε όλα τα Ελληνόπουλα και τους συμμαθητές του ως παράδειγμα προς μίμηση. Παράδειγμα επιμέλειας, εργατικότητος, θετικού πείσματος, ήθους. Αλλά αυτό είναι εντελώς άλλο πράγμα από τή σημαία.
Τρίτον: Επιχειρείται και ξανά αυτές τις μέρες μιά κακοποίηση και διαστρέβλωση του Ισοκράτη. Είναι η παράγραφος 50 του Πανηγυρικού του αθηναίου ρήτορα. Ο Πανηγυρικός του Ισοκράτη ανήκει στα αριστουργήματα της πολιτικής κριτικής. Είναι υπόδειγμα «ευτεχνίας» και «κανών» ρητορικής, αλλά ταυτόχρονα έκκληση προς τους πανέλληνες για συνοχή, αλληλεγγύη και σταυροφορία «κατά βαρβάρων». Ο ρήτωρ επεξεργάσθηκε αυτόν τον λόγο για τρείς Ολυμπιάδες (δηλαδή 3x4=12 χρόνια) πρίν τον απαγγείλει στην 100ή Ολυμπιάδα το 380 π.Χ. (Πρβλ. Ισοκράτους Πανηγυρικός, σειρά Ζαχαροπούλου εισαγωγή Α.Μ. Γεωργιαντοπούλου και Άννα Τζιροπούλου–Ευσταθίου, Ελληνική Αγωγή τ. 46, Δεκ. 2000).
Ουδέποτε ο Ισοκράτης έχει πεί ότι «Έλληνες εισίν οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας», όπως πλείστοι απαίδευτοι, επώνυμοι και μή, αναμασούν αυτές τις μέρες. Ιδού το αυθεντικό κείμενο:
50 «Τοσούτον δ' απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ' οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».
Ό εστί μεθερμηνευόμενον:
«Τόσο πολύ ξεπέρασε η πόλη μας η Αθήνα τους άλλους ανθρώπους, ώστε οι μαθητές της έγιναν δάσκαλοι των άλλων. Και το όνομα των Ελλήνων δημιούργησε την πεποιημένη (:πλαστήν) εντύπωση να φαίνεται ότι είναι (:δοκείν είναι) χαρακτηριστικό όχι του γένους, αλλά της διανοίας. Και να αποκαλούνται (καλείσθαι και όχι καλείν) από τους άλλους όχι από μάς, Έλληνες μάλλον οι μετέχοντες της ημετέρας εκπαιδεύσεως και όχι της κοινής καταγωγής».
Συμπέρασμα: Τα αλβανόπουλα που έχουν αριστεύσει αξίζουν τον δημόσιο έπαινο όλων μας, την προβολή του παραδείγματός τους στα παιδιά μας, την απονομή σ' αυτά των επιβεβλημένων τιμητικών διακρίσεων.
Η Σημαία ανήκει σ' εκείνους που μπορούν και να πεθάνουν γι' αυτήν «τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Τέλος οι άνθρωποι των ΜΜΕ, ιδίως των ηλεκτρονικών, ας έχουν και κάποια αυτοσυγκράτηση. Ολίγη αίσθηση του μέτρου και της λογικής από μέρους τους θα είχε προφυλάξει και τους ιδίους και την ελληνική κοινωνία από τις υπερβολές που άγγισαν τα όρια της ψύχωσης. Πάντοτε «τό περισσόν εκ του πονηρού».
Στέλιος Παπαθεμελής
Ἰδού ποὺ παρελαύνουν καὶ ἀλλοῦ στρατὸς καὶ σχολεῖα μαζί. Καὶ μάλιστα μαζί-μαζί, στὴν ἴδια παρέλασι! Μοῦ γράφει (10 Νοεμ. 2007), μεταξὺ ἄλλων, φίλη ἀπὸ τὸ Λονδίνο, γιὰ τὴν παραδοσιακὴ παρέλασι τοῦ Λόρδου Δημάρχου τοῦ Λονδίνου. (Ἀνεχθεῖτε τὰ greeklish τῆς ἐπιστολῆς.)
«Snmera pngame mia parea va doume tnv parelasn tou Lordou Dnmarxou. Stn0nkame loipov sto Cheapside, se polu kaln 0esn giati eixame mprosta mas polla metra kevo kai blepame to dromo olo kai parakolou0nsame tnv parelasn.
H opoia perilambave ekproswpous twv suvtexviwv tou Lovdivou [σ.σ. τεράστια παράδοσι οι συντεχνίες της Αγγλίας, έτσι ξεκίνησε άλλωστε και η τεκτονική στοά], me tis ama3es kai olo to teletourgiko, ta sxoleia tou Situ, ka0e sxoleio me tnv mpavta tou kai apo piw oi ma0ntes, proskopous, odngous, parelasn ta3i (ta Lovdreika ta3i, ta megala), mia suvtexvia parelase me ix avtikes avti gia ama3es, alloi pervagav me avtikes palia diwrofa lewforeia, kapoioi alloi me fortnga. Mia apo tis suvtexvies (oi drapers vomizw 'n oi skinners, ellnvisti oi tapetserndes kai oi bursodeyes) ntav pavw stnv ama3a tnv avoixtn me oln tnv teletourgikn stoln klp kai eixav perasei sta xeria tous koukles kouklo9eatrou arkoudakia, gatakia klp kai mas xairetousav m' auta. Perasav kai merika armata karvabalistika (xorngies diaforwv etaireiwv tou Situ), perasav armata twv filav0rwpikwv swmateiwv pou exei epile3ei o dnmarxos gia fetos gia va ta prow0nsei, perasav oi ma0ntes twv sxoleiwv tou Situ, meta3u autwv ki eva sxoleio pou oi ma0ntes foragav kati makria mple palta, fardia, me zwvn stn mesn ki eipe kapoios eivai to sxoleio tou Xarru Poter alla ntav apla to City of London School, eva apo ta polu xai sxoleia tns xwras, perasav kai kamposoi stratiwtes. Kai bebaiws eixame stnv arxn autous me ta ynla gouviva kapella, eixame kai Skwtsezous stratiwtikous me foustes kai gkaivtes kai meta eixame puroboliko, katadromeis klp apo autous pou edreuouv sto Lovdivo, ki ekei epese mia pagwmara stous 0eates. Htav isws auto pou sxoliazav stis efnmerides, oti me to Irak o kosmos exei arxisei va blepei to strato polu diaforetika ap' o,ti paliotera. Kai pws va mnv tous deis; Perasav kati stratiwtika oxnmata vtumeva me auto pou moiazei sav fullwsia ki apavw ntav me stolles parallagns, proswpa bammeva kai opla sto xeri kati avnlika. Kuriolektika avnlika, avte to polu va ntav 18, pou eivai n vomimn nlikia. Mou eipe kapoios "kalutera edw, para sto Irak, ta kakomoira". Mnv avnsuxeis, tou eipa, tnv alln bdomada sto Irak 0a tous exouv steilei. Etsi ki alliws, tous stelvouv ligous- ligous, apo eva trimnvo- e3amnvo to ka0e suvtagma. Meta perasav kai kapoioi pou ntav leei oi purotexvourgoi tou stratou. Sxoliaze kapoios pisw mas: wraia, autoi kalo eivai va eivai edw, dev 3ereis pote. Kai tou eipe kapoios allos: vai, alla mas exouv steilei tous e3per 'n autous pou eivai gia ta pavugnria kai tis parelaseis; Ka0e xrovo exouv kai ekproswpous mias 3evns xwras. Fetos eixav Polwvous. Oxi udraulikous, sketous Polwvous, me paradosiakes evdumasies. Kai Kivezous pou diafnmizav tous Olumpiakous. Telos pavtwv, sto telos perase ki n ama3a me tov dnmarxo va mas xairetaei me to kapello tou stov aera ki ola ta sxetika, aloga, mpavtes klp. Apo pisw pngaivav se kapoia apostasn ta suvergeia ka0arismou.
Giati ta lew ola auta;
Giati kapoios eixe pei oti movo stnv Ellada givovtai parelaseis me strato kai ma0ntes mazi.»
Ἕνα ἐξαιρετικὸ ἄρθρο.
ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ!
Του ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΡΟΜΜΥΔΑ
Ἐφημερὶς «Πρωινός Λόγος» τῶν Ἰωαννίνων, 30 Οκτ. 2007
Εικοστή ογδόη Οκτωβρίου. Ημέρα μνήμης, συμβόλων, τιμής, εμπνεύσεως, υποσχέσεων, διδαχής. Ο εθνικισμός ντυμένος στα καλά του. Λαμπερός, απαστράπτων ευδιάκριτος στόχος. Τα τρωκτικά που τον ροκανίζουν βγήκαν πάλι στο κλαρί να συνεχίσουν το φθοροποιό έργο των. Στόχος των αυτή την φορά οι μαθητικές παρελάσεις.
Σκέφτομαι τι θα είχε να ακούσει κάποιος, εκ μέρους των προοδευτικών, αν τολμούσε να αμφισβητήσει το δικαίωμα κάποιας εθνικής ή πολιτισμικής μειονότητας να μνημονεύσει και να τιμήσει δημόσια, σημαντικά γι’ αυτήν γεγονότα ή επετείους, ή έστω αν είχε το θράσος να παρέμβει και να κάνει υποδείξεις για τον τρόπο με τον οποίο αυτή η ομάδα θα επέλεγε να εκδηλώσει αυτήν την σημασία;
Θα επέσυρε αυτομάτως πάνω του την μήνη όλων των υπερασπιστών των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των υπερασπιστών της «διαφορετικότητας», της «ελευθερίας της έκφρασης», του δικαιώματος του «αυτοπροσδιορισμού» και άλλων πολλών παρομοίων εργαλείων.
Τα ονομάζω εργαλεία και τα βάζω εντός εισαγωγικών, διότι αυτοί οι οποίοι τα επικαλούνται δεν τα εννοούν, δεν πιστεύουν σ’ αυτά, αλλά τα εφαρμόζουν κατά περίσταση, ως εργαλεία αποσαθρώσεως της Ελληνικής κοινωνίας.
Παραδείγματος χάριν, ουδέποτε αυτοί οι κύκλοι, που τους ενοχλεί ο εθνικισμός, έχουν ενοχληθεί από τον ανεδαφικό και φανατικό εθνικισμό των Σκοπιανών. Τον βαφτίζουν απλώς, δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, τον αποδέχονται και τον υπερασπίζονται. Αντίθετα όσους τον καταγγέλλουν, όσους κάνουν έκκληση στην λογική και αποκαλύπτουν το παράλογο και το αβάσιμο των διεκδικήσεων των Σκοπιανών τους βαφτίζουν υπερεθνικιστές και ακροδεξιούς.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις μαθητικές παρελάσεις. Αν κάποιος ζητήσει την κατάργηση των παρελάσεων των ομοφυλοφίλων, γνωστών ως "Gay pride", βαφτίζεται συντηρητικός οπισθοδρομικός, αναχρονιστικός, ενώ οι παρελάσεις αυτές βαφτίζονται δικαίωμα στην διαφορετικότητα. Η απαίτηση όμως για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων στις εθνικές επετείους νομιμοποιείται γιατί βαφτίζονται κατάλοιπα στρατοκρατικών και φασιστικών καθεστώτων.
Αν κανένας καταγγείλει τους ομοφυλοφίλους ως διεστραμμένους ή τους λαθρομετανάστες ως παράνομους ή εγκληματίες βαφτίζεται υβριστής, ρατσιστής, ξενοφοβικός, φασίστας. Ενώ οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες αντιμετωπίζονται με στοργή γιατί «αναζητούν μια καλύτερη ζωή» και ο Σηφουνάκης ο οποίος ονομάζει τον Αρχιεπίσκοπο θεομπαίχτη, βαφτίζεται προοδευτικός.
Τώρα, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο Σηφουνάκης ζήτησε από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να του βαφτίσει το παιδί ενώ ο ίδιος αποχώρησε από την τελετή ορκωμοσίας της νέας βουλής για να μην ορκιστεί, μπορούμε εύκολα να βρούμε ποιος είναι ο πραγματικός θεομπαίχτης.
Τι να γίνει όμως, δική των είναι η κολυμπήθρα των μαζικών μέσων ενημερώσεως και την χρησιμοποιούν όπως θέλουν για να στηρίξουν την διγλωσσία των.
Ας δούμε όμως γιατί ορισμένοι άνθρωποι ανατριχιάζουν και παθαίνουν αναφυλαξία όταν βλέπουν μαθητική παρέλαση;
Η σημασία της παρελάσεως δεν βρίσκεται τόσο πολύ στην απόδοση τιμών προς τους πεσόντες. Αυτή μπορεί να αποδοθεί και με άλλους τρόπους. Η σημασία της βρίσκεται στο παιδαγωγικό της περιεχόμενο. Η μαθητική παρέλαση αποτελεί αναπόσπαστο και σημαντικό μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Σε μια βεβαίως παιδεία η οποία ενδιαφέρεται να διαμορφώσει χαρακτήρες, συμπεριφορές, νοοτροπίες, στάσεις ζωής, να οικοδομήσει τρόπους σκέψεως, να θέσει υπερεγωιστικούς στόχους, να μορφώσει και να διαμορφώσει ανθρώπους.
Σε μια παιδεία η οποία τίμα και υπερασπίζεται τον πολιτισμό της. Όχι σε μια παιδεία που παραγεμίζει τα βασανισμένα μυαλά των παιδιών με άσχετες, άχρηστες και ανούσιες πληροφορίες τις οποίες φτύνουν αναφομοίωτες όταν τα ρωτάνε στις διάφορες μαζικές, ανταγωνιστικές και αδυσώπητες εξετάσεις, προκριμένου να εξασφαλίσουν μια τυπική κι’ όχι ουσιαστική επιτυχία.
Έτσι η παρέλαση κοινωνικοποιεί τους μαθητές. Τους διδάσκει ότι αποτελούν μέρος ενός κοινωνικού συνόλου προς το οποίο είναι υπόλογοι, από το οποίο παρατηρούνται και κρίνονται.
Διδάσκει ότι η αυτονομία του ατόμου έχει όρια και ότι το άτομο πρέπει να βαδίσει στην ζωή συντονισμένο και συνεργαζόμενο, όπως σήμερα στην παρέλαση με τους συμμαθητές του, έτσι αύριο στην ζωή με τους κοινωνικούς του εταίρους, προς ένα κοινό στόχο, ένα κοινό ιδανικό, έναν κοινό πρακτικό αποτέλεσμα από το οποίο όλοι θα επωφεληθούν και θα αποσπάσουν κάποιο χειροκρότημα της κοινωνίας των ή της ιστορίας. Διδάσκει ότι το συλλογικό αποτέλεσμα είναι εκείνο το οποίο έχει την τελική σημασία για το κοινωνικό σύνολο, και ότι απ’ αυτό προσμετράται η επιτυχία και η πρόοδος μιας κοινωνίας.
Διδάσκει ακόμα ότι η ζωή και η κοινωνία δεν είναι χύμα, μπούγιο, όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, άλλα συντονισμένο και πειθαρχημένο σύνολο ανθρώπων με διατεταγμένες διαδικασίες, με αρχή και τέλος, με τάξη, ιεραρχία, ότι υπάρχουν κανόνες, ρυθμοί, πρώτοι και τελευταίοι, που όμως όλοι έχουν μια θέση και όλοι γίνονται αποδεκτοί και χειροκροτούνται.
Όλα αυτά τα διδάσκει η παρέλαση όχι υπό την μορφή μιας ανιαρής ακαδημαϊκής διαλέξεως, από έδρας, άλλα πρακτικά, ψυχοσωματικά, με συμμετοχή στην διαδικασία μαθήσεως όλης της προσωπικότητας του μαθητού, σώματος, πνεύματος και ψυχής. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη σημασία της.
Αυτή ακριβώς η σημασία είναι που κάνει τους προοδευτικούς να λυσσάνε και να αφρίζουν. Αυτές οι λέξεις, πειθαρχία, τάξη, κοινωνικότητα, συνεργασία, οργάνωση, ιεραρχία, αποτελεσματικότητα, προκοπή, είναι που τους προκαλούν ανατριχίλα, αλλεργία. Γιατί αυτές οι ποιότητες στέκονται εμπόδιο στον δρόμο των.
Έναν δρόμο που στο τέλος του βρίσκεται η αποσύνθεση των εθνών, η αποδόμηση των κοινωνιών, και η καταστροφή της συνοχής και της επικοινωνιακής δυνατότητας των ανθρώπων.
Η καταστροφική αυτή πορεία περνάει από διάφορα στάδια. Κατά το πρώτο στάδιο επιχειρείται η αυτονόμηση του ατόμου από όλες τις οργανωμένες ομάδες στις οποίες μπορεί να ανήκει. Για τον σκοπό αυτόν συκοφαντούνται όλες αυτές οι ομάδες, και μεγεθύνονται όλα τα τρωτά τα οποία παρουσιάζουν ενώ αποσιωπώνται όλα τα πλεονεκτήματα τα οποία συνεπάγεται η συμμετοχή των ανθρώπων σ’ αυτά.
Φυλετικές, εθνικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές ομάδες παρουσιάζονται ως φωλιές ρατσιστών, ιμπεριαλιστών, ανόητων, ακροδεξιών φορτωμένες με ένα βεβαρημένο παρελθόν, έτσι ώστε να δημιουργούν απέχθεια και να απομακρύνονται οι άνθρωποι απ’ αυτές.
Για την διάσπαση των οργανωμένων ομάδων χρησιμοποιούνται συχνά άλλες ομάδες, οι οποίες με πρόσχημα την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, διοχετεύονται μέσα στις ομάδες - στόχους και τις διαλύουν.
Εισάγονται ακόμα στις ομάδες ψεύτικα διλήμματα ή διακρίσεις ώστε να πολώσουν τα μέλη των, να τα διχάσουν και τελικώς να προκληθεί ψυχική και φυσική διάσπαση. Παράδειγμα, η διάκριση μεταξύ ψηλών και κοντών κατά τις παρελάσεις, που προβάλλεται από τους καπήλους της ισότητας, ή η εισαγωγή της ιδέας της προαιρετικής συμμετοχής στις μαθητικές παρελάσεις, που διχάζει την νεολαία σε συμμετέχοντες και μη.
Πως όμως μπορεί μια κοινωνία να έχει υποχρεωτική την στρατιωτική θητεία, να υποχρεώνει δηλαδή κάποιον να θυσιαστεί, να δώσει την ζωή του για την πατρίδα, ενώ δεν θα μπορεί να τον υποχρεώσει να λάβει μέρος σε μια μαθητική παρέλαση, που αποτελεί ένα ανώδυνο και εισαγωγικό στάδιο προετοιμασίας, για την παραπάνω αποστολή; Αυτό μόνον ένας προοδευτικός εγκέφαλος μπορεί να το καταλάβει. Έκτός εάν προτείνουν να καταργηθεί και ο στρατός ! Μόλις τα άτομα αυτονομηθούν από τους φυσικούς των συμμάχους, χάσουν την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που αυτοί τους παρέχουν, μόλις χάσουν τον ιδεολογικό και πολιτισμικό των προσανατολισμό και αρχίσουν να φορούν διάφορα χαϊμαλιά, σύμβολα ξένων πολιτισμών και νοοτροπιών, αρχίζει το επόμενο στάδιο που είναι αυτό της αλλοτρίωσης και της στρατολόγησης.
Με εργαλείο τον λαϊκισμό που δεν είναι παρά, μια αναιδής κολακεία για ότι χαμηλότερο υπάρχει στην ανθρώπινη προσωπικότητα, μια άκρατη υποσχεσιολογία για αφειδείς παροχές δικαιωμάτων οι οποίες δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθούν, με δέλεαρ τον τραπεζικό δανεισμό, παγιδεύουν τον πολίτη, τον καθιστούν όμηρό μιας φανταστικής ελευθερίας που του υπόσχονται, μιας καταναλωτικής απληστίας που διαφημίζουν, τον αιχμαλωτίζουν, τον στρατολογούν και τον καθιστούν όργανό των.
Έτσι καταστρέφουν και εκμηδενίζουν, μαζί με τα αποθέματα του φυσικού περιβάλλοντος, που περιλαμβάνονται στο σχέδιο, και όλα τα αποθέματα πολιτισμού, πατριωτισμού, λογικής, αλήθειας, ώστε να μείνει ο λαός απογυμνωμένος, ζαλισμένος, άλλα και ερεθισμένος και άπληστος στην μέση μιας φυσικής και ιδεολογικής ερήμου.
Όταν με τον τρόπο αυτόν δημιουργηθεί μια φανατισμένη, αφηνιασμένη, κολακευμένη, λαίμαργη αγέλη, από ανένταχτα, ιδιοτελή και εγωκεντρικά άτομα, θα οδηγηθεί τότε να ισοπεδώσει, κάτω από το ποδοβολητό της κάθε οργανωμένη δομή και αντίσταση που μπορεί να προβάλει το κοινωνικό σύστημα σ’ αυτά τα σχέδια της αλλοτριώσεως και υποδουλώσεως των εθνών.
Μια προσεκτική ματιά στην ιστορία θα μας δείξει ότι το σενάριο αυτό έχει ξαναγίνει πολλές φορές ταινία.
Ενδιαφερουσες πολλες απο τις αποψεις,λιγο φλυαρες ομως. Ο πατερας μου που πολεμησε στην αλβανια το '40 μου ειχε πει συχνα στην δεκαετια του '80 [προ αλβανικου εποικισμου] οτι οταν περασαν τα συνορα οι αλβανοι τους φερονταν με τον χειροτερο εχθρικο τροπο χωρις λογο και αιτια,ουτε νερο δεν τους εδιναν.Βεβαια σημερα τΣυριζαιοι και διαφοροι αλβανοι
'διανοουμενοι' λαθραιοι πουλανε αντιστασιακα αλβανικα παραμυθια κατα των Ιταλων.Τιποτα δεν αλλαξε αγαπητοι μου,το μισος τους για εμας ειναι ασβεστο!
Δημοσίευση σχολίου