Σελὶς 123

Ὁ φίλτατος Γνωμοδότης μὲ προσεκάλεσε στὸ παιχνίδι τῆς σελίδος 123.

Εἶπα νὰ σᾶς στείλω κανέναν Περικλῆ Γιαννόπουλο, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ κάνω γιὰ ὅλες τὶς σελίδες του καὶ τὶς 365 ἡμέρες τοῦ χρόνου. Ἂς στείλω κάτι ἄλλο λοιπόν. Τί βρίσκεται κοντύτερα ἐδῶ ποὺ κάθομαι στὸ γραφεῖο μου, κάπου δίπλα στὸ πάτωμα; (Ἐλπίζω νὰ μὴν πιάσω καμμιὰ τσόντα.) Ἄ, αὐτό:

«Οἱ ὀρθογώνιοι πίνακες ἀναπαριστοῦν ἐξωπραγματικὰ τοπία, διαδρομὲς μύησης, καὶ κορυφώνονται μὲ τὴν ἄνοδο στὴν Porta Amphitheatri, ἕνα εἶδος δαντικῆς ἀνόδου πρὸς ἕνα μαγικὸ κατώφλι πού, ὅπως θὰ δοῦμε, θυμίζει σὲ πολλοὺς τὸν τάφο τοῦ Christian Rosencreutz, ὅπως περιγράφεται στὴν ροδοσταυρικὴ Fama. Τρεῖς ἀπὸ τοὺς κυκλικοὺς πίνακες εἶναι ἀλχημικὲς ἀλληγορίες, ὁ τέταρτος ἀπεικονίζει τὸ περίφημο παρεκκλήσι- ἐργαστήριο, ὅπου ὁ ἀλχημιστὴς γονατίζει δεόμενος, σὲ ἕνα περιβάλλον γεμάτο ἀπὸ μαθηματικά, μουσικά, ἀρχιτεκτονικὰ καὶ χημικὰ σύμβολα. Τουλάχιστο τρεῖς φορὲς ἐμφανίζεται τὸ σύμβολο τῆς Monas Hyeroglyphica τοῦ Τζών Ντῆ.»

Ὀ Οὐμπέρτο Ἔκο, στὸ «Ἀναμνήσεις ἐπὶ χάρτου: Κείμενα γιὰ τὴν βιβλιοφιλία», ἐκδ. «Ἑλληνικὰ Γράμματα», 2007, ISBN 978-960-19-0141-1, γράφει (σελ. 123) γιὰ τὸ «Amphitheatrum sapientiae aeternae» τοῦ Χάινριχ Κούνραθ (Heinrich Khunrath) (Ἀμβοῦργο 1595).

[Σημ. Παρενέβην πολυτονίζοντας τὸ πρωτότυπο μονοτονικὸ κείμενο, διότι τὸ μονοτονικὸ μοῦ φαίνεται ἀνάρμοστο γιὰ τὸ συγκεκριμένο εἰδικῶς βιβλίο, καὶ ἐπίσης ἄλλαξα τὴν γραφὴ άπὸ «Τζον Ντι» σὲ «Τζὼν Ντῆ», διότι, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ Βρετανοὶ γράφουν «John Dee» καὶ «εε» εἶναι τὸ «η», βρίσκω τὸ «Ντι» ἀηδὲς (νταχντιριντί, νταχντιριντί) (σχεδὸν ὅσο ἀηδὲς καὶ τὸ «Σέξπιρ»· καλά, αὐτὸ εἶναι καὶ ἀπρεπές) καὶ ἀρνοῦμαι νὰ ὑποταχθῶ στὴν φωνητικὴ γραφή, ἔστω καὶ τῶν ξένων λέξεων καὶ ὀνομάτων.]

Προσκαλῶ στὸ παιχνίδι τούς ἐξῆς:
Ἄγρα Γραπτῶν, Βαγγέλακα, Cacofonix, Ταμπούρι, FlowerLab.

1) Βρίσκουμε τὸ πλησιέστερο βιβλίο μὲ τουλάχιστον 123 σελίδες.
2) Πηγαίνουμε στὴν σελίδα 123.
3) Παραθέτουμε τὴν 6η ,7η καὶ 8η περίοδο.
4) Καλοῦμε ἄλλους στὸ παιχνίδι.

Καί γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε:

«Νὰ ξέρετε πὼς ἂν τρέξουμε νὰ σώσουμε τὴν Μακεδονία, ἡ Μακεδονία θὰ μᾶς σώσει. Θὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν βρῶμα ὅπου κυλιούμαστε, θὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν μετριότητα καὶ ἀπὸ τὴν ψοφιοσύνη, θὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὸν αἰσχρὸ τὸν ὕπνο, θὰ μᾶς ἐλευθερώσει. Ἂν τρέξουμε νὰ σώσουμε τὴν Μακεδονία, ἐμεῖς θὰ σωθοῦμε».
(Ἴων Δραγούμης, «Μαρτύρων καὶ Ἡρώων αἷμα», 1907)