Πρὸ ὀλίγου ἄκουγα στὸ myspace τὸ κομμάτι «Constantinople 1453» τοῦ ἑλληνοαμερικανικοῦ κατὰ βάσιν συγκροτήματος «Phoenix Reign», τὸ ὁποῖο, μὲ ἔδρα τὴν Νέα Ὑόρκη διακρίνεται στὸν χῶρο τῆς μουσικῆς μέταλ. Τὸ κομμάτι γιὰ τὴν Πόλι περιλαμβάνεται στὸ πρῶτο τους ἄλμπουμ, «Destination Unknown», καὶ εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπο τὴν Ἑλληνικὴ Ἱστορία καὶ τοὺς θρύλους τοῦ Γένους.Ἡ ζωγραφικὴ τοῦ ἄλμπουμ, μὲ δεσπόζουσα τὴν εἰκόνα τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ἀνήκει στὸν ἀξιόλογο νέο Ἕλληνα «ζωγράφο τοῦ μαγικοῦ ρεαλισμοῦ» Γιάννη Νίκου. (Στὸν δικτυακό του τόπο μποροῦμε νὰ παραγγείλουμε καὶ ἀφίσσες τῶν ἔργων του.)
Αὐτὰ καὶ ἄλλα ὡραῖα, συμπεριλαμβανομένων συνεντεύξεων τοῦ συγκροτήματος καὶ τοῦ ζωγράφου, μποροῦμε νὰ διαβάσουμε στὸ νέο τεῦχος (τ. 11, Μάιος 2008) τοῦ περιοδικοῦ «Patria», στὸ ἀφιέρωμα «Σύγχρονες προβολὲς τῆς Ἁλώσεως: Video Games, Μουσική, Ζωγραφική». Ἕνα πρωτότυπο ἀφιέρωμα στὴν ἀποφράδα μέρα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μὲ συγκίνησι διαπιστώνει κανείς (ἡ πληθώρα τῶν ἱστολογικῶν ἀφιερωμάτων στὴν Πόλι εἶναι ἄλλη μιὰ ἔνδειξις) ὅτι οἱ ἱερὲς παραδόσεις καὶ οἱ θρύλοι τοῦ Γένους δὲν εἶναι μόνον σεβαστὰ κειμήλια, ἀλλὰ ζωντανὴ παράδοσις ἡ ὁποία πυρώνει τὴν καρδιὰ τῆς νέας γενεᾶς καὶ προετοιμάζει τὸν ἐπερχόμενο Νέο Ἑλληνικὸ Πολιτισμό.ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ
Καὶ ἕνα καταπληκτικὸ βίντεο ποὺ εἶδα αὐτὲς τὶς μέρες (χάρη στὸν Φιλελεύθερο ποὺ τὸ ἐπεσήμανε). Ἀπὸ συναυλία τοῦ σπουδαίου συνθέτου μας (καὶ ὡραίου ἀνθρώπου) Σταμάτη Σπανουδάκη στὸ Ἠρώδειο, γιὰ τὸν Μαρμαρωμένο Βασιληᾶ.
...ΘΑ ᾿ΡΘΕΙΣ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ...
...
Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, τολμῶ νὰ πῶ ὅτι τὸ «Patria», ξεπερνώντας τὶς ἀναπόφευκτες παιδικὲς ἀσθένειες, γίνεται ὅλο καὶ καλύτερο, μὲ πλούσια θεματολογία, σύγχρονη προβληματική, καλὴ ἐκτύπωσι, καὶ δικαίως φιλοδοξεῖ νὰ ἀποτελέσῃ κεντρικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς στὸν περιοδικὸ τῦπο, ὅσον ἀφορᾷ στὴν σύγχρονη πολιτικὴ σκέψι τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τῆς πατριωτικῆς, (πραγματικὰ) φιλελεύθερης δημοκρατικῆς Δεξιᾶς. Καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἔλειπε ἀπὸ τὸν ἑλληνοκεντρικὸ καὶ ἐθνικιστικὸ χῶρο (ὁ ὁποῖος εἰδικευόταν περισσότερο στὶς ἱστορικὲς ἐκδόσεις, παρὰ στὶς ἐκδόσεις σύγχρονης πολιτικῆς σκέψης) - φαινόμενο ποὺ κυρίως ὀφείλεται στὴν μεταπολιτευτικὴ ἰδεολογικὴ (καὶ ὄχι μόνον) χοῦντα τῆς νεοταξικῆς Ἀριστερᾶς (μὲ τὴν ἀνεκδιήγητη Ἀπριλιανὴ δικτατορία νὰ ἔχει δώσει τὸ πρόσχημα), ἀλλὰ καὶ στὴν ὀλιγωρία τῆς μεταπολεμικῆς κρατικῆς Δεξιᾶς), ἀλλὰ λείπει καὶ ἀπὸ τὴν πολιτικῶς ὑπανάπτυκτη ἀκόμη δημοκρατία μας, στὴν ὁποία θάλλει ὁ κομματισμὸς τοῦ κατεστημένου καὶ ἀπουσιάζει ἡ πολιτικὴ σκέψις καὶ ὁ διάλογος. Λοιπόν, ἡ νέα προσπάθεια τοῦ «Patria» συμβάλλει σὲ αὐτὸ καὶ ἀξίζει νὰ στηριχθῇ, παρὰ τὶς παιδικὲς ἀσθένειες καὶ τὶς διαφωνίες ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχῃ κανεὶς (ἐμοῦ συμπεριλαμβανομένου) σὲ ἐπὶ μέρους ζητήματα. Ἄρθρα ὅπως αὐτὰ τοῦ Γιάννη Κολοβοῦ, τοῦ Χρήστου Χαρίτου, τοῦ Χρίστου Γούδη (Ἴδρυμα «Ἴων Δραγούμης») καὶ ἄλλων συνεργατῶν τοῦ περιοδικοῦ, ἀποδεικνύουν ὅτι μέσα στὸ ἑλλαδικὸ παρακμιακὸ πολιτικὸ τέλμα ὁ ἐθνικιστικὸς χῶρος παράγει νέα, εὔρωστη πολιτικὴ σκέψι.
Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, τολμῶ νὰ πῶ ὅτι τὸ «Patria», ξεπερνώντας τὶς ἀναπόφευκτες παιδικὲς ἀσθένειες, γίνεται ὅλο καὶ καλύτερο, μὲ πλούσια θεματολογία, σύγχρονη προβληματική, καλὴ ἐκτύπωσι, καὶ δικαίως φιλοδοξεῖ νὰ ἀποτελέσῃ κεντρικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς στὸν περιοδικὸ τῦπο, ὅσον ἀφορᾷ στὴν σύγχρονη πολιτικὴ σκέψι τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τῆς πατριωτικῆς, (πραγματικὰ) φιλελεύθερης δημοκρατικῆς Δεξιᾶς. Καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἔλειπε ἀπὸ τὸν ἑλληνοκεντρικὸ καὶ ἐθνικιστικὸ χῶρο (ὁ ὁποῖος εἰδικευόταν περισσότερο στὶς ἱστορικὲς ἐκδόσεις, παρὰ στὶς ἐκδόσεις σύγχρονης πολιτικῆς σκέψης) - φαινόμενο ποὺ κυρίως ὀφείλεται στὴν μεταπολιτευτικὴ ἰδεολογικὴ (καὶ ὄχι μόνον) χοῦντα τῆς νεοταξικῆς Ἀριστερᾶς (μὲ τὴν ἀνεκδιήγητη Ἀπριλιανὴ δικτατορία νὰ ἔχει δώσει τὸ πρόσχημα), ἀλλὰ καὶ στὴν ὀλιγωρία τῆς μεταπολεμικῆς κρατικῆς Δεξιᾶς), ἀλλὰ λείπει καὶ ἀπὸ τὴν πολιτικῶς ὑπανάπτυκτη ἀκόμη δημοκρατία μας, στὴν ὁποία θάλλει ὁ κομματισμὸς τοῦ κατεστημένου καὶ ἀπουσιάζει ἡ πολιτικὴ σκέψις καὶ ὁ διάλογος. Λοιπόν, ἡ νέα προσπάθεια τοῦ «Patria» συμβάλλει σὲ αὐτὸ καὶ ἀξίζει νὰ στηριχθῇ, παρὰ τὶς παιδικὲς ἀσθένειες καὶ τὶς διαφωνίες ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχῃ κανεὶς (ἐμοῦ συμπεριλαμβανομένου) σὲ ἐπὶ μέρους ζητήματα. Ἄρθρα ὅπως αὐτὰ τοῦ Γιάννη Κολοβοῦ, τοῦ Χρήστου Χαρίτου, τοῦ Χρίστου Γούδη (Ἴδρυμα «Ἴων Δραγούμης») καὶ ἄλλων συνεργατῶν τοῦ περιοδικοῦ, ἀποδεικνύουν ὅτι μέσα στὸ ἑλλαδικὸ παρακμιακὸ πολιτικὸ τέλμα ὁ ἐθνικιστικὸς χῶρος παράγει νέα, εὔρωστη πολιτικὴ σκέψι.
5 σχόλια:
Είσαι ωραίος Καλλίμαχε, είσαι πολύ ωραίος καμιά φορά με κάτι τέτοια που μας γράφεις!
;-)
Στον Σταμάτη Σπανουδάκη αξίζει νομίζω κάποια στιγμή να κάνεις ένα αφιέρωμα, Καλλίμαχε!
Επίτρεψέ μου να αντιγράψω από το βιβλιαράκι που υπάρχει στον δίσκο του- «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» -τον επίλογο απ’ αυτά που γράφει και είναι ένα απόσπασμα από τα πιο αγαπημένα λόγια που άκουσα ποτέ για την Ελλάδα:
…
«Ελπίζω να καταφέρουμε κάποτε, όχι μόνο σαν χώρα (έννοια αφηρημένη, γεωγραφική και τόσο παρεξηγημένη), αλλά κυρίως σαν άνθρωποι, να δούμε την Ελλάδα σαν Την Αγαπημένη, αγγίζοντάς την με εκείνη την τυφλή και απόλυτη αγάπη των απανταχού ερωτευμένων. Κι αυτό, όχι βέβαια μόνο μέσα απ’ τα ιστορικά βιβλία, τα ποτισμένα ενίοτε από τη φτώχεια και τη μεροληψία, των ειδικών, αλλά και μέσα απ’ της «γιαγιάς τα παραμύθια» που μπορεί να κρύβουν μέσα τους, πολύ περισσότερη αλήθεια απ’ όση όλα τα βιβλία του κόσμου τούτου.
-για την Ελλάδα, γιαγιά, μητέρα κι αδελφή
-για την Ελλάδα, την αληθινή Ευρώπη.»
Ν. Κ.
Κι ένα ακόμη Καλλίμαχε, έχετε δημιουργήσει ποτέ εσείς οι ιστολόγοι κοινό αγώνα, προσπάθεια, ώστε να φέρετε αποτέλεσμα πάνω σ’ ένα ζήτημα, ή όχι;
Για παράδειγμα, κοινή διαμαρτυρία, ή σύμφωνη ενεργοποίηση με σκοπό την παρακίνηση κάποιων-έστω- παραγόντων ή λειτουργών προς το γενικό ή κοινωνικό καλό;
Δεν γνωρίζω και τόσο καλά τη δράση σας, γι’ αυτό σε ρωτώ.
Έμαθα βέβαια για την κινητοποίηση στο Σύνταγμα, λόγω της νομοθετικής σκέψης για έλεγχο του μπλόγκιγκ γενικώς, αλλά δεν μου λέει και τίποτα. Μάλλον στα «αζήτητα» θα καταλήξει κι αυτό.
Αφορμή για το μήνυμά μου το κάψιμο του βιβλιοπωλείου του Γεωργιάδη.
μία αναγνώστριά σου
υγ. ούτε αυτό το μήνυμα είναι για δημοσίευση, θα περιμένω όμως –αν δεν σου είναι κόπος- μία απάντηση δημοσίως
Γειά σας! Πῆρα τὸ θάρρος νὰ δημοσιεύσω τὸ σχόλιό σας, γιὰ νὰ ἀπαντήσω ἐν συντομίᾳ τώρα, καὶ σὲ πρώτη εὐκαιρία θὰ πῶ περισσότερα. Εἶναι δεδομένο λοιπὸν ὅτι πολλὲς ἐξουσίες, κυβερνήσεις, οἰκονομικὰ καὶ πολιτικὰ συμφέροντα κ.ἄ. ἐπιθυμοῦν νὰ ἐλέγξουν τὸ Διαδίκτυο. Ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ φύσις τοῦ μέσου δὲν τοὺς τὸ ἐπιτρέπει. Ἕνα κεφἀλι κόβουν, πολλὰ φυτρώνουν. Δεῖτε π.χ. τὶ κάνουν οἱ ἐταιρεῖες ποὺ τάχα προστατεύουν τὰ «πνευματικὰ δικαιώματα» (ἐταιρεῖες κυνηγόσκυλα τύπου RIAA κ.ἄ.) ὅσον ἀφορᾷ στὴν ἀνταλλαγὴ μουσικῶν ἀρχείων καὶ βίντεο μεταξὺ τῶν χρηστῶν μέσω πρωτοκόλλων p2p (βλέπε τόρεντ) κ.ἄ. Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν, ἡ πρωτοβουλία καὶ ἡ εὐρηματικότητα τοῦ ἁπλοῦ χρήστη κερδίζει. Τὸ Διαδίκτυο ἐπιβραβεύει τὴν προσωπικὴ πρωτοβουλία.
Μοῦ εἶναι ἀκατανόητο τὶ ἐπιχειρεῖ τώρα νὰ κάνει ἡ κυβέρνησι. Ὑποθέτω ὅτι ὁ νέος νόμος γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν ιστολογίων ἢ θὰ μείνει στὰ χαρτιὰ ἢ θὰ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν γελοιοποίησί μας διεθνῶς, μέχρι νὰ καταργηθῇ. Δὲν πρόκειται νὰ καταφέρουν τίποτε, ὄχι ἐπειδὴ δὲν θὰ ἤθελαν νὰ μᾶς ἐλέγξουν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ ἴδια ἡ φύσι τοῦ μέσου δὲν τοὺς τὸ ἐπιτρέπει. Αὐτὰ τὰ σχέδια γιὰ τὸν νέο νόμο θυμίζουν τὸν ἀστεῖον ἐκεῖνον ὑπουργίσκο τοῦ ΠΑΣΟΚ ὁ ὁποῖος, πρὸ τῆς ἰδιωτικῆς τηλεοράσεως, ἔλεγε ὅτι θά... καταρρίπτουμε τοὺς τηλεοπτικούς δορυφόρους μὲ πυραύλους (!) ἂν τολμοῦν νὰ ἐκπέμπουν σῆμα στὴν Ἑλλάδα παραβιάζοντας τὸ μονοπώλιο τῆς ΕΡΤ! (Χωρὶς ὑπερβολή! Τὸ θυμᾶστε; ) Εἶναι ἀστειότητες αὐτές, ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἔχουν ἰδέα τὶ σημαίνει Διαδίκτυο, καὶ θὰ ἀποτύχουν, ὅπως πάντοτε.
Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, προσωπικῶς δὲν μὲ ἐνθουσιάζει ἡ ἰδέα τῶν κινητοποιήσεων τῶν «μπλόγκερ», πρῶτον διότι γενικῶς δὲν μὲ ἐνθουσιάζουν οἱ μαζικὲς ἐκδηλώσεις, συνδικαλιστικὲς καὶ ἄλλες καὶ δεύτερον διότι δὲν ὑπάρχει, οὔτε θὰ ἔπρεπε ὰ ὑπάρχει, «κοινότητα τῶν μπλόγκερ», σὰν ἐνιαία ὁμάδα- ὁργάνωσι, μέ... διεκδικήσεις ἀπὸ τὸ κράτος καὶ δὲν ξέρω τί. Εἴμαστε ἀνεξάρτητες προσωπικότητες, μὲ διαφορετικὲς ἀπόψεις, συμφέροντα, στόχους, καὶ δὲν ὑπάρχει ταυτότητα «μπλόγκερ»· τί πάει νὰ πεῖ δηλαδὴ «εἴμαστε μπλόγκερ»; Ἡ καλύτερη ἀπάντησις σὲ κάθε τὶ ποὺ μᾶς ἐνοχλεῖ εἶναι ἡ προσωπικὴ πρωτοβουλία τοῦ καθενὸς καὶ ἡ ἐνημέρωσι τῶν ἄλλων. Αὐτὸ ἔχει καταφέρει τὸ Διαδίκτυο καὶ ἔτσι διαδίδονται οἱ νέες ἰδέες. Ὄχι οἱ μαζικὲς κινητοποιήσεις στοὺς δρόμους, λὲς καὶ εἴμαστε συνδικαλιστικὴ ὁργάνωσι!
Εἶπα λοιπὸν ὅτι ἡ ἐλευθερία τοῦ Διαδικτύου δὲν θὰ κινδυνεύσῃ ἀπὸ ἀστυνομικὰ μέτρα, χάρη στὴν ἴδια τὴν φύσι τοῦ μέσου. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτὸς ὁ κίνδυνος. Ὅπως καὶ στὴν ἰδιωτικὴ τηλεόρασι, γλυτώσαμε ἀπὸ τὸ κρατικὸ μονοπώλιο, ἀλλὰ πνιγόμαστε στὸν κατακλυσμὸ τοῦ σκουπιδαριοῦ. Προσωπικῶς ἀσχολοῦμαι μὲ τὸ Διαδίκτυο ἀπὸ τὸ 1995. Ἐποχὲς τῶν mailing lists καὶ τῶν newsgroups, τῶν φόρουμ ἀργότερα. Ἐπωνύμως. (Καὶ ὅπου, ὅπως ἐδῶ, χρησιμοποιῶ ἕνα προσωνύμιο, εὔκολο εἶναι νὰ βρεῖτε τὴν ταυτότητά μου, ἄλλωστε παραπέμπω ὁ ἴδιος σὲ μερικὲς δημοσιεύσεις.) Καὶ μάλιστα ἐπωνύμως, ἐνῷ δὲν διστάζω νὰ ἐκφράζω ἰδέες ποὺ πολλὲς φορὲς συγκρούονται σκληρὰ μὲ τὸ σημερινὸ κατεστημένο. Τὸ νὰ διεκδικοῦν κάποιοι, λοιπόν, σήμερα, τὸ «δικαίωμα τῆς ἀνωνυμίας», ἐμένα μοῦ φαίνεται ἤδη ὑποχώρησις, ἔκπτωσις ἀπὸ αὐτὸ ποὺ θεωρῶ ἐλευθερία και παρρησία. Στὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου ἐτίθετο τὸ ἐρώτημα «τίς βούλεται ἀγορεύειν;» καὶ ὁ πολίτης ἀπαντοῦσε «ἐγώ» καὶ ἀγόρευε ἐνώπιον ὅλων. Ἐγὼ δὲν διεκδικῶ τὸ δικαίωμα νὰ μιλῶ ἀνωνύμως. Διεκδικῶ, ἀκόμη περισσότερο, τὸ δικαίωμα καὶ τὴν δυνατότητα αὐτὰ που θέλω νὰ πῶ, νὰ μπορῶ νὰ τὰ πῶ καὶ ἐπωνύμως! Χωρὶς νὰ κρύβομαι καὶ νὰ φοβᾶμαι, ἀλλὰ καὶ μὲ ὑπευθυνότητα. Ἰδιαιτέρως ὅταν μιλοῦμε γιὰ πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀπόψεις καὶ παρεμβάσεις, περιμένω ἀπὸ τὸν πολίτη παρρησία. Ὄχι φόβο, ἀλλὰ ὑπευθυνότητα. Κύριε, μοῦ λὲς ὅτι θέλεις νὰ ἀλλάξῃς τὴν Ἑλλάδα καὶ δὲν μοῦ δείχνεις οὔτε τὸ πρόσωπό σου; Λέγω λοιπόν, ὅτι ἡ νέα ἐποχὴ δὲν ἐλέγχει τὴν κοινωνία μὲ τὸν ἀστυνόμο· τὴν ἐλέγχει μὲ τὴν ἠχορύπανσι καὶ τὸ σκουπιδομάνι καὶ τὴν καταναλωτικὴ ἀλλοτρίωσι καὶ καί... Τί σημασία ἔχει νὰ μπορῇς νὰ πεῖς ὅ,τι θέλεις, ἐὰν αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σημασία, καὶ θὰ πνιγῇ στὸν θόρυβο; Βλέπετε τί γινεται μὲ τὰ οἰκονομικὰ σκάνδαλα; Τὰ συνηθίσαμε. Ὅλοι τὰ κάνουν, αὐτὰ γίνονται, λέμε. Ἀκούγεται ὅτι ἡ Ζῆμενς δωροδοκοῦσε πολιτικούς. Καὶ ποιός νοιάζεται;
Τὸ ζητούμενο εἶναι λοιπὸν ἡ προσωπικὴ εὐθύνη. Ἡ ὑπευθυότης καὶ ἡ ποιότης τοῦ καθενός μας, τῆς κάθε παρέας. Καὶ στὸ Διαδίκτυο καὶ στὴν κοινωνικὴ ζωὴ νά σώζονται καὶ νὰ εὐημεροῦν μικρὲς νησίδες ποιότητος, μέσα στὸν βόθρο τῆς εὐτέλειας καὶ τῆς ἀπανθρωπιᾶς. Οἱ ὁποῖες νησίδες, συχνὰ ἐμπνέουν καὶ μεγαλώνουν ἢ κατὰ μυστήριο τρόπο ἐπηρεάζουν κατατάσεις καὶ μπολιάζουν θετικὰ τὴν κοινωνία πολὺ περισσότερο καὶ πολὺ μακρύτερα ἀπὸ ὅ,τι μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε.
Νομίζω Καλλίμαχε ότι μπέρδεψες την εικονική πραγματικότητα με την ίδια την πραγματικότητα.
Η κοινωνία απαρτίζεται από άτομα. Η πολιτική από πρόσωπα.
Το «τις αγορεύειν βούλεται» των αρχαίων αποτελούσε πρόσκληση στην δραστηριοποίηση των προσώπων.
Όπως πολύ σωστά γράφεις, προϋπόθετε παρρησία, υπευθυνότητα και τόλμη.
Η εικονική όμως πραγματικότητα καταργεί την έννοια του προσώπου.
Συνεπώς, για ποιο λόγο σε ενοχλεί η ανωνυμία;
Το ζητούμενο όμως είναι άλλο. Τα μέσα που εξυπηρετούσαν την ενημέρωση και την πληροφόρηση (διάδοση ιδεών) στο παρελθόν έκαναν εξίσου καλά τη δουλειά τους:
τύπος, τηλεόραση, ραδιόφωνο.
Γιατί δεν καταφέρνουν πια, ώστε ν’ αλλάξει κάτι στην πράξη;
Το Διαδίκτυο απλώς επιβεβαιώνει την κοινή διαπίστωση ότι το μέσο είναι για το μέσο και δεν οδηγεί στο σκοπό.
Όσοι έχετε προσωπική σελίδα εκφράζετε τις σκέψεις σας και όσοι σας διαβάζουμε (καλή ώρα) άλλοτε ταυτιζόμαστε και υιοθετούμε τις απόψεις που κρίνουμε σωστές και άλλοτε αντιθέτως τις απορρίπτουμε.
Τι αλλάζει; Τίποτα.
Εννοώ, γιατί την ώρα, όταν πρέπει να πάρουμε αποφάσεις για σοβαρά θέματα λειτουργούμε σχεδόν ενστικτωδώς, ξεχνώντας τις «ιδέες» και την κριτική;
Η κινητοποίηση των ιστολόγων, για την οποία έκανα νύξη σημαίνει στην ουσία κινητοποίηση των πολιτών. Για οποιοδήποτε θέμα.
Θα μπορούσατε π.χ. να προβάλετε τα αποτελέσματα μιας ψηφοφορίας που κάνατε μέσω μπλογκ σε ορισμένους ιθύνοντες.
Ή ακόμη, θα μπορούσατε να ενώσετε τις φωνές σας σε κοινούς ιστοχώρους, ώστε να φαίνεται το ομόθυμον και το ομόγνωμον της ομάδας-κοινωνίας.
Τέλος, να πω ότι δεν συμφωνώ με την άποψή σου ότι είναι αδύνατος ο έλεγχος στο διαδίκτυο. Ο πλήρης ίσως όχι. Ο μερικός όμως είναι δυνατός.
μια αναγνώστριά σου
Δημοσίευση σχολίου