Συγκριτικὸ τὲστ πολυτονικῶν γραμματοσειρῶν

Στὸν ἱστοχῶρο τῆς Κινήσεως Πολιτῶν γιὰ τὴν Ἐπαναφορὰ τοῦ Πολυτονικοῦ Συστήματος θὰ βρεῖτε δείγματα 624 πολυτονικῶν γραμματοσειρῶν (σὲ 227 οἰκογένειες). (Κλὶκ ἐκεῖ, στὰ κόκκινα βελάκια, μὲ ἐνεργὴ java, γιὰ λεπτομέρειες.)

Ἂς συγκρίνουμε τὶς βασικὲς γραμματοσειρὲς τῶν Windows, μὲ δυὸ-τρεῖς ἄλλες. Ὁ Γνωμοδότης ἐπρότεινε τὴν GFS Didot. Συγκρίνω, λοιπόν, ἑπτὰ πολυτονικὲς γραμματοσειρὲς (Palatino Linotype, Times New Roman, GeorgiaYH, VerdanaYH, GFS Didot, GFS Didot Classic, Grecs du Roi) σὲ δύο συστήματα Windows:

• Microsoft Windows Vista SP1, Font Size (DPI): Larger scale (120 DPI), Font Smooth: ClearType, Resolution: 1920x1200
• Microsoft Windows XP SP3, Font Size (DPI): Default scale (96 DPI), Font Smooth: Standard, Resolution: 1024x768

Ἀρχεῖο html γιὰ νὰ κάνετε τὰ δικά σας πειράματα.

Παρατηρήσεις:
α) Τὰ GeorgiaYH καὶ VerdanaYH εἶναι οἱ πολυτονικὲς ἐκδόσεις τῶν γνωστῶν Georgia καὶ Verdana τῶν Microsoft Windows, φτιαγμένες ἀφιλοκερδῶς ἀπὸ τὸν Γιάννη Χαραλάμπους (Κίνηση Πολιτῶν γιὰ τὴν Ἐπαναφορὰ τοῦ Πολυτονικοῦ Συστήματος). Κατόπιν συμφωνίας μὲ τὴν Microsoft, θὰ ἀντικαταστήσουν (ὡς Georgia καὶ Verdana) τὰ μονοτονικὰ Georgia καὶ Verdana στὶς ἐπόμενες ἐκδόσεις τῶν Windows. (Συγχαρητήρια Γιάννη!)

β) Τὰ Times New Roman,τὰ Courier New, τὰ Tahoma καὶ τὰ Arial στὰ Windows Vista εἶναι πλέον πολυτονικά. (Ἀλλὰ σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς γραμματοσειρές οἱ τόνοι εἶναι δυσανάγνωστοι, ἐξ οὗ καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ πολυτονικὰ Georgia καὶ Verdana.) Τὰ Palatino Linotype εἶναι τὸ γνωστὸ εὐανάγνωστο πολυτονικὸ standard, ἤδη ἀπὸ τὰ Windows XP. Τὰ χρησιμοποιῶ στὸ παρὸν ἱστολόγιο.

γ) Τὰ GFS Didot (Ἐταιρεία Ἑλληνικῶν Τυπογραφικῶν Στοιχείων), ὅπως σημειώνει καὶ ὁ Γνωμοδότης, εἶναι μιὰ ὡραιότατη κλασσικὴ γραμματοσειρὰ (προσέξτε τὰ φιογκάκια στὸ μικρὸ κάππα). Ἀνάλογες γραμματοσειρὲς θὰ βρεῖτε μὲ ὀνόματα ὅπως «Ἁπλᾶ», «Δεκαεξάρια τῆς κάσας» ἤ, στὰ Windows, «Garamond» (μονοτονική). (Τὰ GFS Didot Classic καὶ τὰ Grecs du Roi δὲν ἔχουν λατινικὰ (βάζει τὸ σύστημα ὅ,τι βρεῖ διαθέσιμο).)

δ) Ἄλλο χαρτί, ἄλλο ὀθόνη. Ἄλλο ClearType, ἄλλο Standard smooth. Ἄλλο Windows, ἄλλο Mac. Τεράστιες οἱ διαφορές. Ἐὰν μάλιστα μιλοῦμε γιὰ πολυτονικό, ἡ καθαρότητα τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων εἶναι τὸ κυριότερο κριτήριο (καὶ τὸ πλέον δύσκολο νὰ ἰκανοποιηθῇ στὴν ὀθόνη, σὲ ὅλα τὰ μεγέθη καὶ τὰ συστήματα).

Προσέξτε πῶς σὲ ὁρισμένες γραμματοσειρὲς, ἀναλόγως μὲ τὸ ἄν ἔχουμε ClearType ἢ Standard smooth, καὶ ἀναλόγως τοῦ μεγεθους, ἔχουμε πολὺ ἀχνὰ γράμματα (σάν... ἐξατμισμένα), κομμένα γράμματα, ἢ συσσωματώσεις πίξελ. Ἐνῷ στὸ χαρτὶ (μὲ καλὸ ἐκτυπωτή, ἐννοεῖται), μπορεῖ νὰ εἶναι ἄψογα.

Ἀλλὰ καὶ μεταξὺ Windows καὶ Mac ὑπάρχει διαφορά:

• Τὸ κείμενο τοῦ Γνωμοδότου, μὲ GFS Didot, στὰ Windows (Vista, 120 dpi, ClearType)
• Τὸ κείμενο τοῦ Γνωμοδότου, μὲ GFS Didot, στὰ Windows (XP, 96 dpi, Standard smooth)
• Τὸ κείμενο τοῦ Γνωμοδότου, μὲ GFS Didot, σὲ Mac [δεῖγμα 2]
  

Εἶναι προφανὲς ὅτι τὰ GFS Didot φτιάχτηκαν γιὰ Mac.

Τὰ Palatino Linotype, ἀντιθέτως, δὲν εἶναι ἡ ὀμορφότερη γραμματοσειρά, ἀλλὰ φαίνονται παντοῦ καὶ πάντοτε τουλάχιστον ἰκανοποιητικῶς.

Καλλιτεχνικὸ κριτήριο: Γιὰ τὸ χαρτί μιλῶ τῶρα, διότι, γιὰ τὴν ὀθόνη, ὁ παράγων τῆς ἀναγνωσιμότητος πρέπει νὰ ἐξετάζεται πρῶτα. Στὸ χαρτί, λοιπόν, θέλω το μικρὸ κάππα νὰ ἔχει φιογκάκια! Παλαιό, κλασσικό στυλ. Ὅπως π.χ. τὰ Ἁπλᾶ (Greek 90) καὶ τὰ Δεκαεξάρια τῆς κάσας τοῦ Γιάννη Χαραλάμπους, ἢ τὰ GFS Didot καὶ τὰ GFS Didot Classic τῆς Ε.Ε.Τ.Σ. Ἀπὸ ὅλα αὐτά, μᾶλλον προτιμῶ τὰ Ἁπλᾶ (Greek 90), διότι εἶναι στρογγυλὰ καὶ συμπαθητικά, καὶ ὄχι μακρόστενα, οὔτε ὑπερβολικὰ πυκνά, οὔτε ἔχουν ἄλλη ἐξεζητημένη ἰδιαιτερότητα, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς καθὼς πρέπει, κλασσικοὺς φιόγκους. Ἀπὸ τὶς πολὺ ἐξεζητημένες γραμματοσειρές, τῶρα, γιὰ παιχνίδι περισσότερο καὶ εἰδικὲς περιπτώσεις, ἡ Grecs du Roi εἶναι ὄμορφη!

Ὑ.Γ. Ξέρω, εἶμαι ἀπαράδεκτος, σὲ Linux δὲν δοκίμασα· ἐπιφυλλάσσομαι.

Ματσάκης καὶ ὀρθογραφία, Χατζηγάκης καὶ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία, καὶ λοιποὶ «πατριῶτες»...

Ἔχω δεῖ τὸν τελευταῖο καιρὸ σὲ ἀμέτρητες ἱστοσελίδες καὶ ἱστολόγια νὰ καταδικάζεται καὶ νὰ χλευάζεται (δικαίως) ἡ πρότασις τοῦ Κυπρίου εὐρωβουλευτοῦ Μάριου Ματσάκη γιὰ ἁπλοποίησι (κατάργησι) τῆς ὀρθογραφίας τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης (δηλαδὴ καθιέρωσι φωνητικῆς γραφῆς). Δὲν ἔγραψα τίποτε ἔως τώρα διότι θεώρησα ἐντλῶς γελοία τὴν πρότασι καὶ ἀνάξια νὰ ἀποτελέσῃ θέμα συζητήσεως (ἂν καὶ ἡ ἐπίθεσι στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ἔχει μακρὰ ἱστορία, ἀπὸ τοὺς ὑποστηρικτὲς τῆς φωνητικῆς ὀρθογραφίας κομμουνιστὲς τοῦ μεσοπολέμου (Γληνὸ κ.λπ.), μέχρι τοὺς πνευματοκτόνους καὶ τονοκτόνους (1982) καὶ τοὺς σημερινοὺς «ἐκσυγχρονιστὲς» (πρότασι Διαμαντοπούλου καὶ Φιλ. Συμμαχίας γιὰ καθιέρωσι τῆς ἀγγλικῆς ὡς ἐπίσημης γλώσσης) κ.ἄ.) Ἀλλὰ μοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ κάνω μερικὲς παρατηρήσεις εὐρύτερου ἐνδιαφέροντος.

Νὰ θυμίσουμε ὅτι ὁ κ. Ματσάκης εἶναι ὁ πρώην ὑπερπατριώτης καὶ ἀντιιμπεριαλιστής, ὁ ὁποῖος μπούκαρε στὶς βρετανικὲς βάσεις (τὸ 2005 καὶ τὸ 2007), τουρκοφάγος (ἐπίσης), ὑποστηρικτὴς ἀρχικῶς τοῦ Τάσσου Παπαδόπουλου ἀλλὰ ἐγκαταλείψας αὐτὸν κατόπιν, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἐσχάτως ὀπαδὸς τῆς ἑλληνοτουρικῆς φιλίας (κατηγορήθηκε ὅτι... ἔμπλεξε μὲ τουρκάλα!) και τώρα φαίνεται ὅτι προσεχώρησε καὶ στόν... κεμαλισμό (κατάργησι τοῦ ἐθνικοῦ ἀλφαβήτου)!

Ἂς μὴν τὰ βάζουμε μὲ τὸν κ. Ματσάκη· εἶναι, πιστεύω, τίμιος καὶ μὲ καθαρὴ ψυχὴ, ἁπλῶς «ἔχει ἀψηλώσει ὁ νοῦς του», ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Παπαδιαμάντης.

Τὸ δίδαγμα, ὅμως, καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν περίπτωσι, εἶναι ὅτι ὁ πατριωτισμὸς πρέπει νὰ σημαίνει καὶ συγκεκριμένη πολιτικὴ καὶ ἰδεολογία συνειδητοποιημένη καὶ ἀκολουθούμενη μὲ συνέπεια· ὄχι θεατρινισμοὶ τύπου ἀντιιμπεριαλιστικῶν εἰσβολῶν Ματσάκη στὶς βρετανικὲς βάσεις, πλαστικὲς σημαῖες καὶ σόου Λαζόπουλου. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα ὅπου ἡ πατριωτικὴ πολιτικὴ, ἀπὸ τὸν πάλαι ποτὲ παπατζίδικο παπαντρεϊκὸ σοσιαλαϊκισμό ἔφθασε σήμερα νὰ ταυτίζεται μὲ φυγόστρατους τηλε-γελωτοποιοὺς θεομπαῖκτες Λαζόπουλους, τραγουδιάρηδες, βολεμένους νεοδημοκράτες «μακεδονομάχους» Ψωμιάδηδες (καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ τιμιώτερος), «λαϊκοδεξιοὺς» δημάρχους, «κόκκινους Πάνους» καὶ Ματσάκηδες «ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος», «συντηρητικοὺς» τάχα τύπου Χατζηγάκη (βλέπε παρακάτω), πρώην σταλινικοὺς ἄρδην ἀνανήψαντες καὶ νῦν ρε-σαλταρισμένους «ἀριστεροὺς πατριῶτες», ΣΥΡΙΖαίους ἀναρχοτραμπούκους καὶ ἐργατοπατέρες «ὁ ΟΤΕ εἶναι πατρίδα μας»... ὅλα εἶναι δυνατά.

Γι᾿ αὐτὸ θεωρῶ εἶναι εἶναι πολὺ σημαντικὴ ἡ ἀνατροπὴ τοῦ σάπιου κομματικοῦ κατεστημένου ποὺ κατόρθωσε ὁ ΛΑ.Ο.Σ. - ἔστω αὐτὸ τὸ μικρό, μὲ τὰ χιλιάδες ἐλαττώματα, ποὺ κατορθώθηκε. Ἐδῶ ποὺ ἔφθασες, λίγο δὲν εἶναι.

Φίλτατοι νεοδημοκράτες, πάλι θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι εἶμαι ἄδικος, ἀλλά, στὸν Θεό σας, στὸν Θεό σας βρὲ παιδιά! Πεῖτε μου ἐὰν γιὰ τὰ παρακάτω τραγελαφικὰ εἶναι πολιτικὸ ἤ... γλωσσικὸ τὸ πρόβλημα! (Καὶ ὁ κ. Χατζηγάκης εἶναι (ἦταν; ) καὶ ἀπὸ τοὺς σοβαροὺς σχετικῶς...)

Ἡ εθνικὴ κυριαρχία καθιστᾷ ἀδύνατα τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, κατὰ τὸν ὑπουργὸ Δικαιοσύνης τῆς Ν.Δ. Σωτήρη Χατζηγάκη.

Διαβάστε τὶ ἔγραφε πρὶν δύο χρόνια ὁ νῦν ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Σωτήρης Χατζηγάκης («Γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τὴν ἑλληνικὴ μας ταυτότητα», 28-10-2006):

«Η Ελλάδα είναι μια χώρα με βαθιές πολιτισμικές ρίζες και ξεχωριστή ταυτότητα, η οποία σφυρηλατήθηκε στο καμίνι μιας ιστορικής διαδρομής διάρκειας τριών χιλιάδων χρόνων και κάτω από την επίδραση δύο συγκλονιστικών παγκόσμιων ρευμάτων: του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Η συνάντηση συνεπώς των δύο αυτών πνευματικών και πολιτισμικών κινημάτων διαμόρφωσε την κουλτούρα μας, ζύμωσε και καλλιέργησε τη γλώσσα μας, διαμόρφωσε την ταυτότητά μας. Με "σημαία" και προμετωπίδα αυτήν την ταυτότητα, το έθνος μας ανασύρθηκε από τα συντρίμμια μιας σκλαβιάς τετρακοσίων χρόνων και οδηγήθηκε μέσα από ποικίλες και δραματικές ιστορικές αντιξοότητες στην ανεξαρτησία και στην εθνική κυριαρχία.
Τις ρίζες μας αυτές δεν μπορούμε -και δεν πρέπει- να απαρνηθούμε. Αντίθετα πρέπει ν' αγωνιστούμε για τη διατήρησή τους, αφού αυτές θ' αποτελέσουν το κύριο ανάχωμα και τη βασική ασπίδα προστασίας απέναντι στον πολιτισμικό πολτό, που μας εξωθεί αναπόδραστα η "νέα τάξη" και η παγκοσμιοποίηση.»

Κ.λπ. κ.λπ. (Τὸ «ἑλληνοχριστιανικὸ» «πατριωτικὸ» κήρυγμα συνεχίζεται σὲ ὅλο τὸ κείμενο! Μάλιστα ὁ κ. Χατζηγάκης ὑπερασπίζεται καὶ τὴν ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες!)

Καὶ τώρα, ὁ «ἑλληνοχριστιανὸς» κ. Χατζηγάκης, ἀφοῦ τὸ κόμμα του ἔγινε κυβέρνησι ταΐζοντας «πατριωτισμό» τοὺς συντηρητικοὺς ψηφοφόρους του, μὲ ἕνα παραλήρημα- ἀποστήθιση ἀπὸ Λιάκο- Φραγκουδάκη, ἀνακοινώνει στὸ κοινοβούλιο, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, τὴν κατάργηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας (καταργώντας καὶ τὸ συντακτικὸ τῆς Ἑλληνικῆς, ἐπιπλέον, στὴν παρακάτω φράσι). Τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας! Τοῦ κορυφαίου πολιτικοῦ ἐπιτεύγματος τοῦ Διαφωτισμοῦ (γιὰ τὸν ὁποῖον κόπτονται), συν τοῖς ἄλλοις, καὶ πολύχρονων αἱματηρῶν ἀγώνων ὅλων τῶν σύγχρονων προηγμένων καὶ εὐνομούμενων ἐθνῶν!

«...Επομένως, εάν ξεκινήσει κανείς από τη σκέψη και από τη θέση ότι «εγώ θέλω την εθνική κυριαρχία», τότε δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για ενωμένη Ευρώπη, ούτε για μία κοινωνία όπου και το ατομικό δικαίωμα και το ανθρώπινο δικαίωμα και το δικαίωμα αυτό καθ' εαυτό, με οποιαδήποτε έννοια του δώσει κανείς, θα μπορεί να σταθεί.»

Ε-ΛΕ-ΟΣ !!!

(Βλέπε: «Ὁ Ὑπουργὸς Δικαιοσύνης διαγράφει τὴν Ἐθνικὴ Κυριαρχία», «Ἑλληνικὲς Γραμμές», 20-5-2008.
Ἐπίσης: Ὁλόκληρο τὸ ἐπίσημο κείμενο ἀπὸ τὴν συνεδρίασι τῆς Βουλῆς (14-5-2008).)

Τί νὰ πῇς; ...Ζήτω ἡ Ἑλλάδα, ζήτω ἡ θρησκεία, ζήτω ἡ Νέα Δημοκρατία!

Ὁ αἰώνιος Τοῦρκος (τοῦ Ἄρη Ζεπάτου)

Γιὰ τὸν Ἄρη Ζεπάτο ἔγραψε ὁ Σκίνιους, ἐδῶ καὶ ἐδῶ. Ἐγὼ τὸν Ἄρη Ζεπᾶτο τὸν θυμοῦμαι ἀπὸ τὸ παλαιὸ περιοδικὸ «Τότε...» τοῦ μακαρίτη Ἄρη Μωραΐτη. Ἀνεκπλήρωτη ἡ ἀπώλεια τῶν δύο ἀνδρῶν καὶ τῶν περιοδικῶν «Τότε...» καὶ «Πάντα» γιὰ τὸν πατριωτικὸ χῶρο. (Σήμερα κυκλοφορεῖ ἕνα ἱστορικὸ περιοδικὸ μὲ τὸν ἴδιο τίτλο, ἀλλὰ δὲν ἔχει σχέσι μὲ τὸ παλαιὸ «Τότε...»). Εὐφυέστατοι, ἡ σκέψι τους πρωτότυπη (καὶ ἀνατρεπτικὴ γὰ τὸ πολιτικὸ -δεξιὸ καὶ ἀριστερὸ- κατεστημένο) καὶ αἰχμηρή, ἡ ματιά τους καθαρή, στὸ ἐπίκεντρο τοῦ κάθε ζητήματος. Δύο παλαιὰ ἄρθρα τοῦ Ἄρη Ζεπάτου, ἕνα γιὰ τὴν ἀδιάρρηκτη σχέσι Ἑλλήνων καὶ Χριστιανισμοῦ [doc] (ἀπὸ τὸ «Τότε...») καὶ ἕνα δεύτερο γιὰ τὴν διαχρονικὴ φύσι τοῦ Τούρκου (ἀπὸ τὸ «Πάντα»), τὸ ὁποῖον ἀναδημοσιεύω ἐδῶ, εἶναι χαρακτηριστικὰ τῆς σκέψεως τοῦ ἀνδρὸς καὶ ἀποκαλυπτικὰ γιὰ τὴν ἐθνική μας αὐτογνωσία.

Τουρκαλάδες ἑορτάζουν τὴν Ἅλωσι τῆς Πόλης μας (βίντεο)

***

«Αν γνωρίζεις τον εχθρό και γνωρίζεις τον εαυτό σου, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι το αποτέλεσμα χιλίων μαχών. Αν γνωρίζεις τον εαυτό σου, αλλά όχι τον εχθρό, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα υφίστασαι και μια ήττα. Αν δεν γνωρίζεις τον εχθρό ούτε τον εαυτό σου, θα υποκύπτεις σε κάθε μάχη.» (Σουν Τζου)

«Η έννοια «Τούρκος» υπάρχει μόνο σε σχέση με τον ραγιά. Αν ο ραγιάς δεν υπάρχει, τότε ούτε και ο Τούρκος υπάρχει.
[...]
Η τάση για επέκταση του Τουρκικού κράτους συνδέεται με το υπαρξιακό πρόβλημα της Τουρκικής ψυχής, γι' αυτό κι έχει μεγάλη δύναμη και βαθιές ρίζες. Δεν είναι απλώς μια πολιτική επιλογή μιας ομάδος αλλά συνδέεται με τα προβλήματα και τις αξεπέραστες αντιφάσεις που προκαλεί το γεγονός ότι το θεμέλιο της Τουρκικής ταυτότητος, η υπερηφάνεια της και το «μεγαλείο» της, είναι η λατρεία της δύναμης και της κυριαρχίας.» (Άρης Ζεπάτος)

Ὁ Τοῦρκος καὶ ὁ ραγιᾶς.
(Ὁ τότε Ὑπ. Ἐξ. τῆς Ἑλλάδος Γ. Παπανδρέου, στὸ τουρκικό κοινοβούλιο, φαντάζει νάνος ἐμπρὸς ἀπὸ τὸ πορτραῖτο τοῦ σφαγέως Κεμάλ.)

***

Για την Τουρκία

Του Άρη Ζεπάτου

Απόσπασμα από το περιοδικό «Πάντα», τεύχος 3, Μάρτιος 1994, σελ. 44.
(Αναδημοσίευση στο περιοδικό «Άρδην», τ. 66, Αύγ.-Οκτ. 2007.)

Μια πρωτότυπη ουσιαστική ερμηνεία για το «περιεχόμενο της τουρκικής ταυτότητας» και τους λόγους που παρήκμασε και αποσαθρώνεται η «τουρκική εθνική συνείδηση».

Οι Τούρκοι ήσαν ένας λαός νομαδικός, ο οποίος στα τέλη του 11ου αιώνα φάνηκε στα ανατολικά όρια της Μικράς Ασίας. Ενίκησαν το παρηκμασμένο βυζαντινό κράτος και εγκαταστάθηκαν ανάμεσα σ' έναν πληθυσμό πολύ πιο προηγμένο πολιτιστικά απ' αυτούς. Ίδρυσαν ηγεμονίες και βαθμιαία επεβλήθησαν. Εξ αρχής, διαμόρφωσαν μια κατάσταση όπου ο Τούρκος ήταν συνώνυμος με τον γενναίο πολεμιστή, ο οποίος ήταν ο φυσικός κυρίαρχος άλλων λαών. Ο κυρίαρχος αυτός ζούσε με τις εισφορές των ραγιάδων και μονοπωλούσε την εξουσία. Ανέπτυξε μια μεγάλη και σταθερή αυτοεκτίμηση η οποία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν του επέτρεψε να επηρεασθεί ούτε κατ' ελάχιστο από τις μεγάλες αξίες των λαών που είχε υποδουλώσει, ούτε από τις αξίες των ευρωπαϊκών λαών. Το ιδεώδες του κυρίαρχου πολεμιστή, μαζί με τα μεγάλα οικονομικά και ψυχολογικά οφέλη που συνεπαγόταν, σαγήνευσε μεγάλα τμήματα των υποδούλων λαών, οι οποίοι αντάλλαξαν τις σταυρωμένες αξίες τους με τη δυνατότητα για εξουσία, που έδινε η ιδιότητα του Τούρκου. Δεδομένου ότι οι πρώτοι Τούρκοι που εισέβαλαν στη Μικρά Ασία ήταν πολύ λίγοι σε σχέση με τον γηγενή ελληνικό πληθυσμό, πολύ γρήγορα το σώμα του τουρκικού λαού απαρτίστηκε από Έλληνες, οι οποίοι, έπειτα από μια μακρά διαδικασία αλλοιώσεων και μεταλλαγών, κατέληξαν να προσχωρήσουν στον τουρκισμό. Η εθνογένεση των Τούρκων αποτέλεσε, ταυτοχρόνως, και την εξωτερική εκδήλωση του αρνητικού της εθνικής μας ψυχής. Η ελληνική ψυχή, αφού έφερε στον κόσμο, ως δώρο, την ατομική συνείδηση και διαφοροποίηση, ανακυκλώθηκε πάλι στην αμορφία της Ανατολής, παράγοντας τον «Τούρκο». Είχε προηγηθεί μια μακρά επώαση και χρειάστηκε η δράση ενός καταλύτη για να γεννηθεί μέσα στην ελληνική ψυχή ο «Τούρκος».

Οι Τούρκοι λοιπόν, σάρκα από τη σάρκα μας, απορροφημένοι από τη μανία για κυριαρχία- εξουσία, έφτιαξαν μια μεγάλη αυτοκρατορία όπου οι ρόλοι ήταν καθορισμένοι με ακρίβεια και ακαμψία. Όσο η αυτοκρατορία επεκτεινόταν, η τουρκική συνείδηση του κυρίαρχου πολεμιστή είχε μια πλατιά πρακτική βάση να στηρίζεται. Όταν ξεκίνησε η αργόσυρτη συρρίκνωση της αυτοκρατορίας, η τουρκική αυτοεκτίμηση άρχισε να υφίσταται ρήγματα, αλλά η πραγματικότητα της ζωής στήριζε ακόμη τις απαιτήσεις της τουρκικής ψυχής. Ο Τούρκος, ακόμη κι αν ήταν φτωχός, απέναντι σε έναν πλούσιο χριστιανό διατηρούσε την αίσθηση της επιβολής και υπεροχής του. Ορισμένες βιαιότητες και αυθαιρεσίες έπειθαν χριστιανούς και Τούρκους για το ποιος έχει την εξουσία. Όμως, στο πέρασμα του χρόνου, διαμορφώθηκε μια κατάσταση που για την τουρκική ψυχή αποτελούσε οδυνηρή εμπειρία. Στην καρδιά του κράτους τους, στη Μικρά Ασία, τα χριστιανικά έθνη των Ελλήνων και των Αρμενίων, παρ' όλο που ζούσαν κάτω από τη βία μιας ανεξέλεγκτης εξουσίας, παρ' όλο που δεν είχαν καμιά διασφάλιση, προόδευσαν σε όλους τους τομείς της ζωής και βαθμιαία ανέλαβαν την οικονομική ηγεσία της χώρας. Έτσι, αποδείχθηκε πρακτικά στους Τούρκους ότι τα «ιδεώδη» της δύναμης και της κυριαρχίας δεν είναι στην πραγματικότητα η πραγματική δύναμη κι ότι οι περιφρονημένες αξίες των ραγιάδων, κατά παράξενο τρόπο, εγκλείουν μέσα τους δύναμη.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, στη Μικρά Ασία, τα έθνη των ραγιάδων φαίνεται να θριαμβεύουν από κάθε άποψη. Η εμπειρία της μετατροπής των ραγιάδων σε πραγματικούς κυρίαρχους έθεσε επί τάπητος το ζήτημα της αναθεώρησης των σαθρών βάσεων του εξουσιασμού και της κυριαρχίας, που έχει υιοθετήσει ως απόλυτη αξία η τουρκική ψυχή. Όμως, δυστυχώς, οι Τούρκοι δεν ήταν σε θέση να κάνουν βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Η απάντηση στη διαμορφούμενη υπεροχή των χριστιανών ήταν το πρόγραμμα των Νεοτούρκων, το οποίο προέβλεπε αδίστακτα τη φυσική εξόντωση όλων των χριστιανικών εθνών της Μικράς Ασίας. Το πρόγραμμα αυτό πραγματοποιήθηκε όχι μόνο εξ αιτίας της τουρκικής αγριότητας αλλά και εξαιτίας των δικών μας σοβαρών λαθών, που συνδέονται με την εγκατάλειψη, στην πράξη, των αξιών που θα ελευθέρωναν και θα έδιναν διέξοδο σε όλους τους λαούς της Μικράς Ασίας.

Ο Έλληνας είδε στον «Τούρκο» απλώς τον αποτρόπαιο εχθρό κι όχι τον χαμένο εξ αίματος αδελφό, όπως είναι στην πραγματικότητα. Συνεπώς, όλες εκείνες οι κινήσεις για προσέγγιση και συνδυασμό παρελείφθησαν και οι Έλληνες στη Μικρά Ασία συνάντησαν την καθολική συσπείρωση του τουρκικού στοιχείου. Στις καινούργιες συνθήκες που διαμορφώνονται μετά τον αφανισμό των Ελλήνων και των Αρμενίων, η τουρκική ταυτότητα μπαίνει σε καταλυτική κρίση. Γιατί η έννοια «Τούρκος» υπάρχει μόνο σε σχέση με τον ραγιά. Αν ο ραγιάς δεν υπάρχει, τότε ούτε και ο Τούρκος υπάρχει. Γιατί ψυχολογικά ο Τούρκος, επειδή δεν ριζώνει σε πραγματικές αξίες, δεν είναι αυτόφωτος και αυτάρκης. Ο Τούρκος μπορεί να υπάρχει μόνο στο μέτρο που μπορεί να ασκεί το πάθος του εξουσιασμού, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο λέμε ότι είναι εξαρτημένος και ετερόφωτος. Γιατί, αν δεν κυριαρχεί, δεν μπορεί να ζει ήσυχα και ειρηνικά από την ικανοποίηση των δικών του έργων. Είναι εξαρτημένος από τον ραγιά.

Σ' αυτήν την καταλυτική κατάσταση έχει μπει η τουρκική ψυχή και ζει με την αίσθηση της ασφυξίας. Εφ' όσον δεν υπάρχουν οι παλιοί πατροπαράδοτοι ραγιάδες, πρέπει στη θέση τους κάποιες ομάδες μέσα στην ίδια την Τουρκία να γίνουν ραγιάδες. Έτσι, βλέπουμε τους Κούρδους, ιστορικά σύμμαχο και αδελφό έθνος με τους Τούρκους, σήμερα να έχουν γίνει θανάσιμοι εχθροί. Οι Αλεβίτες, οι πάσης φύσεως αριστεροί, τα κάτω στρώματα, η φιλελεύθερη διανόηση, η νεολαία των πόλεων, γίνονται οι σύγχρονοι ραγιάδες στην Τουρκία. Αυτή η κατάσταση δημιουργείται από την τάση του αδυσώπητου εξουσιασμού, η οποία έχει συναφθεί με την τουρκική ψυχή και αναγνωρίζεται ως η απόλυτη και καθοριστική αξία. Αυτή η κατάσταση της ψυχής δημιουργεί μια κρατική εξουσία η οποία λειτουργεί με αδυσώπητη κτηνωδία προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ κάθε αντίθεση έχει την τάση να βαθαίνει και να γίνεται ασυμφιλίωτη σύγκρουση. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων έχει εκ των πραγμάτων πάψει να λειτουργεί σύμφωνα με τα ιδεώδη του τουρκισμού. Από κάθε άποψη έχει γίνει ραγιάς, και καθώς δεν υπάρχουν πλέον οι παλιοί ραγιάδες, δεν υπάρχει χώρος ούτε για ψευδαισθήσεις. Στην κατάσταση αυτή, μεγάλα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας αποξενώνονται από τις διάφορες εκφάνσεις του τουρκισμού και είναι αρκετοί εκείνοι που συνειδητοποιούν την ελληνική τους ρίζα...

Αυτές οι διεργασίες στα βάθη της Τουρκικής ψυχής, αμφισβητούν ευθέως την Τουρκική ταυτότητα και γεννούν και μιαν αντίρροπη τάση, τον πόθο να βιωθεί ξανά ο Τουρκισμός.

Η τάση για επέκταση του Τουρκικού κράτους συνδέεται με το υπαρξιακό πρόβλημα της Τουρκικής ψυχής, γι' αυτό κι έχει μεγάλη δύναμη και βαθιές ρίζες. Δεν είναι απλώς μια πολιτική επιλογή μιας ομάδος αλλά συνδέεται με τα προβλήματα και τις αξεπέραστες αντιφάσεις που προκαλεί το γεγονός ότι το θεμέλιο της Τουρκικής ταυτότητος, η υπερηφάνεια της και το «μεγαλείο» της, είναι η λατρεία της δύναμης και της κυριαρχίας.

Το σημερινό Τουρκικό κράτος, στη σημερινή του μορφή, δεν δίνει στους υπηκόους του την ευκαιρία να νοιώσουν Τούρκοι. Οι ιθύνουσες Τουρκικές ομάδες βλέπουν με φρίκη τους υπηκόους τους να ξεφεύγουν ψυχικά από τον Τουρκισμό, γιατί η ενάσκηση του Τουρκισμού όχι μόνο δεν τους αφορά, αλλά έχει γίνει κακός βραχνάς γι' αυτούς. Αυτό δημιουργεί την τάση για επέκταση, η οποία έπειτα από την πτώση του κομμουνισμού, εκδηλώνεται όλο και πιο καθαρά. Ο ερεθισμός της Τουρκικής ηγεσίας από την Γιουγκοσλαβική κρίση είναι ολοφάνερος. Αν τους βοηθούσε η γεωγραφία, μάλλον δεν θα είχαν αντισταθεί στον πειρασμό της εμπλοκής. Όμως, την επόμενη φορά, η γεωγραφία μπορεί να μην τους εμποδίζει...

Όλ' αυτά, τι σημαίνουν πρακτικά; Μήπως ότι η Τουρκία θα μας επιτεθεί αύριο;

Πάνω σ' αυτό το ζήτημα δεν είναι δυνατόν να είμαστε κατηγορηματικοί, γιατί στον σύγχρονο, πολύπλοκο και διασυνδεδεμένο κόσμο, για να γίνει ένας πόλεμος δεν αρκεί η θέληση της μιας πλευράς. Απαιτείται απαραιτήτως και ένας ευνοϊκός συνδυασμός περιστάσεων και συμμαχιών.

Αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι, ότι η πραγματική Τουρκική ηγεσία η οποία καθορίζει την πάγια εθνική πολιτική της Τουρκίας, όχι από μία συγκυριακή επιλογή αλλά για λόγους οι οποίοι συνδέονται με βαθιές ανάγκες της Τουρκικής ψυχής, δεν θα παραλείψει καμιά ενέργεια, υπονόμευση ή ό,τι άλλο μπορεί να βρει η δολιότητα για να μας συντρίψει. Αυτά είναι πάγια κατεύθυνση της πολιτικής τους, η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει στο προσεχές μέλλον. Αν η Ελληνική ηγεσία πιστέψει ότι με επίδειξη καλής θελήσεως μπορεί να εξομαλύνει τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις θα έχει κάνει ένα σοβαρότατο λάθος προσανατολισμού, το οποίο θα εκθέσει τη χώρα σε σοβαρό κίνδυνο.

Η ηγεσία της Τουρκίας αναζητάει μια ευνοϊκή ευκαιρία για να μας συντρίψει. Προετοιμάζεται συντονισμένα γι' αυτό. Πιστεύει πως έτσι θα στερεώσει την αποσαθρούμενη Τουρκική συνείδηση. Πιστεύει πως έτσι θα συγκολλήσει την βαθύτατα διασπασμένη και σπαρασσόμενη κοινωνία της.

Η πάγια επιθετική ροπή της Τουρκικής ηγεσίας απέναντι μας, αναπόφευκτα της δίνει το πλεονέκτημα να διαλέξει εκείνη το χρόνο της επιθέσεως της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα διαλέξει έναν χρόνο, που η συγκυρία θα την ευνοεί. Σ' αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να οπλιστούμε με μεγάλη υπομονή και επιμονή μέχρις ότου ξεπερασθεί η δυσμενής συγκυρία.

The lifeblood of our sport

Διαβάζω χαιρέκακα σχόλια ξένων (ὄχι ὅλων) γιὰ τὴν «ἀπομυθοποίησι» τῆς Ἑλληνικῆς ὁμάδος. Εἰδικῶς μερικῶν Βρετανῶν, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν τὸ Εὐρωπαϊκὸ Πρωτάθλημα ἀπὸ τὸν καναπέ.
Ἀπορῶ.
Τί ἔγινε ὁ ἱπποτισμός, τὸ «sportsmanship», οἱ γενιὲς ἐκεῖνες ποὺ στὰ γήπεδα τοῦ Ἦτον μάθαιναν νὰ νικοῦν στὰ Βατερλώ;

Βλέπω συμπατριῶτες μου (ὄχι ὅλους, οὔτε τοὺς περισσότερους, ἀλλὰ πολλοὺς ποὺ παρασύρονται ἀπὸ τὸν καννιβαλισμὸ τῆς φθήνειας) νὰ ἀπογοητεύονται ἐπειδὴ «δὲν παίζουμε καλά», ἄλλοι δὲ νὰ φοβοῦνται μήπως «ἀμαυρωθῇ ἡ ἐπιτυχία τοῦ 2004» - λὲς καὶ εἶναι αὐτὸ δυνατόν. Βλέπω ακόμη -καὶ ποτὲ δὲν φανταζόμουν ὅτι ἡ κατάπτωσις τῆς «προοδευτικῆς» ἐποχῆς μας θὰ μᾶς κάνει νὰ τὸ δοῦμε καὶ αὐτό- χολερικὰ ἑλληνόφωνα συμπλεγματικὰ «προοδευτικὰ» δίποδα νὰ ἐπιζητοῦν σὰν ὕαινες τὴν ἧττα τῆς ἴδιας τους τῆς χώρας, γιὰ νά ἐκτονώσουν τὴν μειονεξία τους ἀπέναντι στούς... «ἑλληνάρες» (τὶ ἀηδής λέξις!)
Ἀηδιάζω.

Ὑπάρχουν λοιπόν ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν καταλάβει τίποτε σὲ αὐτὴν τὴν ζωή; Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δίνουν νόημα στὸν κόσμο μας;

Πᾶμε λοιπόν. Ξανά. Ἐπανάληψις μήτηρ μαθήσεως. Μάθημα, ἀπὸ ἕναν Βρετανό (τῆς παλαιᾶς σχολῆς, φαίνεται).

Ἀπὸ ἐμένα τίποτε ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτό: Παιδιὰ τῆς ἐθνικῆς μας, σήμερα, μετὰ ἀπὸ τέσσερα χρόνια, σήμερα ποὺ συνειδητοποιοῦμε ἀκόμη περισσότερο πόσο μεγάλο ἦταν αὐτὸ ποὺ κάνατε τότε, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ σᾶς εὐχαριστοῦμε.


James Lawton: Why tales of the unexpected are the lifeblood of our sport

independent.co.uk
Tuesday, 6 July 2004

Another day on and the wonders and mysteries of the Greek football team are still as intense as when they threw themselves down on the field of the Estadio da Luz, claiming forever a piece of the game's most famed and romantic real estate. It still seems strange on the lips, Greece, European champions, but not in the most important place in all of sport ­ the heart.

If you are lucky enough, and live long enough, you get to see and store away the events that will always move the spirit, that can be called upon until the day you die.

You see Muhammad Ali upsetting the great ogres Sonny Liston and George Foreman, and old Stan Matthews winning a Cup final at the age of 38, and a kid called Tiger Woods exploding across the firmament of golf with a game that had never quite been seen before.

It is the supreme achievement of sport, this ability to make the world suddenly stop dead and see new horizons, new possibilities. It is the lifeblood of the games we play, and just as the Greeks suspended what we took for reality so gloriously, Maria Sharapova did it on Wimbledon's Centre Court just 24 hours or so earlier. Serena Williams had the talent and the genes to be the champion of the ages, or so we thought until her young conqueror, gleaming like ice, shook off the snows of Siberia.

Sport will die when its power to invade the mind with the utterly unexpected runs dry, and this is the real cause for celebration.

Forget the tactics of football, the arcane subtleties of top spin, the essence of sport is the passion that has been stirred again in the heat of Portugal and the chill of SW19. Sharapova has won Wimbledon at 17, as did Boris Becker.

Yesterday weary Greek stragglers still marched in triumph around the streets of Lisbon ­ and they were applauded by the vanquished. Their team, after all, had scored the most astonishing achievement in the history of international football: Greece, a team of nobodies coached by a 65-year-old eccentric driven, amid derision, from his native Germany, had taken on and thrashed, both in motivation and controlled technique, the élite of football's most monied and powerful continent.

Some are saying this was a once-in-a-lifetime freak show, a clever, well-drilled exploitation of fatigue and ennui among the vastly overpaid and underachieving aristocrats of football.

They are right only in that what the Greeks have done is indeed unprecedented, but there was nothing charmed or false about the sustained performance of toppling the gifted Portuguese twice, the reigning champions France and the much-heralded Czech Republic.

The Greeks didn't give us some arid exercise in needling, killing class warfare. No, they gave us everything they had, all their dreams and all their sinew and, beyond anything else, all their ability to concentrate on the job in front of them. They were undaunted and unbowed. They took on such luminaries as Luis Figo, Thierry Henry, Zinedine Zidane and Pavel Nedved and their hearts didn't miss a beat. They said they should show them all they had because they just had a shrewd idea that they might be able to counter even the best of it.

No doubt the lessons of Euro 2004 run deep and disturbing. Take away the old heads.

Rehhagel and the Czech Karel Bruckner, and the driven but far from flawless Luiz Felipe Scolari, and the work of the coaches ranged from the undistinguished to the inept. With the exception of the fallen and ageing Nedved, not one established superstar augmented his reputation.

As Roman Abramovich's monster boat finally sailed away from its moorings on the Tagus waterfront, the conclusion was unavoidable: European football is swollen with money and, when it comes to the international game, starved of inspiration and a truly ambitious edge.

Wayne Rooney was a revelation even after his years of such precocious promise, a wondrous example of brilliant youth taking flight, but how well will he prosper amid the complacency and the excuses of his overrated team-mates?

For the moment, though, these are issues ­ along with the need for UEFA to examine properly the increasing reality of international football being dominated, and emasculated, by the demands of the Champions' League and cash-drumming league programmes ­ which can take their place as pressing items on the football agenda. But now, still, it is time to celebrate the Greeks.

There is absolutely no need to overstate their case. They did not light up the sky above Lisbon with the beauty of their football. They did not offer new and daring tactical insights. We didn't get even a hint of the "total football" with which the brilliant Dutchman Rinus Michels revolutionised the game four decades ago. The coaching gurus will not be rewriting their dusty manuals.

But if enough people with power in the game care about what is happening at its highest level, they will try to grasp what the Greeks have done ­ and what big-time football needs to follow.

What did the Greeks do apart from turning Athens into a place of celebrations unknown since ancient martial victories? They restated the most glorious truth of sport. It is that if you work hard enough, if you draw together every element of your strength, if you are daring enough to believe that you have a kind of greatness within you, well, who knows, you might just achieve the impossible.

Would the Greeks have done it if France had been given a proper gameplan by Tottenham's new coach, Jacques Santini, a little width and a modicum of balance? If the Italians had not returned to that shell where all of their brilliance and culture so often die? If the Spanish had been recognisable as a front-rank football nation of talent and fire? If the Dutch, under the bizarre coaching of Dick Advocaat, had not fallen apart before our eyes?

And from our own glazed-eyed point of view, the biggest if of all, the one that asks what might have happened if Sven Goran Eriksson had gone to Portugal with a team prepared with just a fraction of the care and the thoroughness produced by the awkward and irascible Rehhagel.

You wouldn't take a bet on Eriksson-Rehhagel in any charm-based popularity contest, but then switch the issue to handling a team, exploiting its strength and patching its weaknesses, making the hard decisions about who is playing well and who is not, similarly there is simply no contest on the evidence of the last few weeks.

In the moment of supreme triumph the Greek captain Theo Zagorakis, after kissing the soil of Portugal, spoke for both his team and his nation: "It is something that I may spend the rest of my life wondering if it is true. We came here only to do our best, to give all we have for ourselves and our country, and, thank God, it was enough."

Yes, indeed, the still racing blood of all those who understood the scale of Greece's achievement is confirmation enough.

The beauty of the Greeks was not technical ­ they played well, and gave England a lesson in passing and economy ­ but nor was it solely emotional. Their best player was the tall, quick full-back Georgios Seitaridis. His battle with Cristiano Ronaldo ­ one of the tournament's great successes and no doubt somebody to stir the battered hopes of Old Trafford ­ was a beautifully poised and fiery engagement. Zagorakis was a marvellous leader and the big, statuesque stopper Traianos Dellas might have looked as if he had been carved out of the Acropolis, but when it mattered he was always in the right place.

You have to shed a little blood for the Portuguese; the first victims of the Greeks, they restored themselves with great courage and no little talent before again facing the unstoppable men from the Aegean. Scolari in the end was obliged to produce a white flag rather than a rabbit. He was slow to yank off Pauleta, who if he isn't scoring is scarcely even an adornment, and maybe he should have called time on the misfiring, diving Deco and given Rui Costa more scope to make the final statement of his international career.

These are mere details, however. They will shrivel soon enough, and what will we have left? Only the memory of the Greeks. It will surely never die.

YOU WHAT? THE GREATEST SHOCKS

INTERNATIONAL FOOTBALL
1 Greece on Sunday
2 USA 1 England 0, Belo Horizonte, World Cup, 1950
3 Cameroon 1 Argentina 0, World Cup, Italy, 1990

CLUB FOOTBALL
1 Hereford Utd 2 Newcastle Utd 1, FA Cup third-round replay, 1973
2 Nottingham Forest winning league, 1978
3 Wimbledon winning FA Cup, 1988

CRICKET
1 Ireland beat West Indies, 1969
2 India's series win over Australia, 2000
3 India beat West Indies, World Cup, 1983

OLYMPIC GAMES
1 Munich, 1972, basketball final, USSR 51 USA 50
2 Tokyo, 1964, Billy Mills wins 10,000 metres final
3 Lake Placid, 1980, ice hockey, USA 4 USSR 3

RUGBY UNION
1 France 43 New Zealand 31, World Cup semi-final, Twickenham, 1999
2 Wasps 24 Pertemps Bees 28, Powergen Cup quarter-final, 2004
3 South Africa 12 South America 21, Bloemfontein, 1982

GOLF
1 Francis Ouimet wins US Open, Brookline, 1913
2 John Daly wins US PGA at Crooked Stick, 1991
3 World No 396 Ben Curtis wins Open, Royal St George's, 2003

BOXING
1 Cassius Clay beats Sonny Liston, Miami Beach, 1964
2 Randolph Turpin beats Sugar Ray Robinson, London, 1951.
3 James "Buster" Douglas beats Mike Tyson, Tokyo 1990

RACING
1 Foinavon wins Grand National, 1967
2 Norton's Coin wins Gold Cup, 1990
3 Aboyeur wins Derby, 1913

TENNIS
1 Michael Chang beats Ivan Lendl, French Open fourth round, 1989
2 Maria Sharapova beats Serena Williams, Wimbledon final, 2004
3 Arthur Ashe beats Jimmy Connors, Wimbledon final, 1975

Τὸ Ἑλληνικὸ Πνεῦμα ἀντιστέκεται στὸ «ἀριστερὸ» παρακράτος καὶ στὸ «δεξιὸ» κράτος

   Τὰ λόγια εἶναι περιττά. Ἐσκόπευα νὰ γράψω πολλὰ γιὰ τὰ αἴσχη τῆς παρακρατικῆς νεοταξικῆς Ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία, μὲ τὴν ἀνοχὴ ἂν ὄχι τὴν ἐπιδότησι τῆς κρατικῆς νεοφιλελεύθερης Δεξιᾶς, κακοποιεῖ καὶ τρομοκρατεῖ ἀνθρώπους καὶ καίει βιβλία, ἀλλὰ ἡ ἀπάντησίς μας δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι μία: Καὶ πάλι βιβλία, καὶ πνευματικὸς ἀγών, καὶ πίστις στὶς ἀξίες μας. Τὸ Πνεῦμα νικᾷ τὴν Βία. Μοῦ γράφουν:

   «Το βιβλιοπωλείο «Γεωργιάδη», πωλεί ημικατεστραμμένα βιβλία του σε τιμές με έκπτωση έως και 70% της κανονικής. Δηλαδή σχεδόν τα χαρίζει. Γνωρίζοντας την ποιότητα των βιβλίων και τον διωγμό που έχει υποστεί από τους αναρχικούς, πιστεύω πως αξίζει να υποστηρίξουμε έστω κι έτσι την προσπάθεια του εκδότη για την διάδοση των βιβλίων του Ησιόδου, του Πλάτωνος και των άλλων γιγάντων της σκέψης, των βιβλίων της Ιδεολογίας και της Ιστορίας.

   Την ίδια υποστήριξη, εξυπακούεται πως πρέπει να έχει και κάθε άλλο βιβλιοπωλείο που κατά καιρούς έχει γίνει στόχος, όπως οι εκδόσεις «Πελασγός» του κ. Γιαννάκενα και η «Νέα Θέσις» του κ. Σχοινά.

   Ειλικρινά, δεν αξίζει σε κανένα βιβλίο να καίγεται.»

Σχετικά:
+ Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο; (Ελληνικές Γραμμές)
+ Χτύπησαν οι συμμορίτες... (Hellenic Revenge)
+ Το παρακράτος χτύπησε και πάλι (Ελεύθερος Κόσμος)
+ Διαλύστε το κόκκινο παρακράτος (Ελεύθερος Κόσμος)
+ Γιατί και ποιοι καίνε τα βιβλιοπωλεία (Hellenic Revenge) (Οι περίεργες συμμαχίες αναρχικών- ακροαριστερών- ΣΥΡΙΖΑ- Σκοπιανών και άλλων πρακτόρων και Ουρανίου Τόξου.)
+ «Αντιφασιστική» Δράση: o εισαγόμενος «αντιφασισμός», στην υπηρεσία του διεθνούς καπιταλισμού και της παγκόσμιας εξουσίας (Ρεσάλτο)
+ Δολοφονική επίθεση ακροαριστερών στην Πάντειο (Hellenic Revenge)
+ Δολοφονεῖ, τρομοκρατεῖ καὶ καίει βιβλία ἡ παρακρατικὴ Ἀριστερά, μὲ τὴν ἀνοχὴ τῆς Νέας Δημοκρατίας (Ἑλλὰς ἡρώων μητέρα)