Μιὰ ὡραία, ἑλληνικὴ ἐκδήλωσις («Ἴων Δραγούμης καὶ Ἑλληνισμός»)

Τὸ βράδυ τῆς περασμένης Τετάρτης εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ παραστῶ στὴν ἡμερίδα «Ἴων Δραγούμης καὶ Ἑλληνισμός» ποὺ διοργάνωσε τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐθνικῶν καὶ Κοινωνικῶν Μελετῶν «Ἴων Δραγούμης» στὸ Μέγαρο τῆς Παλαιᾶς Βουλῆς. Στὴν αἴθουσα ὅπου ἀγόρευσαν τόσες μεγάλες μορφὲς τοῦ κοινοβουλευτικοῦ μας βίου ἐπὶ ἕναν καὶ μισὸν αἰῶνες, εἴχαμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀκούσουμε γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τῆς ἁγνότερης ἴσως μορφῆς τῆς νεωτέρας πολιτικῆς μας ἱστορίας, τοῦ πολιτικοῦ μὲ τὴν πλέον γνήσια καὶ φιλελεύθερη, ρωμαλέα ἑλληνικὴ σκέψι ποὺ γνώρισε ὁ πολιτικός μας βίος.

Ὅλες οἱ ὁμιλίες θὰ ἀναρτηθοῦν προσεχῶς στὸν δικτυακὸ τόπο τοῦ Ἰδρύματος. Δυὸ-τρεῖς μόνον παρατηρήσεις ἀπὸ ἐμένα.

Κατ᾿ ἀρχάς, ἀξίζουν συγχαρητήρια στοὺς ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Ἰδρύματος, καὶ ἰδιαιτέρως στὸν πρόεδρο, καθηγητὴ Χρίστο Γούδη, γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς ἐκδηλώσεως. Τὸ ἐπίπεδο τόσο τῶν ὁμιλητῶν ὅσο καὶ τῶν παρισταμένων (Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἱερωμένοι, βουλευταὶ καὶ πολιτικοί καὶ διπλωμάται, στρατιωτικοὶ καὶ ἀπογόνοι μακεδονομάχων, πανεπιστημιακοί, ἱστορικοὶ καὶ φιλόλογοι, δημοσιογράφοι καὶ ἐπιστήμονες κάθε τομέως καὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ἐνεργοὶ πολίτες), ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη ὀργάνωσις, αἴθουσα, ἔντυπο ὑλικό κ.λπ. ἦταν ἐξαιρετικά. Μοναδικὸ πρόβλημα ἡ μὴ αὐστηρὴ τήρησις τοῦ προγράμματος, λόγῳ τοῦ ἐνδιαφέροντος τῶν ὁμιλιῶν.

Ἀξιοκατάκριτος ἡ ἀπουσία τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ πολιτικοῦ κόσμου, μὲ ἐξαίρεσι τοὺς βουλευτὲς τοῦ ΛΑ.Ο.Σ. Ἀλλὰ πῶς νὰ παραστοῦν οἱ πολιτικοὶ τῆς μίζας καὶ τῆς διαπλοκῆς, τοῦ «ὅ,τι εἶναι νόμιμο εἶναι ἠθικό», τῆς Ζῆμενς καὶ τοῦ Χρηματιστηρίου, τοῦ Σχεδίου Ἀννάν καὶ τοῦ «θὰ ξεχάσουμε τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας», τῶν Ἰμίων καὶ τοῦ βιβλίου τῆς Ρεπούση, τῆς λαθρομεταναστεύσεως, τῆς ὑποτέλειας καὶ τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ, σὲ ἡμερίδα γιὰ τόν... Ἴωνα Δραγούμη! Νὰ ἀκοῦν γιὰ Ἑλληνισμὸ καὶ παράδοσι καὶ λαϊκὸ πολιτισμὸ καὶ γλῶσσα καὶ ἑλληνικὲς κοινότητες, καὶ κράτος ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ Ἔθνος, καὶ Ἔθνος ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν δημιουργία πολιτισμοῦ, καὶ ἀγῶνες καὶ Μακεδονία καὶ Μαρτύρων καὶ Ἡρώων Αἷμα!

Δεύτερον, ἡ ἐπιτυχία τῆς ἐκδηλώσεως καταδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο οὔτε γιὰ κομματικὴ ἐκδήλωσι, οὔτε γιὰ ἁπλὴ ἀπαγγελία πανηγυρικῶν λόγων καὶ ἐγκωμίων. Παράδειγμα ἡ ὁμιλία τοῦ καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν πατρὸς Γεωργίου Μεταλληνοῦ, γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Ἀντιπαρέβαλε ὁ πατὴρ Γεώργιος τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ μὲ τὸν Ἴωνα Δραγούμη, ὑποδεικνύοντας σημεῖα στὰ ὁποῖα ἀντιπαρατίθενται καὶ συγκρούονται οἱ θέσεις καὶ ἡ δράσις τῶν δύο μεγάλων αὐτῶν μορφῶν (κυρίως σὲ σχέσι μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξη ἁγιοπατερικὴ παράδοσι), καὶ σημεῖα στὰ ὁποῖα συμβαδίζουν. Κριτικὴ και στὸν Δραγούμη, λοιπόν· κανενὸς εἰδωλοποίησις. Μέσῳ αὐτῶν τῶν ἀντιπαραθέσεων καὶ τοῦ γόνιμου διαλόγου, ὅπως ἐτόνισε καὶ ὁ πατὴρ Γεώργιος, ἐφ᾿ ὅσον στὴν ψυχὴ καὶ τῶν μὲν καὶ τῶν δὲ ὑπάρχει ἡ Ἑλλάδα, ἐπιτυγχάνεται ἡ σύνθεσις, γιὰ τὸ καλὸ τῆς πατρίδος μας.

Ἀναμφιβόλως, τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐθνικῶν καὶ Κοινωνικῶν Μελετῶν «Ἴων Δραγούμης», στὸν λίγο χρόνο τῆς ὑπάρξεώς του, ἔχει ἤδη κατορθώσει νὰ ἀναταράξῃ τὰ λιμνάζοντα νερὰ καὶ νὰ παραγάγῃ φρέσκια πολιτική, ἱστορική, κοινωνική, ἐθνικὴ σκέψι. [Δικτυακὸς τόπος] [Βίντεο ἐκδηλώσεων καὶ ἐκπομπῶν]

Τέλος, θὰ κάνω ἀκόμη μιὰ μνεία στὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ καθηγητοῦ Χρίστου Γούδη. Σὲ ὅσους παρέστησαν στὴν ἐκδήλωσι μοιράστηκε δωρεὰν ἡ 80σέλιδη ποιητικὴ συλλογὴ τοῦ Χρίστου Γούδη μὲ τίτλο «Ἕλληνες: παῖδες ἐσμὲν καὶ θείας κοινωνοὶ φύσεως» (ἐκδ. «Μέτρον», 2006). Συλλογὴ ἑλληνοκεντρικῶν ποιημάτων τοῦ καθηγητοῦ, ἀλλὰ καὶ ποιητικῶν ἀποδόσεων τοῦ ἰδίου στὴν νέα ἑλληνικὴ ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸν Ὅμηρο, καθὼς καὶ τῆς Ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας τοῦ Ἰησοῦ. Ποιήματα γιὰ τὴν Ὀλυμπία, τὴν Ἀθήνα καὶ τὶς Θερμοπύλες· τὸ Εἰκοσιένα, τὸ Μεσολόγγι, τοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς «Ὡραίους σὰν Ἕλληνες» ὅπου γῆς. Ὡραιότατο.

Ἀντιγράφω (μεταφέροντας στὸ πολυτονικὸ) τὴν εἰσαγωγή:

Ἡ μεγαλωσύνη τῶν ἐθνῶνδὲν μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.
Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται
καὶ μὲ τὸ αἷμα.
Κωστῆς Παλαμᾶς

Τρεῖς χιλιάδες χρόνια ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἑλληνικὴ ἱστορία συμπυκνωμένη στὴ λιτότητα τοῦ ποιητικοῦ λόγου. Χρεῖ λέγειν τὰ καίρια. Στὴν ἐποχή μας τῶν γοργῶν ρυθμῶν, τῆς ἀγχώδους κινητικότητας καὶ τῆς φυγῆς σὲ ἕνα μελλοντικὸ πουθενά, ἡ ἀναγωγὴ στὴν πεμπτουσία τῆς ἑλληνικότητας ἀποτελεῖ ὑπαρξιακὴ πράξη ἀντίστασης ἐνάντια σὲ ἕναν τεχνολογικὸ νεοβαρβαρισμὸ καὶ ἕναν ἀμοραλιστικὸ οἰκονομισμὸ ποὺ δίκην πλημμυρίδος κατακλύζουν τὴ γῆ τῶν προγόνων μας.

Σ᾿ αὐτοὺς ποὺ διατείνονται ὅτι τὴν γλῶσσαν τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι μὲ Τυρρηνοὺς καὶ μὲ Λατίνους κι ἄλλους ξένους (Κ. Καβάφης) ἐμεῖς ἀντιστεκόμαστε μὲ μιὰ σύντομη ἐκφορὰ τῶν ἡρωικῶν πράξεων, τῶν μαρτυρικῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ τῶν θείων ἐντολῶν τῶν Ἑλλήνων. Γιατί ἐμεῖς Ἕλληνες ἐσμὲν τὸ γένος ὡς ἥ τε φωνὴ καὶ ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ (Πλήθων Γεμιστὸς) καὶ θείας ἐσμὲν κοινωνοὶ φύσεως (Πέτρου, Ἐπιστολαί). Καὶ ἐπιμένουμε ἀνυποχώρητοι, ὁπλισμένοι μὲ νεανικὸ πεῖσμα, γιατί οἱ Ἕλληνες ἀεὶ παῖδες ἐσμέν, γέρων δὲ Ἕλλην οὐκ ἔστιν (Πλάτων). Καὶ ὡς ἐλάλησεν ὁ αἰνικτής: παιδὸς ἡ βασιληίη...

Χρίστος Γούδης
30 Νοεμβρίου 2005
τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα
Πάτρα

Καὶ τὸ πρῶτο ποίημα ἀπὸ τὴν συλλογή:

Η ΚΙΒΩΤΟΣ

Τὴν κιβωτὸ τῆς μοίρας μας
Δὲν τήνε φτιάξαμε ἀπὸ ξύλο
Καὶ δὲν τὴν ρίξαμε στὴ θάλασσα

Δὲν τὴ γεμίσαμε μ᾿ ὅλα τὰ ζωντανὰ τῆς φύσης
Καὶ δὲν στείλαμε περιστέρι
Γιὰ νὰ χαθεῖ στὴν καταιγίδα
Ἢ νάρθει πίσω ὁδοδείκτης τῆς γαλήνης.

Τὴν κιβωτὸ τῆς μοίρας μας
Τὴν φτιάξαμε ἀπὸ μάρμαρο πεντελικὸ
Καὶ πνεῦμα ἁρμονίας καὶ κολῶνες

Καὶ τήνε στήσαμε στὸ βράχο
Νὰ ἀγναντεύει τὸν γαλάζιο ὁρίζοντα
Μέσ᾿ ἀπὸ τὰ γαλάζια μάτια της ἡ κουκουβάγια

Καὶ νὰ φωλιάζει στὰ ἐρείπια αὐτῆς τῆς γῆς
Καὶ νὰ θρηνεῖ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴ μοναξιὰ
Τῆς δόξας ποὺ ἦταν κάποτε ἡ Ἑλλάδα

Καὶ νὰ προσμένει τὴν μεγάλη ἐπιστροφὴ
Μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς δικῆς μας πολυτάραχης Ἀνατολῆς
Γιὰ νὰ σηκώσει πάλι ὑψηλὰ
Τὸν φωτοδότη Ἥλιο τῶν Ἑλλήνων

* * *

Ἄρθρα γιὰ τὸν Ἴωνα Δραγούμη:
+ Χρῆστος Χαρίτος, «Ἴων Δραγούμης: ὁ Ἑλληνικὸς Ἐθνικισμὸς στὴν καθαρή του μορφή», «Ἑλληνικὲς Γραμμές», 28-7-2008.
+ Γιῶργος Πισσαλίδης, «Ἴων Δραγούμης: ὁ πατέρας τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ», «Ἑλληνικὲς Γραμμές», 2002.

No marbles, no flame?

Παρακολουθῶ μὲ ἐνδιαφέρον τὶς πρωτοβουλίες πολιτῶν στὸ Διαδίκτυο, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀρπαχθέντων γλυπτῶν τοῦ Παρθενῶνος ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ Λονδίνου τὸ 2012. Οἱ πιὸ μαχητικοὶ μάλιστα προτείνουν νὰ ἀντιτάξουμε στοὺς Ἄγγλους τὸ σύνθημα: No marbles? No flame!

Ἱστολόγιον: No marbles? No flame!

Facebook group (ἤδη (27-9-2008) 4.222 μέλη): You want the OLYMPIC FLAME??? Give us back the STOLEN Marbles

Θεωρῶ τὶς πρωτοβουλίες αὐτὲς ἀξιέπαινες, καὶ τὶς στηρίζω. Θεωρῶ ὅτι εἶναι εὐκαιρία καὶ εἶναι καὶ χρέος μας νὰ ἀνακινήσουμε τώρα τὸ θέμα. Καὶ θεωρῶ ὅτι πρέπει νὰ τίθεται μετ᾿ ἐπιτάσεως, καὶ ἑν Ἑλλάδι καὶ στὴν Βρετανία, στὸ ὑψηλότερο δυνατὸ ἐπίπεδο (ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας κατὰ τὴν παράδοσι τῆς Φλόγας), ἀλλὰ καὶ -πάνω ἀπ᾿ ὅλα- μεταξὺ πολιτῶν τῶν δύο χωρῶν.

Ἐν τούτοις, γιὰ τὸ σύνθημα «No marbles? No flame!» ὑπάρχουν ἀντιρρήσεις, τυπικὲς καὶ οὐσιαστικές.

Σὲ ἐπίπεδο μιᾶς πρωτοβουλίας πολιτῶν, εἶναι -ἐπαναλαμβάνω- ἀξιέπαινο, καὶ προσωπικῶς τὸ στηρίζω, διότι θὰ βοηθήσῃ νὰ ἀνακινηθῇ τὸ θέμα. Ὡς Ἑλληνικὴ Πολιτεία, ὅμως, δὲν μποροῦμε καὶ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ θέσουμε ἔτσι. Ὄχι ἔτσι.

Τυπικῶς, κατ᾿ ἀρχάς, δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν Ὀλυμπιακὴ Φλόγα. Οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες καὶ ἡ Φλόγα, τυπικῶς -ὅσο καὶ ἂν αὐτὸ εἶναι ἀνιστόρητο, ἱερόσυλο ἢ ὅπως ἀλλιῶς τὸ χαρακτηρίσουμε-, ἀνήκουν στὴν ΔΟΕ· ἐμεῖς δὲν ἔχουμε κανένα τυπικὸ δικαίωμα, μόνον ἠθικό. Ἡ ΔΟΕ μᾶς ἀναθέτει νὰ δίνουμε τὴν Φλόγα καὶ νὰ παρελαύνουμε πρῶτοι, γιὰ νὰ μᾶς τιμήσῃ. Συνεπῶς, ἄρνησί μας νὰ δεχθοῦμε τὴν ἀρμοδιότητα τῆς ΔΟΕ θὰ ἐσήμαινε αὐτόματη διαγραφή μας ἀπὸ τὸ διεθνὲς ἀθλητικὸ κίνημα (ἴσως γιὰ καλό, θὰ ποῦν μερικοί· ἄσχετο!)

Αὐτὸ ὡς πρὸς τὸ τυπικὸν τῆς ὑποθέσεως. Ὡς πρὸς τὴν οὐσία, ἡ κίνησις θὰ ἦταν λανθασμένη στρατηγικῶς. Ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἔχουμε τὴν δύναμι νὰ ἐκβιάσουμε καὶ νὰ ἐπιβάλουμε διὰ τῆς ἰσχύος τὸ δίκαιόν μας, μιὰ ἀντίδρασι σὰν τὴν παραπάνω θὰ μᾶς ἐμφάνιζε σὰν κακομαθημένο παιδὶ ποὺ τοῦ πῆραν τὸ παιχνίδι και γιὰ ἐκδίκησι κλαίγεται καὶ κρατᾷ μοῦτρα. Θὰ μᾶς δυσφημοῦσε διεθνῶς καὶ θὰ ἐπίκραινε τὴν πλειονότητα τῶν Βρετανῶν πολιτῶν καὶ τοὺς φιλέλληνες ὅλου τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι στηρίζουν τὸ δίκαιο αἴτημα τῆς ἐπιστροφῆς τῶν γλυπτῶν. Ἡ ἔξυπνη στάσις, ἐπομένως, εἶναι νὰ δείξουμε ἀνωτερότητα: Ἐμεῖς προσφέρουμε, καὶ θὰ προσφέρουμε, ἀνεξαρτήτως ἀνταλλαγμάτων. Σᾶς δίνουμε τὴν Φλόγα, κι ἂς χρωστᾶτε ἀκόμη ἐσεῖς αὐτὸ ποὺ ὀφείλετε στοὺς Ἕλληνες καὶ στὸν πανανθρώπινο πολιτισμό. Καὶ εἴμεθα βέβαιοι ὅτι θὰ κάνετε τὸ χρέος σας.

Καὶ ἡ στάσις αὐτὴ δὲν εἶναι μόνον στρατηγικῶς ἀποτελεσματικότερη, ἀλλὰ καὶ βαθύτατα ἠθική. Ὄχι ἐπειδή... «τὰ γλυπτὰ δὲν ἀνήκουν σὲ ἐμᾶς, ἀλλὰ στὴν ἀνθρωπότητα», κατὰ τὴν μπουρδολογία κάποιων διανοητικῶς καθυστερημένων καὶ ἀφελληνισμένων «προοδευτικῶν». Ἀλλὰ γιὰ ἐντελῶς διαφορετικοὺς λόγους.

Τὰ γλυπτὰ τῆς Ἀκροπόλεως, ἀναπόσπαστα μέλη -ἀκρωτηριασθέντα ἀπὸ τὸν Ἔλγιν- τοῦ μνημείου, ἱερὰ κειμήλια καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν σύμβολα τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας καὶ ταυτότητος, ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸν στοιχειώδη σεβασμὸ πρὸς τὸν παγκόσμιο πολιτισμό, τὴν Τέχνη καὶ τὴν Φύσι, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐθνική μας ὑπόστασι, νὰ ἐπιστρέψουν στὴν πατρίδα τους, καὶ τὸ μνημεῖο νὰ ἀποκατασταθῇ. Ἀλλὰ τὴν Φλόγα, τὸν Πολιτισμό, τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ὀμορφιά καὶ τὴν Ἀρετή, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τὰ χαρίζουμε στὴν ἀνθρωπότητα ἁπλόχερα, χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀνταπόδωσι.

Τὰ ἱερὰ κειμήλια τοῦ Παρθενῶνος δὲν εἶναι ἀντάλλαγμα γιὰ ὁτιδήποτε· οὔτε χάριν ἀνταλλαγμάτων προσφέρουμε τὴν Ὀλυμπιακὴ Φλόγα.

Ἡ Ἑλλὰς εἶναι ὁ πνευματικὸς ἡγέτης τῆς ἀνθρωπότητος. [1]

Ἡ Ἑλλάς, ὅπως ὁ ἥλιος, χαρίζει ἁπλόχερα, χωρὶς νὰ ζητᾷ ἀνταλλάγματα, τὸ φῶς της σὲ δικαίους καὶ ἀδίκους. [2]

Ἡ Ἑλλὰς ἀντιτάσσει τὴν ἀσπίδα, τὸ δόρυ καὶ τὸ ξίφος, ὄχι γιὰ νὰ κερδίσῃ ὑλικὴ ἰδιοκτησία καὶ ἐξουσία, ἀλλὰ γιὰ νὰ κερδίσῃ τὴν ψυχή της· γιὰ νὰ ὑπερασπισθῇ τὴν Τιμή της.

Ἡ Ἑλλάς, ἔδωσε τὴν Ὀλυμπιακὴ Φλόγα στὸ Τρίτο Ράιχ, γιὰ νὰ λάβῃ εἰς ἀνταπόδωσιν τὴν φλόγα τῶν Στούκας, τὸ ὀλοκαύτωμα τοῦ Διστόμου καὶ τῶν Καλαβρύτων. Ἡ Ἑλλὰς θὰ δώσῃ τὴν ἱερὴ Φλόγα καὶ στὸ Ἠνωμένο Βασίλειο, ἀσχέτως ἂν δὲν ἔχει λάβει εἰς ἀνταπόδωσιν παρὰ τὸ σχοινί τοῦ Καραολῆ καὶ τοῦ Παλληκαρίδη, τὴν προδοσία τῆς Πόλης καὶ τῆς Κύπρου. [3]

Τὰ ἱερά μας κειμήλια θὰ τὰ ἐπανακτήσουμε, ἐπιτελώντας τὸ χρέος μας πρὸς τὴν Ἱστορία, τοὺς θεοὺς καὶ τὴν τιμή μας, εἴτε ὅταν φρονιματισθοῦν οἱ ἐξουσιαστὲς τοῦ φίλου λαοῦ τῶν Βρετανῶν, εἴτε μὲ τὴν δύναμι τῶν ὅπλων [4], ὅταν καταστῇ δυνατόν. Ἔως τότε, θὰ συνεχίσουμε νὰ προσφέρουμε καὶ νὰ θυσιαζόμεθα, ὅπως κάναμε χιλιετίες τώρα.

Μιὰ ἄλλη ἄποψις (ἀπὸ τὸν καθηγητὴ Χρίστο Γούδη)

Ὑπάρχει μάλιστα ἡ ἄποψις ὅτι ἀκόμη καὶ τὰ κλαπέντα κειμήλιά μας εἶναι οἱ καλύτεροι πρεσβευτές μας. Ὁ θαυμασμὸς ποὺ ἀπολαμβάνουν σὲ ὅλον τὸν κόσμο καταδεικνύει τὴν παγκόσμια πνευματικὴ ὑπεροχὴ καὶ κυριαρχία μας. «Οἱ καλύτεροι πρεσβευτές μας εἶναι τὰ ἀρχαῖα», λέγει ὁ Χρίστος Γούδης (βλέπε ἀπὸ τὸ 20:30 λεπτὸν τοῦ βίντεο). «Τί καλύτερη διαφήμισι; Θὰ ἔπρεπε νὰ δίνουμε κι ἄλλα ἀγάλματα», νὰ προβάλλουμε τὴν Ἑλλάδα σὲ ὅλον τὸν κόσμο, ἀντὶ νὰ τὰ ἔχουμε νὰ πιάνουν ἀράχνες στὶς ἀποθῆκες μας, συμπληρώνει.

Ὀρθὲς γενικῶς οἱ παρατηρήσεις τοῦ κ. Γούδη, ἀλλὰ ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου διαφωνῶ. Πρῶτον, ὅσον ἀφορᾷ στὴν Ἀκρόπολι εἰδικῶς, τὸ μνημεῖο εἶναι ἐνιαῖο, τόσο τὸ γλυπτὸ μνημεῖο τὸ ἴδιο, ὅσο καὶ σὲ συνάφεια μὲ τὸν Ἱερὸ Βράχο, τὸ γλυπτὸ καὶ τὸ φυσικὸ μνημεῖο μαζί. Δεύτερον, ἄλλο νὰ δίδῃς, ἄλλο νὰ σὲ κλέπτουν. Τρίτον, οἱ κλέπται Φραγκοσάξονες δὲν ἀναγνωρίζουν διὰ τῆς κλοπῆς πνευματικὴ ὀφειλὴ εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἀλλὰ θεωροῦν ἑαυτοὺς ἀπογόνους καὶ ἰδιοκτῆτες τῆς ἀρχαίας κληρονομᾶς, ἐμᾶς δὲ μᾶς θεωροῦν νόθους καὶ ἀνδράποδα. (Περισσότερα γιὰ τὴν ἱστορία καὶ τὴν σημασία τῆς λεηλασίας ἔχω γράψει στὸ «Ἡ ἀποκατάστασις τοῦ Παρθενῶνος καὶ ἡ ξανθιὰ ἀρχ**ολόγος», ὅπου καὶ παραπομπὲς καὶ σὲ ἄλλες ἐξαιρετικὲς ἱστοσελίδες γιὰ τὸ θέμα.)

(Γιὰ τὸ ἀξιολογότατο ἔργο τοῦ Ἰνστιτούτου «Ἴων Δραγούμης» καὶ τοῦ Χρίστου Γούδη προσωπικῶς, καὶ γιὰ τὴν πρόσφατη ὡραία ἐκδήλωσι στὴν Παλαιὰ Βουλή, θὰ γράψω προσεχῶς. Οἱ δὲ ἐκπομπὲς τοῦ Ἰδρύματος προβάλλονται καὶ ἀπὸ τὸ osoizontanoi.blogspot.com .)


Σημειώσεις:

[1] Γεώργιος Ἀ. Βλάχος, «Ἡ Καθημερινή», 29 Ὀκτ. 1940: «Κράτος μικρὸν μὲ ἱστορίαν μεγίστην, μήτηρ θηλάσασα τὴν ὑφήλιον, φάρος λαμπροτάτου φωτός, ἡ Ἑλλάς, καταυγάσασα τοὺς αἰῶνας, ἔδωσεν εἰς ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα ὄχι μόνον τὴν ζωήν, τὸ φῶς, τὸν πολιτισμόν, τὰ γράμματα καὶ τὰς τέχνας, ἀλλὰ καὶ τὸ παράδειγμα τῆς αὐτοθυσίας καὶ τοῦ ἡρωισμοῦ, τὴν Σαλαμῖνα, τὰς Θερμοπύλας, τὸ Ζάλογγον, τὸ Σοῦλι, τὸ Μεσολόγγι...»

[2] Ἰωάννης Συκουτρῆς, «Φιλοσοφία τῆς ζωῆς»: «Εἰς τὴν ἑτοιμότητα τοῦ κινδύνου τὸν σύρει [τὸν ἡρωικὸ ἄνθρωπο] μὲ ἀκαταμάχητον ἔλξιν ἡ αἰσθητική, θὰ ἔλεγα, γοητεία τοῦ κινδύνου, ἡ συναίσθησις ὅτ᾿ εἶναι προνόμιον τῶν ἐκλεκτῶν (ὄχι καθῆκον ἢ πράξις φιλανθρωπίας) νὰ συντρίβωνται ὑπὲρ τῶν ἄλλων, ὑπὸ τῶν ἄλλων - τὸ πολυτιμότερον προνόμιον! [...]
Ὑπερήφανος εἶναι, ὄχι ἐγωιστής. Δι᾿ αὐτὸ σπαταλᾷ τὸν ἑαυτόν του. Ἡ εὐτυχία του εἶναι νὰ δαπανᾷ, ἀκριβέστερον ἀκόμη: νὰ δαπανᾶται. Ἀνεξάντλητος ὅπως εἶναι, δὲν ξέρει ἀριθμητικήν. Εἶναι τόσον πλούσιος, ὥστε θ᾿ ἀναπληρώσῃ εὔκολα (τὸ ξέρει) κάθε ζημίαν· πρὸς τί λοιπὸν νὰ τὴν ὑπολογίζῃ; [...]
Σκορπᾷ τοῦ νοῦ του τὰ γεννήματα, ποὺ εἶναι δι᾿ αὐτόν βιώματα ψυχῆς, χωρίς νὰ κατοχυρώνῃ συγγραφικῶς τὴν πατρότητά των, νά ἔτσι σὰν τὸν ἥλιον ποὺ ἀκτινοβολεῖ παντοῦ τὸ φῶς του. Καὶ ὁ ἥλιος δὲν ἔχει μετρητὴν τοῦ φωτός· ἔχουν αἱ ἠλεκτρικαὶ ἐταιρεῖαι μόνον. Καὶ εἶν᾿ ἡ χαρά του νὰ σκορπᾷ: ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ τῆς γῆς τὰ ἐκτιμᾷ ὄχι ὡς κτήματα, ἀλλ᾿ ὡς χρήματα (μὲ τὴν ἀρχαίαν σημασίαν τῆς λέξεως ἐκ τοῦ χρῶμαι), ὡς δαπανήματα δηλαδή. Ἢ μᾶλλον πιστεύει πὼς ἀγαθὰ δὲν εἶναι· γίνονται ἀγαθά, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς καὶ ἐφ᾿ ὅσον δαπανῶνται.»

[3] Ἠλίας Μπαζίνας, «Φίλαθλος», 5 Δεκ. 1999: «Ἂς μὴν μᾶς παρασύρῃ λοιπὸν κάποια ἀταίριστη καὶ ξένη πρὸς τὴν οὐσία τοῦ Ἕλληνα ἔπαρση. Ἂς μὴ φανταζόμαστε ὅτι ἤρθαμε γιὰ νὰ «κυβερνήσουμε τὸν κόσμο». Δὲν εἶναι ἡ μοίρα καὶ ὁ προορισμός μας νὰ ὑποδουλώνουμε ἀλλὰ νὰ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΜΕ. Νὰ λυτρώνουμε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σκοταδιοῦ. Σχεδὸν πάντα μὲ δικές μας ὀδύνες καὶ ὠδίνες. ἡ μοῖρα μας εἶναι ἡ μοῖρα τοῦ Προμηθέα. Τὸν Σταυρό τὸν ἀγκαλιάσαμε σὰν σύμβολο, γιατὶ καταλάβαμε ὅσο κανένας τὸ νόημά του.»

[4] Ὅπως ὁ Αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος ἐπανέκτησε καὶ ἀνύψωσε τὸν Τίμιο Σταυρό [Ἱ.Μ. Παντοκράτορος] [Βῆμα] (Κωνσταντινούπολις 14 Σεπτ. 629, Ἰεροσόλυμα 30 Μαρτ. 630· ἐξ οὗ καὶ τὸ περίφημον «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν Σου / καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν Σου· νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος / καὶ τὸ Σὸν φυλάττον διὰ τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα.»)


Δεῖτε ἐπίσης:

Ἡ Μελίνα, ὁ Ντασέν, ὁ Ἔλγιν καὶ τὸ νέο Μουσεῖο τῆς Ἀκρόπολης. Ἐκπομπὴ «Ἔρευνα», μὲ τὸν Παῦλο Τσίμα, MEGA, 2008-05-06 (54 min) [βίντεο] [ἱστοσελὶς τῆς ἐκπομπῆς] [κείμενο σὲ pdf]

Ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα θραῦσμα τῆς ζωφόρου τοῦ Παρθενῶνος ἀπὸ τὸ Μουσεῖο τοῦ Παλέρμο (23-9-2008). Εὐχαριστοῦμε θερμῶς τοὺς φίλους Ἰταλούς, τὸν πρόεδρο Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο καὶ τὸν φιλέλληνα ἀρχαιολόγο καθηγητὴ Λουὶ Γκοντάρ.

Marbles Reunited
Μιὰ θαυμάσια βρετανικὴ πρωτοβουλία, ἡ ὁποῖα ἀνασυνθέτει μὲ ἡλεκτρονικὸ τρόπο τὰ ἀκρωτηριασθέντα γλυπτὰ τοῦ Παρθενῶνος. Δεῖτε το!
Γιὰ αὐτοὺς τοὺς φίλους Βρετανούς, ὅπως καὶ αὐτοὺς τῆς British Committee for the Restitution of the Parthenon Marbles, ἀξίζει νὰ δώσουμε τὴν Φλόγα!

Προηγούμενες δημοσιεύσεις μου:
+ Ξενάγηση στὸ Νέο Μουσεῖο Ἀκροπόλεως (βίντεο) - Ἀναθερμαίνεται τὸ αἴτημα τοῦ ἐπαναπατρισμοῦ τῶν κλοπιμαίων τοῦ Ἔλγιν
+ Τὸ Νέον Μουσεῖον Ἀκροπόλεως καὶ ἡ ἄλλη ἄποψις γιὰ τὰ κτήρια τῆς Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου
+ Oἱ κόρες τῶν Ἀθηνῶν ταξιδεύουν
+ Ἡ ἀποκατάστασις τοῦ Παρθενῶνος καὶ ἡ ξανθιὰ ἀρχ**ολόγος
...ὅπου καὶ παραπομπὲς σὲ ἄλλους δικτυακοὺς τόπους.

Ἄλλα Facebook groups καὶ causes:
+ Repatriation of the Parthenon Marbles
+ Return of the Greek Art To Greece
+ Return and Restoration of Hagia Sophia and The Seminary of Halki
+ The new Acropolis Museum

Ἀπαντῶ στὴν «Πατριδογνωσία» τοῦ «Κ» τῆς «Καθημερινῆς» τῆς Κυριακῆς

Ἡ ἑλληνικότητα εἶναι αἴσθημα ἢ συνείδηση;

Πεπρωμένο.

Ἐντολή, τῆς ὁποίας οὔτε τὴν προέλευσι οὔτε τὸν σκοπὸ μποροῦμε νὰ προσδιορίσουμε καὶ νὰ ἐξηγήσουμε πλήρως. Αὐτὴ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Γένους, ἐμεῖς λιγόστιγμες ἐκφράσεις («Ἐσύ εἶσαι μιὰ λιγόστιγμη ἔκφραση, αὐτὴ εἶναι τὸ πρόσωπο.» Νίκος Καζαντζάκης, «Ἀσκητική», κεφ. «Ἡ ράτσα».) Μόνον νὰ ἀγαπήσουμε. Amor fati.

Χρέος, προορισμὸς καὶ ἀνάγκη τοῦ Ἕλληνος εἶναι ἡ καλλιέργεια καὶ ἀνάπτυξις τοῦ πρωτογενοῦς αἰσθήματος (δηλαδὴ τοῦ πατριωτισμοῦ) τοῦ Πεπρωμένου σὲ συνείδησι. Ὅ,τι μόλις ἔγραψα εἶναι ὁ ὁρισμὸς τοῦ «ἐθνικισμοῦ». (Ἡ λέξις κακοποιεῖται ἀπὸ πολλοὺς σήμερα, ἀλλὰ ὡς Ἕλληνες ἂς ἐμμένουμε στοὺς ἀκριβεῖς ὁρισμούς).

Τί πιὸ μικρὸ ἑλληνικὸ ἀγάπησα;

...

Οἱ κομψὲς κοπελιὲς τῶν μινωικῶν καὶ μυκηναϊκῶν τοιχογραφιῶν.

Οἱ μαίανδροι τοῦ γεωμετρικοῦ ρυθμοῦ - Ἑλληνικὴ πνευματικὴ κοσμογονία.

Τὸ ἀρχαϊκὸ χαμόγελο καὶ οἱ βόστρυχοι τῆς κόμης τῶν κούρων καὶ τῶν κορῶν. Καὶ ἡ κλασσικὴ πληρότης.

Ἡ λιτή, ἀφαιρετικὴ καὶ ἀποφασιστικὴ γραμμὴ τῆς κορινθιακῆς περικεφαλαίας, τὰ μάτια, ἡ μύτη, δυὸ-τρεῖς χάλκινες γραμμές· ἡ ἀσπίς καὶ τὸ δόρυ· ἡ ὁπλιτικὴ φάλαγξ, ἔκφρασις δημοκρατίας· ἡ ἅμιλλα, ὁ ἀγών.

Ἡ λιτότης καὶ ἡ στιβαρότης τοῦ δωρικοῦ κίονος, συνδυασμένη μὲ τὴν λεπτότητα καὶ κομψότητα (ἔξ ἴσου λιτὴ) τοῦ ἰωνικοῦ.

Καὶ οἱ ἀρμονικές καμπύλες τῶν ταπεινῶν ξωκκλησιῶν μας, ἕνα μὲ τὴν γραμμὴ τῶν λοφίσκων καὶ τῶν βουνῶν μας.

Οἱ πολύχρωμες, ἀριστοκρατικές, ἀρχοντικὲς ψηφίδες τοῦ Βυζαντίου.

Οἱ ψιλὲς καὶ οἱ δασεῖες καὶ οἱ ὑπογεγραμμένες, ἡ χαμένη -ὄχι ἀκόμη- τέχνη τῆς γραφῆς μας· τὰ ταπεινὰ στολίδια ποὺ ἀντηχοῦν τοὺς ἀρχαίους κυματισμούς τῆς γλώσσας μας.

Τὰ δρομάκια τοῦ Πικιώνη στοῦ Φιλοπάππου.

Τὰ ἀκροκέραμα τῶν παλιῶν ἀθηναϊκῶν σπιτιῶν.

Ὅ,τι ἀντηχεῖ τὴν Μητέρα Γῆ μας. Οἱ κυματιστοὶ ἀμπελῶνες καὶ τὰ ὑπέρθυρα τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη. Τὸ Φῶς καὶ τὴν Γραμμή της, ποὺ λέγει ὁ Γιαννόπουλος («αὐτὸς ὁλόκληρος ὁ Γήινος Γραμμικὸς καὶ Χροϊκὸς Χορός, ὁ ὑμνῶν τὴν Δόξαν τοῦ Παγκάλου Τρελλοθεοῦ τῆς Ἑλλάδος»), τὶς πολυποίκιλες, μικροσκοπικὲς καὶ μεγάλες φρακταλικὲς ἐκφάνσεις τοῦ Ἑλληνικοῦ Χάους, ποὺ λέγει ὁ Παῦλος Δημοτάκης.

Οἱ λοφίσκοι καὶ οἱ κολπίσκοι, οἱ κυματισμοὶ καὶ τὰ βότσαλα τῆς ἀκρογυαλιᾶς, τὰ κουκουνάρια καὶ οἱ πευκοβελόνες (Ὁ Γιῶργος Σεφέρης γράφει στὸν Γεώργιο Θεοτοκά: «Φάγαμε τὰ νιάτα μας γυρεύοντας τὴν περίφημη ἑλληνικὴ πραγματικότητα. Καὶ ἡ ἑλληνικὴ πραγματικότητα ἦταν μπροστά μας καὶ δὲν τὴν βλέπαμε, ἕνα βελόνι πεύκου.»), ὁ βασιλικὸς καὶ τὸ γλυκὸ τοῦ κουταλιοῦ («Τὸ νερὸ μὲ τὸ γλυκὸ τοῦ κουταλιοῦ, ἡ ἀνατολίτικη συνήθεια, καὶ ὁ καφὲς εἶναι ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες μικρὲς χαρὲς τῆς καθημερινῆς ζωῆς, καὶ ἡ πρώτη ἀπόλαψη ποὺ ἀποζητοῦμε μόλις σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν ὕπνο. [...] Καὶ μιὰ γλάστρα μὲ βασιλικὸ μπορεῖ νὰ συμβολίζει τὴν ψυχὴ τοῦ ἔθνους καλλίτερα ἀπὸ ἕνα δράμα τοῦ Αἰσχύλου.» (Ἴων Δραγούμης, «Ἑλληνικὸς Πολιτισμός», 1914.)). «Γῆς παῖς εἰμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος» (Ὀρφεύς, ἀπόσπ. 17)

Ἡ ὑπέροχη ἐκδοχὴ τοῦ Ἕλληνα.

Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος.

Αὐτὸ ποὺ μὲ χαλάει.

Οἱ νεοέλληνες καὶ ὁ ἑαυτός μου.

Παράγει πολιτισμὸ ὁ Ἕλληνας τῆς νέας ἐποχῆς ἢ μένει προσκολλημένος σὲ μιὰ ρητορικὴ ἑλληνικότητα;

Χειρότερα. Ἐγκαταλείπει πλέον συνειδητὰ ὁ ἀφελληνισμένος, «παγκοσμιοποιημένος», «προοδευτικός», εὐκαιριακὸς πάροικος τῆς Ἑλληνικῆς Γῆς ἀκόμη καὶ τὴν ρητορικὴ Ἑλληνικότητα. Σὲ σημεῖο ὥστε συχνὰ ἡ «ρητορικὴ ἑλληνικότης», δηλαδὴ ὁ φονταμενταλισμός, νὰ καθίσταται προσωρινῶς ἀναγκαῖος, ἔσχατη ἄμυνα, μήπως καὶ μέσα στὸ σχῆμα διασωθῇ κάτι ἀπὸ τὴν οὐσία, ἔστω σὲ λανθάνουσα κατάστασι, γιὰ νὰ τὸ ἀνακαλύψουμε καὶ νὰ τὸ καλλιεργήσουμε καὶ πάλι, ὅταν ἡ νεοταξικὴ λαῖλαψ κοπάση.

Ὑπ᾿ αὐτὲς τὶς συνθῆκες ὁ νεοέλλην (Ἑλληνέζος, κατὰ τὸν ἐκδότη τοῦ θρακιώτικου «Ἀντιφωνητοῦ» Κώστα Καραΐσκο) ἔχει ἐγκαταλείψει κάθε γνήσια, ἑλληνικὴ πολιτιστικὴ δημιουργία. Ὑπάρχουν μόνον Κρυφὰ Σχολειά. Ἑλληνοκεντρικοὶ σύλλογοι καὶ ὁμάδες πρωτοβουλίας. Σκῆτες στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ στὰ μοναστήρια. Μοναχικοὶ καλλιτέχνες, δημιουργοί, ἄγνωστοι Ἕλληνες ποὺ νιώθουν ἀκόμη στὶς φλέβες τους τὴν βοὴ τοῦ πανάρχαιου ρυακιοῦ τοῦ Γένους. «Ἡ ἀρχαία ψυχὴ ζῇ μέσα μας ἀθέλητα κρυμμένη». (Κωστῆς Παλαμᾶς, «Ἴαμβοι καὶ Ἀνάπαιστοι») Περιμένοντας.

Μὲ ποιὰ ταυτότητα οἱ Ἕλληνες περιέρχονται στὸν σύγχρονο κόσμο;

Μὲ τὸν ἀριθμὸ τοῦ λοβοτομημένου τροφίμου φρενοκομείου. Ἀλλ᾿ ἔσσεται ἦμαρ.

Τὸ ἑλληνικό μου «γιατί» κι ἕνα «πρέπει» ποὺ πέταξα.

Τὴν αὐταπάτη τῆς αἰσιοδοξίας.

Ὁ Ἕλληνας ποιητής μου.

Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος.

Θὰ ἔλεγα, ὁ Καβάφης - ἀλλὰ εἶναι τῆς μόδας νὰ τὸν ἐπικαλοῦνται πολλοί, γιὰ λάθος λόγους. Νὰ τὸν ἐπικαλοῦνται ὡς παράδειγμα... κοσμοπολίτου, προτύπου τῆς σημερινῆς ἐθνομηδενιστικῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἐνῷ εἶναι τὸ ἀντίδοτο σὲ αὐτήν· μᾶς διδάσκει τὶ σημαίνει ζωντανὴ ἑλληνικότης, μὲ ἑλληνικὴ ἀρχοντιὰ καὶ «ποικίλη δράσι τῶν στοχαστικῶν προσαρμογῶν», χωρὶς νεοελλαδικὴ μειονεξία, μέσα στὴν παγκοσμιοποίησι. Καὶ τὶ σημαίνει ζωντανὴ ἱστορικὴ μνήμη καὶ θερμὸς πατριωτισμὸς χωρὶς μειονεκτικὴ περιχαράκωσι καὶ ὀπισθοδρόμησι.

Ὁ Κάλβος. Ἡ λιτή, αὐστηρή, ὑψιπετὴς λύρα τῶν αἰώνων.

Φυσικά, πάντοτε, ὁ παπποῦς Ὅμηρος. Καὶ ὁ Ἠράκλειτος, καὶ ὁ Πλάτων, και ὁ Ρωμανός. Καὶ ψηλὰ στὶς χιονισμένες βουνοκορφὲς τοῦ Ὀλύμπου, τὸ Δημοτικὸ Τραγοῦδι.

Ἡ ἀδιαπραγμάτευτη ἑλληνικὴ ἀλήθεια μου.

Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες, ὅ,τι εἶστε μὴν ξεχνᾶτε,

δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε

καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν, θὰ ᾿ρθοῦνε, θὰ περάσουν.

Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.

(Κωστῆς Παλαμᾶς)

Ἡ ὁδὸς τῶν Ἑλλήνων στὸν παγκόσμιο χάρτη - ὁρίστε την.

Ὁρίζονται καὶ χαρτογραφοῦνται τὰ οἰκόπεδα καὶ οἱ δρόμοι τῆς γῆς, ὄχι τῶν αἰθέρων. Καὶ  ἡ Ἑλλάς:

Στὴν Ἀσία ἂν ἀγγίζει ἀπὸ τὴ μιά,

τῆς Εὐρώπης λίγο ἂν ἀκουμπᾶ,

στὸν αἰθέρα στέκει, νά!

καὶ στὴν θάλασσα μόνη της.

(Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Ἄξιον Ἐστί»)

Βιβλία, Ἕλληνες καὶ Πέρσες, πονηρὲς δραστηριότητες τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ ἐθνικιστικὸ μανικιούρ

Ὅλοι οἱ «φιλειρηνιστὲς» ἔπνεαν μένεα κατὰ τῶν «300» τοῦ Μίλερ. Μᾶς εἶχαν πρήξει τ᾿ αὐτιά. (Βεβαίως, ἦταν ὀδυνηρὴ ἔκπληξις γι᾿ αὐτούς, ὅτι ἐν μέσῳ τῆς «ἐπιχειρήσεως Ρεπούση», θὰ ξυπνοῦσε τὸν πατριωτισμὸ καὶ μάλιστα τὴν ὑπερηφάνεια τῶν Ἑλλήνων μιά... χολλυγουντιανὴ ταινία! Θυμοῦμαι τὶς ἀντιδράσεις τῶν «προοδευτικῶν» τὴν ἐπομένη τῆς πρεμιέρας: θρῆνος, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμός. Ἐπ᾿ αὐτοῦ μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὴν ἱστοσελίδα μου: «300, ἡ ταινία: κρίσεις καὶ ἐπικρίσεις».)

Ποιός εἶναι αὐτός, ὅμως, ποὺ οὐσιαστικά ἐκάλυψε τὶς πραγματικὲς ἐλλείψεις τῆς ταινίας (ἡ ὁποία, ὡς χολλυγουντιανὸ ὑπερθέαμα, ἐννοεῖται ὅτι οὔτε μποροῦσε οὔτε ἤθελε νὰ καλύψῃ); Ποιός ἐμόχθησε γιὰ νὰ μᾶς δείξῃ τὴν πραγματικὴ ἑλληνικὴ κληρονομιά, τὴν ὁποία ὑποτίθεται ἡ ταινία διέστρεφε; Ποιός ἀπάντησε στὴν ἀντιπερσικὴ ὑστερία τῆς Δύσεως; Κανένας «προοδευτικός»; Ὄχι βεβαίως. Αυτοὺς κατὰ βάθος δὲν τοὺς πείραζε ἐὰν ἐδυσφημοῦντο οἱ Πέρσες, τοὺς ἐνοχλοῦσε ποὺ ἐτιμῶντο οἱ Ἕλληνες.

Ὄχι, κανένας προοδευτικός. Αὐτὸς ποὺ ἀπάντησε σὲ ἐτοῦτα τὰ ἐρωτήματα ἦταν ἕνας... «ὀπισθοδρομικός ἐθνικιστής»! Ὁ Δάσκαλος Σαράντος Καργάκος, με τὴν μνημειώδη δίτομη «Ἱστορὶα τῆς Ἀρχαίας Σπάρτης» (μετὰ τὴν τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν»), μᾶς ἔδειξε τὴν πραγματικὴ Σπάρτη, χωρὶς προκαταλήψεις καὶ μυθεύματα. Μᾶς ἔδειξε προπαντὸς ὅτι ἡ πολιτεία τῆς Σπάρτης ἐσήμαινε πολλὰ περισσότερα ἀπὸ μιὰ πολεμικὴ μηχανή.

Τώρα μὲ τὸ νέο βιβλίο του, «Οἱ Πέρσες κι ἐμεῖς: Γιὰ μιὰ πολιτικὴ γνωριμίας - Ἱστορικὸ καὶ ταξιδιωτικὸ ὁδοιπορικό» (ἐκδ. Σιδέρης, 2008), μετὰ τοὺς Ἀθηναίους καὶ τοὺς Σπαρτιάτες, ἔρχεται νὰ μᾶς γνωρίσῃ καὶ τοὺς Πέρσες! Ἕναν ἀρχαῖο, σπουδαῖο πολιτισμό, μὲ τὸν ὁποῖον μᾶς συνδέουν πολλά. Ἔρχεται ὁ... ὀπισθοδρομικός ἐθνικιστής Καργάκος, γιὰ μᾶς δείξῃ οὐσιαστικὰ ὅτι μποροῦμε νὰ ὑπερηφανευόμεθα γιὰ τὶς Θερμοπύλες χωρὶς νὰ εἴμεθα... ἀντι-ἰρανοὶ ὑπηρέτες τῶν ΗΠΑ καὶ ὀπαδοὶ τοῦ Μπούς! Ἔρχεται ὁ Καργάκος νὰ μᾶς δείξῃ μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες ἄλλοτε βίαιης ἀντιπαραθέσεως καὶ ἄλλοτε ἐποικοδομητικῆς ἀλληλεπιδράσεως, ὅτι καὶ αὐτὸ τὸ παλαιὸ χυμένο αἷμα καὶ ἡ ἀρχαία κληρονομιὰ ἀμφοτέρων τῶν λαῶν μᾶς ἐνώνει σήμερα ἀπέναντι στὴν νεοταξικὴ ἰσοπέδωσι.

Τὸ βιβλίο ἔχει δύο μέρη:
Τὸ πρῶτο μέρος εἶναι μιὰ ἱστορικὴ ἀναδρομὴ τῶν σχέσεων Ἑλλήνων καὶ Περσῶν, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Στὸ δεύτερο, εἶναι ἕνα ταξιδιωτικὸ ὁδοιπορικὸ τοῦ ἰδίου τοῦ συγγραφέως ἀπὸ τὴν σύγχρονη Περσία! Συνοδεύεται δὲ ἀπὸ ἀρκετὲς φωτογραφίες τοῦ συγγραφέως.
Στό τέλος μάλιστα ὁ Σαράντος Καργάκος παραθέτει περσικὲς πηγὲς ποὺ τεκμηριώνουν τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καὶ καταλήγει ἐπισημαίνοντας ὅτι τὸ Ἰρὰν δὲν ἔχει ἀναγνωρίσει τὰ Σκόπια ὡς «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας»!

Εὖγε στὸν χαλκέντερο Σαράντο Καργάκο, ὁ ὁποῖος ἔχει ἤδη ἄλλα δυὸ- τρία βιβλία στὰ σκαριά (γιὰ τὴν Ἐπανάστασι τοῦ 1821 καὶ τὰ ἡρωικὰ πρότυπα ποὺ ἄφησε κληρονομιὰ σὲ ἐμᾶς, καὶ ἄλλα θέματα.)

Γιά τὸ ἴδιο βιβλίο, ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο «Βιβλία».

...

Ἕνα ἄλλο βιβλίο ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια μου ἦταν τὰ «Μυθολογικὰ παράδοξα καὶ ἕνα διήγημα» τῆς Ἑλένης Λαδιᾶ (ἐκδ. Gema, Ἀθήνα 2007). Μὴν ἀνησυχεῖτε, λέγοντας «παράδοξα» δὲν ἐννοεῖ ἀρχαῖα διαστημόπλοια, ὑπερόπλα καὶ ὁμάδες Ἔψιλον· ἡ συγγραφεὺς εἶναι σοβαρή. Γράφει γιὰ παράξενα τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας, προσθέτοντας καὶ μερικοὺς δικούς της στοχασμούς.

Ἂς μεταφέρω ἐδῶ ἕνα ἀπόσπασμα. Τί απ᾿ ὅλα; Ἄ ναί, τὸ ἐξῆς φαιδρόν, γιὰ τὶς πονηρὲς δραστηριότητες τοῦ Ἀπόλλωνος (ἡ ἐπιλογὴ τοῦ θέματος σκοπὸ ἔχει τὴν αὔξησι τῶν ἀναγνωστῶν μου - ἢ τῶν ἀναγνωστριῶν μᾶλλον...):

Σελὶς 45, περὶ Ὑπερβορείων:
«Ὁ ποιητὴς θεωρεῖ τὴν χώρα τῶν Ὑπερβορείων χώρα τῶν ἀθανάτων: «ναυσὶ σ᾿ οὔτε πεζὸς ἰὼν (κεν) εὕροις/ἐς ὑπερβορέων ἀγῶνα θαυμαστὰν ὁδόν» [Πινδάρου, Πυθιόνικος X, μτφρ. Τάσος Ροῦσσος, Κάκτος]. Δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει κανεὶς ἐκεῖ οὔτε μὲ καράβι οὔτε πεζῆ. Μόνο ὁ Περσεύς, λέγει, ἔφτασε καὶ μπῆκε στὶς οἰκίες τους. Σὲ ἐκείνη τὴν εὐδαίμονα χώρα ὅλοι τραγουδοῦν, χορεύουν, γλεντοῦν, μὲ τὰ μαλλιὰ δεμένα σὲ χρυσὲς δάφνες, ἐνῶ ἠχεῖ ὁ ἀέρας ἀπὸ τὸ βουητὸ τῶν αὐλῶν. Ἀσθένειες καὶ ὀλέθρια γηρατειὰ δὲν ἀγγίζουν τὴν ἱερὴ φυλή, ποὺ δὲν μοχθεῖ γιὰ τίποτα. Εἶναι ἕνας λαὸς ποὺ ἀγαπᾷ τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τοῦ θυσιάζει ἑκατόμβες ὄνων. Καὶ ὁ θεὸς «χαίρει, γελᾷ θ᾿ ὁρῶν ὕβριν ὀρθίαν κνωδάλων».

»Τὶ ἀντιθετικό! ἕνας τόσο καλαίσθητος καὶ ἱερὸς λαὸς βάζει τὸν θεό του νὰ χαίρεται μὲ τὶς ὀνοθυσίες καὶ τὰ ὀρθούμενα μόρια τῶν ἐρεθισμένων ζώων. Κι ἕνας θεός, ποιητὴς καὶ μουσηγέτης, ποὺ τὰ ἄφθονα δάκρυά του, ὅπως ἀφηγοῦνται οἱ Κέλτες, πλημμύρισαν τὶς ὄχθες τοῦ Ἠριδανοῦ, καθὼς πήγαινε στὴν χώρα τῶν Ὑπερβορείων, ἀφήνοντας πίσω τὸν νεογέννητο γιό του Ἀσκληπιὸ καὶ τὴν κατοικία τῶν θεῶν, κατὰ τὴν διαταγὴ τοῦ Διός, νὰ εὐχαριστεῖται μὲ τέτοια ἔθιμα [Ἀπολλωνίου Ροδίου, Ἀργοναυτικά, Δ 609-618, μτφρ. Ἀναστάσιος Δ. Βολτής, Καρδαμίτσα, 1988].

»Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἡ ἑλληνικὴ ὀπτική: ἡ ἀρμονία τῶν ἀντιθέτων, ἡ χαρμολύπη, ὁ κλαυσίγελος.»

Σημειώνω ἐγὼ ὅτι αὐτὰ τὰ γράφει ὁ σοβαρὸς καὶ ὑψιπέτης Πίνδαρος, ὄχι κάποιος ἐλευθεριάζων τῶν Ἑλληνιστικῶν ἢ Ρωμαϊκῶν χρόνων· ἄρα εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγει ἡ συγγραφεύς, καὶ περισσότερο ἀκόμη, θὰ ἔλεγα, γνήσιος, ἀρχαῖος, ἁγνὸς καὶ φυσικὸς παγανισμός - ἡ ἀρχέγονη φυσικὴ ζωή, ἐννοῶ, ἡ ἑνότης μὲ τὴν φύσι.

...

Κατὰ τ᾿ ἄλλα, οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες τελείωσαν, ἔβγαλαν τὸ ἄχτι τους οἱ προοδευτικάριοι καταγγέλλοντας τὸν ἀθλητικό... «ἐθνικισμό», ἀλλὰ τοὺς ξέφυγε τὸ ἐξῆς... φαιὸ καὶ ἀποκρουστικὸ ἐθνικιστικὸ κροῦσμα· προσέξτε τὸ βάψιμο τῶν νυχιῶν τῆς πρωταθλήτριάς μας, τῆς Πηγῆς Δεβετζῆ! Τρομερό! Νὰ τῆς κοποῦν τὰ δάκτυλα, σὲ λαϊκὸ δικαστήριο στὰ Ἐξάρχεια!