Ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ὁ ἀνίκητος ἐνίκησε καὶ πάλι.
Ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ὁ ἡμίθεος ποὺ ἐπάλευε μὲ λέοντες καὶ δαίμονες πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα τοῦ κόσμου, εἶχε νὰ πολεμήσῃ μὲ τὸν δυσκολότερο ἀντίπαλο.
Τὸν σημερινὸ μικρὸ ἑαυτό μας. Τὴν παγκόσμια κοινωνία τῆς παρακμῆς. Τὴν Ἑλλάδα τοῦ τέλους τῆς Ἱστορίας.
Καὶ τὸ λέγω, διότι ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ εἶναι πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Δὲν εἶναι μόνον ὁ μέγιστος ἡγέτης καὶ στρατηλάτης, αὐτὸς ποὺ ἄλλαξε τὴν μορφὴ τοῦ κόσμου. Αὐτὸς ποῦ ὑπῆρξε ἡ Μεγάλη Ἔκρηξις (Big Bang) τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἥρως τοῦ παραμυθιοῦ, ὁ ἱππότης, ὁ πολεμιστής καὶ ὁ ὀνειροπόλος, ὁ ἥρως πέρα ἀπὸ τὴν λογικὴ καὶ τ᾿ ἀνθρώπινα. Ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ὠνειρευόταν μὲ τὸν Ὅμηρο στὸ προσκεφάλι, ἐκάλπαζε μὲ τὸν Βουκεφάλα σὰν τὴν ἀστραπή, κατέκοπτε τὸν γόρδιο δεσμὸ καὶ πηδοῦσε σὰν δαίμονας πάνω ἀπὸ τὰ τείχη τῶν Μαλλῶν στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου, καὶ πάνω ἀπὸ τὰ σύννεφα στὴν Ἄορνο Πέτρα. Ὁ Ἀχιλλεὺς τοῦ Μύθου, ἐνσαρκωμένος στὴν Ἱστορία. Ἡ πραγματικότης πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν φαντασία! Καὶ ποῦ χῶρος σήμερα γιὰ τὴν φαντασία; Μποροῦμε νὰ ὀνειρευόμαστε σήμερα, ὅπως ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, μὲ τὸν Ὅμηρο στὸ προσκεφάλι; Μποροῦμε νὰ ὀνειρευόμαστε τὸν ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ; Ἢ εἶναι πέρα ἀπὸ ἐμᾶς; Πέρα καὶ ἀπὸ τ᾿ ἄστρα;
Ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ἐνίκησε (ἐμεῖς νικήσαμε δηλαδή· αὐτὸς δὲν μᾶς ἔχει ἀνάγκη) καὶ πάλι. Ζεῖ καὶ βασιλεύει.
Ὅσο ὑπάρχει Ἑλλάς. Ὅσο ὑπάρχει Κόσμος. Ὄσο ὑπάρχει ὄνειρο.
Μαζί Σου, ὦ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ, ὡς τὸν ᾍδη καὶ ἀκόμη παραπέρα.
Ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ὁ ἡμίθεος ποὺ ἐπάλευε μὲ λέοντες καὶ δαίμονες πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα τοῦ κόσμου, εἶχε νὰ πολεμήσῃ μὲ τὸν δυσκολότερο ἀντίπαλο.
Τὸν σημερινὸ μικρὸ ἑαυτό μας. Τὴν παγκόσμια κοινωνία τῆς παρακμῆς. Τὴν Ἑλλάδα τοῦ τέλους τῆς Ἱστορίας.
Καὶ τὸ λέγω, διότι ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ εἶναι πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Δὲν εἶναι μόνον ὁ μέγιστος ἡγέτης καὶ στρατηλάτης, αὐτὸς ποὺ ἄλλαξε τὴν μορφὴ τοῦ κόσμου. Αὐτὸς ποῦ ὑπῆρξε ἡ Μεγάλη Ἔκρηξις (Big Bang) τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἥρως τοῦ παραμυθιοῦ, ὁ ἱππότης, ὁ πολεμιστής καὶ ὁ ὀνειροπόλος, ὁ ἥρως πέρα ἀπὸ τὴν λογικὴ καὶ τ᾿ ἀνθρώπινα. Ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ὠνειρευόταν μὲ τὸν Ὅμηρο στὸ προσκεφάλι, ἐκάλπαζε μὲ τὸν Βουκεφάλα σὰν τὴν ἀστραπή, κατέκοπτε τὸν γόρδιο δεσμὸ καὶ πηδοῦσε σὰν δαίμονας πάνω ἀπὸ τὰ τείχη τῶν Μαλλῶν στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου, καὶ πάνω ἀπὸ τὰ σύννεφα στὴν Ἄορνο Πέτρα. Ὁ Ἀχιλλεὺς τοῦ Μύθου, ἐνσαρκωμένος στὴν Ἱστορία. Ἡ πραγματικότης πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν φαντασία! Καὶ ποῦ χῶρος σήμερα γιὰ τὴν φαντασία; Μποροῦμε νὰ ὀνειρευόμαστε σήμερα, ὅπως ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, μὲ τὸν Ὅμηρο στὸ προσκεφάλι; Μποροῦμε νὰ ὀνειρευόμαστε τὸν ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ; Ἢ εἶναι πέρα ἀπὸ ἐμᾶς; Πέρα καὶ ἀπὸ τ᾿ ἄστρα;
Ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ἐνίκησε (ἐμεῖς νικήσαμε δηλαδή· αὐτὸς δὲν μᾶς ἔχει ἀνάγκη) καὶ πάλι. Ζεῖ καὶ βασιλεύει.
Ὅσο ὑπάρχει Ἑλλάς. Ὅσο ὑπάρχει Κόσμος. Ὄσο ὑπάρχει ὄνειρο.
Μαζί Σου, ὦ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ, ὡς τὸν ᾍδη καὶ ἀκόμη παραπέρα.
* * *
Ὁ δ᾿ Ἀλέξανδρος ἔξω τῆς Ἄρκτου καὶ τῆς οἰκουμένης ὀλίγου δεῖν πάσης μεθειστήκει, τὸ δ᾿ ἐσόμενον ἄδηλον ἦν (Αἰσχίνης, «Κατὰ Κτησιφῶντος»)
(Πέρ᾿ ἀπ᾿ τ᾿ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς τὰ πέρατα ὁ Ἀλέξανδρος, κι ἄδηλο τὸ μέλλον!)
Μεσημέρι ἀπὸ νύχτα...
Δὲν παίζονται αὐτοὶ οἱ τύποι...
* * *
6 σχόλια:
ὡς τὸν ᾍδη καὶ ἀκόμη παραπέρα
Ανικήτων άπτεται ουδ' Αιδης.
Για τον Μεγαλέξανδρο, τον Γέρο του Μοριά και τον γιατρό Παπανικολάου
Μού γράφουν:
«Δεν μπορώ να φανταστώ πώς η δεκάδα των κορυφαίων Ελλήνων δεν περιελάμβανε (μεταξύ πολλών άλλων) τους Όμηρο, Λεωνίδα και Παλαιολόγο!
»Δεν μπορώ να καταλάβω την -σκανδαλώδη- εμμονή των συντελεστών και συμμετεχόντων στην τελευταία εκπομπή για ανάδειξη ως "μέγιστου των Ελλήνων, όλων των εποχών" του Παπανικολάου (!).»
Πραγματικά. Παρακολουθώ πολλούς φίλους, κυρίως θηλυκού γένους (γήινα όντα δηλαδή, και προσγειωμένα -δεν τό λέγω αρνητικά), να γράφουν, με αφορμή τους «Μεγάλους Έλληνες» του ΣΚΑΪ, για τον Παπανικολάου. Και να διαμαρτύρονται επειδή δεν ψηφίστηκε πάνω από τον Μεγαλέξανδρο, τον Γέρο του Μοριά, τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη!
Ας μού επιτρέψουν οι φίλοι να τούς επαναλάβω τον στίχο του ποιητού: Μηδέν άγαν, Αύγουστε. Έλληνες είμεθα επί τέλους.
(Σε κάποιους εθνομηδενιστές και ψευτοειρηνιστές που βρίσκουν τον Κολοκοτρώνη και τον Μεγαλέξανδρο πολύ εθνικιστές για τα γούστα τους, απαξιώ να απαντήσω καν. Οι μη Έλληνες, ας μην μιλούν για «μεγάλους Έλληνες». Το σχόλιό μου απευθύνεται μόνον στους καλοπροαίρετους φίλους.)
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, φίλοι, να σάς πω ότι υπάρχει κάτι που λέγεται μέτρο. Αίσθηση των μεγεθών και των αναλογιών. Συνείδηση της Ιστορίας.
Επιτρέψτε μου να σάς πω ότι ο σεμνός και άξιος επιστήμων Παπανικολάου (ένας από τους μεγάλους επιστήμονες του εικοστού αιώνος) θα ντρεπόταν ασφαλώς, θα θεωρούσε αδιανόητη παραφροσύνη, ΥΒΡΗ (γνωρίζετε ορισμένοι την λέξη; ), να τόν συγκρίνουν με τον Κολοκοτρώνη και τον Πλάτωνα! Ή με τον Ιπποκράτη, βεβαίως, τον πατέρα της ίδιας της ιατρικής, για όλους τους λαούς και όλες τις εποχές, τόσες χιλιάδες χρόνια! Ή με τον Περικλή, τον εκπρόσωπο της πιο λαμπρής πολιτείας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος και αποτελεί πρότυπο για όλους τους λαούς όλων των εποχών έκτοτε. Με τον Αρχιμήδη, τον μέγιστο μαθηματικό και επιστήμονα των αιώνων (όλων των επιστημών). Ακόμη περισσότερο; Τον Αριστοτέλη, πατέρα της Γνώσεως και της Επιστήμης -ολοκλήρου της Επιστήμης. Τον Σωκράτη, πατέρα της Σοφίας. Ακόμη περισσότερο; Τον θείο Όμηρο, πατέρα της Ποιήσεως και της Αρετής και ολοκλήρου του ανθρωπίνου Πνεύματος, αυτόν που υπήρξε η αγωγή των Ελλήνων τόσες χιλιάδες χρόνια. Ή τον Θεμιστοκλή, και τον Λεωνίδα, και τον Κωνσταντίνο Παλαιόλογο, τα αιώνια πρότυπα του αγώνα και της αρετής και της θυσίας. (Από το Βυζάντιο, πλην του υπερτάτου Παλαιολόγου -απαράδεκτη η απουσία του από την δεκάδα, όπως και του Λεωνίδα και του Ομήρου-, δεν αναφέρω άλλους, αν και θα έπρεπε, διότι ζήτημα είναι δυστυχώς αν τούς γνωρίζει ο μέσος νεοέλλην...)
Χωρίς τον Κολοκοτρώνη, οι Έλληνες θα ήταν απλώς ανάμνηση στα βιβλία. Δοξασμένη ανάμνηση, αλλά ανάμνηση. Με τους μεγάλους της αρχαιότητος και του μεσαίωνος που ανέφερα προηγουμένως, ο Κολοκοτρώνης μάς συνδέει, μετά από τετρακόσια χρόνια. Μέγιστο αγαθό η υγεία. Αλλά και εγώ να λείψω, ή εσείς, η Ελλάδα, και ο κόσμος, υπήρχε και θα υπάρχει. Και η επιστήμη προχωρούσε ούτως ή άλλως, αφ' ης στιγμής έθεσαν τις βάσεις οι μεγάλοι της αρχαιότητος. Χωρίς τον Κολοκοτρώνη, όμως, δεν θα υπήρχε καν Ελλάδα σήμερα.
Για τον Αλέξανδρο, τι να πω. Ο Αλέξανδρος είναι πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα. Ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί ακόμη και να αντιληφθεί την μεγαλοσύνη του. Δεν είναι μόνον ο μέγιστος ηγέτης και στρατηλάτης, αυτός που άλλαξε την μορφή του κόσμου. Αυτός που υπήρξε η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) του Ελληνισμού και της παγκοσμίου Ιστορίας. Αλλά και ο ήρωας του παραμυθιού, ο ιππότης, ο πολεμιστής και ο ονειροπόλος, ο ήρωας πέρα από την λογική και τα ανθρώπινα. Ο Αλέξανδρος ονειρευόταν με τον Όμηρο στο προσκεφάλι, κάλπαζε με τον Βουκεφάλα σαν την αστραπή, κατέκοπτε τον γόρδιο δεσμό και πηδούσε σαν δαίμονας πάνω από τα τείχη των Μαλλών στην άκρη του κόσμου, και πάνω από τα σύννεφα στην Άορνο Πέτρα. Ο Αχιλλεύς του Μύθου, ενσαρκωμένος στην Ιστορία. Η πραγματικότης πέρα και πάνω από την φαντασία! Και που χώρος σήμερα για την φαντασία; Μπορούμε να ονειρευόμαστε σήμερα, όπως ο Αλέξανδρος, με τον Όμηρο στο προσκεφάλι; Μπορούμε να ονειρευόμαστε τον Αλέξανδρο; Ή είναι πέρα από εμάς; Πέρα και από τα άστρα;
Έχουμε χάσει την αίσθηση της Ιστορίας, την αίσθηση των πραγμάτων και των αξιών που μάς υπερβαίνουν; Το Παγκόσμιο Πνεύμα και τον πολιτισμό, και την Ιστορία μας, και τον ηρωισμό και το όνειρο; Κύριοι, κριτήριο δεν είναι μόνον ποιος βελτίωσε την ζωούλα μας, και μάς έχτισε γιοφύρια, άιντε, να την βγάζουμε καλά. Απαραίτητο, και δεν θέλω να τό μειώνω κι αυτό (και προς Θεού, μην νομισθεί ότι μειώνω τον Παπανικολάου - άξιζε ίσως μια θέση στην δεκάδα, για να δείξουμε και την συνέχεια του Ελληνισμού (πάνω από τον Παύλο Μελά π.χ., όμως; πώς να συγκρίνεις τα μη συγκρίσιμα...), και μάλιστα στην επιστήμη, αλλά, έως εκεί), αλλά στην Ιστορία των εθνών και του πολιτισμού υπάρχουν πράγματα μεγαλύτερα. Και, επαναλαμβάνω, λίγη αίσθηση του μέτρου!
Υ.Γ. Τώρα θα μού πείτε γιατί μιλώ για τον πανάξιο Παπανικολάου, όταν εδώ, πάνω από τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τους μεγίστους σοφούς όλων των εποχών και όλων των λαών, ψηφίστηκε κάποιος Καραμανλής. Αλλά για την παρουσία διεθνώς αγνώστων πολιτικών ενός διεθνώς αγνώστου κρατιδίου (Καραμανλής, Βενιζέλος· ποιός Παλαιολόγος, και Βασίλειος και Ηράκλειος τώρα... και Σόλων, Λυκούργος και Θεμιστοκλής...) δίπλα στις μεγαλύτερες μορφές της παγκοσμίου Ιστορίας, δεν χρειάζεται καν σχόλιο. Και δεν τό γράφω αυτό από πολιτική αντίθεση - μόνον από στοιχειώδη αίσθηση των μεγεθών.
Υ.Γ.2 Είπαμε, εάν αντί του ήρωος (αλήθεια, πώς μετριέται η μεγαλοσύνη του ήρωα που θυσιάζει την ζωή του; δεν μετριέται· ας αρκεστούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ότι το «μεγάλος» αναφέρεται μόνο στην άμεση επίδραση στην Ιστορία, των Ελλήνων και την παγκόσμια), ή του ηγέτου ενός έθνους, θέλουμε να επιλέξουμε τον ποιητή και καλλιτέχνη, ή τον σοφό, ή τον επιστήμονα (και μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε το ένα ή το άλλο) μπορούμε π.χ. να επιλέξουμε τον Λεωνίδα, ή τον Αλέξανδρο, τον Όμηρο ή τον Σωκράτη ή τον Αρχιμήδη. Εκατό μεγάλους Έλληνες της αρχαιότητος που έθεσαν τις βάσεις ολοκλήρου της επιστήμης - εάν θέλουμε να επιλέξουμε επιστήμονα. Ο Παπανικολάου, στάθηκε άξια επάνω στους ώμους αυτών των γιγάντων. Αλλά, πρέπει πρώτα να αναφέρουμε τους γίγαντες! Έτσι δεν είναι;
[Καὶ ἕνα ἀκόμη σχόλιό μου, ἀπὸ ἄλλο φόρουμ. Διότι πρέπει νὰ βάζουμε κάποια πράγματα στὴν θέσι τους.]
Αν τό πάμε αντικειμενικά, φίλοι μου, θα έπρεπε να περάσουν ΧΙΛΙΟΙ αρχαίοι πριν εμφανιστεί νεοέλληνας. (Με εξαίρεση τον Κολοκοτρώνη, χάρη στον οποίον υπάρχουμε σήμερα, και λέγουμε ότι είμαστε απόγονοι αυτών των χίλιων, μετά από τετρακόσια χρόνια.) Ο Παπανικολάου είναι ένας μεγάλος επιστήμων του εικοστού αιώνος. Πανάξιος. Αλλά να έχουμε και αίσθηση του μέτρου. Ο Ιπποκράτης είναι ο πατέρας της ίδιας της Ιατρικής, όλων των εποχών και για όλον τον κόσμο. Ακόμα παραπάνω: Αρχιμήδης, ο μεγαλύτερος μαθηματικός και επιστήμων, όλων των επιστημών, όλων των εποχών. (Άντε, δίπλα σε Ντα Βίντσι, Νεύτωνα, Γκάους, Αϊνστάιν και Χάιζενμπεργκ. Τουλάχιστον.) Ακόμα παραπάνω: Ο πανεπιστήμων Αριστοτέλης έθεσε τις βάσεις της Επιστήμης της ίδιας. Ο Πλάτων της Φιλοσοφίας. Ακόμα παραπάνω: Σωκράτης, ο μεγαλύτερος σοφός. Ακόμα παραπάνω: ο θείος Όμηρος, πατέρας της Ποιήσεως και της Αρετής και του ανθρωπίνου Πνεύματος, παιδαγωγός των Ελλήνων και του κόσμου, τρεις χιλιάδες χρόνια. Αφήνω Θεμιστοκλή, Λεωνίδα, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τα αιώνια πρότυπα αγώνα, αρετής και θυσίας, αφήνω τον Περικλή, ηγέτη της πολιτείας που έγινε το αιώνιο πρότυπο όλων εποχών και όλων των λαών, αφήνω και τον Μεγαλέξανδρο που άλλαξε την μορφή του κόσμου, που έκανε τον Ελληνισμό παγκόσμιο, που πέρασε στον θρύλο και στα παραμύθια και στο όνειρο και στα αστέρια και στους γαλαξίες. (Με κάτι πολιτικούς που παρεισέφρυσαν στην δεκάδα δεν ασχολούμαι καν. Αιδώς Αργείοι!) Λοιπόν, καλώς και ο Παπανικολάου στην δεκάδα, να δείξουμε ότι έχουμε συνέχεια, και μάλιστα στον χώρο του πνεύματος και της επιστήμης, αλλά και λίγη αίσθηση του μέτρου δεν βλάπτει.
Καὶ ἕνα εὐτράπελον...
Ὁ Τέλλογλου μᾶς εἶπε ὅτι... «δὲν τοῦ εἶναι ἐντελῶς καθαρὸ γιατὶ ἔκανε τοὺς πολέμους του ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, παρὰ τὴν μεγάλη προσπάθεια τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος». Δεν φταίει όμως το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Οὔτε ὁ Ἀλέξανδρος θὰ καταλάβαινε γιατὶ ἔκανε τὴν ἐκστρατεία, ἐὰν ἦταν Τέλλογλου.
Δημοσίευση σχολίου