Οἱ ἐθνομηδενιστὲς (οἱ «προδευτικοὶ» ἀριστεριστὲς καὶ οἱ «φιλελεύθεροι» καπιταλιστὲς, ἡ πλήρης σχεδὸν ταύτισις τῶν ὁποίων εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικότερα συμπτώματα τῆς συγχύσεως τῶν ἐννοιῶν καὶ τοῦ ἐπικρατοῦντος ἀνορθολογισμοῦ στὰ ἑλλαδικὰ πολιτικὰ πράγματα [1]) ὁμιλοῦν συχνὰ περὶ ὀρθολογισμοῦ, καὶ ἀποδίδουν μάλιστα τὴν ἔλλειψί του στοὺς ἀντιπάλους τους. Δὲν ἔχει ἐπισημανθεῖ πόσο καπηλικὴ καὶ ὑποκριτικὴ εἶναι ἡ χρήσις καὶ αὐτῆς τῆς λέξεως (ὅπως παλαιότερα ἡ χρήσις τῶν λέξεων δημοκρατία, πρόοδος, ἐκσυγχρονισμός), ἀπὸ τοὺς βασικοὺς πολέμιούς της, τοὺς ἀριστεριστές καὶ ἐλευθεριακούς, δηλαδή, ἐθνομηδενιστές.
Ὁ ἀνορθολογισμὸς τῶν ἀριστεριστῶν καὶ ἐλευθεριακῶν (ψευδο-«φιλελευθέρων») ἐθνομηδενιστῶν εἶναι, ὅμως, βαθύτατος, ἐγγενής, καὶ ὄχι ἁπλῶς προϊόν τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς τραγελαφικότητος καὶ τῆς ἐδῶ κυριαρχίας τοῦ διαπλεκομένου κατεστημένου τῆς ἀριστερῆς προπαγάνδας. Καὶ ὁ λόγος εἶναι ἡ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς σύγκρουσίς του μὲ τὸν φυσικό, ἐγγενῆ ὀρθολογισμό τοῦ ἐθνικισμοῦ.
Ποῦ στηρίζεται ὁ ἐθνικισμός; Μά, στὴν φύσι τῶν πραγμάτων. Στὰ χειροπιαστά, φυσικά πράγματα. Ἂς τὰ δοῦμε, τὰ ἔθεσαν οἱ πρόγονοί μας, γιὰ ὅλους τοὺς αἰῶνες:
Ὦ παῖδες Ἑλλήνων, ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ᾿, ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων· νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών.
(Ὁ πολεμικὸς παιὰν τῶν Σαλαμινομάχων, 480 π.Χ. (Αἰσχύλος, «Πέρσαι», 402-405))
αὗτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα, τῶν προδότας γενέσθαι Ἀθηναίους οὐκ ἂν εὗ ἔχοι.
(Οἱ Ἀθηναῖοι πρὸς τοὺς Λακεδαιμονίους, 480 π.Χ. (Ἡρόδοτος Ἱστορίαι, βιβλ. 8, 144, 14-17))
Μητέρα γῆ, οἰκογένεια (χῶμα καὶ αἷμα), ὁστὰ τῶν προγόνων καὶ ὄνειρα τῶν ἀπογόνων, οἰκογενειακὲς ἑστίες καὶ βωμοὶ τῶν θεῶν μας, γλῶσσα καὶ ἤθη.
Τί πιό φυσικὸ ἀπὸ αὐτά; Τί πιὸ χειροπιαστὸ ἀπὸ αὐτά; Τί πιὸ ὀρθολογικὸ ἀπὸ αὐτά;
Τί πιὸ φυσικό καὶ ὀρθολογικό ἀπὸ τὸν ἐθνικισμό, ὁ ὁποῖος θέτει στὴν βάσι τῆς πολιτικῆς συγκροτήσεως καὶ λειτουργίας (ἐθνικὸ κράτος) αὐτὰ τὰ θεμελιώδη, τὴν φύσι;
Ὁτιδήποτε δὲν βασίζεται σὲ αὐτά τὰ χειροπιαστά, στὴν φύσι μας, εἶναι ψεύτικο. Ὁτιδήποτε βασίζεται σὲ ἰδεολογήματα μόνον (κοινωνικὰ συμβόλαια καὶ ἀόρατα χέρια τῆς ἀγορᾶς ἢ τεχνοφασισμούς, φαντασιακὲς κοινότητες καὶ ἐπανακαθορισμοὺς τῆς ἔννοιας τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος, νέο, πολιτικὸ πατριωτισμὸ (sic), πολυπολιτισμό, παγκοσμιοποίησι καὶ social liberalism (ἐλευθεριακότητα -ὄχι φιλελευθερισμὸ μὲ κοινωνικὴ εὐαισθησία), οὐδετερότητα (ἐθνική, θρησκευτική, πολιτισμική) τῆς πολιτείας), διαγράφοντας τὰ φυσικά, χειροπιαστά πράγματα, εἶναι ἀνορθολογικό.
Καὶ ἔρχονται σήμερα οἱ ἀρνητὲς τῆς φύσεως, τῆς καταγωγῆς μας, τῆς γλώσσας, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἱστορίας μας, χάριν τῶν νεοταξικῶν ἰδεολογημάτων καὶ ὁμιλοῦν γιὰ ὀρθολογισμό! Ὦ τῆς διαστροφῆς τῶν ἐννοιῶν τῶν λέξεων!
Οἱ ἀνορθολογικὲς ἀντιφάσεις τῶν ἀριστεριστῶν καὶ ἐλευθεριακῶν (ψευδο-«φιλελευθέρων») ἐθνομηδενιστῶν, εἶναι ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἀναπόφευκτες, σὲ ὅλα. Σὲ κάθε λέξι τους. Ἂς δοῦμε μερικὲς χαρακτηριστικές, μὲ ἀφορμὴ τὸ νομοθέτημα γιὰ τὸν ἐποικιστικὸ ἀφελληνισμὸ τῆς χώρας.
α) Ἀνθρωπισμός
Οἱ κατὰ τ᾿ ἄλλα χριστιανόφοβοι ἄθεοι (ὄχι οἱ σοβαροί, πατριῶτες ἄθεοι, φυσικά) μᾶς φλομώνουν στὴν ὑποκριτικὴ ψευτοχριστιανικὴ κλάψα, λέγοντάς μας ὅτι πρέπει νὰ «ἑλληνοποιοῦμε» τοὺς τριτοκοσμικοὺς εἰσβολεῖς χάριν... ἀνθρωπισμοῦ! Οἱ ἴδιοι, συμπονοῦντες τὴν «ἀνθρωπότητα» καὶ μισοῦντες τὸν πλησίον τους (τὸ λέγει και ὁ Ντοστογιέφσκυ στοὺς «Ἀδελφοὺς Καραμαζώφ» αὐτό) καταδικάζουν τὰ παιδιά μας νὰ μεγαλώσουν σὲ ἕνα τριτοκοσμικὸ Σουδάν ἢ Πακιστάν, καὶ καταστρέφουν αὐτὴν τὴν γωνίτσα γῆς ποὺ γενεὲς γενεῶν χύσαμε αἷμα νὰ νοικοκυρέψουμε. Μιλοῦν γιὰ ἀνθρωπισμό, αὐτοὶ οἱ «ἀριστεροί», καὶ ὅμως, ὁ Κάρολος Μάρξ ἐνωρίς ἐσημείωσε ὅτι ἡ εἰσαγωγὴ ξένων ἐργατῶν ἀπὸ τὸ κεφάλαιο σκοπὸ ἔχει τὴν διατήρηση τῆς δουλείας [2]. Ἀντιθέτως, τὸ κεφάλαιο, ποὺ αὐτὸ δὲν ἔχει πατρίδα (Βελουχιώτης, Λόγος τῆς Λαμίας [3]), αὐτὸ εὐνοεῖ τὴν μετανάστευσι (π.χ. Διεθνὴς Τράπεζα [4], capitalism.org [5]), καταβαραθρώνοντας τὰ ἔθνη, τὶς τοπικὲς κοινωνίες, τὴν ἐργατικὴ τάξι καὶ τὴν ἐθνικὴ παραγωγή, ἀλλὰ καὶ ἀπομυζῶντας τὶς χῶρες προελεύσεως τῶν μεταναστῶν. Μιλοῦν οἱ «φιλάνθρωποι» γιὰ ἀνθρωπισμό, καὶ δὲν ἀντιμάχονται, δὲν θίγουν κἂν τὸ μέγιστο ἀπάνθρωπο κακό, αὐτὴν τούτην τὴν ἀναγκαστικὴ μετανάστευσι λαῶν ὁλόκληρων, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὴν εὐνοοῦν, χάριν τοῦ διεθνοῦς κεφαλαίου.
Καὶ ἂς κλείσουμε τὰ περὶ «φιλανθρωπίας» μὲ τὰ λόγια τοῦ Δημοσθένους (Προοίμια, 16.1):
κἀκεῖνο δ᾿ ὑπολαμβάνω σωφρόνων ἀνθρώπων ἔργον εἶναι, ἴσην πρόνοιαν τῶν αὑτοῖς οἰκείων ὅσηνπερ τῶν ἀλλοτρίων ποιεῖσθαι, ἵνα μὴ φιλάνθρωποι μόνον, ἀλλὰ καὶ νοῦν ἔχοντες φαίνησθε.
(κι ἐκεῖνο θεωρῶ ἔργο σωφρόνων ἀνθρώπων, νὰ λαμβάντε πρόνοια γιὰ τὰ δικά σας τόση ὅση λαμβάνετε γιὰ τὰ ξένα, ὥστε νὰ μὴν φαίνεσθε φιλάνθρωποι μόνον, αλλὰ καὶ νοῦν ἔχοντες.)
β) Δημοκρατία καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα
Ἐθνομηδενιστὲς ὅπως ὁ θλιβερὸς Καμπύλης χαρακτηρίζουν τὰ πολιτικὰ δικαιώματα ξένων εἰσβολέων καὶ ἐποίκων ἐπὶ τῆς Ἑλληνικῆς πατρίδος μας, ὡς... δημοκρατικὸ δικαίωμα [6]! Ὁποία παραφροσύνη! Δὲν ἔχουν ἁπλῶς δικαία ἐλπίδα οἱ ἀναξιοπαθοῦντες ἱκέτες γιὰ προστασία καὶ ἕνα πιάτο φαΐ (καὶ πάλιν ἐφ᾿ ὅσον δὲν κινδυνεύει αὐτὴ τούτη ἡ ὕπαρξις τοῦ νοικοκύρη, διότι, βεβαίως, ἐὰν εἰσέβαλε ὁλόκληρη ἡ Ἰνδία στὴν Ἑλλάδα, οὔτε ἕνα πιάτο φαῒ δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ τοὺς δώσουμε), ἀλλὰ ἔχουν ἀπαίτησι νὰ ὑφαρπάξουν καὶ νὰ διοικοῦν τὸ σπίτι τοῦ νοικοκύρη!
Καὶ κονιορτοποιεῖ βεβαίως ἀπὸ νομικῆς πλευρᾶς ὁ κ. Νίκος Παπαγεώργης [7] τὴν τεραστία σύγχυσι ἀνθρωπίνων καὶ πολιτικῶν δικαιωμάτων στὰ τρικυμισμένα «προοδευτικὰ» κρανία, ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα εἶναι ἐξωφρενικόν. (Προφανῶς δέ, οἱ Πακιστανοὶ καὶ οἱ Νιγηριανοὶ δὲν στεροῦνται πολιτικῶν δικαιωμάτων, γιὰ νὰ χρειάζεται νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν τέτοια. Ἔχουν -στὸ Πακιστάν καὶ στὴν Νιγηρία (καὶ ἂν δὲν ἔχουν ἐκεῖ, πρέπει φυσικὰ νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν ἐκεῖ).)
Ἐπὶ τέλους, τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας, προσωπικῆς, ποὺ προϋποθέτει καὶ τὴν ἐθνική, καὶ αὐτὴ τούτη ἡ δημοκρατία καὶ ἡ ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἀνεξαρτησία (προϋπόθεσις τῆς δημοκρατίας), σημαίνουν ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε τὸ αὐτεξούσιο νὰ ἀποφασίζουμε τὰ τῆς χώρας ΜΑΣ, τῆς Ἑλλάδος, οἱ Κινέζοι τὰ τῆς Κίνας, οἱ Κογκολέζοι τὰ τοῦ Κογκό. Δὲν σημαίνει ἐγὼ νὰ ἀποφασίζω μὲ τὸ ἔτσι θέλω γιὰ τὴν Κίνα, ὁ Κινέζος γιὰ τὸ Μεξικὸ καὶ ὁ Μεξικάνος γιὰ τὸ Κογκό! Ἀντιθέτως, ἐντελῶς ἀντιθέτως, ἐὰν γιὰ τὴν χώρα ΜΟΥ ἀποφασίζουν οἱ ξένοι ἀφροασιάτες ἔποικοι (καὶ γιὰ τὴν Κύπρο οἱ Τοῦρκοι ἔποικοι, γιατί ὄχι, μὲ αὐτὴν τὴν λογική; ), τότε αὐτομάτως καταργεῖται ἡ δική ΜΟΥ πολιτικὴ ἐλευθερία, ἡ δική ΜΟΥ ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἀνεξαρτησία, τὰ δικά ΜΟΥ πολιτικά δικαιώματα!
Καὶ γράφει ὁ θλιβερὸς Καμπύλης γιὰ τήν... «καλυμμένη ακροδεξιά ρητορεία των δημοψηφισμάτων, με την οποία ακυρώνεται η ουσία της Δημοκρατίας»! Στὴν μοναδικὴ χώρα τῆς προηγμένης Εὐρώπης ποὺ δὲν ἔγινε δημοφήφισμα ποτὲ καὶ γιὰ τίποτε ἀπὸ τὸ 1974!
Ἀλλά, ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ἐγὼ θὰ ἔλεγα κάτι πολὺ περισσότερο: Ἡ ἀπόδοσις ὑπηκοότητος σὲ μὴ ἀφομοιώσιμους πληθυσμοὺς ἀλλοφύλλων καὶ ἀλλοθρήσκων τριτοκοσμικῶν εἰσβολέων καὶ καταληψιῶν, θὰ ἦταν ΠΑΡΑΝΟΜΗ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ -πόσο μᾶλλον τώρα, χωρὶς δημοψήφισμα, πραξικοπηματικῶς. Διότι θὰ καταργοῦσε θεμελιώδεις διατάξεις τοῦ Συντάγματος (ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ δημοκρατία), ἀλλὰ καὶ θεμελιώδη ἀτομικά ΜΟΥ δικαιώματα (πολιτικὲς ἐλευθερίες ΜΟΥ, ἀλλὰ καὶ δικαίωμα ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας ΜΟΥ -διότι οἱ κύριοι μοῦ κλέβουν μέρος τῆς ἀτομικῆς ΜΟΥ ἰδιοκτησίας καὶ τὴν παραδίδουν σὲ ξένους.) Τὸ ὅτι ἀπαιτοῦμε δημοψήφισμα γιὰ νὰ ξεσκεπάσουμε τὴν ἀντιδημοκρατικότητα τῶν πραξικοπηματιῶν, δὲν σημαίνει ὅτι ἡ προδοσία, ἡ ἐθνοκτονία, ὁ ἀφανισμὸς ἑνὸς ἔθνους καὶ ἑνὸς πολιτισμοῦ τόσων χιλιάδων ἐτῶν, θὰ ἦταν ἐπιτρεπτὰ ἀκόμη καὶ τότε! Ὁ ἀφανισμὸς ἑνὸς εὐρωπαϊκοῦ πληθυσμοῦ καὶ πολιτισμοῦ καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του ἀπὸ ξένους ἀλλοφύλλους καὶ ἀλλοθρήσκους τριτοκοσμικοὺς ἀφροασιάτες, εἶναι ἔγκλημα ἀκόμη καὶ μόνον ὡς οἰκολογικὴ καταστροφή, ὡς ἀλλοίωσις τοῦ οἰκοσυστήματος -ἕνας φυσιολάτρης θὰ ἀγανακτοῦσε ἀκόμη καὶ ἐὰν εἴμαστε ζῶα· καὶ ὁ ΟΗΕ, ἐπὶ τέλους, προνοεῖ γιὰ τὴν προστασία τῶν αὐτοχθόνων πολιτισμῶν!
Καὶ φθάνουν οἰ μισέλληνες ἐθνομηδενιστὲς στὸ σημεῖο νὰ δίνουν ὑπηκοότητα (τὴν ὀνομάζουν δὲ «ἰθαγένεια», λέξι ποὺ σημαίνει τὸ αὐτόχθον γένος) σὲ ἀφροασιάτες εἰσβολεῖς, τὴν ὁποίαν ἀκόμη ἀρνοῦνται στοὺς ὁμογενεῖς μας! Γιὰ τοὺς ὁποίους ἀπαιτεῖται καὶ πλειοψηφία 2/3 τῆς Βουλῆς, γιὰ νὰ τοὺς δοθεῖ τὸ φυσικό τους διαίωμα, λὲς καὶ εἶναι λιγότεροι ἄνθρωποι καὶ λιγότερο Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς ἀφροασιάτες! Κι αὐτὴν τὴν γωνίτσα γῆς, τὴν σπαρμένη μὲ τὰ κόκκαλα τῶν προγόνων τους, τὴν κλέβουν οἱ προδότες ἀπὸ τοὺς ὁμογενεῖς μας καὶ τὴν δίνουν νὰ τὴν νέμονται οἱ ἀλλόφυλοι...
γ) Κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ πατριωτισμός
Στὸ φύλλο τῆς 10-1-2010 τῆς «Καθημερινῆς», ὁ καθ. Γ. Παγουλάτος, γράφει [8], μὲ σχετικὴ σοβαρότητα καὶ νηφαλιότητα (ἐν συγκρίσει μὲ τοὺς Καμπύληδες τουλάχιστον), γιὰ «έναν πατριωτισμό του πολίτη (civic patriotism), που αποφεύγει τους αποκλεισμούς αλλά ανταποκρίνεται στην ανάγκη μιας παραδοσιακής ταυτότητας» -πῶς «παραδοσιακῆς», ἀφοῦ καταργεῖται ὁ «παλαιὸς» πατριωτισμός; καί, γενικῶς, ἐπιτρέψτε μου νὰ ὑποπτεύομαι ὅτι ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ ἐπανακαθορίσουν τὸν πατριωτισμό καὶ ὁμιλοῦν γιὰ νέο ἢ πολιτικό πατριωτισμό, λὲς καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ πατριωτισμοί, συνήθως ἐπιδιώκουν μᾶλλον νὰ τὸν καταργήσουν...-, γράφει, ὅμως, ὀρθότατα, καὶ γιὰ τὴν «εγγενή ανθρώπινη ανάγκη του ανήκειν σε μια ευρύτερη κοινότητα», καὶ γιὰ τὸ ὅτι «ο πατριωτισμός είναι εγγενής στις ανθρώπινες κοινωνίες, αναβλύζει αυθόρμητα σαν τη μητρική αγάπη». Ὡραῖα.
Καὶ συνεχίζει μὲ μία παράγραφο, γεμάτη ἀντιφάσεις:
«Ο πατριωτισμός δεν απειλείται για έναν ακόμα λόγο: γιατί, όπως γράφει στο παραπάνω συλλογικό έργο ο Τσαρλς Τέιλορ, «στον σύγχρονο κόσμο δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς πατριωτισμό: οι κοινωνίες που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε -ελεύθερες, δημοκρατικές και έως ένα βαθμό κοινωνίες εθελουσίας ισότητας- χρειάζονται ισχυρή ταύτιση από πλευράς των πολιτών τους». Ο πατριωτισμός κατά Τέιλορ δίνει επίσης μια απάντηση σε όσους στενόμυαλα επιχειρηματολογούν εναντίον της (υπό προϋποθέσεις) απονομής ιθαγένειας στα γεννημένα στην Ελλάδα παιδιά μεταναστών: «μια δημοκρατία πολιτών, λέει ο Τέιλορ, είναι εξαιρετικά ευάλωτη απέναντι στην αποξένωση που δημιουργούν οι μεγάλες ανισότητες και στην αίσθηση εγκατάλειψης και αδιαφορίας που εύκολα εισπράττουν οι εγκαταλειμμένες μειονότητες». Για να λειτουργήσουν οι σύγχρονες δημοκρατίες χρειάζονται την κινητοποίηση και συμμετοχή των πολιτών, απαιτούν μια κοινή ταυτότητα, και αυτή είναι η λειτουργία του πατριωτισμού. Πρόκειται όμως τότε όχι για έναν εθνικιστικό πατριωτισμό «του αίματος», αλλά για έναν σύγχρονο «συνταγματικό πατριωτισμό» του πολίτη. Τότε, η επιλογή, όπως γράφει ο Τέιλορ, είναι μία: «να είμαστε κοσμοπολίτες και πατριώτες ταυτόχρονα, δηλαδή να προωθούμε ένα είδος πατριωτισμού που είναι ανοιχτός σε αισθήματα οικουμενικής αλληλεγγύης, ενάντια σε έναν κλειστό πατριωτισμό που στηρίζεται στις διακρίσεις και στους αποκλεισμούς».»
Ἀντιλαμβάνονται ὁ κ. Παγουλάτος καὶ ὁ κ. Τέιλορ, ὅτι τὰ ἐπιχειρήματά τους καταρρίπτουν αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ θέλουν νὰ ὑποστηρίξουν, τὴν μετανάστευσι;
Ὀρθῶς ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ πατριωτισμὸς εἶναι ἀναγκαῖος γιὰ τὴν δημοκρατία καὶ γιὰ τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ ἐπίσης.
Μά, αὐτὸ ἀκριβῶς ἀποδεικνύει ὅτι ἡ μετανάστευσις (μαζικὸς καὶ ἀνεξέλεγκτος ἐποικισμός) ἀπειλεῖ καὶ μάλιστα θανάσιμα καὶ τὸν πατριωτισμὸ καὶ τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ τὴν δημοκρατία!
Αὐτὸ ἀκριβῶς σημαίνει ὅτι πρέπει κατ᾿ ἀρχὴν καὶ πρὶν ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο νὰ κάνουμε τὸ πᾶν γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὴν αἰτία τοῦ κακοῦ: τὸν μεταναστευτικὸ ἐποικισμό. Νὰ τὸν ἐμποδίσουμε καὶ νὰ τὸν ἀποθαρρύνουμε. (Νόμος προσφορᾶς καὶ ζητήσεως, τὸν ὁποῖον οἱ δῆθεν φιλελεύθεροι ἀγνοοῦν: δηλώνουμε ἀφελῶς ὅτι εἶναι εὐπρόσδεκτοι, χωρὶς ὅριο, χωρὶς προϋποθέσεις ἀποδοχῆς καὶ ἐπιβραβεὐσεως, χωρὶς μέτρα ἀποτροπῆς καὶ ἐπαναπροωθήσεως τῶν παρανόμων καὶ ὑπεραρίθμων, οἱ ξένοι ἔποικοι· γιατί νὰ μὴν ἔρθουν ἀκόμη περισσότεροι, μέχρι νὰ ἀπηυδήσουν καὶ νὰ γίνουν «ρατσιστὲς» ἀκόμη καὶ οἱ καλοπροαίρετοι φιλάνθρωποι ὅπως ὁ κ. Παγουλάτος καὶ ὁ κ. Τέιλορ; )
Ἐχει γεμίσει ὁ ὀργανισμὸς τῆς κοινωνίας βλαβερὰ μικρόβια, καὶ ὁ κ. Παγουλάτος ἐλπίζει ὅτι βαπτίζοντάς τα «ὑγιῆ κύτταρα», ὀνοματίζοντας δηλαδὴ τὰ πλήθη τῶν ἀλλοφύλων ἀλλοθρήσκων τριτοκοσμικῶν ἀφροασιατῶν «Ἕλληνες», ἀντὶ νὰ τὰ περιορίσουμε, καὶ καλῶντας ἀκόμη περισσότερα, λύνουμε καὶ τὸ πρόβλημα! Ὅτι ἐνσωματώθηκαν, ἐξελληνίστηκαν οἱ ἀλλοδαποί· καὶ δὲν ἀφελληνίστηκε καὶ διελύθη ἡ Ἑλλάδα!
Καὶ συνεχίζει ὁ κ. Παγουλάτος (καὶ σχολιάζω ἐγώ):
«Από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία μέχρι το Ισραήλ και τις αναπτυσσόμενες χώρες, ο σύγχρονος εθνικιστικός νεο-μακαρθισμός έχει έναν κοινό αντίπαλο: τους φιλελεύθερους του κέντρου και της αριστεράς [σ.σ. γιὰ τὴν τραγελαφικότητα τῆς ταυτίσεως ἀριστεριστῶν καὶ ἐλευθεριακῶν- νεοφιλελευθέρω ἔγραψα ἤδη]. Και ένα κοινό γνώρισμα: θέτει πάντοτε υπό αμφισβήτηση τον πατριωτισμό των αντιπάλων του [σ.σ. Μάλλον οἱ ἴδιοι ἀρνοῦνται τὸν πατριωτισμὸ αὐτὸν καθ᾿ ἑαυτὸν καὶ τὴν ὕπαρξιν τούτη τοῦ Ἔθνους· ἄλλωστε διαγράφουν τὴν λέξι «ἔθνος» ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶς ὀνομασίες τῶν ὑπουργείων.]. Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά της ακροδεξιάς (ή των ακροδεξιών της ακροαριστεράς) [σ.σ. ἐδῶ ὁ συνήθως νηφάλιος Παγουλάτος καταφεύγει σὲ ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμοὺς α λα Καμπύλη καὶ Ἀλιβιζάτο] από το δημοκρατικό φάσμα, ή το «συνταγματικό τόξο», που μας θύμισε ο Νίκος Αλιβιζάτος στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής. [σ.σ. Καὶ ἐδῶ γελοῦν... Ὁ Ἀλιβιζάτος τῆς ΜΚΟ τῶν ἀκραίων μισελλήνων ποὺ ἔφτιαξαν τὸ κατὰ παραγγελίαν νομοσχέδιο γιὰ τὸν τριτοκοσμικὸ ἐποικισμὸ τῆς Ἑλλάδος [9]· μὲ ἕνα φαιδρὸ ἄρθρο στὴν «Κ» [10], χωρὶς οὔτε ἕνα λογικὸ ἐπιχείρημα, παρὰ μόνον ἀνορθολογικὲς κραυγὲς τοῦ στὺλ «ξενόφοβοι», «ἀκροδεξιοί», «φασίστες», κίνδυνος! μπουου! «Ἀξιοσέβαστος ἐπιστήμων»... Κατάντια. Στὸ ἴδιο φύλλο, ὄασις ὁ Σταῦρος Λυγερός [11], εἶχε ἐπιχειρήματα τουλάχιστον, συγκεκριμένα, ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα. Λογική. Διαβάστε ἂν σᾶς εἶναι εὔκολο τὰ δύο ἄρθρα ποὺ λέγω, καὶ συγκρίνετε. Κραυγαλέα ἡ διαφορά λογικῆς θεμελιώσεως.]»
Τὰ πολλὰ λόγια περιττεύουν.
Ἀριστοτέλης («Πολιτικά», 1303a, 25-28):
«στασιωτικὸν δὲ καὶ τὸ μὴ ὁμόφυλον, ἕως ἂν συμπνεύσῃ· ὥσπερ γὰρ οὐδ᾿ ἐκ τοῦ τυχόντος πλήθους πόλις γίγνεται, οὕτως οὐδ᾿ ἐν τῷ τυχόντι χρόνῳ· διὸ ὅσοι ἤδη συνοίκους ἐδέξαντο ἢ ἐποίκους, οἱ πλεῖστοι διεστασίασαν.»
(Είναι στασιωτικόν (στασιάζει) δε και το μη ομόφυλον, μέχρι που να αποκτήσει το ίδιο πνεύμα, γιατί όπως η κάθε πόλη δεν γίνεται από τυχαίο πλήθος, έτσι επίσης δεν γίνεται σε τυχαίο χρόνο, γι᾿ αυτό όσοι ήδη δέχθηκαν συνοίκους ή εποίκους, τις περισσότερες φορές εστασίασαν.)
Ὁ δὲ καθηγητὴς Κώστας Ζουράρις μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν Θουκυδίδη [12]:
«Ὑπάρχει ἕνας μέγιστος πολιτικὸς νόμος τοῦ Θουκυδίδη: «ἰσόψηφοι ὄντες καὶ οὐχ ὁμόφυλοι τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν ἕκαστος σπεύδῃ» (βιβλ. 1, 141.6). Ἡ δημοκρατία (ἰσόψηφοι ὄντες) προϋποθέτει τὴν ὁμοιογένεια καὶ τὴν ὁμογένεια, γιατὶ ἀλλιῶς ἕκαστος τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν σπεύδει. Ἄρα ἡ δημοκρατία λειτουργεῖ μὲ ὁμόφυλο. Τὸ πολυπολιτισμικὸ δημιουργεῖ γκέτο καὶ ζεῖ ὁ καθένας στὸ γκέτο του. Ἡ ἰσότητα τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων εἶναι στοιχεῖο ἀνεπαρκέστατο γιὰ συγκρότηση κοινωνίας. Γίνεται ἕνα σκορποχώρι ὅπου καθένας γιὰ τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν σπεύδει.»
Ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ συστηματικοὺς μελετητὲς τοῦ φαινομένου τῆς μεταναστεύσεως ἐν Ἑλλάδι, ὁ Γιάννης Κολοβός (συγγραφεὺς τῶν βιβλίων: «Τὸ Κουτὶ τῆς Πανδώρας: Παράνομη μετανάστευση καὶ νομιμοποίηση στὴν Ἑλλάδα» (2003), «Τὸ τέλος μιᾶς οὐτοπίας: ἡ κατάρρευση τῶν πολυπολιτισμικῶν κοινωνιῶν στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη» (2008)), παραθέτει σὲ ἕνα ἐξαιρετικὸ ἄρθρο του [13] ἀπόψεις ἐγκρίτων ξένων εἰδικῶν (Edward Tiryakian, William Pfaff, Jonathan Sacks, Samuel Huntington, Γιώργος Κοντογιώργης, Κώστας Ζουράρις, Ζαν Κλοντ Μισεά -ὅλους αὐτοὺς οἱ κ. Παγουλάτος, Ἀλιβιζάτος, Καμπύλης κ.λπ. τοὺς ἀποκαλοῦν «ἀκροδεξιούς») περὶ πολυπολιτισμικότητος καὶ «πολιτικοῦ πατριωτισμοῦ», ἀπαντῶντας στὸ εὐχολόγιο τοῦ κ. Παγουλάτου. Τὸ συμπέρασμα εἶναι σαφές:
«Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η πολυπολιτισμικότητα συγκρούεται με την ουσία της δημοκρατίας καθώς η τελευταία, ως πολιτικό σύστημα, πρέπει να στηρίζεται σε μία αμοιβαία εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και στην αίσθηση αυτών περί ενός κοινού οράματος και κοινών ηθικών υποχρεώσεων. Και αυτά κείνται πολύ παραπάνω από την απλή διακήρυξη πίστης στην δημοκρατία, στο Σύνταγμα και στους νόμους την οποία επιβάλλει ο «συνταγματικός πατριωτισμός» του «δικαίου του εδάφους». Όταν η πολυπολιτισμική κοινωνία περιλαμβάνει τόσο διαφορετικές πολιτισμικά ομάδες ώστε να μην υπάρχει κοινό όραμα, κοινές αξίες και κοινές ηθικές υποχρεώσεις, τότε η κοινωνική αλληλεγγύη καταρρέει και επικρατούν φυγόκεντρες δυνάμεις.»
Καὶ κλείνουμε τὴν ἑνότητα μὲ τὸν καθηγητή Κωνσταντῖνο Ρωμανό, ὁ ὁποῖος στὸ βιβλίο του «Ἐθνοκτονία ἐν ἐξελίξει: Ἡ Ἑλλὰς στὸ μάτι τοῦ κυκλώνα τῆς Νέας Τάξης» (ἐκδ. Πελασγός, 2009), κονιορτοποιεῖ τοὺς ἐθνομηδενιστὲς μεταναστολάγνους. Ἐρωτᾷ ρητορικῶς σὲ σχετικὴ ὁμιλία του [14]:
«Τί πειράζει που η εμπειρία ολόκληρης της Ευρώπης καταδεικνύει την συγκρουσιακότητα του πολυπολιτισμού, ή η εμπειρία και αυτών των ΗΠΑ επισημαίνει την καταστροφή του κοινωνικού κεφαλαίου; (Η πολύχρονη έρευνα του αριστερού καθηγητή του Χάρβαρντ Robert Putnam [15] έδειξε καθίζηση της εμπιστοσύνης και κοινωνικότητας στα πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα.) Τί πειράζει τελικά όταν διαφαίνεται η αδυναμία λειτουργίας της ίδιας της δημοκρατίας όταν άνθρωποι χωρίς κοινή ιστορική διαδρομή και στόχους για το μέλλον συμβιώνουν τεχνητά στο πάλαι ποτέ εθνικό έδαφος; (Ηabermas 2001). Το πραγματικό πρόβλημα είναι οι Έλληνες, οι ιδιοκτήτες του εθνικού χώρου που δεν μπορούν να απαλλαγούν από την «έμμονη ιδέα» μιας δήθεν προνομιακής τους σχέσης με τον εθνικό χώρο που θεωρούν πατρίδα... Γι' αυτούς θα υπάρξει καταστολή και αλλοδαποί πραιτοριανοί στην αστυνομία και τον στρατό.»
δ) Παιδεία
Διαστρέφουν οἱ ἐθνομηδενιστὲς τὸν Ἰσοκράτη, λέγοντάς μας ὅτι «Ἕλληνες εἶναι οἱ τῆς ἡμετέρας παιδείας μετέχοντες», καί, ὅμως, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἀφελληνίζουν τὴν ἑλληνικὴ παιδεία! Ἀπὸ τὴν διαγραφὴ τῆς λέξεως «ἐθνικὴ» ἀπὸ τὴν ὀνομασία τοῦ ὑπουργείου, μέχρι τὸ κατέβασμα τῶν ἐθνικῶν ἱερῶν συμβόλων καὶ εἰκόνων ἀπὸ τὰ σχολεῖα, καὶ φυσικὰ τὸν ἐθνικὸ ἀποχρωματισμὸ ὅλων τῶν μαθημάτων (Ἱστορία Ρεπούση, Γλῶσσα κ.ἄ.)
Καὶ γράφει ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς [16], ὀρθῶς, ὅτι ἡ παιδεία, ὁ πολιτισμός μας, δίδει τὴν ἀφομοιωτικὴ δύναμι στὸν Ἑλληνισμό. Βεβαίως, θὰ ἐπεσήμαινα στὸν κ. καθηγητή, ὅτι ἀλλόφυλλοι τριτοκοσμικοὶ ἰσλαμιστές δὲν εἶναι ἀφομοιώσιμοι ὡς ἐγγενῶς ἀσύμβατοι -καὶ μάλιστα πέραν ἑνὸς ἀριθμοῦ. (Βλέπουμε ἤδη τὸ ἰσλαμικὸ πρόβλημα στὶς πλέον ἰσχυρὲς χῶρες τῆς Εὐρώπης καὶ μὲ παράδοσι στὴν πολιτικὴ ἐνσωματώσεως καὶ στὸν «πολιτικὸ πατριωτισμό», ὅπως ἡ Γαλλία· στὸ ξέφραγο ἀμπέλι Ἑλλάδα θὰ τὸ δοῦμε στὸ πολλαπλάσιο -στοὺς δρόμους θὰ μᾶς κυνηγοῦν οἱ ἀνθρωποφάγοι, ὅπως τὰ λυσσασμένα ζόμπι στὶς ταινίες του Τζώρτζ Ρομέρο.) Ἀλλά, στὸν βαθμό καὶ γιὰ τοὺς πληθυσμούς ποὺ ὄντως ὑπάρχει δυνατότητα ἐνσωματώσεως, τί κάνουμε; Ἀπαντᾷ ὁ ἴδιος ὁ καθηγητής: «Δεκαετίες τώρα, το υπουργείο Παιδείας και τα ασυνείδητης κερδοσκοπίας ΜΜΕ απεργάζονται μεθοδικά τον αφελληνισμό των Ελλήνων, όχι τον εξελληνισμό των επήλυδων.» Τὸ αὐτὸ ἐπισημαίνει καὶ ὁ καθηγητὴς Κωνσταντῖνος Ρωμανός, σὲ πρόσφατο ἐξαιρετικό ἄρθρο του [17].
...Καὶ στὸ ἴδιο φύλλο τῆς ἴδιας ἐφημερίδος, ἡ διαβόητη Δραγώνα ἀναπτύσσει τὰ σχέδιά της γιὰ τὴν πολυπολιτισμική παιδεία [18]! Πῶς θὰ μαθαίνουν πακιστανικὰ τὰ πακιστανόπουλα καὶ θὰ ξεχνοῦν τὰ ἑλληνικὰ τὰ ἑλληνόπουλα... Καημένε Γιανναρᾶ!
Θὰ μπορούσαμε νὰ συνεχίσουμε ἐπὶ πολύ. Ἀρκεῖ.
Σημειώσεις:
[1] Ἔτσι π.χ. ταυτίζονται οὐσιαστικῶς ὅσον ἀφορᾷ στὴν πολιτική τους (ἐθνομηδενισμός) ἡ Φιλελεύθερη Συμμαχία, ἡ ΑΝΤΑΡΣΥΑ καὶ οἱ ἀναρχικοὶ βάνδαλοι. Δὲν πρέπει νὰ προκαλεῖ ὅμως ἐντύπωσιν, διότι καὶ ἡ χρήσις τῆς λέξεως φιλελευθερισμὸς εἶναι ἐπίσης καπηλική. Διότι οἱ ἐν Ἑλλάδι «φιλελεύθεροι», συνήθως κάθε ἄλλο παρὰ πραγματικοὶ τέτοιοι εἶναι. Ἐν πολλοῖς πρόκειται γιὰ εἰσοδιστὲς στὸν χῶρο τῆς Δεξιᾶς καὶ τοῦ Κέντρου, ἀριστεριστὲς τοῦ Γκράμσι καὶ τῆς σχολῆς τῆς Φραγκφούρτης (ἐν Ἑλλάδι μᾶς προέκυψαν, ὅπως ὅλα, μὲ χρονικὴ καθυστέρησι), ἀντίθετοι στὴν πραγματικότητα μὲ τὸν παραδοσιακό, ἐθνικό, πραγματικὸ φιλελευθερισμὸ τῆς Δεξιᾶς καὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἐπιπλέον, καθὼς σήμερα οὔτε ὁ κομμουνισμὸς εἶναι τῆς μόδας, ἀφ᾿ ἑνός, οὔτε ὁ καπιταλιστικὸς φιλελευθερισμὸς τῆς Θάτσερ καὶ τοῦ Ρέηγκαν, τοῦ Χάγιεκ καὶ τοῦ Φρήντμαν, ἀφ᾿ ἑτέρου, πρώην ἀριστεροὶ ἐγκαταλείψαντες τὸ ἕνα καὶ πρώην δεξιοί ἐγκαταλείψαντες τὸ ἄλλο, συναντῶνται καὶ περιορίζουν τὴν πολιτικὴ σκέψι καὶ δράσι στό... «ἐλεύθερο χασίσι καὶ γ...σι». Μπορεῖ συνεπῶς ἡ πατρίδα μας νὰ ἀφανίζεται πληθυσμιακῶς (τριτοκοσμικὸς μεταναστευτικὸς ἐποικισμός), πολιτισμικῶς (ἐκ τοῦ ἐποικισμοῦ ἀφελληνισμός, ἐκ τῆς ἀνθελληνικῆς παιδείας καὶ πολιτικῆς ἐθνομηδενισμός), ἐθνικῶς (κατάλυσις ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ αὐτοδιαθέσως, νεοθωμανισμός, Κύπρος, Αἰγαῖο, Θράκη, Μακεδονία, Ἤπειρος), πολιτικῶς (κατάλυσις ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ δημοκρατίας), κοινωνικῶς (διάλυσις κοινωνικῆς συνοχῆς), οἰκονομικῶς (καταστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς ἐπιχειρησεως καὶ τῶν παραγωγικῶν τάξεων, παρασιτισμὸς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, χρεωκοπία, ὑποδούλωσις στὸ ξένο κεφάλαιο, ἀνεργία, ἀνασφάλεια), ἀλλὰ οἱ ἐλευθεριακοὶ (καὶ ὄχι φιλελεύθεροι) θὰ μᾶς ἔχουν ἐξασφαλίσει τὴν «ἐλευθερία» νὰ παντρευόμεθα σὲ γκαίη γάμο τὸν πακιστανὸ λαθρομετανάστη ἐραστή μας (καὶ νὰ μὴν βλέπουμε θρησκευτικές εἰκόνες στὰ δημόσια κτήρια καὶ ξενερώνουμε σεξουαλικῶς) -ζήτω ὁ «φιλελευθερισμός»!-, ἄλλο ποὺ θὰ εἴμαστε δοῦλοι, χωρὶς πατρίδα ἀνεξάρτητη καὶ ἐλεύθερη, χωρὶς ἐθνικὸ πολιτισμὸ καὶ κοινωνία, χωρὶς σπίτι, οἰκογένεια, ἐργασία, ἀσφάλεια! Ὁποία κατάπτωσις τῆς πολιτικῆς...
Μήπως αὐτὸ εἶναι ὅμως τὸ μόνον τραγελαφικὸν τοῦ ἑλληνικοῦ φρενοκομείου; (Περικλῆς Γιαννόπουλος, «Νέον Πνεῦμα», 1906: «τὸ Ἑλλαδικὸν Ληστρικὸν Φρενοκομεῖον» κ.ἄ· πολὺ μετὰ ὁ Κων. Καραμανλῆς πρεσβύτερος: «ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἕνα ἀπέραντο φρενοκομεῖον»!)
Ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Σωτήρης Χατζηγάκης, κατὰ τὴν συνεδρίασι τῆς Βουλῆς στὶς 14-5-2008 ἀμφισβητεῖ εὐθέως αὐτὴν τούτην τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία (προϋπόθεσι κάθε δημοκρατίας, καὶ πολιτικῶν ἑπομένως δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν), χαρακτηρίζοντάς την... ἀσύμβατη μὲ κάθε ἀνθρώπινο δικαίωμα!
(«Ο Υπουργός Δικαιοσύνης διαγράφει την Εθνική Κυριαρχία»:
Είπε ο κ. υπουργός: «...Επομένως, εάν ξεκινήσει κανείς από τη σκέψη και από τη θέση ότι «εγώ θέλω την εθνική κυριαρχία», τότε δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για ενωμένη Ευρώπη, ούτε για μία κοινωνία όπου και το ατομικό δικαίωμα και το ανθρώπινο δικαίωμα και το δικαίωμα αυτό καθ' εαυτό, με οποιαδήποτε έννοια του δώσει κανείς, θα μπορεί να σταθεί.»)
Καὶ ἐπανέρχεται ἰσχυριζόμενος ὅτι δὲν μᾶς χρειάζεται πλέον ἡ πατρίδα, ἡ θρησκεία καὶ ἡ οἰκογένεια, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἔνωση καὶ τὰ ἀσιατικὰ κράτη (sic)!
(Χρῆστος Χαρίτος, «Η ιδεολογική εξαχρείωση της Νέας Δημοκρατίας»:
«[...] Συνεχίζει λέγοντας: «Τί πατρίδα, κύριε Καρατζαφέρη; Δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν υπάρχουν τα ασιατικά κράτη; Δηλαδή, σηκώνοντας τη σημαία του εθνικισμού θα κλείσουμε τα μάτια στην πραγματικότητα;»)
Σύμφωνα δὲ με άρθρο του κ. Ι. Μοίρα, αναπληρωτού Γραμματέως Πολιτικού Σχεδιασμού και Προγράμματος της Ν.Δ., στο περιοδικό «Μετεξέλιξη» (το επίσημο περιοδικό της Ν.Δ.), «Η Ν.Δ. πρέπει να μετεξελιχθεί από ένα κόμμα κεντροδεξιό σε κόμμα κεντρώο» (!), και γι' αυτό προτείνει, μεταξύ άλλων, ταχύτερη ενσωμάτωση των μεταναστών, με πρώτα τα παιδιά τους, διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών, εξομοίωση των ομοφυλοφιλικών ζευγαριών με τα ετεροφυλόφιλα κ.ά.!
(Χρῆστος Χαρίτος, «Η αριστερή Νέα Δημοκρατία»)
Καὶ αὐτὰ σὲ προφανῆ ἀντίθεσι μὲ τὴν βούλησι τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.
Καὶ ἄλλα πολλὰ τραγελαφικά. Μὲ δυὸ λόγια:
«Όλοι ξέρουν ότι η λέξη «δεξιός» είναι εντελώς άδεια από κάθε περιεχόμενο, ότι η Ελλάδα γνώρισε τον συνεπέστερο καπιταλισμό με «σοσιαλιστική» κυβέρνηση και την προκλητικότερη αρνησιπατρία με δεξιά καραμανλική κυβέρνηση.»
(σ.σ. φούσκα χρηματιστηρίου ἀφ᾿ ἑνός, ἐθνομηδενισμὸς Ρεπούση ἀφ᾿ ἑτέρου)
(Χρήστος Γιανναράς, «Ανοιχτό μυαλό, αδέσμευτος ψυχισμός», «Η Καθημερινή», 30-9-2007.)
[2] Βλ. π.χ. Κάρολος Μάρξ, «Μιὰ προειδοποίηση», 1866.
[3] Ἄρης Βελουχιώτης, λόγος στὴν Λαμία, 29-10-1944: «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
[4] Βλ. π.χ. Andrew Leonard, «Can immigrants save an aging Europe?», Salon.com, 3-7-2008.
Προσέξτε λογική. Ἀφοῦ μᾶς ἀπειλεῖ ὅτι θὰ ἐξαφανιστοῦμε διὰ τῆς... φυσικῆς ἐπιλογῆς, συμπεραίνει βάσει κάποιων ὑπολογισμῶν, ὅτι χρειαζόμαστε μερικές... ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια μεταναστῶν (π.χ. ἡ Γερμανία 188 ἑκατομμύρια μέχρι τὸ 2050) (!), γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἀσφαλιστικό! Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν τερατωδία, ὁ ἴδιος ἀναγνωρίζει ὅτι καὶ οἱ μετανάστες θά... γεράσουν, ἄρα θὰ χρειαστοῦμε στὸ μέλλον ἀκόμη πιὸ τερατωδῶς περισσότερους μετανάστες ἀπὸ τοὺς ἤδη τερατωδώς πολλούς, γιὰ νὰ χρηματοδοτοῦμε τοὺς πρώτους μετανάστες! Καὶ τὸ προτείνει σοβαρά. Αυτὴν τὴν πορεία ἐκθετικῆς ἐπιταχύνσεως πρὸς τὸ χάος (βλέπε «πυραμίδα», «φούσκα χρηματιστηρίου») εἶναι τὸ μοντέλο τοῦ «εκσυγχρονισμού» (νεοφιλελεύθερου διεθνισμοῦ- ἐθνομηδενισμοῦ καὶ «προοδευτικοῦ» «ἀντιρατσισμοῦ», χέρι-χέρι μὲ τὴν παγκοσμιοποίησι καὶ τὸν καπιταλισμό) για το μέλλον μας... Ἰδοὺ τίνων τὰ συμφέροντα ἐξυπηρετοῦν οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι τῆς παγκοσμιοποίησης, οἱ «προοδευτικοὶ» «ἀντιρατσιστές»...
[5] capitalism.org, «Foreigners and Immigration». Τὸ capitalism.org εἶναι ἡ ἱστοσελίδα τῆς ὁμάδας ποὺ ἐκδίδει τὸ περιοδικὸ Capitalism. Διαβάζουμε:
«What is capitalism's policy in regard to foreigners?
Capitalism's policy to people outside its borders is identical to its policy to people inside its borders, or in the words of Thomas Jefferson, "Free trade with all nations, and entangling alliances with none."
Is immigration a problem under capitalism?
As there is no "welfare" extorted from producers at the point of a gun in Capitalist countries (only private charity), the entrance of people into a Capitalist country (immigration) is not looked upon as a problem, as it is in the American welfare state of today, but as an asset: the more people, the larger the market, and the greater possibilities for the division of labor.»
Καὶ ἄλλα φαιδρά, τὰ ὁποῖα στὴν πολιτικῶς παρανοϊκὴ Ἑλλάδα ὑποβοηθοῦν οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι «ἀριστεροὶ» καὶ «ἀντιρατσιστές»...
[6] Τάκης Καμπύλης, «H Δημοκρατία σε διαβούλευση;», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 10-1-2010.
[7] Νίκος Παπαγεώργης, «Ο ετοιμαζόμενος νέος νόμος απονομής της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς», ἱστολόγιον Δικαιόπολις, 31-12-2009.
[8] Γιώργος Παγουλάτος, «Πατριωτισμός και ανοιχτή κοινωνία», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 10-1-2010.
[9] Γιὰ τὴν διαπλοκή, στερουμένης δημοκρατικῆς νομιμοποιήσεως, κυβερνήσεως καὶ ὑπόπτων συμφερόντων ΜΚΟ καὶ προσώπων, βλέπε: antinews, «Μια ΜΚΟ πίσω από το νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια !!!», 8-1-2010· antinews, «Μια ΜΚΟ από το σχέδιο Ανάν ως το σχέδιο για την Ιθαγένεια», 9-1-2010· α-εργῶδες, «O GAP, ο Νίκος Αλιβιζάτος, οι ΜΚΟ και το Χρυσό Μοσχάρι της Πολυπολιτισμικότητας», 9-1-2010.
[10] Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, «Mετανάστες: «συνταγματικό τόξο» για την Ελλάδα», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 3-1-2010.
[11] Σταύρος Λυγερός, «Νομοσχέδιο για την ιθαγένεια: ανάγκη, παγίδες, ιδεολογήματα», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 3-1-2010.
[12] Κώστας Ζουράρις, συνέντευξις στὴν ἐφημερίδα «Ἀντιφωνητής», 22-12-2004, τμῆμα τῆς ὁποίας ἀναδημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Ρεσάλτο», τεῦχος 1, Δεκέμβριος 2005, σελ. 53.
[13] Γιάννης Κολοβός, «Η έννοια του «Έλληνα» σε μία πολυπολιτισμική Ελλάδα», περ. Patria, τ. 17, Μάιος 2009. Απὸ τὸ ἐξαιρετικὸ αὐτὸ ἄρθρον μεταφέρω ἐδῶ τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Μισεά:
«Μια συμπυκνωμένη απόδοση των προαναφερθέντων δίνει ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Κλοντ Μισεά (16) ο οποίος τονίζει ότι: «Ο πυρήνας της φιλελεύθερης φιλοσοφίας είναι η ιδέα ότι μόνον μια ιδεολογικά ουδέτερη εξουσία μπορεί να εξασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη των πολιτών. Συγκεκριμένα κάθε άτομο είναι ελεύθερο να ζει σύμφωνα με τον δικό του ιδιωτικό ορισμό της ευτυχίας ή της ηθικής (αν έχει κάποια ηθική), υπό τον όρο ότι δεν θα βλάπτει την ελευθερία του άλλου. Το τελευταίο κριτήριο γίνεται γρήγορα ανεφάρμοστο, από τη στιγμή που θέλουμε να διατηρήσουμε μιαν αυστηρή ιδεολογική ουδετερότητα. Το παράδοξο είναι ότι η λογική του πολιτικού και πολιτισμικού φιλελευθερισμού δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε έναν νέο πόλεμο όλων εναντίον όλων, που διεξάγεται αυτή τη φορά στα δικαστήρια. Επειδή απαγορεύεται να έχουμε έναν φιλοσοφικό ορισμό του γενικού συμφέροντος, το φιλελεύθερο δίκαιο είναι υποχρεωμένο να νομοθετεί στα τυφλά, με βάση τον συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει σε μια δεδομένη στιγμή στην κοινωνία. Μια κοινωνία που αρνείται κάθε πολιτική σημασία σε κοινές ανθρώπινες αξίες, οδηγείται αναπόφευκτα να θέλει να διεκπεραιώνει τα πάντα με το δίκαιο. Εγώ υποβάλλω σε κριτική το φιλελεύθερο σύστημα από μια ριζοσπαστική δημοκρατική ή, αν προτιμάτε, αναρχική σκοπιά, επειδή απειλεί όλο και περισσότερο τις στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες. Ο φιλελευθερισμός αποκλείει κάθε αναφορά σε κοινές ηθικές αξίες. Μια κοινωνία που είναι ταυτόχρονα ατομικιστική και «πολυπολιτισμική» δεν μπορεί επομένως να βρει μιαν επίφαση ανθρωπολογικής συνοχής, παρά μόνο στη λατρεία της ανάπτυξης και της κατανάλωσης. Να γιατί η οικονομία έγινε η θρησκεία των σύγχρονων κοινωνιών».»
Πόσο ἐπίκαιρο σήμερα ποὺ εξαλλοι οἰκονομάχοι Δημητράδες ξεσαλώνουν ἐξαπολύοντες δικαστικὲς διώξεις κατὰ θρησκευτικῶν εἰκόνων, κατὰ συγγραφέων καὶ κατὰ κάθε Ἕλληνος!
[14] Κωνσταντῖνος Ρωμανός, ὁμιλία στὴν ἡμερίδα «Ἴων Δραγούμης καὶ Ἑλληνισμός», Παλαιὰ Βουλή, 24-9-2008.
[15] Περὶ Putnam βλ. π.χ. Mark Easton, «Does diversity make us unhappy?», BBC:
«It is an uncomfortable conclusion from happiness research data perhaps - but multicultural communities tend to be less trusting and less happy.»
[16] Χρῆστος Γιανναρᾶς, «Ηγέτης: η σημασία και ενδείξεις», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 10-1-2010:
«Πίσω από την απειλή, ο ηγέτης θα διαβλέψει την ευκαιρία: Ο Ελληνισμός φθίνει πληθυσμικά με ρυθμούς που εγγυώνται εγγύτατη την ιστορική του εξαφάνιση. Η απειλή κατάλυσης της κοινωνικής συνοχής από την ανεξέλεγκτη εισροή αλλοδαπών στη χώρα μπορεί, πολιτικά, να μετατραπεί σε ευκαιρία με την αφομοίωση των επήλυδων. Γι’ αυτό και η εκπαιδευτική πολιτική, όπως και ο κοινωνικός έλεγχος των ΜΜΕ (το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο), μαζί με οικονομική ενίσχυση (όχι δημεύσεις) του κοινωνικού έργου των εκκλησιαστικών ενοριών, είναι τα πρωτεύοντα μέτρα για να νιώσουν οι μετανάστες την Ελλάδα καινούργια πατρίδα τους, επιθυμητή και σεβαστή.
Με σπιθαμιαίους ηγέτες, δεκαετίες τώρα, το υπουργείο Παιδείας και τα ασυνείδητης κερδοσκοπίας ΜΜΕ απεργάζονται μεθοδικά τον αφελληνισμό των Ελλήνων, όχι τον εξελληνισμό των επήλυδων. Τυχάρπαστες μετριότητες, σε ρόλους πρακτορίσκων ξένων συμφερόντων και υπηρεσιών, προωθούνται σε καίριες για την Παιδεία και την Ενημέρωση θέσεις. Και αν καταγγελθεί η αυθαιρεσία, εξεγείρεται αστραπιαία η συντονισμένη με απίστευτη ομοτροπία (σαν από ντουντούκα) ομάδα των «προοδευτικών» εθνομηδενιστών, από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ώς την «ανανεωτική» τάχα Αριστερά, για να παραμείνουν αμετακίνητοι οι τριτοκλασάτοι πρακτορίσκοι στα πόστα τους.»
[17] Κωνσταντῖνος Ρωμανός, «Ελληνική ιθαγένεια, πολιτικά δικαιώματα και λαθρομετανάστευση», ἐφημ. «Τὸ Παρόν», 29-11-2009.
[18] «Ευκαιρίες μάθησης σε όλα τα παιδιά των μεταναστών», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 10-1-2010. Τῶν Ἑλλήνων, πότε;
Ὁ ἀνορθολογισμὸς τῶν ἀριστεριστῶν καὶ ἐλευθεριακῶν (ψευδο-«φιλελευθέρων») ἐθνομηδενιστῶν εἶναι, ὅμως, βαθύτατος, ἐγγενής, καὶ ὄχι ἁπλῶς προϊόν τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς τραγελαφικότητος καὶ τῆς ἐδῶ κυριαρχίας τοῦ διαπλεκομένου κατεστημένου τῆς ἀριστερῆς προπαγάνδας. Καὶ ὁ λόγος εἶναι ἡ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς σύγκρουσίς του μὲ τὸν φυσικό, ἐγγενῆ ὀρθολογισμό τοῦ ἐθνικισμοῦ.
Ποῦ στηρίζεται ὁ ἐθνικισμός; Μά, στὴν φύσι τῶν πραγμάτων. Στὰ χειροπιαστά, φυσικά πράγματα. Ἂς τὰ δοῦμε, τὰ ἔθεσαν οἱ πρόγονοί μας, γιὰ ὅλους τοὺς αἰῶνες:
Ὦ παῖδες Ἑλλήνων, ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ᾿, ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων· νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών.
(Ὁ πολεμικὸς παιὰν τῶν Σαλαμινομάχων, 480 π.Χ. (Αἰσχύλος, «Πέρσαι», 402-405))
αὗτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα, τῶν προδότας γενέσθαι Ἀθηναίους οὐκ ἂν εὗ ἔχοι.
(Οἱ Ἀθηναῖοι πρὸς τοὺς Λακεδαιμονίους, 480 π.Χ. (Ἡρόδοτος Ἱστορίαι, βιβλ. 8, 144, 14-17))
Μητέρα γῆ, οἰκογένεια (χῶμα καὶ αἷμα), ὁστὰ τῶν προγόνων καὶ ὄνειρα τῶν ἀπογόνων, οἰκογενειακὲς ἑστίες καὶ βωμοὶ τῶν θεῶν μας, γλῶσσα καὶ ἤθη.
Τί πιό φυσικὸ ἀπὸ αὐτά; Τί πιὸ χειροπιαστὸ ἀπὸ αὐτά; Τί πιὸ ὀρθολογικὸ ἀπὸ αὐτά;
Τί πιὸ φυσικό καὶ ὀρθολογικό ἀπὸ τὸν ἐθνικισμό, ὁ ὁποῖος θέτει στὴν βάσι τῆς πολιτικῆς συγκροτήσεως καὶ λειτουργίας (ἐθνικὸ κράτος) αὐτὰ τὰ θεμελιώδη, τὴν φύσι;
Ὁτιδήποτε δὲν βασίζεται σὲ αὐτά τὰ χειροπιαστά, στὴν φύσι μας, εἶναι ψεύτικο. Ὁτιδήποτε βασίζεται σὲ ἰδεολογήματα μόνον (κοινωνικὰ συμβόλαια καὶ ἀόρατα χέρια τῆς ἀγορᾶς ἢ τεχνοφασισμούς, φαντασιακὲς κοινότητες καὶ ἐπανακαθορισμοὺς τῆς ἔννοιας τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος, νέο, πολιτικὸ πατριωτισμὸ (sic), πολυπολιτισμό, παγκοσμιοποίησι καὶ social liberalism (ἐλευθεριακότητα -ὄχι φιλελευθερισμὸ μὲ κοινωνικὴ εὐαισθησία), οὐδετερότητα (ἐθνική, θρησκευτική, πολιτισμική) τῆς πολιτείας), διαγράφοντας τὰ φυσικά, χειροπιαστά πράγματα, εἶναι ἀνορθολογικό.
Καὶ ἔρχονται σήμερα οἱ ἀρνητὲς τῆς φύσεως, τῆς καταγωγῆς μας, τῆς γλώσσας, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἱστορίας μας, χάριν τῶν νεοταξικῶν ἰδεολογημάτων καὶ ὁμιλοῦν γιὰ ὀρθολογισμό! Ὦ τῆς διαστροφῆς τῶν ἐννοιῶν τῶν λέξεων!
Οἱ ἀνορθολογικὲς ἀντιφάσεις τῶν ἀριστεριστῶν καὶ ἐλευθεριακῶν (ψευδο-«φιλελευθέρων») ἐθνομηδενιστῶν, εἶναι ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἀναπόφευκτες, σὲ ὅλα. Σὲ κάθε λέξι τους. Ἂς δοῦμε μερικὲς χαρακτηριστικές, μὲ ἀφορμὴ τὸ νομοθέτημα γιὰ τὸν ἐποικιστικὸ ἀφελληνισμὸ τῆς χώρας.
α) Ἀνθρωπισμός
Οἱ κατὰ τ᾿ ἄλλα χριστιανόφοβοι ἄθεοι (ὄχι οἱ σοβαροί, πατριῶτες ἄθεοι, φυσικά) μᾶς φλομώνουν στὴν ὑποκριτικὴ ψευτοχριστιανικὴ κλάψα, λέγοντάς μας ὅτι πρέπει νὰ «ἑλληνοποιοῦμε» τοὺς τριτοκοσμικοὺς εἰσβολεῖς χάριν... ἀνθρωπισμοῦ! Οἱ ἴδιοι, συμπονοῦντες τὴν «ἀνθρωπότητα» καὶ μισοῦντες τὸν πλησίον τους (τὸ λέγει και ὁ Ντοστογιέφσκυ στοὺς «Ἀδελφοὺς Καραμαζώφ» αὐτό) καταδικάζουν τὰ παιδιά μας νὰ μεγαλώσουν σὲ ἕνα τριτοκοσμικὸ Σουδάν ἢ Πακιστάν, καὶ καταστρέφουν αὐτὴν τὴν γωνίτσα γῆς ποὺ γενεὲς γενεῶν χύσαμε αἷμα νὰ νοικοκυρέψουμε. Μιλοῦν γιὰ ἀνθρωπισμό, αὐτοὶ οἱ «ἀριστεροί», καὶ ὅμως, ὁ Κάρολος Μάρξ ἐνωρίς ἐσημείωσε ὅτι ἡ εἰσαγωγὴ ξένων ἐργατῶν ἀπὸ τὸ κεφάλαιο σκοπὸ ἔχει τὴν διατήρηση τῆς δουλείας [2]. Ἀντιθέτως, τὸ κεφάλαιο, ποὺ αὐτὸ δὲν ἔχει πατρίδα (Βελουχιώτης, Λόγος τῆς Λαμίας [3]), αὐτὸ εὐνοεῖ τὴν μετανάστευσι (π.χ. Διεθνὴς Τράπεζα [4], capitalism.org [5]), καταβαραθρώνοντας τὰ ἔθνη, τὶς τοπικὲς κοινωνίες, τὴν ἐργατικὴ τάξι καὶ τὴν ἐθνικὴ παραγωγή, ἀλλὰ καὶ ἀπομυζῶντας τὶς χῶρες προελεύσεως τῶν μεταναστῶν. Μιλοῦν οἱ «φιλάνθρωποι» γιὰ ἀνθρωπισμό, καὶ δὲν ἀντιμάχονται, δὲν θίγουν κἂν τὸ μέγιστο ἀπάνθρωπο κακό, αὐτὴν τούτην τὴν ἀναγκαστικὴ μετανάστευσι λαῶν ὁλόκληρων, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὴν εὐνοοῦν, χάριν τοῦ διεθνοῦς κεφαλαίου.
Καὶ ἂς κλείσουμε τὰ περὶ «φιλανθρωπίας» μὲ τὰ λόγια τοῦ Δημοσθένους (Προοίμια, 16.1):
κἀκεῖνο δ᾿ ὑπολαμβάνω σωφρόνων ἀνθρώπων ἔργον εἶναι, ἴσην πρόνοιαν τῶν αὑτοῖς οἰκείων ὅσηνπερ τῶν ἀλλοτρίων ποιεῖσθαι, ἵνα μὴ φιλάνθρωποι μόνον, ἀλλὰ καὶ νοῦν ἔχοντες φαίνησθε.
(κι ἐκεῖνο θεωρῶ ἔργο σωφρόνων ἀνθρώπων, νὰ λαμβάντε πρόνοια γιὰ τὰ δικά σας τόση ὅση λαμβάνετε γιὰ τὰ ξένα, ὥστε νὰ μὴν φαίνεσθε φιλάνθρωποι μόνον, αλλὰ καὶ νοῦν ἔχοντες.)
β) Δημοκρατία καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα
Ἐθνομηδενιστὲς ὅπως ὁ θλιβερὸς Καμπύλης χαρακτηρίζουν τὰ πολιτικὰ δικαιώματα ξένων εἰσβολέων καὶ ἐποίκων ἐπὶ τῆς Ἑλληνικῆς πατρίδος μας, ὡς... δημοκρατικὸ δικαίωμα [6]! Ὁποία παραφροσύνη! Δὲν ἔχουν ἁπλῶς δικαία ἐλπίδα οἱ ἀναξιοπαθοῦντες ἱκέτες γιὰ προστασία καὶ ἕνα πιάτο φαΐ (καὶ πάλιν ἐφ᾿ ὅσον δὲν κινδυνεύει αὐτὴ τούτη ἡ ὕπαρξις τοῦ νοικοκύρη, διότι, βεβαίως, ἐὰν εἰσέβαλε ὁλόκληρη ἡ Ἰνδία στὴν Ἑλλάδα, οὔτε ἕνα πιάτο φαῒ δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ τοὺς δώσουμε), ἀλλὰ ἔχουν ἀπαίτησι νὰ ὑφαρπάξουν καὶ νὰ διοικοῦν τὸ σπίτι τοῦ νοικοκύρη!
Καὶ κονιορτοποιεῖ βεβαίως ἀπὸ νομικῆς πλευρᾶς ὁ κ. Νίκος Παπαγεώργης [7] τὴν τεραστία σύγχυσι ἀνθρωπίνων καὶ πολιτικῶν δικαιωμάτων στὰ τρικυμισμένα «προοδευτικὰ» κρανία, ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα εἶναι ἐξωφρενικόν. (Προφανῶς δέ, οἱ Πακιστανοὶ καὶ οἱ Νιγηριανοὶ δὲν στεροῦνται πολιτικῶν δικαιωμάτων, γιὰ νὰ χρειάζεται νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν τέτοια. Ἔχουν -στὸ Πακιστάν καὶ στὴν Νιγηρία (καὶ ἂν δὲν ἔχουν ἐκεῖ, πρέπει φυσικὰ νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν ἐκεῖ).)
Ἐπὶ τέλους, τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας, προσωπικῆς, ποὺ προϋποθέτει καὶ τὴν ἐθνική, καὶ αὐτὴ τούτη ἡ δημοκρατία καὶ ἡ ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἀνεξαρτησία (προϋπόθεσις τῆς δημοκρατίας), σημαίνουν ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε τὸ αὐτεξούσιο νὰ ἀποφασίζουμε τὰ τῆς χώρας ΜΑΣ, τῆς Ἑλλάδος, οἱ Κινέζοι τὰ τῆς Κίνας, οἱ Κογκολέζοι τὰ τοῦ Κογκό. Δὲν σημαίνει ἐγὼ νὰ ἀποφασίζω μὲ τὸ ἔτσι θέλω γιὰ τὴν Κίνα, ὁ Κινέζος γιὰ τὸ Μεξικὸ καὶ ὁ Μεξικάνος γιὰ τὸ Κογκό! Ἀντιθέτως, ἐντελῶς ἀντιθέτως, ἐὰν γιὰ τὴν χώρα ΜΟΥ ἀποφασίζουν οἱ ξένοι ἀφροασιάτες ἔποικοι (καὶ γιὰ τὴν Κύπρο οἱ Τοῦρκοι ἔποικοι, γιατί ὄχι, μὲ αὐτὴν τὴν λογική; ), τότε αὐτομάτως καταργεῖται ἡ δική ΜΟΥ πολιτικὴ ἐλευθερία, ἡ δική ΜΟΥ ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἀνεξαρτησία, τὰ δικά ΜΟΥ πολιτικά δικαιώματα!
Καὶ γράφει ὁ θλιβερὸς Καμπύλης γιὰ τήν... «καλυμμένη ακροδεξιά ρητορεία των δημοψηφισμάτων, με την οποία ακυρώνεται η ουσία της Δημοκρατίας»! Στὴν μοναδικὴ χώρα τῆς προηγμένης Εὐρώπης ποὺ δὲν ἔγινε δημοφήφισμα ποτὲ καὶ γιὰ τίποτε ἀπὸ τὸ 1974!
Ἀλλά, ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ἐγὼ θὰ ἔλεγα κάτι πολὺ περισσότερο: Ἡ ἀπόδοσις ὑπηκοότητος σὲ μὴ ἀφομοιώσιμους πληθυσμοὺς ἀλλοφύλλων καὶ ἀλλοθρήσκων τριτοκοσμικῶν εἰσβολέων καὶ καταληψιῶν, θὰ ἦταν ΠΑΡΑΝΟΜΗ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ -πόσο μᾶλλον τώρα, χωρὶς δημοψήφισμα, πραξικοπηματικῶς. Διότι θὰ καταργοῦσε θεμελιώδεις διατάξεις τοῦ Συντάγματος (ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ δημοκρατία), ἀλλὰ καὶ θεμελιώδη ἀτομικά ΜΟΥ δικαιώματα (πολιτικὲς ἐλευθερίες ΜΟΥ, ἀλλὰ καὶ δικαίωμα ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας ΜΟΥ -διότι οἱ κύριοι μοῦ κλέβουν μέρος τῆς ἀτομικῆς ΜΟΥ ἰδιοκτησίας καὶ τὴν παραδίδουν σὲ ξένους.) Τὸ ὅτι ἀπαιτοῦμε δημοψήφισμα γιὰ νὰ ξεσκεπάσουμε τὴν ἀντιδημοκρατικότητα τῶν πραξικοπηματιῶν, δὲν σημαίνει ὅτι ἡ προδοσία, ἡ ἐθνοκτονία, ὁ ἀφανισμὸς ἑνὸς ἔθνους καὶ ἑνὸς πολιτισμοῦ τόσων χιλιάδων ἐτῶν, θὰ ἦταν ἐπιτρεπτὰ ἀκόμη καὶ τότε! Ὁ ἀφανισμὸς ἑνὸς εὐρωπαϊκοῦ πληθυσμοῦ καὶ πολιτισμοῦ καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του ἀπὸ ξένους ἀλλοφύλλους καὶ ἀλλοθρήσκους τριτοκοσμικοὺς ἀφροασιάτες, εἶναι ἔγκλημα ἀκόμη καὶ μόνον ὡς οἰκολογικὴ καταστροφή, ὡς ἀλλοίωσις τοῦ οἰκοσυστήματος -ἕνας φυσιολάτρης θὰ ἀγανακτοῦσε ἀκόμη καὶ ἐὰν εἴμαστε ζῶα· καὶ ὁ ΟΗΕ, ἐπὶ τέλους, προνοεῖ γιὰ τὴν προστασία τῶν αὐτοχθόνων πολιτισμῶν!
Καὶ φθάνουν οἰ μισέλληνες ἐθνομηδενιστὲς στὸ σημεῖο νὰ δίνουν ὑπηκοότητα (τὴν ὀνομάζουν δὲ «ἰθαγένεια», λέξι ποὺ σημαίνει τὸ αὐτόχθον γένος) σὲ ἀφροασιάτες εἰσβολεῖς, τὴν ὁποίαν ἀκόμη ἀρνοῦνται στοὺς ὁμογενεῖς μας! Γιὰ τοὺς ὁποίους ἀπαιτεῖται καὶ πλειοψηφία 2/3 τῆς Βουλῆς, γιὰ νὰ τοὺς δοθεῖ τὸ φυσικό τους διαίωμα, λὲς καὶ εἶναι λιγότεροι ἄνθρωποι καὶ λιγότερο Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς ἀφροασιάτες! Κι αὐτὴν τὴν γωνίτσα γῆς, τὴν σπαρμένη μὲ τὰ κόκκαλα τῶν προγόνων τους, τὴν κλέβουν οἱ προδότες ἀπὸ τοὺς ὁμογενεῖς μας καὶ τὴν δίνουν νὰ τὴν νέμονται οἱ ἀλλόφυλοι...
γ) Κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ πατριωτισμός
Στὸ φύλλο τῆς 10-1-2010 τῆς «Καθημερινῆς», ὁ καθ. Γ. Παγουλάτος, γράφει [8], μὲ σχετικὴ σοβαρότητα καὶ νηφαλιότητα (ἐν συγκρίσει μὲ τοὺς Καμπύληδες τουλάχιστον), γιὰ «έναν πατριωτισμό του πολίτη (civic patriotism), που αποφεύγει τους αποκλεισμούς αλλά ανταποκρίνεται στην ανάγκη μιας παραδοσιακής ταυτότητας» -πῶς «παραδοσιακῆς», ἀφοῦ καταργεῖται ὁ «παλαιὸς» πατριωτισμός; καί, γενικῶς, ἐπιτρέψτε μου νὰ ὑποπτεύομαι ὅτι ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ ἐπανακαθορίσουν τὸν πατριωτισμό καὶ ὁμιλοῦν γιὰ νέο ἢ πολιτικό πατριωτισμό, λὲς καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ πατριωτισμοί, συνήθως ἐπιδιώκουν μᾶλλον νὰ τὸν καταργήσουν...-, γράφει, ὅμως, ὀρθότατα, καὶ γιὰ τὴν «εγγενή ανθρώπινη ανάγκη του ανήκειν σε μια ευρύτερη κοινότητα», καὶ γιὰ τὸ ὅτι «ο πατριωτισμός είναι εγγενής στις ανθρώπινες κοινωνίες, αναβλύζει αυθόρμητα σαν τη μητρική αγάπη». Ὡραῖα.
Καὶ συνεχίζει μὲ μία παράγραφο, γεμάτη ἀντιφάσεις:
«Ο πατριωτισμός δεν απειλείται για έναν ακόμα λόγο: γιατί, όπως γράφει στο παραπάνω συλλογικό έργο ο Τσαρλς Τέιλορ, «στον σύγχρονο κόσμο δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς πατριωτισμό: οι κοινωνίες που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε -ελεύθερες, δημοκρατικές και έως ένα βαθμό κοινωνίες εθελουσίας ισότητας- χρειάζονται ισχυρή ταύτιση από πλευράς των πολιτών τους». Ο πατριωτισμός κατά Τέιλορ δίνει επίσης μια απάντηση σε όσους στενόμυαλα επιχειρηματολογούν εναντίον της (υπό προϋποθέσεις) απονομής ιθαγένειας στα γεννημένα στην Ελλάδα παιδιά μεταναστών: «μια δημοκρατία πολιτών, λέει ο Τέιλορ, είναι εξαιρετικά ευάλωτη απέναντι στην αποξένωση που δημιουργούν οι μεγάλες ανισότητες και στην αίσθηση εγκατάλειψης και αδιαφορίας που εύκολα εισπράττουν οι εγκαταλειμμένες μειονότητες». Για να λειτουργήσουν οι σύγχρονες δημοκρατίες χρειάζονται την κινητοποίηση και συμμετοχή των πολιτών, απαιτούν μια κοινή ταυτότητα, και αυτή είναι η λειτουργία του πατριωτισμού. Πρόκειται όμως τότε όχι για έναν εθνικιστικό πατριωτισμό «του αίματος», αλλά για έναν σύγχρονο «συνταγματικό πατριωτισμό» του πολίτη. Τότε, η επιλογή, όπως γράφει ο Τέιλορ, είναι μία: «να είμαστε κοσμοπολίτες και πατριώτες ταυτόχρονα, δηλαδή να προωθούμε ένα είδος πατριωτισμού που είναι ανοιχτός σε αισθήματα οικουμενικής αλληλεγγύης, ενάντια σε έναν κλειστό πατριωτισμό που στηρίζεται στις διακρίσεις και στους αποκλεισμούς».»
Ἀντιλαμβάνονται ὁ κ. Παγουλάτος καὶ ὁ κ. Τέιλορ, ὅτι τὰ ἐπιχειρήματά τους καταρρίπτουν αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ θέλουν νὰ ὑποστηρίξουν, τὴν μετανάστευσι;
Ὀρθῶς ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ πατριωτισμὸς εἶναι ἀναγκαῖος γιὰ τὴν δημοκρατία καὶ γιὰ τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ ἐπίσης.
Μά, αὐτὸ ἀκριβῶς ἀποδεικνύει ὅτι ἡ μετανάστευσις (μαζικὸς καὶ ἀνεξέλεγκτος ἐποικισμός) ἀπειλεῖ καὶ μάλιστα θανάσιμα καὶ τὸν πατριωτισμὸ καὶ τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ τὴν δημοκρατία!
Αὐτὸ ἀκριβῶς σημαίνει ὅτι πρέπει κατ᾿ ἀρχὴν καὶ πρὶν ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο νὰ κάνουμε τὸ πᾶν γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὴν αἰτία τοῦ κακοῦ: τὸν μεταναστευτικὸ ἐποικισμό. Νὰ τὸν ἐμποδίσουμε καὶ νὰ τὸν ἀποθαρρύνουμε. (Νόμος προσφορᾶς καὶ ζητήσεως, τὸν ὁποῖον οἱ δῆθεν φιλελεύθεροι ἀγνοοῦν: δηλώνουμε ἀφελῶς ὅτι εἶναι εὐπρόσδεκτοι, χωρὶς ὅριο, χωρὶς προϋποθέσεις ἀποδοχῆς καὶ ἐπιβραβεὐσεως, χωρὶς μέτρα ἀποτροπῆς καὶ ἐπαναπροωθήσεως τῶν παρανόμων καὶ ὑπεραρίθμων, οἱ ξένοι ἔποικοι· γιατί νὰ μὴν ἔρθουν ἀκόμη περισσότεροι, μέχρι νὰ ἀπηυδήσουν καὶ νὰ γίνουν «ρατσιστὲς» ἀκόμη καὶ οἱ καλοπροαίρετοι φιλάνθρωποι ὅπως ὁ κ. Παγουλάτος καὶ ὁ κ. Τέιλορ; )
Ἐχει γεμίσει ὁ ὀργανισμὸς τῆς κοινωνίας βλαβερὰ μικρόβια, καὶ ὁ κ. Παγουλάτος ἐλπίζει ὅτι βαπτίζοντάς τα «ὑγιῆ κύτταρα», ὀνοματίζοντας δηλαδὴ τὰ πλήθη τῶν ἀλλοφύλων ἀλλοθρήσκων τριτοκοσμικῶν ἀφροασιατῶν «Ἕλληνες», ἀντὶ νὰ τὰ περιορίσουμε, καὶ καλῶντας ἀκόμη περισσότερα, λύνουμε καὶ τὸ πρόβλημα! Ὅτι ἐνσωματώθηκαν, ἐξελληνίστηκαν οἱ ἀλλοδαποί· καὶ δὲν ἀφελληνίστηκε καὶ διελύθη ἡ Ἑλλάδα!
Καὶ συνεχίζει ὁ κ. Παγουλάτος (καὶ σχολιάζω ἐγώ):
«Από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία μέχρι το Ισραήλ και τις αναπτυσσόμενες χώρες, ο σύγχρονος εθνικιστικός νεο-μακαρθισμός έχει έναν κοινό αντίπαλο: τους φιλελεύθερους του κέντρου και της αριστεράς [σ.σ. γιὰ τὴν τραγελαφικότητα τῆς ταυτίσεως ἀριστεριστῶν καὶ ἐλευθεριακῶν- νεοφιλελευθέρω ἔγραψα ἤδη]. Και ένα κοινό γνώρισμα: θέτει πάντοτε υπό αμφισβήτηση τον πατριωτισμό των αντιπάλων του [σ.σ. Μάλλον οἱ ἴδιοι ἀρνοῦνται τὸν πατριωτισμὸ αὐτὸν καθ᾿ ἑαυτὸν καὶ τὴν ὕπαρξιν τούτη τοῦ Ἔθνους· ἄλλωστε διαγράφουν τὴν λέξι «ἔθνος» ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶς ὀνομασίες τῶν ὑπουργείων.]. Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά της ακροδεξιάς (ή των ακροδεξιών της ακροαριστεράς) [σ.σ. ἐδῶ ὁ συνήθως νηφάλιος Παγουλάτος καταφεύγει σὲ ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμοὺς α λα Καμπύλη καὶ Ἀλιβιζάτο] από το δημοκρατικό φάσμα, ή το «συνταγματικό τόξο», που μας θύμισε ο Νίκος Αλιβιζάτος στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής. [σ.σ. Καὶ ἐδῶ γελοῦν... Ὁ Ἀλιβιζάτος τῆς ΜΚΟ τῶν ἀκραίων μισελλήνων ποὺ ἔφτιαξαν τὸ κατὰ παραγγελίαν νομοσχέδιο γιὰ τὸν τριτοκοσμικὸ ἐποικισμὸ τῆς Ἑλλάδος [9]· μὲ ἕνα φαιδρὸ ἄρθρο στὴν «Κ» [10], χωρὶς οὔτε ἕνα λογικὸ ἐπιχείρημα, παρὰ μόνον ἀνορθολογικὲς κραυγὲς τοῦ στὺλ «ξενόφοβοι», «ἀκροδεξιοί», «φασίστες», κίνδυνος! μπουου! «Ἀξιοσέβαστος ἐπιστήμων»... Κατάντια. Στὸ ἴδιο φύλλο, ὄασις ὁ Σταῦρος Λυγερός [11], εἶχε ἐπιχειρήματα τουλάχιστον, συγκεκριμένα, ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα. Λογική. Διαβάστε ἂν σᾶς εἶναι εὔκολο τὰ δύο ἄρθρα ποὺ λέγω, καὶ συγκρίνετε. Κραυγαλέα ἡ διαφορά λογικῆς θεμελιώσεως.]»
Τὰ πολλὰ λόγια περιττεύουν.
Ἀριστοτέλης («Πολιτικά», 1303a, 25-28):
«στασιωτικὸν δὲ καὶ τὸ μὴ ὁμόφυλον, ἕως ἂν συμπνεύσῃ· ὥσπερ γὰρ οὐδ᾿ ἐκ τοῦ τυχόντος πλήθους πόλις γίγνεται, οὕτως οὐδ᾿ ἐν τῷ τυχόντι χρόνῳ· διὸ ὅσοι ἤδη συνοίκους ἐδέξαντο ἢ ἐποίκους, οἱ πλεῖστοι διεστασίασαν.»
(Είναι στασιωτικόν (στασιάζει) δε και το μη ομόφυλον, μέχρι που να αποκτήσει το ίδιο πνεύμα, γιατί όπως η κάθε πόλη δεν γίνεται από τυχαίο πλήθος, έτσι επίσης δεν γίνεται σε τυχαίο χρόνο, γι᾿ αυτό όσοι ήδη δέχθηκαν συνοίκους ή εποίκους, τις περισσότερες φορές εστασίασαν.)
Ὁ δὲ καθηγητὴς Κώστας Ζουράρις μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν Θουκυδίδη [12]:
«Ὑπάρχει ἕνας μέγιστος πολιτικὸς νόμος τοῦ Θουκυδίδη: «ἰσόψηφοι ὄντες καὶ οὐχ ὁμόφυλοι τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν ἕκαστος σπεύδῃ» (βιβλ. 1, 141.6). Ἡ δημοκρατία (ἰσόψηφοι ὄντες) προϋποθέτει τὴν ὁμοιογένεια καὶ τὴν ὁμογένεια, γιατὶ ἀλλιῶς ἕκαστος τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν σπεύδει. Ἄρα ἡ δημοκρατία λειτουργεῖ μὲ ὁμόφυλο. Τὸ πολυπολιτισμικὸ δημιουργεῖ γκέτο καὶ ζεῖ ὁ καθένας στὸ γκέτο του. Ἡ ἰσότητα τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων εἶναι στοιχεῖο ἀνεπαρκέστατο γιὰ συγκρότηση κοινωνίας. Γίνεται ἕνα σκορποχώρι ὅπου καθένας γιὰ τὸ ἐφ᾿ ἑαυτὸν σπεύδει.»
Ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ συστηματικοὺς μελετητὲς τοῦ φαινομένου τῆς μεταναστεύσεως ἐν Ἑλλάδι, ὁ Γιάννης Κολοβός (συγγραφεὺς τῶν βιβλίων: «Τὸ Κουτὶ τῆς Πανδώρας: Παράνομη μετανάστευση καὶ νομιμοποίηση στὴν Ἑλλάδα» (2003), «Τὸ τέλος μιᾶς οὐτοπίας: ἡ κατάρρευση τῶν πολυπολιτισμικῶν κοινωνιῶν στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη» (2008)), παραθέτει σὲ ἕνα ἐξαιρετικὸ ἄρθρο του [13] ἀπόψεις ἐγκρίτων ξένων εἰδικῶν (Edward Tiryakian, William Pfaff, Jonathan Sacks, Samuel Huntington, Γιώργος Κοντογιώργης, Κώστας Ζουράρις, Ζαν Κλοντ Μισεά -ὅλους αὐτοὺς οἱ κ. Παγουλάτος, Ἀλιβιζάτος, Καμπύλης κ.λπ. τοὺς ἀποκαλοῦν «ἀκροδεξιούς») περὶ πολυπολιτισμικότητος καὶ «πολιτικοῦ πατριωτισμοῦ», ἀπαντῶντας στὸ εὐχολόγιο τοῦ κ. Παγουλάτου. Τὸ συμπέρασμα εἶναι σαφές:
«Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η πολυπολιτισμικότητα συγκρούεται με την ουσία της δημοκρατίας καθώς η τελευταία, ως πολιτικό σύστημα, πρέπει να στηρίζεται σε μία αμοιβαία εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και στην αίσθηση αυτών περί ενός κοινού οράματος και κοινών ηθικών υποχρεώσεων. Και αυτά κείνται πολύ παραπάνω από την απλή διακήρυξη πίστης στην δημοκρατία, στο Σύνταγμα και στους νόμους την οποία επιβάλλει ο «συνταγματικός πατριωτισμός» του «δικαίου του εδάφους». Όταν η πολυπολιτισμική κοινωνία περιλαμβάνει τόσο διαφορετικές πολιτισμικά ομάδες ώστε να μην υπάρχει κοινό όραμα, κοινές αξίες και κοινές ηθικές υποχρεώσεις, τότε η κοινωνική αλληλεγγύη καταρρέει και επικρατούν φυγόκεντρες δυνάμεις.»
Καὶ κλείνουμε τὴν ἑνότητα μὲ τὸν καθηγητή Κωνσταντῖνο Ρωμανό, ὁ ὁποῖος στὸ βιβλίο του «Ἐθνοκτονία ἐν ἐξελίξει: Ἡ Ἑλλὰς στὸ μάτι τοῦ κυκλώνα τῆς Νέας Τάξης» (ἐκδ. Πελασγός, 2009), κονιορτοποιεῖ τοὺς ἐθνομηδενιστὲς μεταναστολάγνους. Ἐρωτᾷ ρητορικῶς σὲ σχετικὴ ὁμιλία του [14]:
«Τί πειράζει που η εμπειρία ολόκληρης της Ευρώπης καταδεικνύει την συγκρουσιακότητα του πολυπολιτισμού, ή η εμπειρία και αυτών των ΗΠΑ επισημαίνει την καταστροφή του κοινωνικού κεφαλαίου; (Η πολύχρονη έρευνα του αριστερού καθηγητή του Χάρβαρντ Robert Putnam [15] έδειξε καθίζηση της εμπιστοσύνης και κοινωνικότητας στα πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα.) Τί πειράζει τελικά όταν διαφαίνεται η αδυναμία λειτουργίας της ίδιας της δημοκρατίας όταν άνθρωποι χωρίς κοινή ιστορική διαδρομή και στόχους για το μέλλον συμβιώνουν τεχνητά στο πάλαι ποτέ εθνικό έδαφος; (Ηabermas 2001). Το πραγματικό πρόβλημα είναι οι Έλληνες, οι ιδιοκτήτες του εθνικού χώρου που δεν μπορούν να απαλλαγούν από την «έμμονη ιδέα» μιας δήθεν προνομιακής τους σχέσης με τον εθνικό χώρο που θεωρούν πατρίδα... Γι' αυτούς θα υπάρξει καταστολή και αλλοδαποί πραιτοριανοί στην αστυνομία και τον στρατό.»δ) Παιδεία
Διαστρέφουν οἱ ἐθνομηδενιστὲς τὸν Ἰσοκράτη, λέγοντάς μας ὅτι «Ἕλληνες εἶναι οἱ τῆς ἡμετέρας παιδείας μετέχοντες», καί, ὅμως, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἀφελληνίζουν τὴν ἑλληνικὴ παιδεία! Ἀπὸ τὴν διαγραφὴ τῆς λέξεως «ἐθνικὴ» ἀπὸ τὴν ὀνομασία τοῦ ὑπουργείου, μέχρι τὸ κατέβασμα τῶν ἐθνικῶν ἱερῶν συμβόλων καὶ εἰκόνων ἀπὸ τὰ σχολεῖα, καὶ φυσικὰ τὸν ἐθνικὸ ἀποχρωματισμὸ ὅλων τῶν μαθημάτων (Ἱστορία Ρεπούση, Γλῶσσα κ.ἄ.)
Καὶ γράφει ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς [16], ὀρθῶς, ὅτι ἡ παιδεία, ὁ πολιτισμός μας, δίδει τὴν ἀφομοιωτικὴ δύναμι στὸν Ἑλληνισμό. Βεβαίως, θὰ ἐπεσήμαινα στὸν κ. καθηγητή, ὅτι ἀλλόφυλλοι τριτοκοσμικοὶ ἰσλαμιστές δὲν εἶναι ἀφομοιώσιμοι ὡς ἐγγενῶς ἀσύμβατοι -καὶ μάλιστα πέραν ἑνὸς ἀριθμοῦ. (Βλέπουμε ἤδη τὸ ἰσλαμικὸ πρόβλημα στὶς πλέον ἰσχυρὲς χῶρες τῆς Εὐρώπης καὶ μὲ παράδοσι στὴν πολιτικὴ ἐνσωματώσεως καὶ στὸν «πολιτικὸ πατριωτισμό», ὅπως ἡ Γαλλία· στὸ ξέφραγο ἀμπέλι Ἑλλάδα θὰ τὸ δοῦμε στὸ πολλαπλάσιο -στοὺς δρόμους θὰ μᾶς κυνηγοῦν οἱ ἀνθρωποφάγοι, ὅπως τὰ λυσσασμένα ζόμπι στὶς ταινίες του Τζώρτζ Ρομέρο.) Ἀλλά, στὸν βαθμό καὶ γιὰ τοὺς πληθυσμούς ποὺ ὄντως ὑπάρχει δυνατότητα ἐνσωματώσεως, τί κάνουμε; Ἀπαντᾷ ὁ ἴδιος ὁ καθηγητής: «Δεκαετίες τώρα, το υπουργείο Παιδείας και τα ασυνείδητης κερδοσκοπίας ΜΜΕ απεργάζονται μεθοδικά τον αφελληνισμό των Ελλήνων, όχι τον εξελληνισμό των επήλυδων.» Τὸ αὐτὸ ἐπισημαίνει καὶ ὁ καθηγητὴς Κωνσταντῖνος Ρωμανός, σὲ πρόσφατο ἐξαιρετικό ἄρθρο του [17].
...Καὶ στὸ ἴδιο φύλλο τῆς ἴδιας ἐφημερίδος, ἡ διαβόητη Δραγώνα ἀναπτύσσει τὰ σχέδιά της γιὰ τὴν πολυπολιτισμική παιδεία [18]! Πῶς θὰ μαθαίνουν πακιστανικὰ τὰ πακιστανόπουλα καὶ θὰ ξεχνοῦν τὰ ἑλληνικὰ τὰ ἑλληνόπουλα... Καημένε Γιανναρᾶ!
Θὰ μπορούσαμε νὰ συνεχίσουμε ἐπὶ πολύ. Ἀρκεῖ.
Σημειώσεις:
[1] Ἔτσι π.χ. ταυτίζονται οὐσιαστικῶς ὅσον ἀφορᾷ στὴν πολιτική τους (ἐθνομηδενισμός) ἡ Φιλελεύθερη Συμμαχία, ἡ ΑΝΤΑΡΣΥΑ καὶ οἱ ἀναρχικοὶ βάνδαλοι. Δὲν πρέπει νὰ προκαλεῖ ὅμως ἐντύπωσιν, διότι καὶ ἡ χρήσις τῆς λέξεως φιλελευθερισμὸς εἶναι ἐπίσης καπηλική. Διότι οἱ ἐν Ἑλλάδι «φιλελεύθεροι», συνήθως κάθε ἄλλο παρὰ πραγματικοὶ τέτοιοι εἶναι. Ἐν πολλοῖς πρόκειται γιὰ εἰσοδιστὲς στὸν χῶρο τῆς Δεξιᾶς καὶ τοῦ Κέντρου, ἀριστεριστὲς τοῦ Γκράμσι καὶ τῆς σχολῆς τῆς Φραγκφούρτης (ἐν Ἑλλάδι μᾶς προέκυψαν, ὅπως ὅλα, μὲ χρονικὴ καθυστέρησι), ἀντίθετοι στὴν πραγματικότητα μὲ τὸν παραδοσιακό, ἐθνικό, πραγματικὸ φιλελευθερισμὸ τῆς Δεξιᾶς καὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἐπιπλέον, καθὼς σήμερα οὔτε ὁ κομμουνισμὸς εἶναι τῆς μόδας, ἀφ᾿ ἑνός, οὔτε ὁ καπιταλιστικὸς φιλελευθερισμὸς τῆς Θάτσερ καὶ τοῦ Ρέηγκαν, τοῦ Χάγιεκ καὶ τοῦ Φρήντμαν, ἀφ᾿ ἑτέρου, πρώην ἀριστεροὶ ἐγκαταλείψαντες τὸ ἕνα καὶ πρώην δεξιοί ἐγκαταλείψαντες τὸ ἄλλο, συναντῶνται καὶ περιορίζουν τὴν πολιτικὴ σκέψι καὶ δράσι στό... «ἐλεύθερο χασίσι καὶ γ...σι». Μπορεῖ συνεπῶς ἡ πατρίδα μας νὰ ἀφανίζεται πληθυσμιακῶς (τριτοκοσμικὸς μεταναστευτικὸς ἐποικισμός), πολιτισμικῶς (ἐκ τοῦ ἐποικισμοῦ ἀφελληνισμός, ἐκ τῆς ἀνθελληνικῆς παιδείας καὶ πολιτικῆς ἐθνομηδενισμός), ἐθνικῶς (κατάλυσις ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ αὐτοδιαθέσως, νεοθωμανισμός, Κύπρος, Αἰγαῖο, Θράκη, Μακεδονία, Ἤπειρος), πολιτικῶς (κατάλυσις ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ δημοκρατίας), κοινωνικῶς (διάλυσις κοινωνικῆς συνοχῆς), οἰκονομικῶς (καταστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς ἐπιχειρησεως καὶ τῶν παραγωγικῶν τάξεων, παρασιτισμὸς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, χρεωκοπία, ὑποδούλωσις στὸ ξένο κεφάλαιο, ἀνεργία, ἀνασφάλεια), ἀλλὰ οἱ ἐλευθεριακοὶ (καὶ ὄχι φιλελεύθεροι) θὰ μᾶς ἔχουν ἐξασφαλίσει τὴν «ἐλευθερία» νὰ παντρευόμεθα σὲ γκαίη γάμο τὸν πακιστανὸ λαθρομετανάστη ἐραστή μας (καὶ νὰ μὴν βλέπουμε θρησκευτικές εἰκόνες στὰ δημόσια κτήρια καὶ ξενερώνουμε σεξουαλικῶς) -ζήτω ὁ «φιλελευθερισμός»!-, ἄλλο ποὺ θὰ εἴμαστε δοῦλοι, χωρὶς πατρίδα ἀνεξάρτητη καὶ ἐλεύθερη, χωρὶς ἐθνικὸ πολιτισμὸ καὶ κοινωνία, χωρὶς σπίτι, οἰκογένεια, ἐργασία, ἀσφάλεια! Ὁποία κατάπτωσις τῆς πολιτικῆς...
Μήπως αὐτὸ εἶναι ὅμως τὸ μόνον τραγελαφικὸν τοῦ ἑλληνικοῦ φρενοκομείου; (Περικλῆς Γιαννόπουλος, «Νέον Πνεῦμα», 1906: «τὸ Ἑλλαδικὸν Ληστρικὸν Φρενοκομεῖον» κ.ἄ· πολὺ μετὰ ὁ Κων. Καραμανλῆς πρεσβύτερος: «ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἕνα ἀπέραντο φρενοκομεῖον»!)
Ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Σωτήρης Χατζηγάκης, κατὰ τὴν συνεδρίασι τῆς Βουλῆς στὶς 14-5-2008 ἀμφισβητεῖ εὐθέως αὐτὴν τούτην τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία (προϋπόθεσι κάθε δημοκρατίας, καὶ πολιτικῶν ἑπομένως δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν), χαρακτηρίζοντάς την... ἀσύμβατη μὲ κάθε ἀνθρώπινο δικαίωμα!
(«Ο Υπουργός Δικαιοσύνης διαγράφει την Εθνική Κυριαρχία»:
Είπε ο κ. υπουργός: «...Επομένως, εάν ξεκινήσει κανείς από τη σκέψη και από τη θέση ότι «εγώ θέλω την εθνική κυριαρχία», τότε δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για ενωμένη Ευρώπη, ούτε για μία κοινωνία όπου και το ατομικό δικαίωμα και το ανθρώπινο δικαίωμα και το δικαίωμα αυτό καθ' εαυτό, με οποιαδήποτε έννοια του δώσει κανείς, θα μπορεί να σταθεί.»)
Καὶ ἐπανέρχεται ἰσχυριζόμενος ὅτι δὲν μᾶς χρειάζεται πλέον ἡ πατρίδα, ἡ θρησκεία καὶ ἡ οἰκογένεια, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἔνωση καὶ τὰ ἀσιατικὰ κράτη (sic)!
(Χρῆστος Χαρίτος, «Η ιδεολογική εξαχρείωση της Νέας Δημοκρατίας»:
«[...] Συνεχίζει λέγοντας: «Τί πατρίδα, κύριε Καρατζαφέρη; Δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν υπάρχουν τα ασιατικά κράτη; Δηλαδή, σηκώνοντας τη σημαία του εθνικισμού θα κλείσουμε τα μάτια στην πραγματικότητα;»)
Σύμφωνα δὲ με άρθρο του κ. Ι. Μοίρα, αναπληρωτού Γραμματέως Πολιτικού Σχεδιασμού και Προγράμματος της Ν.Δ., στο περιοδικό «Μετεξέλιξη» (το επίσημο περιοδικό της Ν.Δ.), «Η Ν.Δ. πρέπει να μετεξελιχθεί από ένα κόμμα κεντροδεξιό σε κόμμα κεντρώο» (!), και γι' αυτό προτείνει, μεταξύ άλλων, ταχύτερη ενσωμάτωση των μεταναστών, με πρώτα τα παιδιά τους, διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών, εξομοίωση των ομοφυλοφιλικών ζευγαριών με τα ετεροφυλόφιλα κ.ά.!
(Χρῆστος Χαρίτος, «Η αριστερή Νέα Δημοκρατία»)
Καὶ αὐτὰ σὲ προφανῆ ἀντίθεσι μὲ τὴν βούλησι τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.
Καὶ ἄλλα πολλὰ τραγελαφικά. Μὲ δυὸ λόγια:
«Όλοι ξέρουν ότι η λέξη «δεξιός» είναι εντελώς άδεια από κάθε περιεχόμενο, ότι η Ελλάδα γνώρισε τον συνεπέστερο καπιταλισμό με «σοσιαλιστική» κυβέρνηση και την προκλητικότερη αρνησιπατρία με δεξιά καραμανλική κυβέρνηση.»
(σ.σ. φούσκα χρηματιστηρίου ἀφ᾿ ἑνός, ἐθνομηδενισμὸς Ρεπούση ἀφ᾿ ἑτέρου)
(Χρήστος Γιανναράς, «Ανοιχτό μυαλό, αδέσμευτος ψυχισμός», «Η Καθημερινή», 30-9-2007.)
[2] Βλ. π.χ. Κάρολος Μάρξ, «Μιὰ προειδοποίηση», 1866.
[3] Ἄρης Βελουχιώτης, λόγος στὴν Λαμία, 29-10-1944: «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
[4] Βλ. π.χ. Andrew Leonard, «Can immigrants save an aging Europe?», Salon.com, 3-7-2008.
Προσέξτε λογική. Ἀφοῦ μᾶς ἀπειλεῖ ὅτι θὰ ἐξαφανιστοῦμε διὰ τῆς... φυσικῆς ἐπιλογῆς, συμπεραίνει βάσει κάποιων ὑπολογισμῶν, ὅτι χρειαζόμαστε μερικές... ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια μεταναστῶν (π.χ. ἡ Γερμανία 188 ἑκατομμύρια μέχρι τὸ 2050) (!), γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἀσφαλιστικό! Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν τερατωδία, ὁ ἴδιος ἀναγνωρίζει ὅτι καὶ οἱ μετανάστες θά... γεράσουν, ἄρα θὰ χρειαστοῦμε στὸ μέλλον ἀκόμη πιὸ τερατωδῶς περισσότερους μετανάστες ἀπὸ τοὺς ἤδη τερατωδώς πολλούς, γιὰ νὰ χρηματοδοτοῦμε τοὺς πρώτους μετανάστες! Καὶ τὸ προτείνει σοβαρά. Αυτὴν τὴν πορεία ἐκθετικῆς ἐπιταχύνσεως πρὸς τὸ χάος (βλέπε «πυραμίδα», «φούσκα χρηματιστηρίου») εἶναι τὸ μοντέλο τοῦ «εκσυγχρονισμού» (νεοφιλελεύθερου διεθνισμοῦ- ἐθνομηδενισμοῦ καὶ «προοδευτικοῦ» «ἀντιρατσισμοῦ», χέρι-χέρι μὲ τὴν παγκοσμιοποίησι καὶ τὸν καπιταλισμό) για το μέλλον μας... Ἰδοὺ τίνων τὰ συμφέροντα ἐξυπηρετοῦν οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι τῆς παγκοσμιοποίησης, οἱ «προοδευτικοὶ» «ἀντιρατσιστές»...
[5] capitalism.org, «Foreigners and Immigration». Τὸ capitalism.org εἶναι ἡ ἱστοσελίδα τῆς ὁμάδας ποὺ ἐκδίδει τὸ περιοδικὸ Capitalism. Διαβάζουμε:
«What is capitalism's policy in regard to foreigners?
Capitalism's policy to people outside its borders is identical to its policy to people inside its borders, or in the words of Thomas Jefferson, "Free trade with all nations, and entangling alliances with none."
Is immigration a problem under capitalism?
As there is no "welfare" extorted from producers at the point of a gun in Capitalist countries (only private charity), the entrance of people into a Capitalist country (immigration) is not looked upon as a problem, as it is in the American welfare state of today, but as an asset: the more people, the larger the market, and the greater possibilities for the division of labor.»
Καὶ ἄλλα φαιδρά, τὰ ὁποῖα στὴν πολιτικῶς παρανοϊκὴ Ἑλλάδα ὑποβοηθοῦν οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι «ἀριστεροὶ» καὶ «ἀντιρατσιστές»...
[6] Τάκης Καμπύλης, «H Δημοκρατία σε διαβούλευση;», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 10-1-2010.
[7] Νίκος Παπαγεώργης, «Ο ετοιμαζόμενος νέος νόμος απονομής της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς», ἱστολόγιον Δικαιόπολις, 31-12-2009.
[8] Γιώργος Παγουλάτος, «Πατριωτισμός και ανοιχτή κοινωνία», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 10-1-2010.
[9] Γιὰ τὴν διαπλοκή, στερουμένης δημοκρατικῆς νομιμοποιήσεως, κυβερνήσεως καὶ ὑπόπτων συμφερόντων ΜΚΟ καὶ προσώπων, βλέπε: antinews, «Μια ΜΚΟ πίσω από το νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια !!!», 8-1-2010· antinews, «Μια ΜΚΟ από το σχέδιο Ανάν ως το σχέδιο για την Ιθαγένεια», 9-1-2010· α-εργῶδες, «O GAP, ο Νίκος Αλιβιζάτος, οι ΜΚΟ και το Χρυσό Μοσχάρι της Πολυπολιτισμικότητας», 9-1-2010.
[10] Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, «Mετανάστες: «συνταγματικό τόξο» για την Ελλάδα», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 3-1-2010.
[11] Σταύρος Λυγερός, «Νομοσχέδιο για την ιθαγένεια: ανάγκη, παγίδες, ιδεολογήματα», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 3-1-2010.
[12] Κώστας Ζουράρις, συνέντευξις στὴν ἐφημερίδα «Ἀντιφωνητής», 22-12-2004, τμῆμα τῆς ὁποίας ἀναδημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Ρεσάλτο», τεῦχος 1, Δεκέμβριος 2005, σελ. 53.
[13] Γιάννης Κολοβός, «Η έννοια του «Έλληνα» σε μία πολυπολιτισμική Ελλάδα», περ. Patria, τ. 17, Μάιος 2009. Απὸ τὸ ἐξαιρετικὸ αὐτὸ ἄρθρον μεταφέρω ἐδῶ τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Μισεά:
«Μια συμπυκνωμένη απόδοση των προαναφερθέντων δίνει ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Κλοντ Μισεά (16) ο οποίος τονίζει ότι: «Ο πυρήνας της φιλελεύθερης φιλοσοφίας είναι η ιδέα ότι μόνον μια ιδεολογικά ουδέτερη εξουσία μπορεί να εξασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη των πολιτών. Συγκεκριμένα κάθε άτομο είναι ελεύθερο να ζει σύμφωνα με τον δικό του ιδιωτικό ορισμό της ευτυχίας ή της ηθικής (αν έχει κάποια ηθική), υπό τον όρο ότι δεν θα βλάπτει την ελευθερία του άλλου. Το τελευταίο κριτήριο γίνεται γρήγορα ανεφάρμοστο, από τη στιγμή που θέλουμε να διατηρήσουμε μιαν αυστηρή ιδεολογική ουδετερότητα. Το παράδοξο είναι ότι η λογική του πολιτικού και πολιτισμικού φιλελευθερισμού δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε έναν νέο πόλεμο όλων εναντίον όλων, που διεξάγεται αυτή τη φορά στα δικαστήρια. Επειδή απαγορεύεται να έχουμε έναν φιλοσοφικό ορισμό του γενικού συμφέροντος, το φιλελεύθερο δίκαιο είναι υποχρεωμένο να νομοθετεί στα τυφλά, με βάση τον συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει σε μια δεδομένη στιγμή στην κοινωνία. Μια κοινωνία που αρνείται κάθε πολιτική σημασία σε κοινές ανθρώπινες αξίες, οδηγείται αναπόφευκτα να θέλει να διεκπεραιώνει τα πάντα με το δίκαιο. Εγώ υποβάλλω σε κριτική το φιλελεύθερο σύστημα από μια ριζοσπαστική δημοκρατική ή, αν προτιμάτε, αναρχική σκοπιά, επειδή απειλεί όλο και περισσότερο τις στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες. Ο φιλελευθερισμός αποκλείει κάθε αναφορά σε κοινές ηθικές αξίες. Μια κοινωνία που είναι ταυτόχρονα ατομικιστική και «πολυπολιτισμική» δεν μπορεί επομένως να βρει μιαν επίφαση ανθρωπολογικής συνοχής, παρά μόνο στη λατρεία της ανάπτυξης και της κατανάλωσης. Να γιατί η οικονομία έγινε η θρησκεία των σύγχρονων κοινωνιών».»
Πόσο ἐπίκαιρο σήμερα ποὺ εξαλλοι οἰκονομάχοι Δημητράδες ξεσαλώνουν ἐξαπολύοντες δικαστικὲς διώξεις κατὰ θρησκευτικῶν εἰκόνων, κατὰ συγγραφέων καὶ κατὰ κάθε Ἕλληνος!
[14] Κωνσταντῖνος Ρωμανός, ὁμιλία στὴν ἡμερίδα «Ἴων Δραγούμης καὶ Ἑλληνισμός», Παλαιὰ Βουλή, 24-9-2008.
[15] Περὶ Putnam βλ. π.χ. Mark Easton, «Does diversity make us unhappy?», BBC:
«It is an uncomfortable conclusion from happiness research data perhaps - but multicultural communities tend to be less trusting and less happy.»
[16] Χρῆστος Γιανναρᾶς, «Ηγέτης: η σημασία και ενδείξεις», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 10-1-2010:
«Πίσω από την απειλή, ο ηγέτης θα διαβλέψει την ευκαιρία: Ο Ελληνισμός φθίνει πληθυσμικά με ρυθμούς που εγγυώνται εγγύτατη την ιστορική του εξαφάνιση. Η απειλή κατάλυσης της κοινωνικής συνοχής από την ανεξέλεγκτη εισροή αλλοδαπών στη χώρα μπορεί, πολιτικά, να μετατραπεί σε ευκαιρία με την αφομοίωση των επήλυδων. Γι’ αυτό και η εκπαιδευτική πολιτική, όπως και ο κοινωνικός έλεγχος των ΜΜΕ (το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο), μαζί με οικονομική ενίσχυση (όχι δημεύσεις) του κοινωνικού έργου των εκκλησιαστικών ενοριών, είναι τα πρωτεύοντα μέτρα για να νιώσουν οι μετανάστες την Ελλάδα καινούργια πατρίδα τους, επιθυμητή και σεβαστή.
Με σπιθαμιαίους ηγέτες, δεκαετίες τώρα, το υπουργείο Παιδείας και τα ασυνείδητης κερδοσκοπίας ΜΜΕ απεργάζονται μεθοδικά τον αφελληνισμό των Ελλήνων, όχι τον εξελληνισμό των επήλυδων. Τυχάρπαστες μετριότητες, σε ρόλους πρακτορίσκων ξένων συμφερόντων και υπηρεσιών, προωθούνται σε καίριες για την Παιδεία και την Ενημέρωση θέσεις. Και αν καταγγελθεί η αυθαιρεσία, εξεγείρεται αστραπιαία η συντονισμένη με απίστευτη ομοτροπία (σαν από ντουντούκα) ομάδα των «προοδευτικών» εθνομηδενιστών, από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ώς την «ανανεωτική» τάχα Αριστερά, για να παραμείνουν αμετακίνητοι οι τριτοκλασάτοι πρακτορίσκοι στα πόστα τους.»
[17] Κωνσταντῖνος Ρωμανός, «Ελληνική ιθαγένεια, πολιτικά δικαιώματα και λαθρομετανάστευση», ἐφημ. «Τὸ Παρόν», 29-11-2009.
[18] «Ευκαιρίες μάθησης σε όλα τα παιδιά των μεταναστών», ἐφημ. «Ἡ Καθημερινή», 10-1-2010. Τῶν Ἑλλήνων, πότε;
