Εἰς Ἥλιον

Τὰ τζιτζίκια



Ἡ Παναγιὰ τὸ πέλαγο
κρατοῦσε στὴν ποδιά της
Τὴ Σίκινο τὴν Ἀμοργὸ
καὶ τ᾿ ἄλλα τὰ παιδιά της

Ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ καιροῦ
καὶ πίσω ἀπ᾿ τοὺς χειμῶνες
Ἄκουγα σφύριζε ἡ μπουροῦ
κι ἔβγαιναν οἱ Γοργόνες

Κι ἐγὼ μέσα στοὺς ἀχινούς
στὶς γοῦβες στ᾿ ἀρμυρίκια
Σὰν τοὺς παλιοὺς θαλασσινούς
ρωτοῦσα τὰ τζιτζίκια:

- Ἔ σεῖς τζιτζίκια μου ἄγγελοι
γειά σας κι ἡ ὥρα ἡ καλή
Ὁ βασιλιὰς ὁ Ἥλιος ζεῖ;
κι ὅλ᾿ ἀποκρίνονται μαζί:

- Ζεῖ ζεῖ ζεῖ ζεῖ ζεῖ ζεῖ ζεῖ ζεῖ!

(Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Τὰ Ρὼ τοῦ ἔρωτα»)