Urpferd

   Γράφει ἡ Σέμνη Καρούζου [1]:

   Τὸ ἀνέβασμα τοῦτο τοῦ Γκαῖτε μαζὶ μὲ τὸν Ὅμηρο στὶς ὀλύμπιες κορυφὲς ἦταν φυσικὸ νὰ προετοιμάση τὴ συνάντησή του μὲ τὸ ἔργο τοῦ πιὸ θεόπνευστου Ἕλληνα καλλιτέχνη, τοῦ Φειδία. Κυριεύεται [ὁ Γκαῖτε] ἄμεσα ἀπὸ τὰ γλυπτὰ τοῦ Παρθενώνα, ποὺ τὰ ἔκανε τότε γνωστὰ στὴ Δύση ἡ ἁρπαγὴ τοῦ Ἔλγιν, καὶ φροντίζει νὰ ἀποκτήση γύψινα ἐκμαγεῖα ἀπὸ μερικὲς φειδιακὲς μορφές. Εἶναι πολὺ γνωστὴ ἡ περιγραφή του, ἡ μεστὴ ἀπὸ ἄμεση αἴσθηση καὶ ἀπὸ μυστικὴ βύθιση, τοῦ κεφαλιοῦ τοῦ ἀλόγου ἀπὸ τὸ ἅρμα τῆς Σελήνης στὸ ἀνατολικὸ ἀέτωμα τοῦ Παρθενώνα. Ἕως σήμερα μένει κυρίαρχο καὶ μοναδικὸ τὸ ὄνομα ποὺ ἔδωσε στὸ ἄλογο αὐτὸ ὁ Γκαῖτε, γιατὶ κανείς, ἑνάμιση αἰώνα τώρα, δὲν βρῆκε βαρύτερη λέξη: «Οὐρπφέρντ, πρωτοάλογο» [σ.σ. πρωτάλογο· πρότυπον, ἀρχέτυπον, ἰδέα τοῦ ἀλόγου]: «Φαίνεται σὰν φάντασμα, καὶ τόσο παντοδύναμο σὰν νὰ ἔγινε ἐνάντια στὴ φύση· ὅμως ὁ καλλιτέχνης ἔπλασε ἀπὸ παρατήρηση ἕνα πρωτοάλογο, εἴτε τὸ εἶδε μὲ τὰ μάτια του εἴτε τὸ συνέλαβε μὲ τὸ πνεῦμα του· σ᾿ ἐμᾶς τουλάχιστο φαίνεται ὅτι παραστάθηκε μὲ τὸ νόημα τῆς ὑψηλότερης Ποίησης καὶ τῆς Ἀλήθειας.»

Κεφαλὴ ἵππου ἀπὸ τὸ ἅρμα τῆς Σελήνης·
ἀνατολικὸν ἀέτωμα τοῦ Παρθενῶνος
(ἄχρι καιροῦ στὸ Βρετανικὸν Μουσεῖον)

   Καὶ ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης [2]:

   Συμβαίνει νὰ εἶμαι ὄχι συμπτωματικὰ μόνον ἀλλὰ καὶ ὀργανικὰ Ἕλληνας· ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι κατοικῶ τὸ ἴδιο ἀνάλλαχτον ὁμηρικὸ τοπίο καὶ ὅτι ἔχω στὸ αἷμα μου τὸν Πλάτωνα. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ μ᾿ ἔκανε ἀπὸ μιᾶς ἀρχῆς νὰ καταδικάζω μέσα μου ὁλόκληρο τὸ συγκρότημα τῶν ἐκφραστικῶν τρόπων ποὺ ἡ Ἀναγέννηση κληροδότησε στὸν δυτικό μας πολιτισμό.

   [...]

   Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲ ζωγραφίζουν ἕνα σῶμα (o altra cosa) ἀλλ᾿ αὐτὸ τὸ σῶμα, ἡ δυτικὴ τέχνη ἀρχίζει. Ἐπὶ χιλιάδες χρόνια, Μίνωες κι Αἰγύπτιοι, Ἕλληνες κι Ἐτροῦσκοι, Πέρσες καὶ Βυζαντινοί, ἔβγαλαν ἀπ᾿ ὅλα τὰ σώματα ποὺ εἴχανε δεῖ, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, τὸ σῶμα, ποὺ τὴ μορφή του φρόντιζαν νὰ τὴ συμμορφώνουν ἐπάνω στὶς ἀπαιτήσεις ποὺ ἐπέβαλλε ἡ γενικὴ σύνθεση. Ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ἐνδιέφερε ἦταν ἡ ἔννοια τοῦ σώματος καὶ τὰ πλαστικὰ στοιχεῖα τῆς εἰκονιστικῆς του παράστασης. Πρόκειται γιὰ μιὰ παράδοση ποὺ ἔφτασε ὣς τὰ πρόθυρα τῆς Ἀναγέννησης χωρὶς διακοπὴ καὶ διατηρήθηκε μὲ τὴν ἴδια ἰσχὺ στὴν τέχνη τοῦ λόγου, ἰδιαίτατα στὴν ποίηση.

   Ὁ περίφημος ρεαλισμὸς τῶν κλασικῶν χρόνων δὲν προστρέχει παρὰ μόνον ἐνδεικτικὰ στὴν παρατηρητικότητα· καὶ ἡ ἀπεικόνιση δὲν ἀφορᾶ τὸ «ἄλογο τάδε» (γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω ἕνα παράδειγμα οἰκεῖο στὴν ἀρχαία τέχνη) ἀλλ᾿ ἁπλῶς τὸ «ἄλογο». Ἕνα ἄλογο φτιαγμένο κατὰ τὸ ἥμισυ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ εἴδους καὶ κατὰ τὸ ἄλλο ἥμισυ ἀπὸ τὴ φαντασία. Κανεὶς γλύπτης, ζωγράφος ἢ ποιητὴς δὲ γνοιάστηκε ποτὲ νὰ μεταφέρει τὴν ἐξατομικευμένη περίπτωση ἑνὸς ἀντικειμένου σὲ τόπο καὶ χρόνο, τὸν τρόπο π.χ. ποὺ τὸ φώτιζε ὁ λύχνος ἢ ὁ ἥλιος ἢ ποὺ μιὰ γυαλάδα στὸ πλάι τό ᾿κανε νὰ μοιάζει πιὸ φυσικό, «ἀπαράλλαχτο», ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα, μ᾿ αὐτὸ ποὺ εἶδε σὲ ὁρισμένη στιγμὴ ὁ καλλιτέχνης. Ἀπὸ τὸ ἀπ-εικονίζω (ποὺ εἶναι μιὰ ὑλοποίηση ἁπλῶς τοῦ ὁρᾶν) στὸ εἰκονίζω (ποὺ εἶναι μιὰ μετατροπὴ τοῦ αἰσθάνεσθαι σὲ εἰκόνα) βρίσκεται ὅλη ἡ διαφορά.

   Ἐπειδὴ πραγματικὰ ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ «στιγμιότυπο» (ποὺ εἶναι ἀσφαλῶς μιὰ πτώση) βρίσκει ἀπήχηση ὁπουδήποτε ἡ ἐμπιστοσύνη στὶς αὐτάρκεις πνευματικὲς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου κλονίζεται· καὶ ὁ ἐμπειρισμός, ἡ λογοκρατία, συμπτώματα κουρασμένων κοινωνιῶν, εἶναι τότε ποὺ παίρνουν τὰ πάνω καὶ -μὲ τὸ προσωπεῖο τοῦ ρεαλισμοῦ- ζητᾶν νὰ ἐπιβληθοῦν.

   Ἂν στὶς εἰκαστικὲς τέχνες τὸ φαινόμενο παρουσιάζεται ἀνάγλυφο, στὶς τέχνες τοῦ λόγου ἐπισημαίνεται πιὸ δύσκολα· χωρὶς νὰ σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει. Πολὺ συχνά, ὕστερα ἀπὸ μιὰν ἐπίσκεψη σ᾿ ἕνα ἐνδιαφέρον μέρος ἢ μιὰ κάπως παράξενη περιπέτεια, συμβαίνει νὰ σοῦ λένε: Ποιὸς ξέρει τὶ ὡραῖα πράγματα θὰ ἐμπνευσθεῖτε τώρα!

   Ὄχι ὅτι ὁ ποιητὴς μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἔξω ἀπὸ τὴν πραγματικότητα - νὰ ἐξηγούμαστε: κατ᾿ ἐξοχὴν ὑπάρχει μέσα σ᾿ αὐτήν, καὶ ἀντλεῖ μύτες, αὐτιά, μάτια, ὁπουδήποτε τὰ βρίσκει, γιὰ νὰ φτιάξει ἕνα πρόσωπο. Ἡ ἀνασύνθεση ὅμως εἶναι ἐντελῶς δική του· εἴτε πρόκειται γιὰ τοπίο εἴτε γιὰ καταστάσεις. Ἀπὸ ὑπαρκτὰ στοιχεῖα δημιουργεῖ κάτι ποὺ δὲν ὑπῆρξε παρὰ στὴ φαντασία του· ποὺ σημαίνει, γιὰ νὰ ξαναγυρίσουμε στὸ παράδειγμα τοῦ ζώου «ἄλογο»: ἡ ἰδέα τοῦ ζώου «ἄλογο» εἶναι τὸ πᾶν γιὰ τὸν Ἕλληνα καὶ ὄχι τὸ ἄλογο ποὺ βρίσκεται ὄξω ἀπ᾿ τὴ μάντρα, καὶ μάλιστα ὅπως τὸ φώτιζε ὁ ἥλιος τὸ πρωὶ ποὺ ξύπνησε στὴν ἐξοχὴ ὁ καλλιτέχνης ἢ ὁ ποιητής.

   Ὅταν δίνεις τὴν ἰδέα τοῦ ἀντικειμένου δὲ σημαίνει ὅτι τὸ ἐξαϋλώνεις, ὅτι ἀποξενώνεσαι ἀπὸ τὴν ὑφὴ καὶ τὴ γευστικότητά του. Οἱ μαντίλες τῆς Παναγίας, τὰ ἄλογα τοῦ Paolo Uccello, οἱ κιθάρες τοῦ Juan Gris, φτάνουν ἀπεναντίας ὣς τὴ βαθύτερη δομὴ τῆς ὕλης ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ πραγματικότητα τῶν παραστάσεων αὐτῶν· καὶ συνάμα ὑπάγονται πολὺ ἀποτελεσματικότερα στὴν ἀρχιτεκτονικὴ τοῦ πίνακα. Δίνουν τὸ κόκκινό τους ἢ τὴν καμπύλη τους ἐκεῖ ποὺ ἡ σύνθεση τὸ ἀπαιτεῖ· ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαῖο: νὰ μεταθέτεις ἕνα φουστάνι ἢ ἕνα κοντάρι ἐκεῖ ποὺ τὸ ἐντάσσει ἣ ἔσχατη διακοσμητικὴ (μὲ τὴν καλὴ ἔννοια) κατάληξη τοῦ ὁράματος καὶ ὄχι καθόλου ἐκεῖ ποὺ ἡ τύχη τὸ εἶχε ρίξει στὴ ζωή.

   Τὸ ὑπερβατικὸ σκαλί, τὸ πιὸ δύσκολο καὶ τὸ πιὸ μεγάλο στὴν τέχνη, μιὰ ζωγραφικὴ λόγου χάρη ὅπως ἡ βυζαντινὴ τὸ ἀνέβηκε μὲ τὴ μεγαλύτερη ἄνεση. Κι εἶναι ἀπὸ τότε ποὺ ξαναβρῆκε τὴν ἄνεση αὐτὴ (ἀπὸ συνείδηση τῆς ἐλευθερίας της πλέον) ἡ μοντέρνα τέχνη ποὺ θαυματούργησε.

   Ὁ Ὅμηρος κινήθηκε ἀνέκαθεν ἐκεῖ ποὺ τελειώνει ὁ ἄνθρωπος κι ἀρχίζει ὁ Θεός. Δὲν ἀντέγραψε κανένα καράβι καὶ καμμιὰ φουρτούνα· ὡστόσο, ποτὲ καράβια καὶ φουρτοῦνες δὲ μᾶς κλυδώνισαν τόσο πειστικά. Τὸ φῶς τῆς Ἑλένης, βγαλμένο ἀπὸ τὸ φῶς ὅλων τῶν ὡραίων γυναικῶν τῆς ἐποχῆς, μᾶς ἀγγίζει ἀκόμη. Κανείς μας δὲ σκέφτηκε ποτὲ τὴν ὁμοιότητα. Ὅπως δὲν τὸ σκέφτηκε γιὰ τὶς γυναῖκες τοῦ Σολωμοῦ - πολὺ περισσότερο γιὰ τὶς ναυμαχίες τοῦ Κάλβου, ποὺ μήτε τὶς εἶδε ποτέ του.

   Χρειάστηκε ὁ ἐγκεφαλισμὸς νὰ φτάσει στὸ ἔπακρο καὶ νὰ ὀνομαστεῖ «σοσιαλιστικὸς ρεαλισμός», γιὰ νὰ καταλάβουμε πῶς μερικοὶ ἄνθρωποι πίστεψαν ὅτι ἀπὸ τὸν στατικὸ ὑπολογισμὸ τῆς πολιτικῆς μπορεῖς νὰ πέσεις στὸν στατικὸ ὑπολογισμὸ τῆς ποίησης χωρὶς νὰ σπάσεις τὸ ποδάρι σου. «Γένεται ποτέ;»

Ἱππεῖς τῶν Παναθηναίων·
λίθος XLIV τῆς βορείου ζωφόρου τοῦ Παρθενῶνος
(ἄχρι καιροῦ στὸ Βρετανικὸν Μουσεῖον)

 
   Καὶ ὁ Γιῶργος Σεφέρης [3]:

   Ὁ Παρθενὼν γεμάτος ἄλογα. Ὁ καταπληκτικὸς ρυθμὸς τῶν ἀλόγων στὴν πομπὴ τῶν Παναθηναίων· αὐτὴ ἡ μουσική.

Σημειώσεις:
[1] Σέμνη Καρούζου, «Γκαῖτε καὶ ἀρχαῖοι», ἐφημ. «Ἐλευθερία», 30-11-1957· στὸ Σέμνη Καρούζου, «Ἡ δημιουργικὴ ὅραση: Κείμενα γύρω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη», Ἔνωση Φίλων τῆς Ἀκροπόλεως, Ἀθῆναι 1997, ISBN 960-85980-0-1, σελ. 62-63.
[2] Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Δήλωση τοῦ ᾿51» καὶ «Ἀπ- καὶ Εἰκονίζω», στὰ «Μικρὰ Ἔψιλον»· στὸ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Ἐν λευκῷ», ἐκδ. Ἴκαρος, 2006 (ζ' ἔκδ.· α' ἔκδ. 1992), ISBN 960-7233-26-3, σελ. 205 καὶ 211-213.
[3] Σημείωσις τοῦ Γιώργου Σεφέρη στὸ ἡμερολόγιόν του, 1951. Βλ. σχετικῶς: Μανόλης Ἀνδρόνικος, «Αὐτὴ ἡ μουσική» (τῆς ζωφόρου τοῦ Παρθενῶνος), 20-7-1986· ἀπὸ τὸ «Ἑλληνικὸς Θησαυρός», 1993.

Δακρυόεν γελάσασα

   Εἰκόνες, φωτογραφίες, παλιὲς κιτρινισμένες σελίδες, τραγουδοῦν ἀκόμη τὴν δόξα τοῦ 1940, ἀντηχοῦν τὴν ἀντάρα τοῦ πολέμου καὶ κουβαλοῦν τὴν μυρωδιὰ τοῦ μπαρουτιοῦ, τὴν μέθη τοῦ θριάμβου καὶ τὸν πόνο τῆς συντριβῆς, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα...

   Σὲ κάποιες ἀπ᾿ αὐτὲς στάθηκα λίγο παραπάνω. Ὅπως σὲ τούτην ἐδῶ τὴν φωτογραφία. Κάτι γνωστὸ μοῦ ἔφερε στὸν νοῦ. Κάτι γνωστὸ ἀπὸ πολὺ παλιά. Κι εἶδα ξανὰ τὸν παπποῦ Ὅμηρο νὰ τραγουδᾷ τὴν Τροία.

Ὁ Ἕλλην Στρατιώτης
(φωτ. συλλογὴ Βιβλιοθήκης τοῦ Κογκρέσσου τῶν ΗΠΑ)

   Ὣς εἰπὼν οὗ παιδὸς ὀρέξατο φαίδιμος Ἕκτωρ·
ἂψ δ᾿ ὃ πάϊς πρὸς κόλπον ἐϋζώνοιο τιθήνης
ἐκλίνθη ἰάχων πατρὸς φίλου ὄψιν ἀτυχθεὶς
ταρβήσας χαλκόν τε ἰδὲ λόφον ἱππιοχαίτην,
δεινὸν ἀπ᾿ ἀκροτάτης κόρυθος νεύοντα νοήσας.
ἐκ δ᾿ ἐγέλασσε πατήρ τε φίλος καὶ πότνια μήτηρ·
αὐτίκ᾿ ἀπὸ κρατὸς κόρυθ᾿ εἵλετο φαίδιμος Ἕκτωρ,
καὶ τὴν μὲν κατέθηκεν ἐπὶ χθονὶ παμφανόωσαν·
αὐτὰρ ὅ γ᾿ ὃν φίλον υἱὸν ἐπεὶ κύσε πῆλέ τε χερσὶν
εἶπε δ᾿ ἐπευξάμενος Διί τ᾿ ἄλλοισίν τε θεοῖσι·
   Ζεῦ ἄλλοι τε θεοὶ δότε δὴ καὶ τόνδε γενέσθαι
παῖδ᾿ ἐμὸν ὡς καὶ ἐγώ περ ἀριπρεπέα Τρώεσσιν,
ὧδε βίην τ᾿ ἀγαθόν, καὶ Ἰλίου ἶφι ἀνάσσειν·
καί ποτέ τις εἴποι πατρός γ᾿ ὅδε πολλὸν ἀμείνων
ἐκ πολέμου ἀνιόντα· φέροι δ᾿ ἔναρα βροτόεντα
κτείνας δήϊον ἄνδρα, χαρείη δὲ φρένα μήτηρ.
   Ὣς εἰπὼν ἀλόχοιο φίλης ἐν χερσὶν ἔθηκε
παῖδ᾿ ἑόν· ἣ δ᾿ ἄρα μιν κηώδεϊ δέξατο κόλπῳ
δακρυόεν γελάσασα·

   (Ὁμήρου Ἰλιάς, Ζ 466-484)

Johann H. W. Tischbein, Hektors abschied von Andromache, 1812

   Κι ὁ μικρὸς Ἀστυάναξ στὰ χέρια τοῦ Ἕκτωρος νὰ στρέφῃ τὸ κεφαλάκι του τρομαγμένος ἀπ᾿ τὴν περικεφαλαία τοῦ πατρός του μὲ τὴν φοβερὴ τὴν χαίτη. Ἔβγαλε γιὰ λίγο τὴν περικεφαλαία ὁ Ἕκτωρ, κι ἡ Ἀνδρομάχη, δακρυόεν γελάσασα, τὸν ἐπῆρε πάλι στὴν ἀγκαλιά της.

* * *

Ὑστερόγραφον.

   Διάβασα κάπου: «Δὲν σᾶς φαίνεται ἀστεῖο ποὺ ὅλες οἱ χῶρες ἑορτάζουν τὴν λῆξι τοῦ πολέμου καὶ μόνον ἡ Ἑλλάδα ἑορτάζει τὴν εἴσοδό της στὸν πόλεμο;»

   Τὸ βλέπω ὅλο καὶ συχνότερα αὐτὸ τὸ ἐρώτημα - ἕνα ἀκόμη ἀπὸ τὰ συμπτώματα τῆς παρακμῆς. Λοιπόν· ἐπανάληψις στὰ βασικά, πρὶν προχωρήσῃ ἡ κουραμπιεδοποίησις:

   ΟΧΙ, δὲν μᾶς φαίνεται ἀστεῖο, διότι γνωρίζουμε ὅτι ΒΕΒΑΙΩΣ καὶ διαφέρει ἡ Ἑλλάδα  ἀπὸ ὅλες τὶς χῶρες. Διότι ἡ Ἑλλάδα ἐδίδαξε ὅλους τοὺς λαοὺς ὅτι οἱ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ εἶναι ΝΙΚΗ.

   «Θὰ νικήσωμεν. Ἀλλὰ διὰ τοὺς Ἕλληνας ὑπὲρ τὴν νίκην ἡ Δόξα.» (Ἰ. Μεταξᾶς, σὲ σημείωμα ποὺ ἔδωσε στὸν Γ.Α. Βλάχο)

   «Κράτος μικρὸν μὲ ἱστορίαν μεγίστην, μήτηρ θηλάσασα τὴν ὑφήλιον, φάρος λαμπροτάτου φωτός, ἡ Ἑλλάς, καταυγάσασα τοὺς αἰῶνας, ἔδωσεν εἰς ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα ὄχι μόνον τὴν ζωήν, τὸ φῶς, τὸν πολιτισμόν, τὰ γράμματα καὶ τὰς τέχνας, ἀλλὰ καὶ τὸ παράδειγμα τῆς αὐτοθυσίας καὶ τοῦ ἡρωισμοῦ, τὴν Σαλαμῖνα, τὰς Θερμοπύλας, τὸ Ζάλογγον, τὸ Σοῦλι, τὸ Μεσολόγγι...» (Γ.Α. Βλάχος, «Τὸ στιλέτον», 29-10-1940)

   «Αὐτὸν τὸν λόγο θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλον κανένα· μεθύστε μὲ τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα.» (Κωστῆς Παλαμᾶς, «Στὴ νεολαία μας», 1-11-1940)

   ΑΥΤΟ ἑορτάζουμε.

   (Περὶ τὸν πόλεμον βλέπε καὶ τὸ κείμενό μου «Ἐμφυλίου πολέμου ἐγκώμιον (ἢ "ἅμιλλα σὰν σὲ ἀθλητικὸ ἀγῶνα")».)

Ζεῖ ὁ βασιληᾶς Ἀλέξανδρος;

   26 Ὀκτωβρίου 1912... Κι οἱ στρατιῶτες, μὲ τὸν βασιλέα καὶ τὸν ἀρχιστράτηγο στὰ ἄλογα ἐμπρός, στὴν Νύφη τοῦ Βορρᾶ, τὴν Συμβασιλεύουσα, μὲ τὸν κόσμο νὰ τοὺς ραίνῃ μὲ δάφνες καὶ λουλούδια, καὶ στὰ μπαλκόνια οἱ κρυφοκεντημένες στὸ φῶς τοῦ καντηλιοῦ, πεντακόσια χρόνια, σημαῖες νὰ λάμπουν στὸν ἥλιο. Κι ἡ Γοργόνα τοῦ Μεγαλέξανδρου νὰ βλέπῃ λεύτερη τὴν ἀδελφή της καὶ νὰ μὴν ρωτᾷ πιά, νὰ χορεύῃ μόνον στοῦ Αἰγαίου τὰ κύματα.

   26 Ὀκτωβρίου 2012...  Ἑκατὸ χρόνια. Ἀλλὰ φοβοῦμαι νὰ εὐχηθῶ Χρόνια Πολλὰ στοὺς Δημήτρηδες, τὶς Δημητροῦλες καὶ σ᾿ ὅλους τοὺς Μακεδόνες. Καὶ ντρέπομαι, διότι, ἑκατὸ χρόνια, τέτοια ἐπέτειος, καὶ οὔτε ποὺ τὸ ἀντιληφθήκαμε καλά-καλά. Ἀλλὰ καὶ τί νὰ ἑορτάσουμε καὶ νὰ τιμήσουμε ἄραγε; Καὶ ποιοί; Τί σημαίνει γιὰ μᾶς ἡ Μακεδονία; Σίγησαν τὰ τραγούδια κι οἱ κραυγὲς τῶν Μακεδονομάχων, τὰ ἄγρια πανηγύρια τῆς φωτιᾶς καὶ τοῦ μπαρουτιοῦ; Ξεθώριασε τὸ αἷμα τοῦ Ἄγρα καὶ τοῦ Μελᾶ στ᾿ ἁγιασμένα χώματα; Ἔσβησε καὶ τὸ τζάκι ὅπου ἡ γιαγιὰ ἱστοροῦσε τοὺς θρύλους τῆς Πηνελόπης Δέλτα; Βούλιαξαν ὅλα, σὰν τὶς βυθισμένες πλάβες, στὸ ἕλος τῶν Γιαννιτσῶν, στὸν βοῦρκο τῆς σημερινῆς φθορᾶς, παρακμῆς κι ἀπογοήτευσης;

   Ἑκατὸ χρόνια... Καὶ δὲν ἀξιωθήκαμε νὰ ζωντανέψουμε τὰ παλιὰ παραμύθια. Κι οὔτε τὰ παιδιὰ οὔτε τὰ ἐγγόνια μας, τὰ δισέγγονά μας κι ἄν, θὰ ξανἄχουν τέτοια ἐπέτειο. Θὰ τοὺς ἀφήσουμε τουλάχιστον κάτι νἄχουν νὰ γιορτάσουν, νὰ τραγουδήσουν καὶ νὰ ὀνειρευτοῦν, ἀφοῦ δὲν μπορέσαμε ἐμεῖς;

   Ἡ λίμνη τῶν Γιαννιτσῶν κρύβει βαθιὰ στὴν ἀγκαλιά της, φυλάσσει καὶ τρέφει τὸ μέλλον...

Τὰ ἄφυλα παιδιά

Tὰ ἄφυλα παιδιά

Διάβασα αὐτὲς τὶς ἡμέρες - τυχαῖα καὶ σκόρπια -
τὶς ἐκπαιδευτικὲς πολιτικὲς στοὺς παιδικοὺς
σταθμοὺς - καὶ τὰ δημοτικὰ σχολεῖα
τῆς Ἀμερικῆς - σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὸν καθορισμὸ τοῦ
φύλου.
Μία κόλασι κυριολεκτικά.
Τὰ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια - παράγουνε
χιλιάδες κοινωνιολόγους, ψυχολόγους,
συμβούλους ἐκπαίδευσης κλπ - ἀπὸ τὰ τμήματα
ΛεσβιΟμοφυλόΕπαμφοτεΤραβεστὶ σχολῶν -
οἱ ὁποῖοι ἀναλαμβάνουνε θέσεις στὰ
ἀμερικανικὰ σχολικὰ προγράμματα.
Οἱ γονεῖς - πολλοὶ γονεῖς - εὑρισκόμενοι
σὲ πανικὸ - προσπαθοῦνε ὅπως
μποροῦνε νὰ σώσουνε
τὰ παιδιά τους.
Στ᾿ ἀλήθεια εἶναι σὰν νὰ διαβάζῃ κανείς -
τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη.
Ὄχι μόνο ἔχουνε κατορθώσει νὰ
περάσουνε - τὰ
μαθήματα ἀπαγόρευσης τοῦ φύλου -
ἀκόμα καὶ στὸ μάθημα
τῆς ἀριθμητικῆς ἢ τῆς γεωγραφίας -
ἀλλὰ πλέον καὶ τὸ ἐμπόριο -
ποὺ ἀμέσως ἁρπάζει τὶς νέες καταστάσεις -
διαφημίζει τὰ παιδικὰ ροῦχα -
σὰν ροῦχα «gender neutral» -
κάτι ἐντελῶς διαφορετικὸ ἀπὸ
τὰ γιούνισεξ τοῦ
παρελθόντος.

Γονεῖς ποὺ κρύβουνε τὸ φύλο τοῦ
παιδιοῦ τους -
ἀπὸ τοὺς γείτονες, τοὺς φίλους, ἀπὸ τὰ ἴδια
τὰ παιδιὰ -
μέχρι αὐτὰ νὰ γίνουνε 5 χρονῶν
καὶ «νὰ ἀποφασίσουνε μόνα τους» - ἂν
θέλουνε νὰ εἶναι ἀγόρια -
ἢ ὁμοφυλόφιλα ἀγόρια - ἢ λεσβίες -
τὰ 5 χρονα κακόμοιρα
βασανισμένα παιδάκια - ἀπὸ τὴν
δαιμονικὴ ὑστερία
τῶν ἀνωμάλων γονιῶν τους.

(«Couple raise "genderless" baby so it can choose its own sex later in life», The Indian Express, 25-5-2011)

   «A Canadian couple has sparked controversy by deciding to keep the sex of their 4-month-old baby a secret as part of an attempt to raise a "genderless child". Kathy Witterick, 38, and David Stocker, 39, are raising their third child, Storm, to be free of societal norms regarding gender, reports the Mirror. They want Storm to decide for itself whether it is going to be a boy or a girl.

   »A couple who have spent five years keeping their child's sex a secret have finally revealed it's a boy. Beck Laxton, 46, and partner Kieran Cooper, 44, decided to hide it from all but their closest relatives and raise him as "gender neutral". According to them, gender neutral was the way to go, if they wanted to allow their child's true personality to emerge. Laxton is of the opinion that gender stereotyping is fundamentally stupid, and she wanted to avoid it all together. In fact she goes as far as to say that early gender stereotyping can be harmful. "Gender affects what children wear and what they can play with, and that shapes the kind of person they become", she says.»

Οἱ Σουηδοὶ εἰσαγάγανε φέτος στὰ λεξικά τους μία νέα -
οὐδετέρου
γένους ἀντωνυμία - ὥστε νὰ μὴν ξεχωρίζῃ τὸ φύλο.
Στὴν διαδικτυακὴ ἔκδοση τῆς Ἐθνικῆς
Ἐγκυκλοπαίδειας τῆς
Σουηδίας -
μετὰ ἀπὸ μάχες -
δημιούργησαν τὴν λέξη hen -
ποὺ δὲν προσδιορίζει τὸ φύλο.
Στὰ Σουηδικὰ han = αὐτὸς καὶ hon = αὐτή.
Ηen - ἀντὶ ὀνόματος, χωρὶς φύλο.
Στὰ σχολεῖα οἱ δάσκαλοι δὲν κάνουνε ἀναφορὰ
στὸ φύλο -
τοὺς ζητᾶνε π.χ. νὰ ἀποφεύγουνε ἐκφράσεις ὅπως
«καλημέρα ἀγόρια καὶ κορίτσια».
Ἀκόμα καὶ οἱ λέξεις πατέρας καὶ μητέρα - ἔχουνε
μπεῖ στὸ στόχαστρο -
καὶ προσπαθοῦνε καὶ αὐτὲς νὰ τὶς
ἀντικαταστήσουνε μὲ λέξεις - ἄφυλες καὶ
οὐδέτερες.
Διαβάστε ἐδῶ  -
γιὰ τὸ σχολεῖο
ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ -
γιατὶ τὸ παιχνίδι τῶν παιδιῶν - ὅπως
λένε - ἀναπαράγει τὰ
στερεότυπα τοῦ φύλου - τὰ ἀγόρια
γίνονται ἀγόρια ξανὰ - καὶ τὰ κορίτσια κορίτσια -
κι αὐτὸ ἀπαγορεύεται !

(«Sweden's new gender-neutral pronoun: hen - A country tries to banish gender», Slate, 11-4-2012)

   «Ironically, in the effort to free Swedish children from so-called normative behavior, gender-neutral proponents are also subjecting them to a whole set of new rules and new norms as certain forms of play become taboo, language becomes regulated, and children's interactions and attitudes are closely observed by teachers. One Swedish school got rid of its toy cars because boys "gender-coded" them and ascribed the cars higher status than other toys. Another preschool removed "free playtime" from its schedule because, as a pedagogue at the school put it, when children play freely "stereotypical gender patterns are born and cemented. In free play there is hierarchy, exclusion, and the seed to bullying." And so every detail of children's interactions gets micromanaged by concerned adults, who end up problematizing minute aspects of children's lives, from how they form friendships to what games they play and what songs they sing.

   »The Swedish school system has wholeheartedly, and probably too quickly and eagerly, embraced this new agenda. Last fall, 200 teachers attended a major government-sponsored conference discussing how to avoid "traditional gender patterns" in schools. At Egalia, one model Stockholm preschool, everything from the decoration to the books and toys are carefully selected to promote a gender-equal perspective and to avoid traditional presentations of gender and parenting roles. The teachers try to expose the pupils to as few "gendered expressions" as possible. At Christmastime, the Egalia staff rewrote a traditional song as "hen bakes cakes all day long." When pupils play house, they are encouraged to include "mommy, daddy, child" in their imaginary families, as well as "daddy, daddy, child"; "mommy, mommy, child"; "daddy, daddy, sister, aunty, child"; or any other modern combination.»

Παιχνίδια - στολὴ σπάϊντερμαν γιὰ τὸ ἀγόρι -
σπάϊντερμαν μὲ καροτσάκι μωροῦ καὶ
ἀσορτὶ τσαντούλα -
καὶ αὐτοκινητάκι γιὰ τὸ κορίτσι.

(«Swedish boys' new hero: pram-pushing Spiderman», The Local, 30-3-2012)

Kατάλογοι ὀνομάτων μὴ προσδιοριστικῶν
τοῦ φύλου - (ὀνόματα ἀνδρόγυνα) -
γιὰ νὰ δώσετε στὸ παιδί σας. Ἡ Σουηδία
ἔχει διὰ νόμου 170 τέτοια
ὀνόματα. Ἀγόρια ποὺ τὰ λένε Λίζα -
εἶναι νὰ τρελλαθῇς μὲ
τὰ δαιμονικὰ ὑστερικὰ καμώματα τοῦ
δυτικοῦ ἐκφυλισμοῦ.

   «Activists are lobbying for parents to be able to choose any name for their children (there are currently just 170 legally recognized unisex names in Sweden). The idea is that names should not be at all tied to gender, so it would be acceptable for parents to, say, name a girl Jack or a boy Lisa.»

Ἐδῶ ἕνα σύγχρονο gender neutral παιδάκι.

(«It's a boy! Couple reveal sex of their 'gender neutral' kid after five years», The Sun, 21-1-2012)

   «I wanted to avoid all that stereotyping,’ Miss Laxton, from Sawston, Cambridgeshire, explained last week. ‘Stereotypes seem fundamentally stupid. Why would you want to slot people into boxes?’»

καὶ προτάσεις ὀνομάτων:

- Σουηδία: «Könsneutrala förnamn kan gynna männen», Språk
- ΗΠΑ: «Gender-neutral kids are bait for bullies, but have awesome names», Chicago now, 20-1-2012
Flash, Eire, Wind, Bell, Pallas, Wyoming, Onyx, Seven...

Προσέξτε τὸ σωληνάκι. Ἡ ἄκρη του
ἐγχειρίστηκε στὸ στῆθος του.
Τὸ κακόμοιρο τὸ μωρὸ στὰ χέρια
τῆς διαστροφῆς.

(«La Leche League Canada rejects breastfeeding dad's bid to become lactation coach», TheStar.com, 19-8-2012)

* * *

Mὴ μοῦ ἅπτου ...

Γιὰ ὅποιον θέλει νὰ τὸ μελετήσῃ λίγο βαθύτερα.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλά.
Ναί, ὑποχρεώνουνε τοὺς δασκάλους νὰ λένε στὰ παιδιά -
πόσο τοὺς ἀρέσει τὸ πλέξιμο -
καὶ στὶς δασκάλες τὸ ποδόσφαιρο.
Ἐδῶ -
ἐλέγχουνε τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ
δασκάλες ἀγγίζουνε τὰ παιδιὰ - στὶς εἰκόνες τῶν βιβλίων
τῶν παιδικῶν σταθμῶν.
Ταξινομοῦνε τὰ ἀγγίγματα - καὰ ἀνακαλύπτουνε -
«πατριαρχικὲς δομὲς» - δηλαδὴ καθορισμοὺς τοῦ φύλου -
στὸ ἄγγιγμα - καὶ στὸ ἐλεύθερο παιχνίδι τῶν
παιδιῶν.
Δεδομένων τῶν ἀναφορῶν ἀπὸ τὴν Σουηδία - ὅπου μεταδόθηκε
ἡ ἀμερικανικὴ ὑστερία -
τὸ παιδικὸ παιχνίδι κοντεύει νὰ ἀπαγορευθῇ.
Ὅπως εἶπε κάποιος - οἱ ἀνώμαλοι τῆς νέας ἐκπαίδευσης
δὲν ἔχουνε καταλάβει -
ὅτι τοὺς ρόλους τῶν φύλων τοὺς δίνει ἡ ζωή.

(Andrew Gilbert & Shané Williams, «Analyzing the impact of gender on depictions of touch in early childhood textbooks», Early Childhood Research and Practice, 2008)

   «Early childhood contexts often enact “common-sense identities” that create and sustain the notion that teachers of young children are expressly female and heterosexual. It has also been argued that touch is a key difference between men and women in early childhood classrooms. This exploratory study examined 10 early childhood textbooks to determine whether images depicting touch enacted these common-sense notions. To investigate whether implicit gendered messages existed within the texts, images displaying touch between teachers and children were grouped according to three main recurrent themes: teacher touching child, child touching teacher, and mutually negotiated contact. Findings indicated that, although the images of male teachers were positive, troubling patterns did emerge concerning the type and nature of men’s contact with children. These patterns worked to reaffirm larger patriarchal structures at play in schools and society while simultaneously painting women as more suitable to nurture young children. Furthermore, the texts provided clear messages to beginning teachers that acceptable types of touch were delineated by gender. The article concludes with a discussion of the implications of these findings for early childhood preservice teacher education»

* * *

Γιὰ τὶς ἀλλαγές στὴν γλῶσσα τῆς ἐκπαίδευσις

(Sara Hailstone, «Gender neutral pronouns and the inclusive classroom», Teacher Tips, 15-1-2012)

   «The need for gender neutral pronouns

   »Singular gender-neutral third-person pronouns should be employed within the classroom in order to demonstrate the utmost of establishing an inclusive environment. Conventionally, the third-person pronoun commonly used is “he” which excludes the female students, and most especially, students transitioning between gender affiliations. There is also many undertones and historical currents that can be translated from the dominating use of ‘he,’ but the focus of this article is to expose the existence of gender-neutral pronouns and how they can be employed in the classroom. Sexual orientation is a sensitive matter, one that has become forefront in conversations within our societies. Transforming language conventions to include a neutral pronoun that is neither male nor female specific is the first step in promoting a fully inclusive 21st century classroom.

   »Gender neutral pronouns (Teach about them, display them, use them)

Ne/ Nem/ Nir, Nirs/ Nemself

Ve/Ver/Vis/Verself

Spivak (ey/em/eir/eirs/eirself)

Ze/Hir and its derivatives

Xe/Xem/Xyr/Xyrs/Xemself

   »What we are left with

   »Gender-neutral pronouns align to a lifestyle of diversity and inclusiveness. However, existing gender-neutral pronoun sets still have much adaptations and transformations to undertake. Transitioning into such language patterns will be difficult and tedious, but rewarding for identity constructs and the self-perceptions of your students.»

Ρίξτε μιὰ ματιὰ καὶ ἐδῶ. Χωρὶς πανικό.

Teaching language and gender

* * *

Τὸ κορίτσι καὶ ἡ ζωγραφιά του

   Ἡ Liz Bierendy, ἕνα ὄμορφο 17χρονο κορίτσι μὲ ἔφεσι στὴν ζωγραφικὴ, ἀνέλαβε νὰ κάνῃ μιὰ τοιχογραφία στὸ σχολεῖο της. Ζωγράφισε ἕνα ἀγόρι ποὺ παίζει παιχνίδια, μεγαλώνει καὶ παίζει τὴν κιθάρα του, πηγαίνει στὸ Γυμνάσιο, ντύνεται μοντέρνα καὶ διασκεδάζει ὅπως ὅλοι οἱ νεαροί, πηγαίνει στὸ πανεπιστήμιο, σπουδάζει, βρίσκει μιὰ ὡραῖα κοπέλα, παντρεύονται καὶ κάνουν ἕνα παιδάκι. Μιὰ μοντέρνα, δεμένη, εὐτιχισμένη οἰκογένεια.

   Τὴν εἶπαν ρατσίστρια. Οἱ καθηγητὲς τῆς εἶπαν νὰ σβήσῃ τὴν ζωγραφιά της. Ἀπὸ κι ὡς ποῦ, εἶπαν, ἡ οἰκογένεια νὰ παριστάνεται μὲ πατέρα καὶ μητέρα, ποὺ εἶναι μάλιστα παντρεμένοι; (Καὶ μάλιστα εὐτυχισμένη. Καὶ ἡ μητέρα νὰ ἀκουμπᾷ προστατευτικὰ τὸ χέρι στὸν ὧμο τοῦ παιδιοῦ.) Αὐτὸ εἶναι ρατσιστικό. Γιατὶ δὲν ζωγράφισες δύο ἀνώμαλους ἢ ἕναν ἀνύπαντρο ἢ χωρισμένο;

   Τὸ κορίτσι ἀναρωτιέται τί κακὸ ἔκανε καὶ ἀρνεῖται νὰ σβήσῃ τὴν ζωγραφιά του.

(«High school teen Liz Bierendy's mural of traditional family unit stirs trouble at Rhode Island school», The Huffington Post, 12-4-2012· βίντεο)

* * *

Ἀπαγορεύεται τὸ ὄρθιο καὶ τὸ τίναγμα ...

Κι ἐδῶ ὁ Σύριζας τῆς Σουηδίας - αὐτὴ ἡ χώρα τελικὰ εἶναι
ντὶπ λοβοτομημένη.

(«Swedish Left Party Chapter wants to make urinating while standing illegal for men», The Huffington Post, 13-6-2012)

Οἱ ὄρθιοι καὶ οἱ καθιστοί ...

(«Gender neutral bathroom week, 2-6 Apr 2012», Gender Diversity at WSU Vancouver)

   «There will be one set of bathrooms in each of seven buildings that will be gender neutral. The rest of the bathrooms in those buildings, as well as the rest of campus, will remain gender-segregated. For the bathrooms that are marked “Gender Neutral” all students will be able to use the bathroom of their choice, no matter their gender identity or expression. There are all sorts of gender identities and expressions out there, beyond the two you see the most. Raising awareness of that diversity is part of our mission with this event. Thank you for asking!»

(«How can you get involved? Be a toilet trainer!», Gender Diversity at WSU Vancouver)

   «We are going to need a small army of Toilet Trainers on campus throughout the week, to answer questions and ensure everyone stays safe and comfortable.  Without Toilet Trainers, the week educational opportunities will be lost, and confusion might take away from the potential power of an event like this.  You can make the week a success!»

Biological liberty

Ἀπαγορεύσανε καὶ τὸ κάπνισμα μέσα στὸ σπίτι σου ...

(«Smoking banned inside Santa Monica residences», NBC4, 12-7-2012)

* * *

Τὰ νέα φύλα ...

2 εἶναι καὶ μένουνε -
καταχρηστικῶς 3. Αὐτὸ τὸ 3ο φύλο -
ἐπλήθυνε καὶ κατακυρίευσε τὴν γῆ -
καὶ ὣς ἐδῶ τὰ ξέρετε.
Σήμερα εἴμαστε - στὴν αὐγὴ ἑνὸς
4ου φύλου.
Τοῦ οὐδετέρου. Οὔτε ἄνδρας οὔτε
γυναῖκα.
Δὲν εἶναι μόδα.
Εἶναι ἡ ἐφεύρεση μίας νέας ψυχικῆς
καὶ σωματικῆς κατάστασης.
Ὅπως οἱ γκαίηδες μιμοῦνται τοὺς
τρόπους τῶν ἀρχαίων
ἑρμαφρόδιτων
θεῶν - καὶ τῶν ἱερέων τους -
τὸ νέο 4ο φύλο -
μιμεῖται τὴν κατάσταση τοῦ ἀρχαίου
εὐνούχου.
Δὲν εὐνουχίζονται ἀκόμα - καθὼς
συναντᾶνε μεγάλη ἀντίδραση -
τόσο ἀπὸ τὸ κράτος
ὅσο καὶ
ἀπὸ τὶς θρησκεῖες.
Εἴμαστε ὅμως στὴν ἀρχή.
Τὸ 4ο φύλο τῶν - (ψευδο) ἁγίων.

asexuality.org
asexualnews.com


(Ἔρευνα καὶ κείμενα: Ἀνδρέας Φαρμάκις)

Ἡ αὐγὴ τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης

«Ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης» στὶς ΗΠΑ

Μαλώσανε οἱ Ἄμις -
καὶ ἡ μία ὁμάδα ἔκοψε τὰ
μαλλιὰ καὶ τὰ γένεια
τῆς ἄλλης.
Τώρα ἀντιμετωπίζουνε
ποινὲς φυλάκισης -
ἀπὸ 10 χρόνια
καὶ βάλε! -
γιὰ ἐγκλήματα
μίσους.
Χαίητ κράϊμς.
Τά ᾿χουνε φτύσει οἱ
ἀμερικανοί.
Στὴν πραγματικότητα
τὸ νομικό τους
σύστημα εἶναι σκέτο
τσίρκο.

(«Amish leader Samuel Mullet and 15 others guilty of hate crime», BBC, 20-9-2012)

Τὸ τσίρκο ποὺ ὀνομάζεται ἀμερικανικὴ δικαιοσύνη.

   «Ελεύθερος θα αφεθεί θανατοποινίτης στη Λουιζιάνα, μετά από στοιχεία DNA που δείχνουν ότι είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης 15 ετών για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει. Ο 38χρονος Ντέιμον Θιμποντό είναι ο 300ός κρατούμενος στις ΗΠΑ και ο 18ος θανατοποινίτης, του οποίου η ποινή ακυρώνεται εξαιτίας τεστ DNA.»

(«Το DNA αθωώνει θανατοποινίτη στη Λουιζιάνα», Τὰ Νέα, 29-9-2012)

Καὶ ἡ πραγματικότης ποὺ ἀποδεικνύει τὴν κατάρρευσι τῶν «πολυπολιτισμικῶν» φαντασιώσεων...

Ποιός περίμενε ...

μετὰ τὸν 2ο παγκόσμιο πόλεμο -
καὶ τὸ τέλος τοῦ ψυχροῦ πολέμου -
μετὰ τὴν ἧττα τοῦ μαρξισμοῦ - λενινισμοῦ : -
τὴν ἔκρηξη τοῦ μουσουλμανισμοῦ -
τὴν κατάκτηση τῆς ἐβρόπης ...
40 ἑκατομμύρια μουσουλμάνοι - σὲ
20 χρόνια θὰ εἶναι διπλάσιοι καὶ τριπλάσιοι.
Ἡ νέμεσις τῆς δυτικῆς ὕβρεως -
ἀνεβασμένη στὸν μιναρὲ - στὴν καρδιὰ
τῆς ἐβρόπης - σωπαίνει καὶ τοὺς Μότσαρτ -
καὶ τοὺς Μπετόβεν καὶ τὶς δυτικὲς
ἀστικὲς δημοκρατίες.
Ὅλα ἐδῶ πληρώνονται.
Μὲ τὴν πρώτη ἔνδειξη ἀδυναμίας τοῦ
τέρατος - τὰ θύματά του
ἐξεγείρονται. Ἡ δύση στὰ κάρβουνα.
Ἀκόμα καὶ στὴν ἀμερικὴ - οἱ μαῦροι
ἔχουν ἐξεγερθεῖ - καὶ εἶναι
ἑκατοντάδες οἱ ἐξεγέρσεις - κρυμμένες
πίσω ἀπὸ τὰ πέπλα τῆς
προπαγάνδας

τῶν μ.μ.ε
Τὰ λευκὰ κορίτσια ματώνουνε πολύ.

(Colin Flaherty, «White girl bleed a lot: The return of race riots to America and how the media ignore it»)

   «For the first time a new book breaks the code of silence and reveals the explosion of racial violence in more than 50 cities since 2010.» (Savannah Morning News)

   «This is what makes the book  such an astonishing read. It thoroughly documents what is nothing less than the modern rise of the race riot in America: dozens upon dozens of dozens of events with a clear racial component, many of them black-on-white or black-on-other-race assaults punctuated by blatantly racist hate speech. What makes it even more astonishing, though, is the prevalence of officials brushing over or covering up the truth.» (Global Geopolitics)

* * *

«Ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης» στὴν Γαλλία

Τὸ ὁλοκαύτωμα ...

Οἱ γάλλοι ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝΕ
τὴν χρήση
τῶν λέξεων -
πατέρας καὶ μητέρα -
καὶ μαμὰ -
καὶ μάννα -
ἀπ᾿ ὅλα τὰ δημόσια ἔγγραφα.
Καὶ ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία.
31 Ὀκτωβρίου ὁ νόμος.

Ὕστερα ρωτᾶνε γιατὶ τσατίζονται
οἱ μουσουλμάνοι.
Φωτιά, στάχτη καὶ μπούρμπερη.

   [Σημ. Φ.Μ.: Οἱ λέξεις πατέρας καὶ μητέρα, ἀκόμη καὶ τὰ ἄρθρα ὁ, ἡ, θεωροῦνται «ρατσιστικὰ» ἀπὸ τοὺς «προοδευτικούς», ἐπειδὴ προϋποθέτουν φύλο· δηλαδὴ ὁ πατέρας νὰ εἶναι ἄνδρας καὶ ἡ μητέρα γυναῖκα. Ἔτσι, ἡ ρατσιστικὴ καὶ ὁμοφοβική μας γλῶσσα ἀπαγορεύει στὸν πατέρα νὰ εἶναι γυναῖκα, στὴν μητέρα ἄνδρας, σὲ ἀμφοτέρους νὰ εἶναι τρίτου φύλου ἢ ἄφυλοι, ἢ πληθυσμὸς ἢ ἀνύπαρκτοι, ἢ ἐξωγήινοι, κατσίκες ἢ πλαστικὲς κοῦκλες. Πολιτικῶς ὀρθὴ θεωρεῖται μόνον ἡ λέξις γονέας καὶ τὸ οὐδέτερο ἄρθρο.

   Μιλοῦμε γιὰ πολιτισμικὴ γενοκτονία, κοινωνικὴ μηχανικὴ καὶ ψυχολογικὴ διαστροφὴ τερατωδῶν διαστάσεων. Στὶς «φιλελεύθερες» αὐτὲς χῶρες οἱ διεστραμμένοι φεμιναζὶ κοινωνικοὶ λειτουργοὶ ἀπάγουν παιδιὰ οἰκογενειῶν ποὺ μεγαλώνουν μὲ φυσιολογικὰ πρότυπα· στὶς ΗΠΑ τιμωρεῖται μαθήτρια ἐπειδὴ ζωγράφισε στὸ σχολεῖο ἕνα ζευγάρι ποὺ παντρεύτηκε καὶ μεγάλωσε ἕνα παιδάκι (ὅπερ «ρατσιστικόν»), τὸ παιδικὸ παιχνίδι στὴν αὐλὴ λογοκρίνεται ἐπειδὴ ἐμπεριέχει πρότυπα φύλου,στὴν Ἀγγλία ἀπάγονται ἀπὸ τὸ κράτος παιδιὰ οἰκογενειῶν ἐπειδὴ ἡ μητέρα συμμετεῖχε -ἁπλῶς, χωρὶς καταδίκη γιὰ ὁποιοδήποτε ἔγκλημα- σὲ συγκέντρωσι μὴ πολιτικῶς ὀρθῶν κομμάτων, στὴν Σουηδία καὶ στὴν Ἀγγλία ἀνώμαλοι καὶ ψυχασθενεῖς μεγαλώνουν «gender neutral» παιδιά, μὲ οὐδέτερα ὀνόματα καὶ οὐδέτερα ροῦχα, καὶ τοὺς ἀποκρύπτουν τὸ φύλο τους (!) μέχρι νὰ μεγαλώσουν καὶ νὰ ἀποφασίσουν μόνα τους ἂν εἶναι ἀγόρια ἢ κορίτσια (!), στὶς Σουηδία καταργοῦνται οἱ ἀρσενικὲς καὶ θηλυκὲς ἀνωνυμίες ἀπὸ τὴν γλῶσσα καὶ κατασκευάζονται οὐδέτερες, ἐνῷ ΜΚΟ καὶ κόμματα ἀπαιτοῦν τὴν οἰκοδόμησι «οὐδετέρων» (ὄχι ἀνδρικῶν καὶ γυναικείων) τουαλετῶν καὶ τὴν ἀπαγόρευσι τῆς οὐρεῖν ὀρθίως (!) κ.λπ. κ.λπ. Καὶ μετὰ μερικοὶ ἀγανακτοῦν μὲ τὸν μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ. Ἔμ, ἢ Ἰσλάμ, ἢ Μπρέιβικ· ἂλλος δρόμος ἀπέναντι στὴν ψυχασθένεια δὲν ὑπάρχει.]

(«France set to ban the words 'mother' and 'father' from official documents», The Telegraph, 24-9-2012)

* * *

«Ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης» στὴν Σουηδία καὶ στὴν Γερμανία

Ἡ ωραία Χέρτα ...

Herta Müller

Ἔχετε διαβάσει τὰ βιβλία της;
Χέρτα Μίλλερ -
τὴν εἶδα σήμερα σὲ μία - μεγάλη
συνέντευξι ποὺ ἔδωσε
στὴν ἑλληνικὴ τηλεόρασι.
Κοντεύει τὰ 60 -
μία ὄμορφη γυναῖκα -
κάτασπρη -
μὲ μία γοτθικὴ αὔρα.
Νόμπελ λογοτεχνίας 2009.
Μιλάει ἀκατάπαυστα - καὶ ὁ λόγος της
εἶναι γεμάτος συναίσθημα καὶ
μελαγχολία.
Σὲ κάθε 3 κουβέντες - πετάει κι ἕνα
Δόξα σοι ὁ Θεός.
Καὶ ἀπορεῖ γιατὶ τῆς δώσανε τὸ Νόμπελ -
ξέρει ὅτι τὰ κριτήρια δὲν εἶναι
ἀμιγῶς λογοτεχνικὰ - καὶ ἡ Χέρτα δὲν
διαθέτει κανένα ἀπὸ αὐτὰ - τὰ
ἄλλα κριτήρια.
Τέλος - τὴν βλέπουμε τὴν ὥρα τῆς
ἀπονομῆς. Μία τεράστια
αἴθουσα - ὁ κόσμος πολύς -
ἐπίσημος, βασιλικός -
καὶ ἡ Χέρτα -
ἡ ὄμορφη, μελαγχολική, ταπεινὴ - καὶ
χαμηλόφωνη -
στὸν λόγο τοῦ θριάμβου της -
καταγγέλει τὸν Πούτιν -
τὴν Κίνα καὶ τὸ
Ἰράν!

Καὶ δὲν ἤξερε τὸν ἄλλο λόγο κι
ἀποροῦσε - γιατὶ τὴν ἔδωσαν τὸ Νόμπελ. 

* * *

Καὶ «ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης» στὴν Ἑλλάδα

Μετὰ τὴν μεταπολίτευση ...

Χρυσὴ Αὐγή.
Εὐαγγελάτος : Γιατί μόνο σὲ Ἕλληνες;
Ὁ Κὰςς δὲν εἶπε :
μακριὰ ἀπὸ μᾶς αὐτό ...
θέλω νὰ πιστεύω ὅτι αὐτὴ ἡ ἐπιλογή ...
Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν εἶπε.
Εἶπε μόνο :
γιατὶ ἔτσι θέλουμε.
Εὐαγγελάτος : σᾶς ἀποκαλοῦνε τραμπούκους
βουλευτές ...
Ὁ Κὰςς δὲν εἶπε :
ὤ ! δὲν εἴμαστε τραμποῦκοι ... ἢ
ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸν λαὸ καὶ τὰ δίκαιά του ...
Εἶπε :
ἂς μᾶς λένε. Τόσους ἀρχικλεφταράδες
λωποδύτες καὶ προδότες
ἔχει ἐκεῖ μέσα.
Τὸ ΒΗΜΑ : ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ τρομάζει τοὺς
ἐπενδυτές ...
Ὁ κοινοβουλευτικὸς ἐκπρόσωπος τῆς
Χρυσῆς Αὐγῆς ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς
βουλῆς - δὲν εἶπε
τὸ κράτος τῆς γραφειοκρατίας, οἱ νόμοι
σας, ἡ ἐξάρτηση τρομάζουνε
τοὺς ἐπενδυτές ...
Εἶπε : μὴν σώσουν καὶ ἔρθουν.


Ἐπιστροφὴ στὰ τόξα ...

Ἀναρωτιέμαι ἂν τὸ πολιτικὸ
σύστημα -
ἀπὸ τὴν ν.δ μέχρι τὸν σύριζα -
καὶ τὸ κ.κ.ε -
ἀκοῦνε αὐτὰ ποὺ πράγματι
δηλώνει -
ἡ Χρυσὴ Αὐγή.
Τὴν ἀντιμετωπίζουνε -
λὲς καὶ ἡ δράση
της ἔρχεται τσὶφ ἀπὸ τὸν
μεσοπόλεμο -
καὶ ὁ Μιχαλολὼ
ξημεροβραδυάζεται
διαβάζοντας
τὸ Μάϊν Κάμπφ.
Τὸ κάνουνε βέβαια - γιὰ
νὰ νοιώσουνε -
καὶ αὐτοὶ μαρξιστὲς - καὶ
αὐθεντικοί.
Εἶπε ὁ Μιχαλολώ. Θὰ
ἤμασταν ἐντελῶς
ἠλίθιοι - ἂν πιστεύαμε ὅτι
ἡ δράση ἐναντίον τῶν
μεταναστῶν - μπορεῖ νὰ
προσφέρῃ - ὁποιαδήποτε
λύση στὸ
μεταναστευτικὸ πρόβλημα
ποὺ ἀντιμετωπίζει
ἡ χώρα.
Αυτὸ τὸ ἀκούσανε;

Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα
τῆς τύφλας τους -
εἶναι ἡ ἀνικανότητά τους
νὰ δοῦνε -
πόσο μάλλον νὰ
ἀναλύσουνε - τοὺς τρόπους
τῆς χρυσαυγινῆς
ἐπικοινωνίας.

Ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ εἶναι
ἀποκλεισμένη - ἀπὸ ὅλα τὰ
μμε - τὶς τηλεοράσεις
καὶ τὶς ἐφημερίδες - τόσο
τὰ ελληνικὰ -
ὅσο καὶ τὰ διεθνῆ -
μέσα μεταφορᾶς τοῦ
χρυσαυγινοῦ
μύθου - ποὺ τόσο καλὰ
γνωρίζουμε:
Δολοφονίες, μαχαιρώματα,
ἀπαγωγὲς -
δράσεις κατὰ
μεταναστῶν, ἀναπήρων
καὶ ὁμοφυλοφίλων.
Τὰ παραμύθια στὸ πάντερο.
Ἀποκλεισμένη λοιπὸν
καὶ ἀπαγορευμένη ἀπὸ τὰ
ἐπίσημα -
καὶ ἀνεπίσημα μ.μ.ε -
θὰ περίμενε
κανεὶς - τὴν καταφυγὴ τῆς
Χρυσαυγῆς -
στὸ διαδίκτυο καὶ
τὰ μέσα κοινωνικῆς
δικτύωσης.
Ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ συμβαίνει.
Ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ - ἔχει
γράψει στὶς παλιές της
τις ἀρβύλες -
καὶ τὸ ἰντερνέτ -
καὶ τὸ φάτσαμπουκ -
τουίτερ -
καὶ τὰ συναφῆ.
Ἡ ἱστοσελίδα της
ἀνανεώνεται ἀραιὰ καὶ
ποῦ -
καὶ γιὰ νὰ βρῶ τὰ
νεώτερα τοῦ κόμματος -
καταφεύγω στὸ
ιν.γκρ -
καὶ στὴν ζούγκλα.
Ὑπάρχουνε βέβαια ἕνα
σωρὸ ὑποστηρικτικὰ
μπλὸγκ καὶ
ἱστοσελίδες - ἀλλὰ
αὐτὲς τὶς τρέχουνε
ἄτομα φιλικὰ τοῦ
περιβάλλοντος - ποὺ
καμμία σχέσι δὲν ἔχουνε
μὲ τὸ κόμμα.

Μαθαίνω ὅτι στὰ νέα
γραφεῖα -
στὴν Νέα Ὑόρκη -
γίνεται χαμὸς - οὐρὲς οἱ
ὁμογενεῖς -
ποὺ θέλουνε νὰ
βοηθήσουνε - μὲ ροῦχα
καὶ τρόφιμα.

Ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ πολεμάει
μὲ τόξα -
μὲ τρόπους
ποὺ θὰ τοὺς χαρακτηρίζαμε
κοινοτικοὺς
καὶ ἑνοριακοὺς - καὶ
μέχρι στιγμῆς -
τοὺς παίρνει καὶ τὰ
σώβρακα. 


Ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ καὶ οἱ νόμοι ...

Στήνει γραφεῖα εὑρέσεως ἐργασίας
ἡ Χρυσὴ Αὐγή!
Χωρὶς «προμήθεια».

Καὶ τί ἀπαντάει ἡ ντεμόκρασι;
ΣΤΟΠ!
Μὴν κουνιέστε. Οἱ νόμιμες
διαδικασίες εἶναι ἡ ἐξασφάλιση
τοῦ δουλοκτητικοῦ
καθεστῶτος.
Ξέχασα. Ζήτω καὶ τὸ κκε.

   «Ο υφυπουργός Εργασίας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, δηλώνει ότι, εφόσον τα γραφεία ευρέσεως εργασίας της Χρυσής Αυγής δεν τηρούν τις νόμιμες διαδικασίες, θα κλείσουν. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση που είχε καταθέσει στη Βουλή ο βουλευτής του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, ο κ. Παναγιωτόπουλος τόνισε ότι, εάν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής που μεσολαβούν για την εύρεση εργασίας, δεν πληρούν τις διαδικασίες που επιτάσσει ο νόμος για την ίδρυσή τους και αν δεν ολοκληρωθούν αυτές, θα ελέγχονται εκ νέου και θα κλείνουν.»


(Κείμενα: Ἀνδρέας Φαρμάκις)

Σπουδὴ στὴν ἐκφυλιστικὴ παρακμή

   [Παλαιότερες ἀλλὰ ἐπίκαιρες σκέψεις γιὰ τὴν κρίσι, τοὺς «ἀγανακτισμένους», τὴν παρακμή, τὴν ἐπανάστασι καὶ τὴν ἀναγέννησι. Μέρος 2ον.]

Αἷμα, δάκρυα καὶ ἱδρώτας

Σήμερα άκουσα έναν από τους διασήμους
της επιστροφής στην δραχμή -
όχι της επιστροφής στην δραχμή για την ακρίβεια -
αλλά της υιοθεσίας ενός νέου
εθνικού νομίσματος - ο οποίος στα σοβαρά
πρότεινε ως βεβαία έξοδο από την κρίση - την
παραχώρηση στους Ρώσους των
παλαιών ναυστάθμων του
σοβιετικού στόλου.
Ο Πούτιν θα μας δώση δισεκατομμύρια
ντούκου
στο χέρι και εμείς έτσι
θα την σκαπουλάρουμε.

Όλες οι λύσεις εξόδου από το μνημόνιο - λύσεις
τις οποίες προτείνουνε αριστεροί και
αριστερότεροι συνδυασμοί - οικονομολόγοι
θεωρητικοί και πανεπιστημιακοί -
έχουνε όλες ανεξαιρέτως έναν κοινό
παρανομαστή.
Να βρούμε έξοδο - συνεχίζοντας όμως την ζωή μας
ακριβώς όμοια με την ζωή που μας
έφερε εδώ - χωρίς
θυσίες.
Να πούμε ότι η κρίση ήταν ένας εφιάλτης και
ξυπνώντας -
όλα θα είναι όπως πριν. Με την
οικογένεια μέσα στο αυτοκίνητο -
με τα καλοριφέρ μας και
τα αιρκοντίσιον ανοικτά - με τα
εορτοδάνεια και τα διακοποδάνεια -
και τα πολύχρωμα γκατζετάκια μας
να κάνουνε ντάουνλοντ
αληθινή ζωή από το διαδίκτυο.

Λύση υπάρχει ασφαλώς.
Όμως κανείς στ' αλήθεια δεν την θέλει -
κανείς δεν την αναφέρει. Δεν
βρίσκεται στις σκέψεις κανενός
οικονομολόγου - στο πρόγραμμα
κανενός κόμματος.
Η λύση εξόδου έχει όνομα που κανείς
δεν τολμά να προφέρει.

ΑΙΜΑ, ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΙΔΡΩΤΑΣ.

(Ἀνδρέας Φαρμάκις)

   Επιστροφή στα έιτις,

   πριν την ΠΑΣΟΚίλα, τα αιρκοντίσια, τα φέησμπουκ, τα κινητά, το βρώμικο '89, το άπληστο '99, τις μπανάνες εισαγωγής, τα καταναλωτικά δάνεια, το X-factor, την ιδιωτική τηλεόραση, τη λαθρομετανάστευση, και τα νεοτάξ φύκια.

(Ν. Β.)

* * *

Σπουδὴ στὴν ἐκφυλιστικὴ παρακμή

   Τηλεόρασι δὲν βλέπω, παρὰ μόνον ταινίες καὶ σειρὲς ποὺ κατεβάζω ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο. Ἔλα ὅμως ποὺ κάποιος ἀνέβασε αὐτὸ τὸ ἀνεπανάληπτο ἀριστούργημα καὶ ἔτσι τὸ ἔμαθα κι ἐγώ! [σ.σ. Τὸ κείμενο εἶναι περσινό.]

   Δὴ ρῆαλ χάουζγουάιβς ὄβ Ἄθενς! [1] Γιάχ, ρήαλυ, νὸ τζόκιν!

   Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ φυλάξουμε γιὰ συλλεκτικοὺς λόγους. Ἀποτυπωμένο σὲ ἄφθαρτο μέσον. Ἔτσι ὥστε, ἐὰν ὁ καλὸς Θεούλης δὲν μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει ἐντελῶς καὶ εὐδοκήσει νὰ ρίξῃ πάλι ἕναν κατακλυσμὸ καὶ νὰ καθαρίσῃ τὴν πόρνη Βαβυλώνα ἀπὸ τὶς κατσαρίδες, τὸ μελλοντικὸ γένος ποὺ θὰ γεννήσῃ ἡ Γῆ ἢ θὰ φέρουν τὰ ἄστρα, νὰ μάθῃ, βλέποντας τὸν δίσκο αὐτόν, τὴν αἰτία τῆς κοσμικῆς καταστροφῆς, καὶ νὰ εἶναι φρονιμότερον.

Μιχάλης Φακίνος,
«Βυζαντινὴ περίπολος»

   Λοιπόν, ὑπάρχει ἕνα καταπληκτικὸ μυθιστόρημα, ἡ «Βυζαντινὴ περίπολος» τοῦ Μιχάλη Φακίνου (ἔκδ. Κέδρος, 1988). Πολὺ ἰδιαίτερο βιβλίο, ἐξαιρετικό. Δὲν εἶναι ἱστορικὸ μυθιστόρημα γιὰ τὸ Βυζάντιο· ὁ τίτλος προέρχεται ἀπὸ μιὰ παρομοίωσι. («"Θυμίζουμε βυζαντινὴ περίπολο πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης" λέει σὲ κάποια στιγμὴ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἥρωες τούτου τοῦ βιβλίου... Καὶ πράγματι. Ὅλα δείχνουν ἕτοιμα γιὰ τὴν "πτώση"...») Σὲ ἕνα κλίμα μαγικοῦ ρεαλισμοῦ, σουρεαλισμοῦ συχνά, σὲ ἕναν κόσμο καὶ μιὰ φύσι ποὺ διαλύεται, μιὰ παράξενη συντροφιὰ περιπλανιέται. Καταλήγει τελικῶς σὲ μιὰ πλούσια ἔπαυλη ὅπου λαμβάνει χώρα μιὰ δεξίωσις. Καὶ ὅλα, ἄνθρωποι, ἀντικείμενα, ἐδέσματα, κι ἡ φύσις ἀκόμη, τελειώνουν μέσα στὴν κραιπάλη καὶ στὴν παρακμή, στὴν σήψι, στὴν ἀποσύνθεσι καὶ στὸν θάνατο. Στὴν τελευταία σκηνή, ἄνθρωποι σκοτώνονται, τὰ ἐδέσματα σαπίζουν καὶ χύνονται ἀπὸ τὸ τραπέζι, κι ὅλη μαζὶ ἡ σήψις, πτώματα, φαγητά, ποτά, καταλήγουν στὴν πισίνα, ἐπιπλέουσα ἀποσύνθεσις στὰ βρώμικα νερὰ καὶ ἀποφορά...

The cook the thief his wife
and her lover (1989)

   Στὸν κινηματογράφο θὰ ἀντιπαραβάλω τὸ «Ὁ μάγειρας, ὁ κλέφτης, ἡ γυναίκα του καὶ ὁ ἑραστής της» τοῦ Πῆτερ Γκρήναγουέυ, μὲ τὴν πάντοτε αἰσθαντικὴ Ἕλεν Μίρεν. Ἡ ἴδια κραιπάλη, παρακμὴ καὶ ἀποσύνθεσις.

   Finis Graeciae, ἔγραψε ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς [2]. Τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος δὲν θὰ ἁπλῶς οἰκονομικὸ ἢ πολιτικό, οὔτε μόνον στρατιωτικό, γεωπολιτικό, ἱστορικό, πληθυσμιακό. Τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος θὰ εἶναι βιοχημικό. Μόνον οἱ κατσαρίδες θὰ μείνουν νὰ ἕρπουν ἐπάνω στὰ ἀρχαῖα μάρμαρα.

[1] «The Real Housewives of Athens: Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1», madata.gr, 4-3-2011

   [βίντεο]

   «Στο πρώτο επεισόδιο οι έξι γυναίκες μάς συστήνονται, μας γνωρίζουν τις οικογένειές τους και μας ταξιδεύουν στη Μύκονο! Οι «REAL HOUSEWIVES OF ATHENS» πηγαίνουν στο πιο κοσμικό νησί της Ελλάδας και καταφέρνουν να συνδυάσουν τους ξέφρενους ρυθμούς της Μυκόνου με τις οικογενειακές διακοπές τους. Επιστρέφοντας στην Αθήνα και στη «ρουτίνα» της λαμπερής καθημερινότητάς τους, μας ανοίγουν τα «νοικοκυριά» τους...

   »Βέβαια, επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με νοικοκυρές της διπλανής πόρτας, δεν θα τις δούμε μόνο στα σπίτια τους, αλλά και σε νέες επαγγελματικές δραστηριότητες, σε κοσμικά πάρτι, σε ολιγοήμερες αποδράσεις, αλλά και σε... extreme καταστάσεις!»

[2] «Το Βήμα», 6-7-1986, καὶ στὸ βιβλίο τοῦ ἰδίου: «Finis Graeciae - θρηνητικὴ εἰκασία», ἐκδόσεις Δόμος, Ἀθήνα 1987. Καὶ ἐπίσης: «Καμμιὰ κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει χωρὶς ἀξιοπρέπεια. Μπορεῖ ὡστόσο νὰ βυθίζεται στὸν ἐξευτελισμὸ γιὰ ἱκανὸ διάστημα, προτοῦ ἐξαφανιστεῖ ἱστορικὰ μὲ τὲλη ἐπώδυνα, ἐπαίσχυντα, ἀγωνιώδη.» («Ἡ Καθημερινή», 26-2-2006)

* * *

Όταν οι Ινδιάνοι οι πρώτοι
που συναντήσανε
τους Ισπανούς του Κολόμβου -
είδανε ότι δεν υπήρχε δυνατότητα
ελευθερίας -
δεν παραδόθηκαν
στους κατακτητές - ούτε
προσπαθήσανε να υιοθετήσουνε
τους τρόπους τους.
Μια νύχτα  με φεγγάρι -
όλοι -
ανδρες γυναίκες και παιδιά -
αυτοκτονήσανε -
πνίγηκαν στην λίμνη
τραγουδώντας.
Για τελευταία φορά.
Το ίδιο έκαναν - στην άλλη άκρη
της γης -
οι Ζουλού -
που και αυτοί - μετά
από αλεπάλληλους ηρωϊκούς
αγώνες κατα των
Εγγλέζων -
ομοίως αυτοκτονήσανε -
ομαδικώς.

Και η πλατεία Συντάγματος μια
λίμνη είναι.

(Ἀνδρέας Φαρμάκις)

Γιατί οἱ Ἕλληνες δὲν ξεσηκώνονται;

   [Παλαιότερες ἀλλὰ ἐπίκαιρες σκέψεις γιὰ τὴν κρίσι, τοὺς «ἀγανακτισμένους», τὴν παρακμή, τὴν ἐπανάστασι καὶ τὴν ἀναγέννησι. Μέρος 1ον.]

   Πάλι τὰ ἴδια: «Γιατί οἱ Ἕλληνες δὲν ξεσηκώνονται;» (ἑκτὸς ἀπὸ ὅταν ἀδικεῖται στὸ ποδόσφαιρο ἡ ὁμάδα τους) ρωτοῦν κάποιοι.

   Ἀπάντησις: Διότι δὲν ὑπάρχει ἕνα πρᾶγμα ἐναντίον τοῦ ὁποίου νὰ ξεσηκωθοῦμε. Πάσχουμε ἀπὸ πολυοργανικὴ ἀνεπάρκεια, ὅπως λέγεται στὴν ἰατρική, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ σὲ πολυοργανικὴ κατάρρευσι.

   Finis Graeciae, ἔγραψε ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς [1]. Τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος δὲν θὰ εἶναι στρατιωτικό, γεωπολιτικό, ἱστορικό, πληθυσμιακό, οὔτε κἂν οἰκονομικό ἢ πολιτικό. Τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος θὰ εἶναι βιοχημικό. Μόνον οἱ κατσαρίδες θὰ μείνουν νὰ ἕρπουν ἐπάνω στὰ ἀρχαῖα μάρμαρα.

[1] «Το Βήμα», 6-7-1986, καὶ στὸ βιβλίο τοῦ ἰδίου: «Finis Graeciae - θρηνητικὴ εἰκασία», ἐκδόσεις Δόμος, Ἀθήνα 1987. Καὶ ἐπίσης: «Καμμιὰ κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει χωρὶς ἀξιοπρέπεια. Μπορεῖ ὡστόσο νὰ βυθίζεται στὸν ἐξευτελισμὸ γιὰ ἱκανὸ διάστημα, προτοῦ ἐξαφανιστεῖ ἱστορικὰ μὲ τὲλη ἐπώδυνα, ἐπαίσχυντα, ἀγωνιώδη.» («Ἡ Καθημερινή», 26-2-2006)

   (Ὁ δεύτερος λόγος γιὰ τὸ ὅτι δὲν ξεσηκωνόμαστε εἶναι τὸ ὅτι κάποιοι ἔξυπνοι -ὅπως ἐγώ- ἀρκοῦνται νὰ ἐκτονώνονται εὐφυολογώντας στὶς ἱστοσελίδες τοῦ Διαδικτύου.)

* * *

   Σχολίαζα πρὸ καιροῦ γιὰ τὶς ἐκδηλώσεις τῶν «ἀγανακτισμένων» στὴν πλατεία Συντάγματος:

   Δυσπιστῶ ἐξ ἰδιοσυγκρασίας πρὸς ὁτιδήποτε μαζικό, μὲ ἀπωθοῦν οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο «πορτοκαλὶ ἐπαναστάσεις» τῆς νέας τάξεως πραγμάτων καὶ οἱ κατευθυνόμενες «ἐκσυγχρονιστικὲς» σαπουνόφουσκες περὶ δῆθεν «δημοκρατίας» (=πλανητικῆς τυραννίας), φυσικὰ καὶ οἱ «ἀγανακτισμένοι» τῆς πλατείας Συντάγματος πόρρω ἀπέχουν τοῦ νὰ ἀποβάλουν τὰ καρκινώματα τοῦ παρελθόντος, νὰ διατυπώσουν πολιτικὴ πρότασι, νὰ ἀναλάβουν πολιτικὴ δράσι, νὰ πραγματώσουν τὴν ἐπανάστασι ποὺ θὰ κατεδαφίσῃ δύο αἰῶνες (καὶ εἰδικῶς τὰ τελευταῖα σαράντα χρόνια) μικροελλαδικῆς ὑποτέλειας καὶ παρακμῆς, καὶ θὰ ἀναγεννήσῃ τὴν Ἑλλάδα ποὺ ὁραματίστηκαν ὁ Ρήγας Φεραῖος καὶ ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος,

   ΑΛΛΑ',

   ὑπάρχει μιὰ ἐλπίδα, εἶναι αὐτὸ ποὺ γίνεται μιὰ ζύμωσι ἐτερόκλητων πραγμάτων, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία κάποιες σπίθες μπορεῖ νὰ ἀνάψουν καὶ νὰ γεννήσουν τὴν φλόγα, τὸν πύρινο ποταμό.

   Χωρὶς νὰ προέρχομαι ἀπὸ τὸν ἴδιο χῶρο, ἐκτιμῶ καὶ τὸ ἔργο (εἰδικῶς τὸ ἱστορικὸ τῶν τελευταίων ἐτῶν, περὶ Βυζαντίου, εὐρωπαϊκοῦ καὶ παγκοσμίου ρομαντικοῦ κινήματος, Νεοελληνικοῦ Διαφωτισμοῦ· ἔργο σταθμὸς στὴν ἑλληνικὴ ἱστορικὴ ἐπιστήμη) ἀλλὰ καὶ τὴν πολιτικὴ εὐθυκρισία -στὰ βασικὰ σημεῖα- καὶ ὀξυδέρκεια τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ: «Τα θέλουμε όλα!», «Ανάγκη για ένα νέο όραμα»

* * *

   «Δὲν θέλουμε λεφτά / δὲν θέλουμε δουλειές / θέλουμε τὸν ΣΚΑΪ / νὰ λέει παπαριές!» [βίντεο] (εὑρηματικὸ σύνθημα «ἀγανακτισμένων» -θὰ καταφέρουμε ἄραγε νὰ διαψεύσουμε τὴν δικαιολογημένη ἀπαισιοδοξία τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ; )

   Συγκρίνετε μὲ αὐτὰ ποὺ λέγει (ὀρθῶς) σὲ παλαιότερη συνέντευξί του ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς (στὸ 2:27 τοῦ βίντεο, ἐδῶ) (ὁλόκληρη ἡ συνέντευξις τοῦ Χ. Γιανναρᾶ στὸν Γ. Σαχίνη, στὸ antifono.gr, ἐδῶ)

   Μοῦ γράφει φίλος ποὺ συμμετέσχε στὶς ἐκδηλώσεις: «Νὰ σημειωθεῖ: ἐνδεχομένως γιὰ πρώτη φορὰ σὲ μεγάλη κλίμακα, "ξεμύτισαν" φρέσκα, εὐρηματικὰ συνθήματα ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ καθαρὰ βλέμματα. Ἐκεῖ, στὸ Σύνταγμα. Μὴν ἀκοῦμε ὅσους μιλοῦν γιὰ "ἀπολιτὶκ ἐκδηλώσεις/ἐκτονώσεις": κάτι γίνεται στὸ Σύνταγμα, γιὰ τρίτη συνεχὴ μέρα, μᾶλλον ἱστορικῶν διαστάσεων...»

* * *

   Ὅμως, οὐδεὶς σώφρων ἄνθρωπος λέγει ὅτι τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά. Τὸ καρκίνωμα τοῦ μικροελλαδισμοῦ, τῆς ὑποτέλειας καὶ τῆς παρακμῆς δύο αἰώνων (καὶ εἰδικῶς τῶν τελευταίων σαράντα χρόνων) εἶναι δυσκολότερο νὰ ξεριζωθῇ ἀπὸ τὶς σάρκες μας καὶ πιὸ ἐπώδυνο καὶ ἀπὸ τὸν χιτῶνα τοῦ κένταυρου Νέσσου. Μόνον ἔτσι ὅμως, καὶ μόνον μέσα ἀπὸ τὴν πυρά, ὁ Ἡρακλῆς μπορεῖ νὰ ἀνέλθῃ στὸν Ὄλυμπο.

   Οὐδείς, πλὴν βολεμένων παλαιοκομματικῶν καὶ δογματικῶν ἀριστερῶν, λέγει ὅτι λύσις εἶναι νὰ διώξουμε τὴν Τρόικα καὶ τὸ ΔΝΤ καὶ νὰ συνεχίσῃ ὡς ἐκ θαύματος νὰ μᾶς πληρώνῃ τὸ Δημόσιο γιὰ νὰ καθόμαστε. Ἡ σημερινὴ παρακμὴ εἶναι πολὺ βαθύτερη καὶ ὁ ἀγῶνας ποὺ ἀπαιτεῖται πολὺ σκληρότερος, ἀπὸ ὁτιδήποτε μᾶς συμβουλεύουν οἱ κυβερνήσεις καὶ τρόικες. Ἡ διαφορὰ βρίσκεται στὸ ὅραμα καὶ στὴν προοπτική.

   Γράφει ὁ Γιῶργος Καραμπελιᾶς («Ρήξη», τ. 72): «Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;»

* * *

   Ἂς τὸ συνειδητοποιήσουμε. Γιὰ νὰ γυρίσῃ ὁ ἥλιος θέλει δουλειὰ πολλή. Καὶ ἡ ἐπανάστασις ἀρχίζει ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Ἔγραφε τὸ 1906 ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος («Νέον Πνεῦμα»):

Ξυπνήσετε, Ἐγερθῆτε.

Καὶ Ἐπαναστατήσετε κατὰ τοῦ Ἑαυτοῦ Σας.

   Καὶ συνέχιζε:

Ἄλλη διέξοδος δὲν ὑπάρχει καμμία, διὰ τῶν ὁδῶν αὐτῶν καὶ μὴ χάνεσθε. Διέξοδος ὑπάρχει μία μόνη καὶ μοναδική. Ἡ ἐδῶ ὑποδεικνυομένη. Καὶ αὐτὴ εἶναι πολὺ ὀλίγον ΝΟΗΤΗ καὶ διόλου ΑΡΕΣΤΗ. Καὶ ἡ διέξοδος αὐτὴ ἡ μία καὶ Μοναδικὴ εἶναι:

ΒΑΘΥΤΑΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ.

Συνεπάγουσα καί:

ΒΑΘΥΤΑΤΗΝ ΗΘΙΚΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ.

ἤτοι:

Ἐπανάστασις Ἀτομική.

Ἐπανάστασις Κοινωνική.

Ἐπανάστασις Πολιτική.

Ἐπανάστασις Ἰδεολογική.

Ἐπανάστασις Φιλολογική.

Ἐπανάστασις Καλλιτεχνική.

Ἐπανάστασις Καταργοῦσα -Ὁριστικῶς, ΑΠΑΞΑΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΑΞΙΑΣ, δημιουργοῦσα: ΝΕΑΣ ΑΞΙΑΣ.

Ἐπανάστασις δηλαδή, καταργοῦσα ἁπαξαπάσας τὰς Βασιλευούσας ἕναν Αἰῶνα ΙΔΕΑΣ, εἰς τὴν Πολιτικὴν (τὴν ἔσω καὶ τὴν ἔξω), εἰς τὴν φιλολογίαν, εἰς τὴν Καλλιτεχνίαν εἰς ἁπάσας τὰς Ἐθνικὰς καὶ Κοινωνικὰς ἐνεργείας καὶ ἐκδηλώσεις, ὡς ἀποδειχθείσας ἁδρότατα, σαπρὰς καὶ ἐξολοθρευτικάς.

Πνευματικὴ Ἐπανάστασις Τελειωτική, θέτουσα ὡς Θεμέλια, πάσης περὶ τῶν Ἑλληνικῶν φαινομένων Σκέψεως, ΤΗΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ.

Καὶ ἡ Ἐπανάστασις, αὐτή, ζητοῦσα ὁλόκληρον τὴν Πνευματικήν Ἠθικὴν καὶ Ὑλικὴν Δύναμιν τῆς φυλῆς πρὸς τὸν Ὡρισμένον καὶ Μοναδικὸν αὐτὸν Σκοπόν: τῆς Ἀναγεννήσεως Ἑλλάδος καὶ Ἑλληνισμοῦ, πρέπει νὰ ἔχῃ ὡς Σύμβολον τελειωτικόν:

Ἢ ΕΛΛΑΣ Ἢ ΤΕΦΡΑ

Ἐνάντια στὸν φιλελευθερισμό

   Ἡ ἐλευθερία, ὅπως καὶ ἡ δικαιοσύνη, ἡ φιλοπατρία, ἡ δημοκρατία κ.ἄ. εἶναι μιὰ λέξις ποὺ δεινοπαθεῖ, διαστρεβλώνεται καὶ γίνεται ἀντικείμενο ἀχρείας καπηλείας στὰ χέρια τῆς πολιτικῆς. Ἄλλοι ἀπατεῶνες πωλοῦν «κοινωνικὴ δικαιοσύνη», ἄλλοι πωλοῦν «πατριωτισμό», ἀλλὰ τὰ μεγαλύτερα καθάρματα πωλοῦν «ἐλευθερία». Καὶ ἡ «ἐλευθερία» αὐτὴ εἶναι ἡ ἐξῆς:

- Ἐλευθερία τοῦ μαφιόζου καὶ τοῦ τοκογλύφου νὰ ἐκβιάζῃ, νὰ ἐξαγοράζῃ καὶ νὰ ὑποδουλώνῃ ἀνθρώπους (καὶ χῶρες ὁλόκληρες), νὰ καταχρᾶται καὶ νὰ ἐκμεταλλεύεται ἀτομικὴ καὶ ἐθνικὴ ἰδιοκτησία, φυσικὴ καὶ πολιτισμικὴ κληρονομιά καὶ ἀνθρώπινους πόρους.
- Ἐλευθερία τοῦ σκοπιανοῦ κομιτατζῆ νὰ παραχαράσσῃ καὶ νὰ σφετερίζεται τὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἱστορική μου κληρονομιά.
- Ἐλευθερία τοῦ τριτοκοσμικοῦ λαθροκαννιβάλου νὰ παραβιάζῃ τὰ σύνορά μου, νὰ καταλαμβάνῃ καὶ νὰ ἀπομυζᾷ τὸν τόπο μου, νὰ σφετερίζεται ἀκόμη καὶ τὰ πολιτικά μου δικαιώματα.
- Ἐλευθερία τοῦ ἀφρικανοπιθήκου καὶ τοῦ ἰσλαμοασιάτη νὰ ὑποβαθμίζῃ τὴν πόλι μου, νὰ βεβηλώνῃ τὴν γῆ μου, νὰ «γονιμοποιῇ» (κατὰ τὴν ἀλήστου μνήμης φράσι ταλαιπώρου πολιτικοῦ μας), νὰ ἀλλοιώνῃ καὶ νὰ ἀφανίζῃ τὸ ἔθνος καὶ τὴν κληρονομιά μου.
- Έλευθερία τοῦ μειονεκτικοῦ μισέλληνα καὶ χριστιανόφοβου «προοδευτικοῦ» νὰ ὑβρίζῃ καὶ νὰ ποδοπατῇ τὰ ἱερὰ τῶν προγόνων μου, νὰ ἀπάγῃ, νὰ ἀφελληνίζῃ καὶ νὰ κάνῃ γενιτσάρους τὰ παιδιά μου.
- Ἐλευθερία τῶν ψυχανωμάλων συμπλεγματικῶν νὰ διαστρέφουν ἀκόμη καὶ τὴν φύσι. (Στὸ Σουηδιστάν, στὸ Ἀμερικανιστὰν καὶ σὲ ἄλλες «φιλελεύθερες» χῶρες ὑπὸ τὴν τυραννία τῶν marxist liberals, καταργοῦν ἀκόμη καὶ τὰ ἄρθρα καὶ τὶς ἀντωνυμίες ἀρσενικοῦ ἢ θηλυκοῦ γένους, ἀπαγορεύουν στὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου νὰ ζωγραφίζουν σπιτικὰ μὲ πατέρα, μητέρα καὶ παιδάκια, ἀπαγορεύουν ἀκόμη καὶ τὸ παιχνίδι τῶν μικρῶν παιδιῶν διότι ἐμπεριέχει «στερεότυπα φύλου», μεγαλώνουν παιδιὰ μέχρι τὴν σχολικὴ ἡλικία χωρὶς κἂν νὰ τοὺς ποῦν ἂν εἶναι ἀγόρια ἢ κορίτσια (καὶ μὲ οὐδέτερο ὄνομα) κ.ἄ. ἀνώμαλα. Ἐκτὸς ποὺ ἀπαγορεύουν τὸ κάπνισμα, τὸ ποτό, τὸ σὲξ (ἐκτὸς ἀπὸ τὸ παρὰ φύσιν), φυσικὰ καὶ τὴν αὐτοάμυνα καὶ τὸ οἰκογενειακὸ ἄσυλο, τὴν μπριζόλα καὶ τὸ κοκορέτσι.)

   Οἱ ἀνωτέρῳ ἀνώμαλοι προωθοῦν, διὰ τῆς βίας καὶ ἐναντίον ἐμοῦ, τῆς κοινωνίας καὶ τῆς φύσεως τῆς ἴδιας, ἕνα αὔριο στὸ ὁποῖο δὲν θὰ ἔχω ἐργασία καὶ ἐργασιακὰ δικαιώματα, δὲν θὰ ἔχω κοινωνικὴ ἀσφάλεια, δὲν θὰ ἔχω οἰκογένεια, σπίτι, οὔτε προγόνους οὔτε ἀπογόνους, οὔτε φυλὴ καὶ πατρίδα, οὔτε γῆ καὶ θάλασσα -καὶ αὐτὴ θὰ εἶναι «ἀξιοποιημένο» ἐμπορικὸ προϊόν- οὔτε ἱστορία, ἐθνικὴ ταυτότητα καὶ κληρονομιά, ἀλλὰ θὰ εἶμαι, λένε, ἐλεύθερος, ἀφοῦ θὰ μπορῶ νὰ παντρευτῶ στὸ δημαρχεῖο τὸν λαθροκαννίβαλο ἑραστή μου.

   Λοιπόν, δηλώνω ἀπερίφραστα ὅτι ἀπὸ αὐτὴν τὴν «ἐλευθερία» τῶν ψυχανωμάλων, προτιμῶ καὶ τὸν Χίτλερ καὶ τὸν Στάλιν καὶ τὸν Ὀσάμα μπὶν Λάντεν καὶ τὸν Παπαδόπουλο καὶ τὸν ἀνθρωποφάγο Ἴντι Ἀμὶν Νταντά. Ἀνεπιφύλακτα.

   Δυστυχῶς, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀνώμαλοι, διαστρεβλώνοντας καὶ καπηλευόμενοι τὸν φιλελευθερισμό, δυσφημοῦν καὶ ὑπονομεύουν τὴν πολιτικὴ καὶ τὰ μέτρα τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ εἴχαμε ἐφαρμόσει πρὸ πολλοῦ γιὰ τὴν ἐξυγίανσι τῆς οἰκονομίας καὶ τῆς δημοσίας διοικήσεως ἀπὸ τὸ σάπιο καθεστὼς σαράντα χρόνων κομματικοῦ κρατισμοῦ τῆς παρακμιακῆς καὶ φαύλης μεταπολιτεύσεως. (Ὅποτε ἀκούω π.χ. τὸν Στέφανο Μάνο βρίσκω πολὺ λογικὰ τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ λέει. Πολλὰ ἐξ αὐτῶν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν ἐφαρμοστεῖ πρὸ πολλοῦ. Ἄλλα, τὰ ὁποῖα ὑποστηρίζουν καὶ προωθοῦν ὁρισμένοι ὑποστηρικτές του καὶ πολλοὶ ἄλλοι ὑπὸ τὴν ταμπέλα τοῦ φιλελευθερισμοῦ, εἶναι γιὰ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα.)

* * *

    Κι ἕνα ὡραῖο. Ἤδη ὁ Ζὰν Ζὰκ Ρουσὼ τοὺς εἶχε πάρει χαμπάρι:

   «Rousseau already understood perfectly the falsity of multiculturalist admirers of foreign cultures when, in Émile, he warned about a “philosopher who loves Tartars in order to be dispensed from loving his neighbors.”» (Slavoj Žižek, «Living in the End Times»)

Παραδοξολογίαι -ἢ περὶ φιλελευθερισμοῦ, ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ καὶ φυσικῆς ἐπιλογῆς

   Ἂς ἀκολουθήσουμε, χάριν παιδειᾶς, τὴν λογικὴ τοῦ (νεο)φιλελευθερισμοῦ ἔως τὶς ἀκραῖες συνέπειές του.

   Ἀφοῦ -κατὰ τοὺς ἐλευθεριακούς- δὲν ὑπάρχει κοινωνία, ἀλλὰ μόνον ἄτομα, τότε, καὶ τὸ κράτος ἄτομα δὲν τὸ φτιάχνουν;

   Ἄρα δὲν ὑπάρχει οὔτε κράτος. Ὑπάρχουν μόνον ἄτομα. (Ἑπομένως, ἐναντίον τίνος φωνάζουν οἱ ἐλευθεριακοί; )

   Καὶ τὸ κράτος, καὶ ὅλα τὰ πράγματα, εἶναι ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία.

   Καὶ ὁ κομμουνισμός, καὶ ὁ Στάλιν καὶ ὀ Μάο, εἶναι ἀποτελέσματα ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας.

   Ἑπομένως καλὰ καὶ σεβαστά, καθ᾿ ὅσον καὶ γιὰ ὅσο πέτυχαν.

   Ἐὰν ἔχουμε κρατισμὸ καὶ ὄχι φιλελευθερισμό, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία «κρατισμὸς» ἔχει ἐπικρατήσει, πρὸς τὸ παρόν, διὰ τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ τῆς ἀγορᾶς, τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας «φιλελευθερισμός».

   Ἐν τέλει, τὸ κάθε τὶ ποὺ γίνεται εἶναι καλὸ καὶ δίκαιο, ἀκριβῶς ἐπειδὴ γίνεται.

Μάργκαρετ Θάτσερ

(Στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα, πάντως, θὰ χρειαζόταν μιὰ Θάτσερ...)

   Ἀφοῦ οἱ λαοὶ ἔχουν τοὺς ἡγέτες ποὺ τοὺς ἀξίζουν, καὶ ἀφοῦ, ἀκόμη περισσότερο, ὁ ἐλεύθερος ἀνταγωνισμὸς εἶναι ὁ κύριος ἐὰν ὄχι ὁ μόνος παράγων ἐξελίξεως καὶ προόδου, ἡ δικτατορία εἶναι τὸ καλύτερο πολίτευμα.

   Ὁ δικτάτωρ ποὺ κατέλαβε τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία μὲ τὴν δύναμί του, διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου, εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ὁ ἱκανότερος καὶ καταλληλότερος ἡγέτης.

   Εἶναι ὁ πλέον ἀξιοκρατικῶς ἀναδειχθεὶς ἡγέτης.

   Τὸ δίκαιον τῆς ἐξουσίας του εἶναι ἀκριβῶς τὸ ὅτι τὴν κατέκτησε.

   Ἡ ἀπαγόρευσις τῶν πραξικοπημάτων, τῶν πολέμων, ἐμφυλίων καὶ διακρατικῶν, εἶναι παρεμπόδισις τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ. Ἡ δημοκρατία εἶναι συνωμοσία τῶν κατωτέρων πνευματικῶς καὶ ἠθικῶς ἀνθρώπων (κηφήνων τοῦ δημοσίου), προκειμένου νὰ ἐμποδίζουν τοὺς ἀξίους νὰ ἀνέρχονται διὰ τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ στὴν κορυφὴ τῆς κοινωνίας.

   Ἀλλὰ καὶ ἡ δημοκρατία, ὅπως ὅλα, εἴπαμε, ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία εἶναι.

   Ἄρα καὶ αὐτὸ καλὸ εἶναι, ἀφοῦ γίνεται.

   Ἄρα δὲν χρειάζεται οὔτε νὰ κάνουμε τίποτε οὔτε νὰ σκοτιζόμεθα μὲ τίποτε, ἀφοῦ ὅ,τι γίνεται ἢ θὰ γίνῃ ἀπὸ μόνο του, καλὸ καὶ φυσικὸ εἶναι.

   Ἄρα τὸ ὑπέρτατο ἰδανικὸ εἶναι ὁ ὕπνος.

«Οἱ τεμπέληδες τῆς εὔφορης κοιλάδας» (1978)

Ὑ.Γ.  Ὁ ἔμπειρος ἀναγνώστης θὰ ἀντελήφθη ὅτι τελικῶς ἀναγόμεθα στὸ θεμελιῶδες στὴν μαθηματικὴ λογικὴ παράδοξον τῆς αὐτοαναφορᾶς («ἀπαγορεύεται νὰ ἀπαγορεύεται», «αὐτὴ ἡ πρότασις εἶναι ψευδής» κ.λπ.)

Ὑ.Γ.2  Ἀφοῦ φτάσαμε στὸν ὕπνο, συνιστῶ τὴν κλασικὴ ταινία τοῦ Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Οἱ τεμπέληδες τῆς εὔφορης κοιλάδας» (1978).

Ὑ.Γ.3  Θὰ μπορούσαμε νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ζητήματα ὅπως διάκρισις φύσεως (ἀοράτου χειρὸς τῆς ἀγορᾶς, ἢ πάλης τῶν τάξεων ἢ τεχνολογικῆς ἐξελίξεως) καὶ πόλεως (κοινωνίας, βουλήσεως τοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου-πολίτου) κατὰ τὴν (ἀρχαία, ἀλλὰ καὶ νεώτερη) ἑλληνικὴ ἀντίληψι καὶ φιλοσοφία, ἀλλὰ αὐτὸ ἀφήνεται γιὰ ἄλλη εὐκαιρία.

Αἱρετικά

Τζούλιαν Ἀσάντζ

   Ὁ Ἰσημερινὸς ἔδωσε πολιτικὸ ἄσυλο στὸν Τζούλιαν Ἀσάντζ τοῦ Wikileaks, παρὰ τὶς ἀπειλὲς τῶν Ἄγγλων ἀποικιοκρατῶν νὰ εἰσβάλουν στὴν πρεσβεία του. Οἱ Ἄγγλοι δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ φύγῃ καὶ καμμιὰ ὀργάνωσι γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα δὲν βλέπω νὰ ξεσηκώνεται. Φανταστεῖτε ὅμως νὰ ἀπειλοῦσε ὁ Πούτιν νὰ εἰσβάλῃ σὲ πρεσβεία δυτικῆς χώρας γιὰ νὰ συλλάβῃ ἀντικαθεστωτικὸ ρεπόρτερ, μαχητὴ τῆς ἐλεύθερης πληροφόρησης. Οἱ ΟΗΕδες, τὰ ΝΑΤΟ, οἱ Χάγες καὶ τὰ Ἐλσίνκια θὰ στἐλνανε τὰ ἀεροπλανοφόρα τους νὰ προστατέψουν τὴν «δημοκρατία», οἱ πορτοκαλὶ ἐπαναστάτες, τὰ gay parade καὶ τὰ pussy riots θα ξεσήκωναν τὸν πλανήτη γιὰ τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα», χαμός, ἐπανάστασι, πόλεμος!...

   Γιὰ σκεφθεῖτε ὅμως. Ὁλόκληρος Ἀσάντζ, μὲ τόσα μέσα, χρήματα, διασυνδέσεις, καὶ δὲν βρίσκει μιὰ ἀσφαλὴ γωνιὰ σ᾿ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Κυνηγημένος πετάει ἀπὸ χώρα σὲ χώρα τόσους μῆνες, καὶ καταλήγει πολιορκημένος σὲ μιὰ πρεσβεία στὸ στόμα τοῦ λύκου. (Θυμοῦμαι καὶ τὸν Ὀτσαλάν.) Ὁλόκληρος Ἀσάντζ, δισεκατομμυριοῦχος καὶ μὲ τὴν φήμη τοῦ ἀγωνιστοῦ τῆς ἐλευθερίας, κυνηγημένος σ᾿ ὅλον τὸν πλανήτη σὰν ποντίκι (σὰν ἀλεπού, μᾶλλον, στὸ κυνήγι τῆς ὁποίας ἀρέσκονται οἱ Ἄγγλοι ἀποικιοκράτες). Ποῦ καὶ πῶς μπορεῖ νὰ κρυφτῇ ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος; Ὑπῆρξε ποτὲ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος πιὸ ὁλοκληρωτική, ἀπόλυτη, πλανητικὴ δικτατορία;

   Κανένα καθεστὼς στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, οὔτε τοῦ Χίτλερ, τοῦ Στάλιν, τοῦ Μάο, οὔτε τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως τοῦ Βατικανοῦ ἢ τῶν στρατιῶν τοῦ Ταμερλάνου, δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν καταθλιπτική, ὁλοκληρωτική, παγκόσμια τυραννία αὐτοῦ ποὺ λέμε «Δύση». Ὁ Χίτλερ (ἢ ὅποιος ἄλλος) εἶχε τὴν δύναμι νὰ καθορίζῃ πῶς καπνίζουν τὴν πίπα τους οἱ ἰνδιάνοι τῶν Ἄνδεων; Πῶς ἐρωτεύονται οἱ βοσκοὶ τῶν Ἰμαλαΐων, πῶς ὀνειρεύονται καὶ οἱ ἰθαγενεῖς τῆς Αὐστραλίας; Ὄχι. Ἀλλὰ σήμερα ὁ δορυφόρος βλέπει τὸ μυρμήγκι στὴν φωλιά του στὰ ὑψίπεδα τοῦ Αφγανιστάν καὶ στὰ δάση τῆς Βραζιλίας (καὶ στέλνει τηλεκατευθυνόμενο πύραυλο). Ξέρουν, βλέπουν καὶ καταγράφουν κάθε δευτερόλεπτο ποῦ εἴμαστε, τὶ κάνουμε, τὶ σκεπτόμεθα (π.χ. ἐγὼ τώρα· αὐτὸ ἐδῶ ἔχει καταγραφεῖ γιὰ πάντα -τὰ γράφω καὶ δημοσίως, ἀπὸ βίτσιο). Ὁ ἀνακριτὴς τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως οὔτε μὲ τόσα βασανιστήρια δὲν μποροῦσε νὰ ἀνακαλύψῃ τὶς ἁμαρτίες μας. Σήμερα καὶ τὶς ξέρουν καὶ τὶς ἐλέγχουν καὶ τὶς κατασκευάζουν (π.χ. ὁ Ἄραβας, ὁ Ἰνδιάνος, ὁ Ζουλού, τὴν ἴδια τσόντα θὰ δῇ, τὴν ἴδια μουσικὴ θ᾿ ἀκούσῃ, τὰ ἴδια σήριαλ θὰ δῇ στὸ χαζοκούτι, τὰ ἴδια βιομηχανοποιημένα τρόφιμα θὰ φάῃ.)

   Ἡ τερατώδης, ἐξωανθρώπινη σχεδόν, πλανητικὴ κυριαρχία προκαλεῖ ἀνείπωτη, μεταφυσικὴ φρίκη καὶ τρόμο ψυχῆς.

   Δὲν ἐγνώρισε ποτὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος τέτοια ἀπόλυτη, καταθλιπτικὴ τυραννία.

   Οὔτε νὰ ἀνατινάξουμε τὸν τόπο δὲν μποροῦμε, νὰ γλυτώσουμε.

   Νὰ ἀνατινάξουμε τὸν πλανήτη ὁλόκληρον, τὴν σιδερένια μαύρη φυλακή τοῦ Matrix· φλόγες καὶ συντρίμμια.

   Ἢ νὰ δραπετεύσουμε στοὺς ἀπόμακρους ἀστερισμοὺς τοῦ ἀβυθομέτρητου διαστήματος -ἢ στοὺς ἀνυπότακτους κόσμους τῶν ὀνείρων καὶ τῆς Φαντασίας.

* * *

   Ὁ παρακμιακὸς δυτικὸς πολιτισμός, ἐὰν ἡ ἐξελικτικὴ διαδικασία διὰ τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς δὲν εἶχε στρεβλωθεῖ, θὰ εἶχε ἐκλείψει πρὸ πολλοῦ καθὼς θὰ εἶχαν κυριαρχήσει ἄλλα, πνευματικῶς καὶ σωματικῶς εὔρωστα καὶ ἀνδρεῖα ἔθνη. Κατὰ πάσαν πιθανότητα τὸ Ἰσλάμ. (Φυσιολογικὰ δὲν θὰ μποροῦσε οὔτε λεπτὸ ὁ ἐκφυλισμένος δυτικὸς κουραμπιὲς νὰ ἀντισταθῇ στὸν ἀνδρεῖο καὶ φλεγόμενο ἀπὸ πίστι μαχητὴ τοῦ Ἰσλάμ.)

   Ἡ παρὰ φύσιν διατήρησις τῆς κυριαρχίας τοῦ καρκινώματος «Δύσις» ὀφείλεται α) στὰ ὅπλα, β) στὸ χρῆμα, γ) στὴν ἐξαγωγὴ ἠθικοῦ ἐκφυλισμοῦ. Διὰ τῶν ὅπλων καὶ τοῦ χρήματος, ὅταν ἡ ἐπιφανειακὴ ἐλκυστικότης τῆς παρακμῆς δὲν ἀρκεῖ, ἡ Δύσις ἐπιχειρεῖ νὰ ἐξαπλώσῃ τὸν καρκίνο (ὁ ὁποῖος συνήθως ὀνομάζεται «δημοκρατία», «ἐλευθερία» καὶ «ἀνθρώπινα δικαιώματα»· βασικῶς πρόκειται γιὰ τὴν «ἐλευθερία» ἀφ᾿ ἑνὸς κάθε ἐκφυλιστικῆς παρακμῆς, καὶ τὴν στυγνή, ἄμεση ἐξόντωσι ἀφ᾿ ἐτέρου (βλέπε καὶ Ἀσάντζ) ὁποιουδήποτε ἀπειλεῖ αὐτὴν τὴν «ἐλευθερία») σὲ ὁλόκληρον τὸν πλανήτη, καθώς, ἐφόσον παραμένουν ἔστω καὶ ἐλάχιστα ὑγιῇ ἀντισώματα στὸν κόσμο, ἡ καρκινικὴ Δύσις κινδυνεύει.

   Ἡ δύναμις τῆς Δύσεως εἶναι ὁ καρκίνος της, διότι εἶναι μεταδοτικός· ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι καὶ ἡ ἀδυναμία της, διότι τὴν κατατρώει. Παραδείγματος χάριν, ἡ ἐκφυλιστικὴ «πολυπολιτισμικότης» γίνεται ὁ Δούρειος Ἵππος γιὰ τὴν ἐπικράτησι τοῦ σκληροπυρηνικοῦ Ἰσλάμ στὴν ἴδια τὴν Εὐρώπη. Ὄχι πὼς ἡ Δύσις ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἀφανισμὸ τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς κληρονομιᾶς -ἴσα ἴσα εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός της. Τῆς ἀρκεῖ νὰ προλάβῃ νὰ ἐκφυλίσῃ τὸ Ἰσλάμ, πρὶν τὸ Ἰσλάμ ἐξοντώσῃ αὐτήν. Ἡ παγκόσμια ἐπικράτησις, τότε, τοῦ πολυπολιτισμικοῦ ἀχταρμᾶ, δηλαδὴ τῆς παρακμῆς, θὰ εἶναι τὸ ἰδανικὸ γι᾿ αὐτήν. Θὰ τὸ ἐπιτύχῃ;

   Δεδομένων τῶν ἀνωτέρῳ, δὲν φαίνεται ἄλλη ἐλπὶς γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν ἐπικράτησι τοῦ σκληροπυρηνικοῦ Ἰσλάμ [*]. Μόνον ἔτσι πιθανὸν νὰ ἰαθῇ ὁ πλανήτης ἀπὸ τὸ δυτικὸ καρκίνωμα. Τὸ πιθανότερον, δυστυχῶς, εἶναι ὅτι σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσι θὰ ἐξαλειφθῇ καὶ μάλιστα νωρὶς τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων. Ἀλλὰ τί νὰ γίνῃ, ὁ πλανήτης πρέπει νὰ ζήσῃ. Ἴσως καταφέρουν νὰ ἐπιζήσουν ὑγιῇ κύτταρα, καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Εὐρώπη, τὰ ὁποῖα, μέσα ἀπὸ τὶς κοσμογονικὲς αὐτές συγκρούσεις, θὰ διατηρήσουν καὶ θὰ ἀναγεννήσουν στὸν μελλοντικὸ κόσμο ποὺ θὰ θυμίζῃ Mad Max, τὴν ἀρχαία ἡρωικὴ παράδοσι καὶ τὸν ἑλληνορωμαϊκὸ πολιτισμό, τὴν εὐρωπαϊκὴ ἱπποτικὴ καὶ ρομαντικὴ κληρονομιά, ὅ,τι τέλος πάντων στοιχεῖον ἀρετῆς ὑπῆρξε στὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστορία πρὸ νεωτερικότητος.

[*] Ἢ ἴσως τῆς Κίνας, μετὰ ἀπὸ δεκαετίες ἢ αἰῶνες... 

For God, El Cid, and Spain! («El Cid»,1961)

Σήκω ἱππότη! Σήκω ξανά!

* * *

   Ὑστερόγραφον. Εἶχα γράψει ἕναν αἱρετικὸν ἐπικήδειον στὸν Ὀσάμα Μπὶν Λάντεν, τὸν ὁποῖον δὲν ἐδημοσίευσα. Ὑπῆρξε ὅμως ἡ ἀφορμὴ ὥστε νὰ ἐπεκτείνω σήμερα τὶς σκέψεις μου. Γιὰ τὴν ἱστορία:

Ὀσάμα μπὶν Λάντεν

Ἦταν καὶ ὁ Μπὶν Λάντεν μιὰ κάποια λύσις

   Ἡ τερατώδης, ἐξωανθρώπινη θὰ ἔλεγα, πλανητικὴ κυριαρχία προκαλεῖ ἀνείπωτη, μεταφυσικὴ φρίκη καὶ τρόμο ψυχῆς.

   Δὲν ἐγνώρισε ποτὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος τέτοια ἀπόλυτη, καταθλιπτικὴ τυραννία.

   Τὰ χρόνια τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως ὅπου ὁ παντεπόπτης ὀφθαλμὸς τοῦ αὐταρχικοῦ Θεοῦ-ἀφέντη ἤλεγχε ἀκόμη καὶ τὶς ἀνομολόγητες ἁμαρτίες τῆς ψυχῆς μας, δὲν ἤμαστε λιγότερο ἐλεύθεροι.

   Σήμερα μυρμήγκι δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὸν ἰλλουμινατικὸ ὀφθαλμὸ τοῦ ἀμερικανικοῦ δολλαρίου -τὰ ἰπτὰμενα ραντὰρ καὶ τὶς μηχανὲς ἐπεξεργασίας καὶ ἀνάλυσης δεδομένων.

   Μυρμήγκι, στὶς ἄορνες βραχοσπηλιὲς τῶν Ἰμαλαΐων καὶ στὰ πυκνὰ βάθη τῆς ζούγκλας τοῦ Ἀμαζονίου, νὰ κρυφθῇ δὲν μπορεῖ.

   Ξέρουν ποῦ εἴμαστε, τὶ κάνουμε, τὶ σκεπτόμαστε. Τώρα. Κάθε στιγμή.

   Οὔτε νὰ ἀνατινάξουμε τὸν τόπο δὲν μποροῦμε, νὰ γλυτώσουμε.

   Νὰ ἀνατινάξουμε τὸν πλανήτη ὁλόκληρον, τὴν σιδερένια μαύρη φυλακή τοῦ Matrix· φλόγες καὶ συντρίμμια.

   Ἢ νὰ δραπετεύσουμε στοὺς ἀπόμακρους ἀστερισμοὺς τοῦ ἀβυθομέτρητου διαστήματος -ἢ στοὺς ἀνυπότακτους κόσμους τῶν ὀνείρων καὶ τῆς Φαντασίας.

   Βάστα Μλάντιτς

   Βάστα Μουαμάρ

   Βάστα Ἀχμαντινετζάντ

[Σημ. 28-8-2012: Ἤδη χάσαμε τὶς δύο ἀπὸ τὶς τρεῖς ζωὲς στὸ video game, καὶ δὲν βλέπω power ups τριγύρω.]

Ἔβλεπα, διέβλεπα, ἐμάντευα...

   «Ἤμην πτωχὸν βοσκόπουλον εἰς τὰ ὄρη.

   [...]

   Ἔκαμα δύο-τρία βήματα χωρὶς τὸν ἐλάχιστον θόρυβον, ἀνερριχήθην εἰς τὰ ἄνω, ἔκυψα μὲ ἄκραν προφύλαξιν πρὸς τὸ μέρος τοῦ ἄντρου, καλυπτόμενος ὄπισθεν ἑνὸς σχοίνου καὶ σκεπόμενος ἀπὸ τὴν κορυφὴν τοῦ βράχου, καὶ εἶδα πράγματι ὅτι ἡ Μοσχούλα εἶχε πέσει ἀρτίως εἰς τὸ κῦμα γυμνή, κ᾽ ἐλούετο…

   Τὴν ἀνεγνώρισα πάραυτα εἰς τὸ φῶς τῆς σελήνης τὸ μελιχρόν, τὸ περιαργυροῦν ὅλην τὴν ἄπειρον ὀθόνην τοῦ γαληνιῶντος πελάγους, καὶ κάμνον νὰ χορεύουν φωσφορίζοντα τὰ κύματα. Εἶχε βυθισθῆ ἅπαξ καθὼς ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν, εἶχε βρέξει τὴν κόμην της, ἀπὸ τοὺς βοστρύχους τῆς ὁποίας ὡς ποταμὸς ἀπὸ μαργαρίτας ἔρρεε τὸ νερόν, καὶ εἶχεν ἀναδύσει· ἔβλεπε κατὰ τύχην πρὸς τὸ μέρος ὅπου ἤμην ἐγώ, κ᾽ ἐκινεῖτο ἐδῶ κ᾽ ἐκεῖ προσπαίζουσα καὶ πλέουσα. Ἤξευρε καλῶς νὰ κολυμβᾷ.

   [...]

   Δὲν ὑπῆρχεν ἄλλη αἵρεσις, εἰμὴ νὰ περιμένω. Θὰ ἐκράτουν τὴν ἀναπνοήν μου. Ἡ κόρη ἐκείνη δὲν θὰ ὑπώπτευε τὴν παρουσίαν μου. Ἄλλως ἤμην ἐν συνειδήσει ἀθῷος.

   Ἐντοσούτῳ ὅσον ἀθῷος καὶ ἂν ἤμην, ἡ περιέργεια δὲν μοῦ ἔλειπε. Καὶ ἀνερριχήθην πάλιν σιγὰ-σιγὰ πρὸς τὰ ἐπάνω καὶ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ βράχου, καλυπτόμενος ὄπισθεν τῶν θάμνων· ἔκυψα νὰ ἴδω τὴν κολυμβῶσαν νεάνιδα.

   Ἦτον ἀπόλαυσις, ὄνειρον, θαῦμα. Εἶχεν ἀπομακρυνθῆ ὣς πέντε ὀργυιὰς ἀπὸ τὸ ἄντρον, καὶ ἔπλεε, κ᾽ ἔβλεπε τώρα πρὸς ἀνατολάς, στρέφουσα τὰ νῶτα πρὸς τὸ μέρος μου. Ἔβλεπα τὴν ἀμαυρὰν καὶ ὅμως χρυσίζουσαν ἀμυδρῶς κόμην της, τὸν τράχηλόν της τὸν εὔγραμμον, τὰς λευκὰς ὡς γάλα ὠμοπλάτας, τοὺς βραχίονας τοὺς τορνευτούς, ὅλα συγχεόμενα, μελιχρὰ καὶ ὀνειρώδη εἰς τὸ φέγγος τῆς σελήνης. Διέβλεπα τὴν ὀσφύν της τὴν εὐλύγιστον, τὰ ἰσχία της, τὰς κνήμας, τοὺς πόδας της, μεταξὺ σκιᾶς καὶ φωτός, βαπτιζόμενα εἰς τὸ κῦμα. Ἐμάντευα τὸ στέρνον της, τοὺς κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους ὅλας τῆς αὔρας τὰς ριπὰς καὶ τῆς θαλάσσης τὸ θεῖον ἄρωμα. Ἦτον πνοή, ἴνδαλμα ἀφάνταστον, ὄνειρον ἐπιπλέον εἰς τὸ κῦμα· ἦτον νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ὡς πλέει ναῦς μαγική, ἡ ναῦς τῶν ὀνείρων…

   [...]

Ὄνειρο στὸ κῦμα [1] [2] [3] [4] [5] [6] [playlist]

   Ἐπὶ πόσον ἀκόμη θὰ τὸ ἐνθυμοῦμαι ἐκεῖνο τὸ ἁβρόν, τὸ ἁπαλὸν σῶμα τῆς ἁγνῆς κόρης, τὸ ὁποῖον ᾐσθάνθην ποτὲ ἐπάνω μου ἐπ᾽ ὀλίγα λεπτὰ τῆς ἄλλως ἀνωφελοῦς ζωῆς μου! Ἦτον ὄνειρον, πλάνη, γοητεία. Καὶ ὁπόσον διέφερεν ἀπὸ ὅλας τὰς ἰδιοτελεῖς περιπτύξεις, ἀπὸ ὅλας τὰς λυκοφιλίας καὶ τοὺς κυνέρωτας τοῦ κόσμου ἡ ἐκλεκτή, ἡ αἰθέριος ἐκείνη ἐπαφή! Δὲν ἦτο βάρος ἐκεῖνο, τὸ φορτίον τὸ εὐάγκαλον, ἀλλ᾽ ἦτο ἀνακούφισις καὶ ἀναψυχή. Ποτὲ δὲν ᾐσθάνθην τὸν ἑαυτόν μου ἐλαφρότερον ἢ ἐφ᾽ ὅσον ἐβάσταζον τὸ βάρος ἐκεῖνο… Ἤμην ὁ ἄνθρωπος, ὅστις κατώρθωσε νὰ συλλάβῃ μὲ τὰς χεῖράς του πρὸς στιγμὴν ἓν ὄνειρον, τὸ ἴδιον ὄνειρόν του…

   [...]

   Ὤ! ἂς ἤμην ἀκόμη βοσκὸς εἰς τὰ ὄρη!...»

(Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Ὄνειρο στὸ κῦμα», 1900.)