«Tὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική· τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου. Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου.» (Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Ἄξιον ἐστί»)

Σελίδες Πατριδογνωσίας - Περικλῆς Γιαννόπουλος - Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Ἀντίβαρο - Πολυτονικό

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Μόνη ἐναντίον ὅλων...

Ακόμα 140 ! τενεκέδες την πέσανε στην
δασκάλα -
οι ανέραστοι -
που είναι γυναίκα και μόνη.
Και επιπλέον - όπως όλοι οι
προηγηθέντες -
φονείς των φωνηέντων -
συσκοτίζοντας το θέμα - που δεν είναι
η σύγχυση ανάμεσα στους
φθόγγους και
τα γράμματα - γιατί τέτοια
σύγχυση δεν
υπάρχει - αλλά ο πόλεμος της
προφορικής εναντίον
της γραπτής
μορφής της γλώσσας.
Είναι άσχετοι και πληρωμένοι .
Το φαινόμενο της γλώσσας είναι
ενιαίο και συνεχές -
όπως γνωρίζουνε όσοι την
αγαπάνε -
όσοι διαβάζουνε -
όσοι με κλειστά μάτια και χωρίς
κανέναν ήχο -
ψιθυρίζουνε αρρήτως -
τα κείμενα της ελληνικής
μνήμης .

Και επί του προκειμένου -
και συγκεκριμένα -
ο χωρισμός της προφορικής από
την γραπτή -
είναι εκ της θεωρίας του
δομισμού -
κοινώς στρουκτουραλισμός -
που θεωρεί όλα τα
ανθρώπινα -
ιδιαιτέρως τα γλωσσικά -
χωρίς κανένα νόημα -
α/νόητα - που αποκτούνε την
συνθήκη του νοήματός τους -
μόνο όταν ενταχθούνε
στην δομή -
δηλαδή στην αυθεντία
της εξουσίας.
Ο Νταχτιρντί - που του την
έδινε ο
στρουκτουραλισμός -
έγραφε -
ότι ο σύγχρονος κόσμος -
στηρίζεται σε
μανιχαϊστικές αντιθέσεις -
στηρίζεται και καλλιεργεί -
όπως -
καλό εναντίον κακού -
άνδρας εναντίον γυναίκας -
προφορική γλώσσα εναντίον γραπτής.
Ας μην μιλάνε λοιπόν
για επιστήμες και εξελίξεις -
γιατί είναι
οπισθοδρομικοί -
χατζηαβάτες και δολοφόνοι.

Γιατί τόση μανία ;
Γιατί με 3.000.000 μετανάστες -
ετοιμάζουνε
την φωνητική
ελληνική - με την πλήρη
κατάργηση της
σημερινής μορφής της γλώσσας.

* * *

Ώστε γράφουνε μπούρδες ρωτάς ;
Εσύ τι λες -
είναι μπούρδες
ή όχι όταν γράφουνε
ότι
σωστά καταργήσανε
και την διάκριση των συμφώνων σε
χειλικά, ουρανικά, οδοντικά κλπ -
αντικαθιστώντας τις διακρίσεις αυτές
με άλλες -
άσχετες -
όπως τριβόμενα, φατνιακά !

γιατί όπως λένε -
η διάκριση αυτή δηλώνει τρόπο της
άρθρωσης ! -
και όχι τόπο της άρθρωσης .

Το ήξερες ότι μιλάς φατνιακά ;

140 πληρωμένοι φονιάδες.

* * *

Έναν ζήτησες πράγματι.
Τι έναν ;
Γλωσσολόγο ;
Ποιός όρισε ότι την γραμματική μιας
γλώσσας την γράφουνε
οι γλωσσολόγοι ;

Πώς να τολμήση κανείς να μιλήση -
όταν εξ αρχής -
όπως γράφει ο Σαραντάκος -
και οι σχολιαστές του -
και οι δικοί σου -
γράφουνε για Ελληναράδες
ακροδεξιούς -
όσους δεν δέχονται
τον φόνο των φωνηέντων.

* * *

Με έχει εξοργίσει αυτή η υπόθεση -
αυτή η καταστροφή.
Ότι έχουνε στόχο την κατάργηση
της «ιστορικής ορθογραφίας»
δεν το κρύβουνε .
Τα επιχειρήματά τους είναι σαθρά.
Είναι τα γράμματα φωνήεντα και
σύμφωνα ;
Όχι λένε οι φονείς των φωνηέντων.
Όχι γιατί τα γράμματα - τα
γραμμένα φωνήεντα δεν έχουνε
ήχο -
είναι μόνο και σκέτα σύμβολα.

Αληθινή καταστροφή.

Όταν διαβάζεις την λέξη κίτρινο -
αυτή μεταφέρει το
χρώμα κίτρινο - ή πρέπει
να φέρουμε στο
σχολείο - τον κουβά με
το χρώμα ;

Όταν μαθαίνουμε την λέξη
Ἑλένη -
και την λέξη Μαρία -
και φωνάζουμε το κορίτσι μας -
Ἑλένη,
Μαρία,
Ναυσικᾶ,
φωνάζουμε μόνο τους φθόγγους -
των ονομάτων -
[eleni]
[maria]
[nafsika] -
ή ταυτογχρόνως και τα φωνήεντα
των γραμμάτων ; -
Η Ἑλένη είναι η Ἑλένη με το ήττα
της -
όχι ορθογραφικά -
αλλά φωνητικά -
κι ας μην το προφέρουμε.
Είναι ο ήχος αξεδιάλυτα
δεμένος
με το γράμμα του.

Και η Ναυσικᾶ αιωνίως με την
περισπωμένη της.

(Τοῦ Ἀ. Φαρ.)

2 σχόλια:

Ερινύα είπε...

Ανακάλυψα το ιστολόγιό σας από σχόλια που κάνατε σε κάποια από τις μονόχνωτες αναρτήσεις του ιστολόγου του Σαραντάκου! Επιτέλους, είπα. Κάποιος που "τη μπαίνει" στην "αυθεντία".

Αν έχετε χρόνο και κέφι δείτε και την δική μου οπτική γωνία επί του θέματος:
http://erinya-hellenica.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

Το πολυτονικό, το οποίο χρειάζομαι αρκετό χρόνο και κόπο για να το θυμηθώ -ανήκω στους τυχερούς που το εδιδάχθησαν- είναι μόνον ένα στοιχείο από αυτά που υπέστησαν ακρωτηριασμό, όσον αφορά την γλώσσα μας. Εμένα ιδιαιτέρως με ενοχλούν οι αμέτρητες καταργήσεις καταλήξεων, γλωσσικών τύπων και αυτή η μονοτονία, η προκύπτουσα από την αλλαγή τονισμού των λέξεων. Γέμει η νέα "δημοτική" από τονισμούς της προπαραληγούσης, μετατρέποντας την ελληνική εκφορά λόγου σε ήχους κρουστικού σφυροδραπάνου... Ελληνική βαρβαρίζουσα! Τι κρίμα!

Φειδίας είπε...

Ἔχετε δίκιο ἀγαπητὴ Ἐρινύα. Ὄντως, ἡ «γραμματικὴ» (βάζω εἰσαγωγικὰ στὴν λέξι, διότι μιὰ γραμματικὴ ἐξ ὁρισμοῦ μελετᾷ τὰ γράμματα· ἐτούτη θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ λέγεται «φωνηματική», ἐὰν τουλάχιστον ἐδίδασκε ὀρθοφωνία, κάτι ποὺ λείπει ἀπὸ τὰ σχολεῖα μας δυστυχῶς· ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ κάνει) αὐτὴ βασίστηκε στὴν «Γραμματικὴ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας» τῶν David Holton, Peter Mackridge και Ειρήνης Φιλιππάκη-Warburton, μετάφρασις Βασ. Σπυρόπουλος, ἐκδ. Πατάκη (α' ἔκδ. Routledge, Λονδῖνο 1997). Μιὰ γραμματικὴ γραμμένη ἀπὸ ξένους, γιὰ ξένους ποὺ δὲν γνωρίζουν καὶ θέλουν νὰ μάθουν ἑλληνικά, ἡ ὁποία μεταφράστηκε (τραγελαφικόν· διδασκαλία ἑλληνικῶν ἀπὸ μετάφρασι...) στὰ ἑλληνικά! Φυσικὰ ἡ «γραμματικὴ» τοῦ δημοτικοῦ δὲν εἶναι παρὰ μιὰ προκρούστεια νεοταξικὴ περίληψις, μὲ κεντρικὸ ἰδεολογικοπολιτικὸ σκοπὸ τὴν ὑπονόμευσι τῆς διαχρονικότητος τῆς γλώσσης, δηλαδὴ τῆς πολιτισμικῆς ταυτότητος καὶ κληρονομιᾶς.

Ἔχετε ἐπίσης δίκιο καὶ ὅσον ἀφορᾷ στὸν Μανόλη Τριανταφυλλίδη. (Σημειωτέον, πρέπει νὰ σεβόμεθα τὸ ὅτι ἔγραφε τὸ ὄνομά του μὲ «ο», καὶ φυσικὰ νὰ σεβόμεθα τὸ πῶς ἔγραφαν τὰ ὀνομάτά τους οἱ πρόγονοί μας· Ἀχιλλεύς, Ὀδυσσεύς, Πλάτων, ἡ Σαπφώ - τῆς Σαπφοῦς, ἡ Ἄρτεμις - τῆς Ἀρτέμιδος κ.λπ.) Ἡ γλωσσικὴ μεταρρύθμισις Ράλλη τοῦ 1974, ἡ ὁποία φυσικὰ ἔλαβε πολὺ μεγαλύτερες διαστάσεις ἀπὸ τὸ 1982 καὶ μετὰ (κατὰ τὸν Χρῆστο Γιανναρᾶ, καταστροφὴ χειρότερη τῆς μικρασιατικῆς) καὶ ἡ ἀναπροσαρμογὴ τῆς γραμματικῆς Τριανταφυλλίδη, ἡ ὁποία ἐπεβλήθη στὴν ἐκπαίδευσι καὶ στὸν δημόσιο λόγο, ὑπῆρξε πραγματικὰ προκρούστεια. Στὸ θέμα αὐτὸ θὰ ἐπανέλθω μὲ νέο ἄρθρο. Ἐπισημαίνω πάντως ἐδῶ ὅτι ἡ ἐν λόγῳ σχολικὴ «γραμματικὴ» δὲν σέβεται οὔτε τὸν Τριανταφυλλίδη, τὸν ὁποῖον ὑποτίθεται ὑμνεῖ ὠς τοτέμ, ἀφοῦ ὁ Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεῖ τὸν χαρακτηρισμὸ φωνήεντα-σύμφωνα καί γιὰ τὰ γράμματα, ἐνῷ ἡ σχολικὴ «γραμματική», δολίως, μόνον γιὰ τοὺς φθόγγους. Καὶ αὐτό, ξαναλέγω, ὅπως ἐτόνισε καὶ στὰ σχόλιά του ὁ φίλος Ἀνδρέας Φαρμάκις, εἶναι τὸ κεντρικὸ νεοταξικὸ ἰδεολόγημα: διάρρηξις τῆς ἑνότητος προφορικοῦ καὶ γραπτοῦ λόγου, ὑποβιβασμὸς τοῦ γραπτοῦ λόγου (καταλαβαίνετε τὶ συνέπειες ἔχει αὐτὸ γιὰ τὶς ἱστορικὲς γλῶσσες καὶ τὰ ἱστορικὰ ἔθνη), χρῆσις τοῦ προφορικοῦ λόγου (τοῦ τυποποιημένου, γιὰ μετανάστες, ἐννοεῖται· ὄχι τοῦ παραδοσιακοῦ μὲ τὰ βραχέα καὶ τὰ μακρά, τῶν πολλῶν διαλέκτων (ἀκόμη καὶ σήμερα) καὶ τῶν πολλῶν ἀποχρώσεων) ἐνάντια στὴν γραπτὴ παράδοσι, τὴν λόγια κληρονομιά, τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τῆς γλώσσης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας.