Σπουδὴ στὴν ἐκφυλιστικὴ παρακμή

   [Παλαιότερες ἀλλὰ ἐπίκαιρες σκέψεις γιὰ τὴν κρίσι, τοὺς «ἀγανακτισμένους», τὴν παρακμή, τὴν ἐπανάστασι καὶ τὴν ἀναγέννησι. Μέρος 2ον.]

Αἷμα, δάκρυα καὶ ἱδρώτας

Σήμερα άκουσα έναν από τους διασήμους
της επιστροφής στην δραχμή -
όχι της επιστροφής στην δραχμή για την ακρίβεια -
αλλά της υιοθεσίας ενός νέου
εθνικού νομίσματος - ο οποίος στα σοβαρά
πρότεινε ως βεβαία έξοδο από την κρίση - την
παραχώρηση στους Ρώσους των
παλαιών ναυστάθμων του
σοβιετικού στόλου.
Ο Πούτιν θα μας δώση δισεκατομμύρια
ντούκου
στο χέρι και εμείς έτσι
θα την σκαπουλάρουμε.

Όλες οι λύσεις εξόδου από το μνημόνιο - λύσεις
τις οποίες προτείνουνε αριστεροί και
αριστερότεροι συνδυασμοί - οικονομολόγοι
θεωρητικοί και πανεπιστημιακοί -
έχουνε όλες ανεξαιρέτως έναν κοινό
παρανομαστή.
Να βρούμε έξοδο - συνεχίζοντας όμως την ζωή μας
ακριβώς όμοια με την ζωή που μας
έφερε εδώ - χωρίς
θυσίες.
Να πούμε ότι η κρίση ήταν ένας εφιάλτης και
ξυπνώντας -
όλα θα είναι όπως πριν. Με την
οικογένεια μέσα στο αυτοκίνητο -
με τα καλοριφέρ μας και
τα αιρκοντίσιον ανοικτά - με τα
εορτοδάνεια και τα διακοποδάνεια -
και τα πολύχρωμα γκατζετάκια μας
να κάνουνε ντάουνλοντ
αληθινή ζωή από το διαδίκτυο.

Λύση υπάρχει ασφαλώς.
Όμως κανείς στ' αλήθεια δεν την θέλει -
κανείς δεν την αναφέρει. Δεν
βρίσκεται στις σκέψεις κανενός
οικονομολόγου - στο πρόγραμμα
κανενός κόμματος.
Η λύση εξόδου έχει όνομα που κανείς
δεν τολμά να προφέρει.

ΑΙΜΑ, ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΙΔΡΩΤΑΣ.

(Ἀνδρέας Φαρμάκις)

   Επιστροφή στα έιτις,

   πριν την ΠΑΣΟΚίλα, τα αιρκοντίσια, τα φέησμπουκ, τα κινητά, το βρώμικο '89, το άπληστο '99, τις μπανάνες εισαγωγής, τα καταναλωτικά δάνεια, το X-factor, την ιδιωτική τηλεόραση, τη λαθρομετανάστευση, και τα νεοτάξ φύκια.

(Ν. Β.)

* * *

Σπουδὴ στὴν ἐκφυλιστικὴ παρακμή

   Τηλεόρασι δὲν βλέπω, παρὰ μόνον ταινίες καὶ σειρὲς ποὺ κατεβάζω ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο. Ἔλα ὅμως ποὺ κάποιος ἀνέβασε αὐτὸ τὸ ἀνεπανάληπτο ἀριστούργημα καὶ ἔτσι τὸ ἔμαθα κι ἐγώ! [σ.σ. Τὸ κείμενο εἶναι περσινό.]

   Δὴ ρῆαλ χάουζγουάιβς ὄβ Ἄθενς! [1] Γιάχ, ρήαλυ, νὸ τζόκιν!

   Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ φυλάξουμε γιὰ συλλεκτικοὺς λόγους. Ἀποτυπωμένο σὲ ἄφθαρτο μέσον. Ἔτσι ὥστε, ἐὰν ὁ καλὸς Θεούλης δὲν μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει ἐντελῶς καὶ εὐδοκήσει νὰ ρίξῃ πάλι ἕναν κατακλυσμὸ καὶ νὰ καθαρίσῃ τὴν πόρνη Βαβυλώνα ἀπὸ τὶς κατσαρίδες, τὸ μελλοντικὸ γένος ποὺ θὰ γεννήσῃ ἡ Γῆ ἢ θὰ φέρουν τὰ ἄστρα, νὰ μάθῃ, βλέποντας τὸν δίσκο αὐτόν, τὴν αἰτία τῆς κοσμικῆς καταστροφῆς, καὶ νὰ εἶναι φρονιμότερον.

Μιχάλης Φακίνος,
«Βυζαντινὴ περίπολος»

   Λοιπόν, ὑπάρχει ἕνα καταπληκτικὸ μυθιστόρημα, ἡ «Βυζαντινὴ περίπολος» τοῦ Μιχάλη Φακίνου (ἔκδ. Κέδρος, 1988). Πολὺ ἰδιαίτερο βιβλίο, ἐξαιρετικό. Δὲν εἶναι ἱστορικὸ μυθιστόρημα γιὰ τὸ Βυζάντιο· ὁ τίτλος προέρχεται ἀπὸ μιὰ παρομοίωσι. («"Θυμίζουμε βυζαντινὴ περίπολο πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης" λέει σὲ κάποια στιγμὴ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἥρωες τούτου τοῦ βιβλίου... Καὶ πράγματι. Ὅλα δείχνουν ἕτοιμα γιὰ τὴν "πτώση"...») Σὲ ἕνα κλίμα μαγικοῦ ρεαλισμοῦ, σουρεαλισμοῦ συχνά, σὲ ἕναν κόσμο καὶ μιὰ φύσι ποὺ διαλύεται, μιὰ παράξενη συντροφιὰ περιπλανιέται. Καταλήγει τελικῶς σὲ μιὰ πλούσια ἔπαυλη ὅπου λαμβάνει χώρα μιὰ δεξίωσις. Καὶ ὅλα, ἄνθρωποι, ἀντικείμενα, ἐδέσματα, κι ἡ φύσις ἀκόμη, τελειώνουν μέσα στὴν κραιπάλη καὶ στὴν παρακμή, στὴν σήψι, στὴν ἀποσύνθεσι καὶ στὸν θάνατο. Στὴν τελευταία σκηνή, ἄνθρωποι σκοτώνονται, τὰ ἐδέσματα σαπίζουν καὶ χύνονται ἀπὸ τὸ τραπέζι, κι ὅλη μαζὶ ἡ σήψις, πτώματα, φαγητά, ποτά, καταλήγουν στὴν πισίνα, ἐπιπλέουσα ἀποσύνθεσις στὰ βρώμικα νερὰ καὶ ἀποφορά...

The cook the thief his wife
and her lover (1989)

   Στὸν κινηματογράφο θὰ ἀντιπαραβάλω τὸ «Ὁ μάγειρας, ὁ κλέφτης, ἡ γυναίκα του καὶ ὁ ἑραστής της» τοῦ Πῆτερ Γκρήναγουέυ, μὲ τὴν πάντοτε αἰσθαντικὴ Ἕλεν Μίρεν. Ἡ ἴδια κραιπάλη, παρακμὴ καὶ ἀποσύνθεσις.

   Finis Graeciae, ἔγραψε ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς [2]. Τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος δὲν θὰ ἁπλῶς οἰκονομικὸ ἢ πολιτικό, οὔτε μόνον στρατιωτικό, γεωπολιτικό, ἱστορικό, πληθυσμιακό. Τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος θὰ εἶναι βιοχημικό. Μόνον οἱ κατσαρίδες θὰ μείνουν νὰ ἕρπουν ἐπάνω στὰ ἀρχαῖα μάρμαρα.

[1] «The Real Housewives of Athens: Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1», madata.gr, 4-3-2011

   [βίντεο]

   «Στο πρώτο επεισόδιο οι έξι γυναίκες μάς συστήνονται, μας γνωρίζουν τις οικογένειές τους και μας ταξιδεύουν στη Μύκονο! Οι «REAL HOUSEWIVES OF ATHENS» πηγαίνουν στο πιο κοσμικό νησί της Ελλάδας και καταφέρνουν να συνδυάσουν τους ξέφρενους ρυθμούς της Μυκόνου με τις οικογενειακές διακοπές τους. Επιστρέφοντας στην Αθήνα και στη «ρουτίνα» της λαμπερής καθημερινότητάς τους, μας ανοίγουν τα «νοικοκυριά» τους...

   »Βέβαια, επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με νοικοκυρές της διπλανής πόρτας, δεν θα τις δούμε μόνο στα σπίτια τους, αλλά και σε νέες επαγγελματικές δραστηριότητες, σε κοσμικά πάρτι, σε ολιγοήμερες αποδράσεις, αλλά και σε... extreme καταστάσεις!»

[2] «Το Βήμα», 6-7-1986, καὶ στὸ βιβλίο τοῦ ἰδίου: «Finis Graeciae - θρηνητικὴ εἰκασία», ἐκδόσεις Δόμος, Ἀθήνα 1987. Καὶ ἐπίσης: «Καμμιὰ κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει χωρὶς ἀξιοπρέπεια. Μπορεῖ ὡστόσο νὰ βυθίζεται στὸν ἐξευτελισμὸ γιὰ ἱκανὸ διάστημα, προτοῦ ἐξαφανιστεῖ ἱστορικὰ μὲ τὲλη ἐπώδυνα, ἐπαίσχυντα, ἀγωνιώδη.» («Ἡ Καθημερινή», 26-2-2006)

* * *

Όταν οι Ινδιάνοι οι πρώτοι
που συναντήσανε
τους Ισπανούς του Κολόμβου -
είδανε ότι δεν υπήρχε δυνατότητα
ελευθερίας -
δεν παραδόθηκαν
στους κατακτητές - ούτε
προσπαθήσανε να υιοθετήσουνε
τους τρόπους τους.
Μια νύχτα  με φεγγάρι -
όλοι -
ανδρες γυναίκες και παιδιά -
αυτοκτονήσανε -
πνίγηκαν στην λίμνη
τραγουδώντας.
Για τελευταία φορά.
Το ίδιο έκαναν - στην άλλη άκρη
της γης -
οι Ζουλού -
που και αυτοί - μετά
από αλεπάλληλους ηρωϊκούς
αγώνες κατα των
Εγγλέζων -
ομοίως αυτοκτονήσανε -
ομαδικώς.

Και η πλατεία Συντάγματος μια
λίμνη είναι.

(Ἀνδρέας Φαρμάκις)

Γιατί οἱ Ἕλληνες δὲν ξεσηκώνονται;

   [Παλαιότερες ἀλλὰ ἐπίκαιρες σκέψεις γιὰ τὴν κρίσι, τοὺς «ἀγανακτισμένους», τὴν παρακμή, τὴν ἐπανάστασι καὶ τὴν ἀναγέννησι. Μέρος 1ον.]

   Πάλι τὰ ἴδια: «Γιατί οἱ Ἕλληνες δὲν ξεσηκώνονται;» (ἑκτὸς ἀπὸ ὅταν ἀδικεῖται στὸ ποδόσφαιρο ἡ ὁμάδα τους) ρωτοῦν κάποιοι.

   Ἀπάντησις: Διότι δὲν ὑπάρχει ἕνα πρᾶγμα ἐναντίον τοῦ ὁποίου νὰ ξεσηκωθοῦμε. Πάσχουμε ἀπὸ πολυοργανικὴ ἀνεπάρκεια, ὅπως λέγεται στὴν ἰατρική, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ σὲ πολυοργανικὴ κατάρρευσι.

   Finis Graeciae, ἔγραψε ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς [1]. Τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος δὲν θὰ εἶναι στρατιωτικό, γεωπολιτικό, ἱστορικό, πληθυσμιακό, οὔτε κἂν οἰκονομικό ἢ πολιτικό. Τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος θὰ εἶναι βιοχημικό. Μόνον οἱ κατσαρίδες θὰ μείνουν νὰ ἕρπουν ἐπάνω στὰ ἀρχαῖα μάρμαρα.

[1] «Το Βήμα», 6-7-1986, καὶ στὸ βιβλίο τοῦ ἰδίου: «Finis Graeciae - θρηνητικὴ εἰκασία», ἐκδόσεις Δόμος, Ἀθήνα 1987. Καὶ ἐπίσης: «Καμμιὰ κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει χωρὶς ἀξιοπρέπεια. Μπορεῖ ὡστόσο νὰ βυθίζεται στὸν ἐξευτελισμὸ γιὰ ἱκανὸ διάστημα, προτοῦ ἐξαφανιστεῖ ἱστορικὰ μὲ τὲλη ἐπώδυνα, ἐπαίσχυντα, ἀγωνιώδη.» («Ἡ Καθημερινή», 26-2-2006)

   (Ὁ δεύτερος λόγος γιὰ τὸ ὅτι δὲν ξεσηκωνόμαστε εἶναι τὸ ὅτι κάποιοι ἔξυπνοι -ὅπως ἐγώ- ἀρκοῦνται νὰ ἐκτονώνονται εὐφυολογώντας στὶς ἱστοσελίδες τοῦ Διαδικτύου.)

* * *

   Σχολίαζα πρὸ καιροῦ γιὰ τὶς ἐκδηλώσεις τῶν «ἀγανακτισμένων» στὴν πλατεία Συντάγματος:

   Δυσπιστῶ ἐξ ἰδιοσυγκρασίας πρὸς ὁτιδήποτε μαζικό, μὲ ἀπωθοῦν οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο «πορτοκαλὶ ἐπαναστάσεις» τῆς νέας τάξεως πραγμάτων καὶ οἱ κατευθυνόμενες «ἐκσυγχρονιστικὲς» σαπουνόφουσκες περὶ δῆθεν «δημοκρατίας» (=πλανητικῆς τυραννίας), φυσικὰ καὶ οἱ «ἀγανακτισμένοι» τῆς πλατείας Συντάγματος πόρρω ἀπέχουν τοῦ νὰ ἀποβάλουν τὰ καρκινώματα τοῦ παρελθόντος, νὰ διατυπώσουν πολιτικὴ πρότασι, νὰ ἀναλάβουν πολιτικὴ δράσι, νὰ πραγματώσουν τὴν ἐπανάστασι ποὺ θὰ κατεδαφίσῃ δύο αἰῶνες (καὶ εἰδικῶς τὰ τελευταῖα σαράντα χρόνια) μικροελλαδικῆς ὑποτέλειας καὶ παρακμῆς, καὶ θὰ ἀναγεννήσῃ τὴν Ἑλλάδα ποὺ ὁραματίστηκαν ὁ Ρήγας Φεραῖος καὶ ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος,

   ΑΛΛΑ',

   ὑπάρχει μιὰ ἐλπίδα, εἶναι αὐτὸ ποὺ γίνεται μιὰ ζύμωσι ἐτερόκλητων πραγμάτων, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία κάποιες σπίθες μπορεῖ νὰ ἀνάψουν καὶ νὰ γεννήσουν τὴν φλόγα, τὸν πύρινο ποταμό.

   Χωρὶς νὰ προέρχομαι ἀπὸ τὸν ἴδιο χῶρο, ἐκτιμῶ καὶ τὸ ἔργο (εἰδικῶς τὸ ἱστορικὸ τῶν τελευταίων ἐτῶν, περὶ Βυζαντίου, εὐρωπαϊκοῦ καὶ παγκοσμίου ρομαντικοῦ κινήματος, Νεοελληνικοῦ Διαφωτισμοῦ· ἔργο σταθμὸς στὴν ἑλληνικὴ ἱστορικὴ ἐπιστήμη) ἀλλὰ καὶ τὴν πολιτικὴ εὐθυκρισία -στὰ βασικὰ σημεῖα- καὶ ὀξυδέρκεια τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ: «Τα θέλουμε όλα!», «Ανάγκη για ένα νέο όραμα»

* * *

   «Δὲν θέλουμε λεφτά / δὲν θέλουμε δουλειές / θέλουμε τὸν ΣΚΑΪ / νὰ λέει παπαριές!» [βίντεο] (εὑρηματικὸ σύνθημα «ἀγανακτισμένων» -θὰ καταφέρουμε ἄραγε νὰ διαψεύσουμε τὴν δικαιολογημένη ἀπαισιοδοξία τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ; )

   Συγκρίνετε μὲ αὐτὰ ποὺ λέγει (ὀρθῶς) σὲ παλαιότερη συνέντευξί του ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς (στὸ 2:27 τοῦ βίντεο, ἐδῶ) (ὁλόκληρη ἡ συνέντευξις τοῦ Χ. Γιανναρᾶ στὸν Γ. Σαχίνη, στὸ antifono.gr, ἐδῶ)

   Μοῦ γράφει φίλος ποὺ συμμετέσχε στὶς ἐκδηλώσεις: «Νὰ σημειωθεῖ: ἐνδεχομένως γιὰ πρώτη φορὰ σὲ μεγάλη κλίμακα, "ξεμύτισαν" φρέσκα, εὐρηματικὰ συνθήματα ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ καθαρὰ βλέμματα. Ἐκεῖ, στὸ Σύνταγμα. Μὴν ἀκοῦμε ὅσους μιλοῦν γιὰ "ἀπολιτὶκ ἐκδηλώσεις/ἐκτονώσεις": κάτι γίνεται στὸ Σύνταγμα, γιὰ τρίτη συνεχὴ μέρα, μᾶλλον ἱστορικῶν διαστάσεων...»

* * *

   Ὅμως, οὐδεὶς σώφρων ἄνθρωπος λέγει ὅτι τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά. Τὸ καρκίνωμα τοῦ μικροελλαδισμοῦ, τῆς ὑποτέλειας καὶ τῆς παρακμῆς δύο αἰώνων (καὶ εἰδικῶς τῶν τελευταίων σαράντα χρόνων) εἶναι δυσκολότερο νὰ ξεριζωθῇ ἀπὸ τὶς σάρκες μας καὶ πιὸ ἐπώδυνο καὶ ἀπὸ τὸν χιτῶνα τοῦ κένταυρου Νέσσου. Μόνον ἔτσι ὅμως, καὶ μόνον μέσα ἀπὸ τὴν πυρά, ὁ Ἡρακλῆς μπορεῖ νὰ ἀνέλθῃ στὸν Ὄλυμπο.

   Οὐδείς, πλὴν βολεμένων παλαιοκομματικῶν καὶ δογματικῶν ἀριστερῶν, λέγει ὅτι λύσις εἶναι νὰ διώξουμε τὴν Τρόικα καὶ τὸ ΔΝΤ καὶ νὰ συνεχίσῃ ὡς ἐκ θαύματος νὰ μᾶς πληρώνῃ τὸ Δημόσιο γιὰ νὰ καθόμαστε. Ἡ σημερινὴ παρακμὴ εἶναι πολὺ βαθύτερη καὶ ὁ ἀγῶνας ποὺ ἀπαιτεῖται πολὺ σκληρότερος, ἀπὸ ὁτιδήποτε μᾶς συμβουλεύουν οἱ κυβερνήσεις καὶ τρόικες. Ἡ διαφορὰ βρίσκεται στὸ ὅραμα καὶ στὴν προοπτική.

   Γράφει ὁ Γιῶργος Καραμπελιᾶς («Ρήξη», τ. 72): «Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;»

* * *

   Ἂς τὸ συνειδητοποιήσουμε. Γιὰ νὰ γυρίσῃ ὁ ἥλιος θέλει δουλειὰ πολλή. Καὶ ἡ ἐπανάστασις ἀρχίζει ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Ἔγραφε τὸ 1906 ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος («Νέον Πνεῦμα»):

Ξυπνήσετε, Ἐγερθῆτε.

Καὶ Ἐπαναστατήσετε κατὰ τοῦ Ἑαυτοῦ Σας.

   Καὶ συνέχιζε:

Ἄλλη διέξοδος δὲν ὑπάρχει καμμία, διὰ τῶν ὁδῶν αὐτῶν καὶ μὴ χάνεσθε. Διέξοδος ὑπάρχει μία μόνη καὶ μοναδική. Ἡ ἐδῶ ὑποδεικνυομένη. Καὶ αὐτὴ εἶναι πολὺ ὀλίγον ΝΟΗΤΗ καὶ διόλου ΑΡΕΣΤΗ. Καὶ ἡ διέξοδος αὐτὴ ἡ μία καὶ Μοναδικὴ εἶναι:

ΒΑΘΥΤΑΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ.

Συνεπάγουσα καί:

ΒΑΘΥΤΑΤΗΝ ΗΘΙΚΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ.

ἤτοι:

Ἐπανάστασις Ἀτομική.

Ἐπανάστασις Κοινωνική.

Ἐπανάστασις Πολιτική.

Ἐπανάστασις Ἰδεολογική.

Ἐπανάστασις Φιλολογική.

Ἐπανάστασις Καλλιτεχνική.

Ἐπανάστασις Καταργοῦσα -Ὁριστικῶς, ΑΠΑΞΑΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΑΞΙΑΣ, δημιουργοῦσα: ΝΕΑΣ ΑΞΙΑΣ.

Ἐπανάστασις δηλαδή, καταργοῦσα ἁπαξαπάσας τὰς Βασιλευούσας ἕναν Αἰῶνα ΙΔΕΑΣ, εἰς τὴν Πολιτικὴν (τὴν ἔσω καὶ τὴν ἔξω), εἰς τὴν φιλολογίαν, εἰς τὴν Καλλιτεχνίαν εἰς ἁπάσας τὰς Ἐθνικὰς καὶ Κοινωνικὰς ἐνεργείας καὶ ἐκδηλώσεις, ὡς ἀποδειχθείσας ἁδρότατα, σαπρὰς καὶ ἐξολοθρευτικάς.

Πνευματικὴ Ἐπανάστασις Τελειωτική, θέτουσα ὡς Θεμέλια, πάσης περὶ τῶν Ἑλληνικῶν φαινομένων Σκέψεως, ΤΗΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ.

Καὶ ἡ Ἐπανάστασις, αὐτή, ζητοῦσα ὁλόκληρον τὴν Πνευματικήν Ἠθικὴν καὶ Ὑλικὴν Δύναμιν τῆς φυλῆς πρὸς τὸν Ὡρισμένον καὶ Μοναδικὸν αὐτὸν Σκοπόν: τῆς Ἀναγεννήσεως Ἑλλάδος καὶ Ἑλληνισμοῦ, πρέπει νὰ ἔχῃ ὡς Σύμβολον τελειωτικόν:

Ἢ ΕΛΛΑΣ Ἢ ΤΕΦΡΑ

Ἐνάντια στὸν φιλελευθερισμό

   Ἡ ἐλευθερία, ὅπως καὶ ἡ δικαιοσύνη, ἡ φιλοπατρία, ἡ δημοκρατία κ.ἄ. εἶναι μιὰ λέξις ποὺ δεινοπαθεῖ, διαστρεβλώνεται καὶ γίνεται ἀντικείμενο ἀχρείας καπηλείας στὰ χέρια τῆς πολιτικῆς. Ἄλλοι ἀπατεῶνες πωλοῦν «κοινωνικὴ δικαιοσύνη», ἄλλοι πωλοῦν «πατριωτισμό», ἀλλὰ τὰ μεγαλύτερα καθάρματα πωλοῦν «ἐλευθερία». Καὶ ἡ «ἐλευθερία» αὐτὴ εἶναι ἡ ἐξῆς:

- Ἐλευθερία τοῦ μαφιόζου καὶ τοῦ τοκογλύφου νὰ ἐκβιάζῃ, νὰ ἐξαγοράζῃ καὶ νὰ ὑποδουλώνῃ ἀνθρώπους (καὶ χῶρες ὁλόκληρες), νὰ καταχρᾶται καὶ νὰ ἐκμεταλλεύεται ἀτομικὴ καὶ ἐθνικὴ ἰδιοκτησία, φυσικὴ καὶ πολιτισμικὴ κληρονομιά καὶ ἀνθρώπινους πόρους.
- Ἐλευθερία τοῦ σκοπιανοῦ κομιτατζῆ νὰ παραχαράσσῃ καὶ νὰ σφετερίζεται τὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἱστορική μου κληρονομιά.
- Ἐλευθερία τοῦ τριτοκοσμικοῦ λαθροκαννιβάλου νὰ παραβιάζῃ τὰ σύνορά μου, νὰ καταλαμβάνῃ καὶ νὰ ἀπομυζᾷ τὸν τόπο μου, νὰ σφετερίζεται ἀκόμη καὶ τὰ πολιτικά μου δικαιώματα.
- Ἐλευθερία τοῦ ἀφρικανοπιθήκου καὶ τοῦ ἰσλαμοασιάτη νὰ ὑποβαθμίζῃ τὴν πόλι μου, νὰ βεβηλώνῃ τὴν γῆ μου, νὰ «γονιμοποιῇ» (κατὰ τὴν ἀλήστου μνήμης φράσι ταλαιπώρου πολιτικοῦ μας), νὰ ἀλλοιώνῃ καὶ νὰ ἀφανίζῃ τὸ ἔθνος καὶ τὴν κληρονομιά μου.
- Έλευθερία τοῦ μειονεκτικοῦ μισέλληνα καὶ χριστιανόφοβου «προοδευτικοῦ» νὰ ὑβρίζῃ καὶ νὰ ποδοπατῇ τὰ ἱερὰ τῶν προγόνων μου, νὰ ἀπάγῃ, νὰ ἀφελληνίζῃ καὶ νὰ κάνῃ γενιτσάρους τὰ παιδιά μου.
- Ἐλευθερία τῶν ψυχανωμάλων συμπλεγματικῶν νὰ διαστρέφουν ἀκόμη καὶ τὴν φύσι. (Στὸ Σουηδιστάν, στὸ Ἀμερικανιστὰν καὶ σὲ ἄλλες «φιλελεύθερες» χῶρες ὑπὸ τὴν τυραννία τῶν marxist liberals, καταργοῦν ἀκόμη καὶ τὰ ἄρθρα καὶ τὶς ἀντωνυμίες ἀρσενικοῦ ἢ θηλυκοῦ γένους, ἀπαγορεύουν στὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου νὰ ζωγραφίζουν σπιτικὰ μὲ πατέρα, μητέρα καὶ παιδάκια, ἀπαγορεύουν ἀκόμη καὶ τὸ παιχνίδι τῶν μικρῶν παιδιῶν διότι ἐμπεριέχει «στερεότυπα φύλου», μεγαλώνουν παιδιὰ μέχρι τὴν σχολικὴ ἡλικία χωρὶς κἂν νὰ τοὺς ποῦν ἂν εἶναι ἀγόρια ἢ κορίτσια (καὶ μὲ οὐδέτερο ὄνομα) κ.ἄ. ἀνώμαλα. Ἐκτὸς ποὺ ἀπαγορεύουν τὸ κάπνισμα, τὸ ποτό, τὸ σὲξ (ἐκτὸς ἀπὸ τὸ παρὰ φύσιν), φυσικὰ καὶ τὴν αὐτοάμυνα καὶ τὸ οἰκογενειακὸ ἄσυλο, τὴν μπριζόλα καὶ τὸ κοκορέτσι.)

   Οἱ ἀνωτέρῳ ἀνώμαλοι προωθοῦν, διὰ τῆς βίας καὶ ἐναντίον ἐμοῦ, τῆς κοινωνίας καὶ τῆς φύσεως τῆς ἴδιας, ἕνα αὔριο στὸ ὁποῖο δὲν θὰ ἔχω ἐργασία καὶ ἐργασιακὰ δικαιώματα, δὲν θὰ ἔχω κοινωνικὴ ἀσφάλεια, δὲν θὰ ἔχω οἰκογένεια, σπίτι, οὔτε προγόνους οὔτε ἀπογόνους, οὔτε φυλὴ καὶ πατρίδα, οὔτε γῆ καὶ θάλασσα -καὶ αὐτὴ θὰ εἶναι «ἀξιοποιημένο» ἐμπορικὸ προϊόν- οὔτε ἱστορία, ἐθνικὴ ταυτότητα καὶ κληρονομιά, ἀλλὰ θὰ εἶμαι, λένε, ἐλεύθερος, ἀφοῦ θὰ μπορῶ νὰ παντρευτῶ στὸ δημαρχεῖο τὸν λαθροκαννίβαλο ἑραστή μου.

   Λοιπόν, δηλώνω ἀπερίφραστα ὅτι ἀπὸ αὐτὴν τὴν «ἐλευθερία» τῶν ψυχανωμάλων, προτιμῶ καὶ τὸν Χίτλερ καὶ τὸν Στάλιν καὶ τὸν Ὀσάμα μπὶν Λάντεν καὶ τὸν Παπαδόπουλο καὶ τὸν ἀνθρωποφάγο Ἴντι Ἀμὶν Νταντά. Ἀνεπιφύλακτα.

   Δυστυχῶς, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀνώμαλοι, διαστρεβλώνοντας καὶ καπηλευόμενοι τὸν φιλελευθερισμό, δυσφημοῦν καὶ ὑπονομεύουν τὴν πολιτικὴ καὶ τὰ μέτρα τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ εἴχαμε ἐφαρμόσει πρὸ πολλοῦ γιὰ τὴν ἐξυγίανσι τῆς οἰκονομίας καὶ τῆς δημοσίας διοικήσεως ἀπὸ τὸ σάπιο καθεστὼς σαράντα χρόνων κομματικοῦ κρατισμοῦ τῆς παρακμιακῆς καὶ φαύλης μεταπολιτεύσεως. (Ὅποτε ἀκούω π.χ. τὸν Στέφανο Μάνο βρίσκω πολὺ λογικὰ τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ λέει. Πολλὰ ἐξ αὐτῶν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν ἐφαρμοστεῖ πρὸ πολλοῦ. Ἄλλα, τὰ ὁποῖα ὑποστηρίζουν καὶ προωθοῦν ὁρισμένοι ὑποστηρικτές του καὶ πολλοὶ ἄλλοι ὑπὸ τὴν ταμπέλα τοῦ φιλελευθερισμοῦ, εἶναι γιὰ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα.)

* * *

    Κι ἕνα ὡραῖο. Ἤδη ὁ Ζὰν Ζὰκ Ρουσὼ τοὺς εἶχε πάρει χαμπάρι:

   «Rousseau already understood perfectly the falsity of multiculturalist admirers of foreign cultures when, in Émile, he warned about a “philosopher who loves Tartars in order to be dispensed from loving his neighbors.”» (Slavoj Žižek, «Living in the End Times»)

Παραδοξολογίαι -ἢ περὶ φιλελευθερισμοῦ, ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ καὶ φυσικῆς ἐπιλογῆς

   Ἂς ἀκολουθήσουμε, χάριν παιδειᾶς, τὴν λογικὴ τοῦ (νεο)φιλελευθερισμοῦ ἔως τὶς ἀκραῖες συνέπειές του.

   Ἀφοῦ -κατὰ τοὺς ἐλευθεριακούς- δὲν ὑπάρχει κοινωνία, ἀλλὰ μόνον ἄτομα, τότε, καὶ τὸ κράτος ἄτομα δὲν τὸ φτιάχνουν;

   Ἄρα δὲν ὑπάρχει οὔτε κράτος. Ὑπάρχουν μόνον ἄτομα. (Ἑπομένως, ἐναντίον τίνος φωνάζουν οἱ ἐλευθεριακοί; )

   Καὶ τὸ κράτος, καὶ ὅλα τὰ πράγματα, εἶναι ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία.

   Καὶ ὁ κομμουνισμός, καὶ ὁ Στάλιν καὶ ὀ Μάο, εἶναι ἀποτελέσματα ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας.

   Ἑπομένως καλὰ καὶ σεβαστά, καθ᾿ ὅσον καὶ γιὰ ὅσο πέτυχαν.

   Ἐὰν ἔχουμε κρατισμὸ καὶ ὄχι φιλελευθερισμό, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία «κρατισμὸς» ἔχει ἐπικρατήσει, πρὸς τὸ παρόν, διὰ τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ τῆς ἀγορᾶς, τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας «φιλελευθερισμός».

   Ἐν τέλει, τὸ κάθε τὶ ποὺ γίνεται εἶναι καλὸ καὶ δίκαιο, ἀκριβῶς ἐπειδὴ γίνεται.

Μάργκαρετ Θάτσερ

(Στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα, πάντως, θὰ χρειαζόταν μιὰ Θάτσερ...)

   Ἀφοῦ οἱ λαοὶ ἔχουν τοὺς ἡγέτες ποὺ τοὺς ἀξίζουν, καὶ ἀφοῦ, ἀκόμη περισσότερο, ὁ ἐλεύθερος ἀνταγωνισμὸς εἶναι ὁ κύριος ἐὰν ὄχι ὁ μόνος παράγων ἐξελίξεως καὶ προόδου, ἡ δικτατορία εἶναι τὸ καλύτερο πολίτευμα.

   Ὁ δικτάτωρ ποὺ κατέλαβε τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία μὲ τὴν δύναμί του, διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου, εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ὁ ἱκανότερος καὶ καταλληλότερος ἡγέτης.

   Εἶναι ὁ πλέον ἀξιοκρατικῶς ἀναδειχθεὶς ἡγέτης.

   Τὸ δίκαιον τῆς ἐξουσίας του εἶναι ἀκριβῶς τὸ ὅτι τὴν κατέκτησε.

   Ἡ ἀπαγόρευσις τῶν πραξικοπημάτων, τῶν πολέμων, ἐμφυλίων καὶ διακρατικῶν, εἶναι παρεμπόδισις τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ. Ἡ δημοκρατία εἶναι συνωμοσία τῶν κατωτέρων πνευματικῶς καὶ ἠθικῶς ἀνθρώπων (κηφήνων τοῦ δημοσίου), προκειμένου νὰ ἐμποδίζουν τοὺς ἀξίους νὰ ἀνέρχονται διὰ τοῦ ἐλευθέρου ἀνταγωνισμοῦ στὴν κορυφὴ τῆς κοινωνίας.

   Ἀλλὰ καὶ ἡ δημοκρατία, ὅπως ὅλα, εἴπαμε, ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία εἶναι.

   Ἄρα καὶ αὐτὸ καλὸ εἶναι, ἀφοῦ γίνεται.

   Ἄρα δὲν χρειάζεται οὔτε νὰ κάνουμε τίποτε οὔτε νὰ σκοτιζόμεθα μὲ τίποτε, ἀφοῦ ὅ,τι γίνεται ἢ θὰ γίνῃ ἀπὸ μόνο του, καλὸ καὶ φυσικὸ εἶναι.

   Ἄρα τὸ ὑπέρτατο ἰδανικὸ εἶναι ὁ ὕπνος.

«Οἱ τεμπέληδες τῆς εὔφορης κοιλάδας» (1978)

Ὑ.Γ.  Ὁ ἔμπειρος ἀναγνώστης θὰ ἀντελήφθη ὅτι τελικῶς ἀναγόμεθα στὸ θεμελιῶδες στὴν μαθηματικὴ λογικὴ παράδοξον τῆς αὐτοαναφορᾶς («ἀπαγορεύεται νὰ ἀπαγορεύεται», «αὐτὴ ἡ πρότασις εἶναι ψευδής» κ.λπ.)

Ὑ.Γ.2  Ἀφοῦ φτάσαμε στὸν ὕπνο, συνιστῶ τὴν κλασικὴ ταινία τοῦ Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Οἱ τεμπέληδες τῆς εὔφορης κοιλάδας» (1978).

Ὑ.Γ.3  Θὰ μπορούσαμε νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ζητήματα ὅπως διάκρισις φύσεως (ἀοράτου χειρὸς τῆς ἀγορᾶς, ἢ πάλης τῶν τάξεων ἢ τεχνολογικῆς ἐξελίξεως) καὶ πόλεως (κοινωνίας, βουλήσεως τοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου-πολίτου) κατὰ τὴν (ἀρχαία, ἀλλὰ καὶ νεώτερη) ἑλληνικὴ ἀντίληψι καὶ φιλοσοφία, ἀλλὰ αὐτὸ ἀφήνεται γιὰ ἄλλη εὐκαιρία.

Αἱρετικά

Τζούλιαν Ἀσάντζ

   Ὁ Ἰσημερινὸς ἔδωσε πολιτικὸ ἄσυλο στὸν Τζούλιαν Ἀσάντζ τοῦ Wikileaks, παρὰ τὶς ἀπειλὲς τῶν Ἄγγλων ἀποικιοκρατῶν νὰ εἰσβάλουν στὴν πρεσβεία του. Οἱ Ἄγγλοι δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ φύγῃ καὶ καμμιὰ ὀργάνωσι γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα δὲν βλέπω νὰ ξεσηκώνεται. Φανταστεῖτε ὅμως νὰ ἀπειλοῦσε ὁ Πούτιν νὰ εἰσβάλῃ σὲ πρεσβεία δυτικῆς χώρας γιὰ νὰ συλλάβῃ ἀντικαθεστωτικὸ ρεπόρτερ, μαχητὴ τῆς ἐλεύθερης πληροφόρησης. Οἱ ΟΗΕδες, τὰ ΝΑΤΟ, οἱ Χάγες καὶ τὰ Ἐλσίνκια θὰ στἐλνανε τὰ ἀεροπλανοφόρα τους νὰ προστατέψουν τὴν «δημοκρατία», οἱ πορτοκαλὶ ἐπαναστάτες, τὰ gay parade καὶ τὰ pussy riots θα ξεσήκωναν τὸν πλανήτη γιὰ τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα», χαμός, ἐπανάστασι, πόλεμος!...

   Γιὰ σκεφθεῖτε ὅμως. Ὁλόκληρος Ἀσάντζ, μὲ τόσα μέσα, χρήματα, διασυνδέσεις, καὶ δὲν βρίσκει μιὰ ἀσφαλὴ γωνιὰ σ᾿ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Κυνηγημένος πετάει ἀπὸ χώρα σὲ χώρα τόσους μῆνες, καὶ καταλήγει πολιορκημένος σὲ μιὰ πρεσβεία στὸ στόμα τοῦ λύκου. (Θυμοῦμαι καὶ τὸν Ὀτσαλάν.) Ὁλόκληρος Ἀσάντζ, δισεκατομμυριοῦχος καὶ μὲ τὴν φήμη τοῦ ἀγωνιστοῦ τῆς ἐλευθερίας, κυνηγημένος σ᾿ ὅλον τὸν πλανήτη σὰν ποντίκι (σὰν ἀλεπού, μᾶλλον, στὸ κυνήγι τῆς ὁποίας ἀρέσκονται οἱ Ἄγγλοι ἀποικιοκράτες). Ποῦ καὶ πῶς μπορεῖ νὰ κρυφτῇ ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος; Ὑπῆρξε ποτὲ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος πιὸ ὁλοκληρωτική, ἀπόλυτη, πλανητικὴ δικτατορία;

   Κανένα καθεστὼς στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, οὔτε τοῦ Χίτλερ, τοῦ Στάλιν, τοῦ Μάο, οὔτε τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως τοῦ Βατικανοῦ ἢ τῶν στρατιῶν τοῦ Ταμερλάνου, δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν καταθλιπτική, ὁλοκληρωτική, παγκόσμια τυραννία αὐτοῦ ποὺ λέμε «Δύση». Ὁ Χίτλερ (ἢ ὅποιος ἄλλος) εἶχε τὴν δύναμι νὰ καθορίζῃ πῶς καπνίζουν τὴν πίπα τους οἱ ἰνδιάνοι τῶν Ἄνδεων; Πῶς ἐρωτεύονται οἱ βοσκοὶ τῶν Ἰμαλαΐων, πῶς ὀνειρεύονται καὶ οἱ ἰθαγενεῖς τῆς Αὐστραλίας; Ὄχι. Ἀλλὰ σήμερα ὁ δορυφόρος βλέπει τὸ μυρμήγκι στὴν φωλιά του στὰ ὑψίπεδα τοῦ Αφγανιστάν καὶ στὰ δάση τῆς Βραζιλίας (καὶ στέλνει τηλεκατευθυνόμενο πύραυλο). Ξέρουν, βλέπουν καὶ καταγράφουν κάθε δευτερόλεπτο ποῦ εἴμαστε, τὶ κάνουμε, τὶ σκεπτόμεθα (π.χ. ἐγὼ τώρα· αὐτὸ ἐδῶ ἔχει καταγραφεῖ γιὰ πάντα -τὰ γράφω καὶ δημοσίως, ἀπὸ βίτσιο). Ὁ ἀνακριτὴς τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως οὔτε μὲ τόσα βασανιστήρια δὲν μποροῦσε νὰ ἀνακαλύψῃ τὶς ἁμαρτίες μας. Σήμερα καὶ τὶς ξέρουν καὶ τὶς ἐλέγχουν καὶ τὶς κατασκευάζουν (π.χ. ὁ Ἄραβας, ὁ Ἰνδιάνος, ὁ Ζουλού, τὴν ἴδια τσόντα θὰ δῇ, τὴν ἴδια μουσικὴ θ᾿ ἀκούσῃ, τὰ ἴδια σήριαλ θὰ δῇ στὸ χαζοκούτι, τὰ ἴδια βιομηχανοποιημένα τρόφιμα θὰ φάῃ.)

   Ἡ τερατώδης, ἐξωανθρώπινη σχεδόν, πλανητικὴ κυριαρχία προκαλεῖ ἀνείπωτη, μεταφυσικὴ φρίκη καὶ τρόμο ψυχῆς.

   Δὲν ἐγνώρισε ποτὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος τέτοια ἀπόλυτη, καταθλιπτικὴ τυραννία.

   Οὔτε νὰ ἀνατινάξουμε τὸν τόπο δὲν μποροῦμε, νὰ γλυτώσουμε.

   Νὰ ἀνατινάξουμε τὸν πλανήτη ὁλόκληρον, τὴν σιδερένια μαύρη φυλακή τοῦ Matrix· φλόγες καὶ συντρίμμια.

   Ἢ νὰ δραπετεύσουμε στοὺς ἀπόμακρους ἀστερισμοὺς τοῦ ἀβυθομέτρητου διαστήματος -ἢ στοὺς ἀνυπότακτους κόσμους τῶν ὀνείρων καὶ τῆς Φαντασίας.

* * *

   Ὁ παρακμιακὸς δυτικὸς πολιτισμός, ἐὰν ἡ ἐξελικτικὴ διαδικασία διὰ τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς δὲν εἶχε στρεβλωθεῖ, θὰ εἶχε ἐκλείψει πρὸ πολλοῦ καθὼς θὰ εἶχαν κυριαρχήσει ἄλλα, πνευματικῶς καὶ σωματικῶς εὔρωστα καὶ ἀνδρεῖα ἔθνη. Κατὰ πάσαν πιθανότητα τὸ Ἰσλάμ. (Φυσιολογικὰ δὲν θὰ μποροῦσε οὔτε λεπτὸ ὁ ἐκφυλισμένος δυτικὸς κουραμπιὲς νὰ ἀντισταθῇ στὸν ἀνδρεῖο καὶ φλεγόμενο ἀπὸ πίστι μαχητὴ τοῦ Ἰσλάμ.)

   Ἡ παρὰ φύσιν διατήρησις τῆς κυριαρχίας τοῦ καρκινώματος «Δύσις» ὀφείλεται α) στὰ ὅπλα, β) στὸ χρῆμα, γ) στὴν ἐξαγωγὴ ἠθικοῦ ἐκφυλισμοῦ. Διὰ τῶν ὅπλων καὶ τοῦ χρήματος, ὅταν ἡ ἐπιφανειακὴ ἐλκυστικότης τῆς παρακμῆς δὲν ἀρκεῖ, ἡ Δύσις ἐπιχειρεῖ νὰ ἐξαπλώσῃ τὸν καρκίνο (ὁ ὁποῖος συνήθως ὀνομάζεται «δημοκρατία», «ἐλευθερία» καὶ «ἀνθρώπινα δικαιώματα»· βασικῶς πρόκειται γιὰ τὴν «ἐλευθερία» ἀφ᾿ ἑνὸς κάθε ἐκφυλιστικῆς παρακμῆς, καὶ τὴν στυγνή, ἄμεση ἐξόντωσι ἀφ᾿ ἐτέρου (βλέπε καὶ Ἀσάντζ) ὁποιουδήποτε ἀπειλεῖ αὐτὴν τὴν «ἐλευθερία») σὲ ὁλόκληρον τὸν πλανήτη, καθώς, ἐφόσον παραμένουν ἔστω καὶ ἐλάχιστα ὑγιῇ ἀντισώματα στὸν κόσμο, ἡ καρκινικὴ Δύσις κινδυνεύει.

   Ἡ δύναμις τῆς Δύσεως εἶναι ὁ καρκίνος της, διότι εἶναι μεταδοτικός· ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι καὶ ἡ ἀδυναμία της, διότι τὴν κατατρώει. Παραδείγματος χάριν, ἡ ἐκφυλιστικὴ «πολυπολιτισμικότης» γίνεται ὁ Δούρειος Ἵππος γιὰ τὴν ἐπικράτησι τοῦ σκληροπυρηνικοῦ Ἰσλάμ στὴν ἴδια τὴν Εὐρώπη. Ὄχι πὼς ἡ Δύσις ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἀφανισμὸ τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς κληρονομιᾶς -ἴσα ἴσα εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός της. Τῆς ἀρκεῖ νὰ προλάβῃ νὰ ἐκφυλίσῃ τὸ Ἰσλάμ, πρὶν τὸ Ἰσλάμ ἐξοντώσῃ αὐτήν. Ἡ παγκόσμια ἐπικράτησις, τότε, τοῦ πολυπολιτισμικοῦ ἀχταρμᾶ, δηλαδὴ τῆς παρακμῆς, θὰ εἶναι τὸ ἰδανικὸ γι᾿ αὐτήν. Θὰ τὸ ἐπιτύχῃ;

   Δεδομένων τῶν ἀνωτέρῳ, δὲν φαίνεται ἄλλη ἐλπὶς γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν ἐπικράτησι τοῦ σκληροπυρηνικοῦ Ἰσλάμ [*]. Μόνον ἔτσι πιθανὸν νὰ ἰαθῇ ὁ πλανήτης ἀπὸ τὸ δυτικὸ καρκίνωμα. Τὸ πιθανότερον, δυστυχῶς, εἶναι ὅτι σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσι θὰ ἐξαλειφθῇ καὶ μάλιστα νωρὶς τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων. Ἀλλὰ τί νὰ γίνῃ, ὁ πλανήτης πρέπει νὰ ζήσῃ. Ἴσως καταφέρουν νὰ ἐπιζήσουν ὑγιῇ κύτταρα, καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Εὐρώπη, τὰ ὁποῖα, μέσα ἀπὸ τὶς κοσμογονικὲς αὐτές συγκρούσεις, θὰ διατηρήσουν καὶ θὰ ἀναγεννήσουν στὸν μελλοντικὸ κόσμο ποὺ θὰ θυμίζῃ Mad Max, τὴν ἀρχαία ἡρωικὴ παράδοσι καὶ τὸν ἑλληνορωμαϊκὸ πολιτισμό, τὴν εὐρωπαϊκὴ ἱπποτικὴ καὶ ρομαντικὴ κληρονομιά, ὅ,τι τέλος πάντων στοιχεῖον ἀρετῆς ὑπῆρξε στὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστορία πρὸ νεωτερικότητος.

[*] Ἢ ἴσως τῆς Κίνας, μετὰ ἀπὸ δεκαετίες ἢ αἰῶνες... 

For God, El Cid, and Spain! («El Cid»,1961)

Σήκω ἱππότη! Σήκω ξανά!

* * *

   Ὑστερόγραφον. Εἶχα γράψει ἕναν αἱρετικὸν ἐπικήδειον στὸν Ὀσάμα Μπὶν Λάντεν, τὸν ὁποῖον δὲν ἐδημοσίευσα. Ὑπῆρξε ὅμως ἡ ἀφορμὴ ὥστε νὰ ἐπεκτείνω σήμερα τὶς σκέψεις μου. Γιὰ τὴν ἱστορία:

Ὀσάμα μπὶν Λάντεν

Ἦταν καὶ ὁ Μπὶν Λάντεν μιὰ κάποια λύσις

   Ἡ τερατώδης, ἐξωανθρώπινη θὰ ἔλεγα, πλανητικὴ κυριαρχία προκαλεῖ ἀνείπωτη, μεταφυσικὴ φρίκη καὶ τρόμο ψυχῆς.

   Δὲν ἐγνώρισε ποτὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος τέτοια ἀπόλυτη, καταθλιπτικὴ τυραννία.

   Τὰ χρόνια τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως ὅπου ὁ παντεπόπτης ὀφθαλμὸς τοῦ αὐταρχικοῦ Θεοῦ-ἀφέντη ἤλεγχε ἀκόμη καὶ τὶς ἀνομολόγητες ἁμαρτίες τῆς ψυχῆς μας, δὲν ἤμαστε λιγότερο ἐλεύθεροι.

   Σήμερα μυρμήγκι δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὸν ἰλλουμινατικὸ ὀφθαλμὸ τοῦ ἀμερικανικοῦ δολλαρίου -τὰ ἰπτὰμενα ραντὰρ καὶ τὶς μηχανὲς ἐπεξεργασίας καὶ ἀνάλυσης δεδομένων.

   Μυρμήγκι, στὶς ἄορνες βραχοσπηλιὲς τῶν Ἰμαλαΐων καὶ στὰ πυκνὰ βάθη τῆς ζούγκλας τοῦ Ἀμαζονίου, νὰ κρυφθῇ δὲν μπορεῖ.

   Ξέρουν ποῦ εἴμαστε, τὶ κάνουμε, τὶ σκεπτόμαστε. Τώρα. Κάθε στιγμή.

   Οὔτε νὰ ἀνατινάξουμε τὸν τόπο δὲν μποροῦμε, νὰ γλυτώσουμε.

   Νὰ ἀνατινάξουμε τὸν πλανήτη ὁλόκληρον, τὴν σιδερένια μαύρη φυλακή τοῦ Matrix· φλόγες καὶ συντρίμμια.

   Ἢ νὰ δραπετεύσουμε στοὺς ἀπόμακρους ἀστερισμοὺς τοῦ ἀβυθομέτρητου διαστήματος -ἢ στοὺς ἀνυπότακτους κόσμους τῶν ὀνείρων καὶ τῆς Φαντασίας.

   Βάστα Μλάντιτς

   Βάστα Μουαμάρ

   Βάστα Ἀχμαντινετζάντ

[Σημ. 28-8-2012: Ἤδη χάσαμε τὶς δύο ἀπὸ τὶς τρεῖς ζωὲς στὸ video game, καὶ δὲν βλέπω power ups τριγύρω.]

Ἔβλεπα, διέβλεπα, ἐμάντευα...

   «Ἤμην πτωχὸν βοσκόπουλον εἰς τὰ ὄρη.

   [...]

   Ἔκαμα δύο-τρία βήματα χωρὶς τὸν ἐλάχιστον θόρυβον, ἀνερριχήθην εἰς τὰ ἄνω, ἔκυψα μὲ ἄκραν προφύλαξιν πρὸς τὸ μέρος τοῦ ἄντρου, καλυπτόμενος ὄπισθεν ἑνὸς σχοίνου καὶ σκεπόμενος ἀπὸ τὴν κορυφὴν τοῦ βράχου, καὶ εἶδα πράγματι ὅτι ἡ Μοσχούλα εἶχε πέσει ἀρτίως εἰς τὸ κῦμα γυμνή, κ᾽ ἐλούετο…

   Τὴν ἀνεγνώρισα πάραυτα εἰς τὸ φῶς τῆς σελήνης τὸ μελιχρόν, τὸ περιαργυροῦν ὅλην τὴν ἄπειρον ὀθόνην τοῦ γαληνιῶντος πελάγους, καὶ κάμνον νὰ χορεύουν φωσφορίζοντα τὰ κύματα. Εἶχε βυθισθῆ ἅπαξ καθὼς ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν, εἶχε βρέξει τὴν κόμην της, ἀπὸ τοὺς βοστρύχους τῆς ὁποίας ὡς ποταμὸς ἀπὸ μαργαρίτας ἔρρεε τὸ νερόν, καὶ εἶχεν ἀναδύσει· ἔβλεπε κατὰ τύχην πρὸς τὸ μέρος ὅπου ἤμην ἐγώ, κ᾽ ἐκινεῖτο ἐδῶ κ᾽ ἐκεῖ προσπαίζουσα καὶ πλέουσα. Ἤξευρε καλῶς νὰ κολυμβᾷ.

   [...]

   Δὲν ὑπῆρχεν ἄλλη αἵρεσις, εἰμὴ νὰ περιμένω. Θὰ ἐκράτουν τὴν ἀναπνοήν μου. Ἡ κόρη ἐκείνη δὲν θὰ ὑπώπτευε τὴν παρουσίαν μου. Ἄλλως ἤμην ἐν συνειδήσει ἀθῷος.

   Ἐντοσούτῳ ὅσον ἀθῷος καὶ ἂν ἤμην, ἡ περιέργεια δὲν μοῦ ἔλειπε. Καὶ ἀνερριχήθην πάλιν σιγὰ-σιγὰ πρὸς τὰ ἐπάνω καὶ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ βράχου, καλυπτόμενος ὄπισθεν τῶν θάμνων· ἔκυψα νὰ ἴδω τὴν κολυμβῶσαν νεάνιδα.

   Ἦτον ἀπόλαυσις, ὄνειρον, θαῦμα. Εἶχεν ἀπομακρυνθῆ ὣς πέντε ὀργυιὰς ἀπὸ τὸ ἄντρον, καὶ ἔπλεε, κ᾽ ἔβλεπε τώρα πρὸς ἀνατολάς, στρέφουσα τὰ νῶτα πρὸς τὸ μέρος μου. Ἔβλεπα τὴν ἀμαυρὰν καὶ ὅμως χρυσίζουσαν ἀμυδρῶς κόμην της, τὸν τράχηλόν της τὸν εὔγραμμον, τὰς λευκὰς ὡς γάλα ὠμοπλάτας, τοὺς βραχίονας τοὺς τορνευτούς, ὅλα συγχεόμενα, μελιχρὰ καὶ ὀνειρώδη εἰς τὸ φέγγος τῆς σελήνης. Διέβλεπα τὴν ὀσφύν της τὴν εὐλύγιστον, τὰ ἰσχία της, τὰς κνήμας, τοὺς πόδας της, μεταξὺ σκιᾶς καὶ φωτός, βαπτιζόμενα εἰς τὸ κῦμα. Ἐμάντευα τὸ στέρνον της, τοὺς κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους ὅλας τῆς αὔρας τὰς ριπὰς καὶ τῆς θαλάσσης τὸ θεῖον ἄρωμα. Ἦτον πνοή, ἴνδαλμα ἀφάνταστον, ὄνειρον ἐπιπλέον εἰς τὸ κῦμα· ἦτον νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ὡς πλέει ναῦς μαγική, ἡ ναῦς τῶν ὀνείρων…

   [...]

Ὄνειρο στὸ κῦμα [1] [2] [3] [4] [5] [6] [playlist]

   Ἐπὶ πόσον ἀκόμη θὰ τὸ ἐνθυμοῦμαι ἐκεῖνο τὸ ἁβρόν, τὸ ἁπαλὸν σῶμα τῆς ἁγνῆς κόρης, τὸ ὁποῖον ᾐσθάνθην ποτὲ ἐπάνω μου ἐπ᾽ ὀλίγα λεπτὰ τῆς ἄλλως ἀνωφελοῦς ζωῆς μου! Ἦτον ὄνειρον, πλάνη, γοητεία. Καὶ ὁπόσον διέφερεν ἀπὸ ὅλας τὰς ἰδιοτελεῖς περιπτύξεις, ἀπὸ ὅλας τὰς λυκοφιλίας καὶ τοὺς κυνέρωτας τοῦ κόσμου ἡ ἐκλεκτή, ἡ αἰθέριος ἐκείνη ἐπαφή! Δὲν ἦτο βάρος ἐκεῖνο, τὸ φορτίον τὸ εὐάγκαλον, ἀλλ᾽ ἦτο ἀνακούφισις καὶ ἀναψυχή. Ποτὲ δὲν ᾐσθάνθην τὸν ἑαυτόν μου ἐλαφρότερον ἢ ἐφ᾽ ὅσον ἐβάσταζον τὸ βάρος ἐκεῖνο… Ἤμην ὁ ἄνθρωπος, ὅστις κατώρθωσε νὰ συλλάβῃ μὲ τὰς χεῖράς του πρὸς στιγμὴν ἓν ὄνειρον, τὸ ἴδιον ὄνειρόν του…

   [...]

   Ὤ! ἂς ἤμην ἀκόμη βοσκὸς εἰς τὰ ὄρη!...»

(Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Ὄνειρο στὸ κῦμα», 1900.)