Ὅταν ἤμασταν ροκάδες

   (Γράφει ὁ φίλος Χρῆστος Κουλίνος - ΑΦαρ, ποὺ δὲν εἶναι πιὰ μαζί μας... Ἤ, μᾶλλον, πάντοτε εἶναι μαζί μας.)

   Ὅταν ἤμασταν ροκάδες.

   Τώρα που τό σκέφτομαι, ροκάς σημαίνει κατά λέξη αυτός που έχει την πετριά. Όταν ήμασταν ροκάδες, λοιπόν, ακούγαμε και νοιώθαμε χάρντ ροκ - όχι χέβυ μέταλ. Υπάρχουνε μερικές βασικές διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά είδη. Το χαρντ ροκ προηγήθηκε του χέβυ μέταλ. Τα συγκροτήματα του χαρντ ροκ ήταν φτιαγμένα από μουσικούς - τα χέβυ μέταλ από υδραυλικούς. Άλλη διαφορά είναι ότι οι μουσικοί του χαρντ ροκ δεν πήγαιναν να φτιάξουνε τα μαλλιά τους στο κομμωτήριο - όπως κάνουνε οι χεβυμεταλάδες. Τέλος, οι χαρντ ροκ εμπνέονται από την παράδοση, την δική τους παράδοση - ενώ οι χεβυμεταλάδες απο τους θορύβους του υπόγειου ηλεκτρικού. Η κύρια και βασική διαφορά είναι ότι το χαρντ ροκ τραγουδούσε την ορμή της νεότητας - ενώ οι χεβυμεταλάδες την υστερία και την φοβερή φυλακή της νεότητας.

* * *

   Έγραψα, γιατί είδα στις ειδήσεις συνέντευξη ενός συγκροτήματος που θέλει ή θα πάη στην γιουρωβύζιον. Θα επιμείνουμε, είπανε, στον ιντάστριαλ ήχο μας. Ιντάστριαλ. Κανονικά, αν θέλει επαφή με την ελληνική ροκάδικη πραγματικότητα, πρέπει να βάλη ήχο βιοτεχνίας. Ήχο σουβλατζήδικο, ήχο φαναρτζήδικο κλπ. Ιντάστριαλ δεν έχουμε. Ταξίδευα μιά φορά με το λεωφορείο, είδα ένα φουγάρο ξημερώματα, κι ο καπνός του, σαν μιά χοντρή άσπρη πλεξούδα σύννεφο σε έναν ανέφελο ουρανό, ακολουθούσε το λεωφορείο για μισή ώρα, χιλιόμετρα ιντάστριαλ σύννεφο, στ' ανοιχτά της Μασσαχουσέτης.

* * *

   Με άλλα λόγια: φωνάζει η μάννα το παιδί της· δυο φίλοι ψιθυρίζουν μυστικά· ένα αγόρι και ένα κορίτσι αγκαλιάζονται· ένας σουβλατζής φωνάζει την παραγγελία του· ένας φούρναρης διαφημίζει τα κουλουράκια του· η θεία σε φιλάει και συ γίνεσαι πάλι 5 χρόνων· ένας πατέρας μιλάει στην κόρη του καθώς βαδίζουνε μια μέρα με ήλιο στο Ζάππειο· μιά χήρα ανηφορίζει αργά κουτσαίνοντας λιγάκι τον δρόμο του νεκροταφείου· ένα κορίτσι περιμένει το λεωφορείο· μια μάννα γυρίζει με τσάντες πλαστικές φορτωμένη από την λαϊκή· ένας ταξιτζής που βρίζει - και όλες αυτές οι φωνές, οι χειρονομίες, οι ρυθμοί, οι ανάσες, δεν βρίσκουνε πουθενά έκφραση, ούτε στην σύγχρονη ελληνική τέχνη, ούτε στην μουσική, ούτε στα λαϊκά σήριαλ της τηλεόρασης, ούτε προφανώς στο μέγαρο.

   Εντελής μέχρι το μεδούλι αλλοτρίωση - ξένοι σε ξένη χώρα.

* * *

   Eίδα που ξανακυκλοφορεί το παλιό κείμενο της Ακαδημίας για τα γκρήκλης. Αλλά δεν είναι τα γκρήγκλης το πρόβλημα είναι τα σκέτα ήγκλης. Ο Αντένας είναι ας πούμε ένα ελληνικό κανάλι με πανελλαδική και παγκόσμια εμβέλεια. Το βράδυ της Κυριακής παίζει δύο ταινίες - την μία μετά την άλλη. Τις διαφημίζει: Κυριακή στον Αντένα δύο ταινίες  μπακ του μπάκ. Σε ποιόν απευθύνεται; Στις γιαγιάδες της επαρχίας που φτιάχνουνε καφέ γιάκομπς με γεύση φουντούκι; Μπακ του Μπάκ. Σε ποιό άλλο μέρος του κόσμου, αναίτια, χωρίς φανερό άλλο λόγο χρησιμοποιούνε, στην τηλεόραση ή στον κοινό δημόσιο λόγο, αμερικάνικους ιδιωματισμούς; Πουθενά, ίσως μόνο στην Λιβερία.

   Όπου κι αν κοιτάξει κανείς, στα μικρά και στα μεγάλα, στα ύψη και στα  βάθη, βλέπει μόνο αυτήν την νεκρή πόρνη.

* * *

   Τὶ κάνουνε τὰ παιδιά στὴν ἐπαρχία.

   Συνέχεια εκείνων των απλών παρατηρήσεων για την σύγχρονη γονιδιακή αλλοτρίωσι. Έχω έναν καλό φίλο που ζει στην επαρχία, δύο ώρες με το αυτοκίνητο από την Αθήνα, αυτός, η γυναίκα του και τα 6 παιδιά τους. Το μεγαλύτερο είναι κορίτσι και πηγαίνει στην τελευταία τάξη του λυκείου, το μικρότερο αγόρι στην πρώτη δημοτικού. Για να σας δώσω ένα μέτρο, τα παιδιά δεν έχουνε κινητό και δεν ζητάνε κινητό, τα μικρότερα φοράνε τα παλιά ρούχα των μεγαλυτέρων χωρίς γκρίνια, και συνήθως μένουνε σπίτι. Οι γονείς τους είναι και οι δύο εξαιρετικά καλλιεργημένοι, και, όπως ίσως καταλάβατε, και οι δύο άνθρωποι της Εκκλησίας.

   Μια ημέρα ρώτησα τον φίλο μου να μου πη με τι ασχολούνται τα παιδιά του, εκεί στην επαρχία που ζούνε, πώς διασκεδάζουνε. Τα μεγάλα αγόρια, μού είπε, 3η Γυμνασίου ο ένας, 2α Λυκείου ο άλλος, όλη μέρα μετά το σχολείο κάνουνε παρκούρ.

   Το παρκούρ το εφεύρε ένας Γάλλος στρατιώτης, και είναι ένας τρόπος να βλέπης την πόλη σαν ζούγκλα, όπως και είναι, και τον εαυτό σου θήραμα ή κυνηγό. Είναι πάντως άθλημα, αν είναι άθλημα, της πόλης, των μεγάλων μητροπόλεων της δύσεως -  και παρκούρ στα χωράφια δεν γίνεται.

   Aυτό είναι το παρκούρ - όταν στην πόλη όλα είναι κλειστά, εσύ βρίσκεις ελεύθερα μονοπάτια, ψηλότερα από το αργοκίνητο πλήθος, και φτάνεις πρώτος σπίτι σου, για... να δης τηλεόρασι.

   Δεν τρέχουνε. Κανουνε παρκούρ κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό. Έχουνε ιντερνέτ, και η ομάδα παρκούρ είναι οργανωμένη γύρω από το τοπικό γυμναστήριο. Τί λέτε, θα μπορούσε η κύρια εξωσχολική απασχόλησή τους να ήτανε το σκέτο τρέξιμο;  Το παρκούρ τούς κάνει σύγχρονους, τους χαρίζει μια ταυτότητα, έναν αναγνωρίσιμο τρόπο ντυσίματος, μια γλώσσα, τους εντάσσει σε μια παγκόσμια αλλά ορισμένη κοινότητα.

   Της αλλοτρίωσης τα θολά πρόσωπα.

* * *

   Για σκεφτείτε, παρκούρ και γυμναστήρια στην ελληνική επαρχία.  Παλαιότερα η αλλοτρίωση είχε τον ήχο του αμερικανικού σταθμού, των ταινιών του σινεμά. Τα παιδιά ακούγανε ξένη μουσική, όμως ταυτοχρόνως διαβάζανε Μικρό Ήρωα, πηγαίνανε σε ένα σχολείο, που στην επαρχία ειδικά είχε στους τοίχους τους ήρωες του 21, και τα βιβλία τους τούς αναφέρανε με σεβασμό. Υπήρχε και τότε αλλοτρίωση, αφού αυτή είναι ο μόνος νεοελληνικός τρόπος, μεγάλη και βαθειά όσο η σημερινή, όμως υπήρχανε και εκείνα τα μέσα που σε βοηθούσανε τουλάχιστον να την καταλάβης. Σήμερα δεν υπάρχουνε ούτε αυτά.

* * *

   Πάτυ.

   Εδώ δίπλα μένει η Σοφία. Η Σοφία έχει την Μαρία. Η Μαρία πάει στην 6η Δημοτικού. Στο δημόσιο δημοτικό σχολείο, τώρα που τελείωσε η χρονιά, οι δασκάλες και τα παιδιά ετοιμάσανε μια θεατρική παράσταση. Ποιά; Πάτυ - από το τηλεοπτικό σήριαλ που δείχνει το μέγκα. Το κορίτσι με τα σιδεράκια που διδάσκει όλα τα κορίτσια της ανθρωπότητας ότι δεν έχει σημασία η εμφάνιση για νά 'χης καλά ξεβρακώματα. Θα παίξουνε και οι γονείς, και είναι όλοι ενθουσιασμένοι.

* * *

   Mήν ψάχνετε, δεν θα βρείτε πουθενά αυθεντικές εκφράσεις του αληθινού αισθήματος - ίσως μόνο στον αθλητικό χουλιγκανισμό, στα σκυλάδικα της επαρχίας, στους φτωχούς αγρότες της επαρχίας, εκείνους που δεν φυτεύουνε ακόμα χασίσια... Αυτή η αλλοτρίωση είναι η βασική αιτία του σύγχρονου νεοελληνικού μηδενισμού, όπως οι πυρήνες της φωτιάς και οι απελπισμένες, εντελώς αδιέξοδες πράξεις τους. Αυτή η αλλοτρίωση που συνοδεύει τον μεταπρατικό χαρακτήρα της νεοελληνικής κοινωνίας είναι η βασική αιτία απουσίας κάθε μορφής τέχνης -μυθιστόρημα, μουσική, ποίηση, ζωγραφική, αγιογραφία, κινηματογραφος-, αλλά και φιλοσοφία - εκκωφαντική σιωπή και σκοτάδι πρωτοφανές για την Ελλάδα.

   Δεν έμεινε τίποτα - δεν έχουμε τίποτα.

* * *

   Κράτος δεν έχουμε -άλλοι μας κυβερνάνε-, έθνος δεν έχουμε, θέληση, μέσα να υπερασπίσουμε τα σύνορά μας επίσης δεν έχουμε, αξιοπρέπεια μηδέν, πουλημένοι χωρίς διαμαρτυρίες στους πλανητικούς τοκογλύφους, σε απόλυτη οικονομική και πολιτική εξάρτηση, χωρίς ούτε μία σταγόνα αληθινού πολιτισμού, σε χώρα οικολογικώς νεκρή, ξένοι -και 3 εκατομμύρια ξένοι καπάκι στην δική μας αποξένωση-, αλλοτριωμένοι, πίθηκοι κάθε ηλίθιας αμερικανιάς, ζόμπι - νεκροί - απόντες.

   Τί νόημα έχει να μιλάμε για βιβλία ιστορίας;

* * *

   Από το 1204.

   Δεν είμαστε ένα έθνος σαν τα άλλα. Είμαστε οι κληρονόμοι μιας αυτοκρατορίας. Είναι πραγματικό το ιστορικό δίλλημα: παπική τιάρα, δύση, ή τουρκικό φακιόλι. Ο δυτικός προσανατολισμός μας, έναντι της τουρκικής επιβολής, είναι η βασική συνθήκη υπάρξεως του νεοελληνικού έθνους.

   Το σχέδιο Ανάν, που θέλησε να εφορμόση η δύσι στην Κύπρο, εφαρμόζεται ήδη στην Ελλάδα εδώ και αιώνες. Ασφαλώς παραδίδουμε την ψυχή μας, την ιστορία μας, την γλώσσα  μας. Έχετε την εντύπωση ότι εντός της ευρωπαϊκής ενώσεως, σε 100 χρόνια από σήμερα, που από ιστορικής απόψεως είναι ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, θα υπάρχει γλώσσα ελληνική; Ούτε γλώσσα ούτε συνείδηση ελληνική.

   Μην ανησυχείτε - στο τέλος θα καταλήξουμε και με τουρκικό φακιόλι - αλλά δεν θα μας πειράζει.

* * *

   Αναλογίσου τις αιτίες και τους τρόπους, άλλους από τον πόλεμο, που οι αποικιοκρατούμενοι λαοί, για χάντρες και καθρεφτάκια, πουλήσανε την ψυχή τους, τους θεούς τους, καταντήσανε αλκοολικοί, και πέθαναν. Αυτό έχουμε, αυτό συμβαίνει παντού, σε εμάς εξαιρετικά.